To tak na prawdę jedna wielka rozprawa teologiczna, o podstawowych Prawdach Wiary, obleczona w lekką fabułę, która tu nie jest najważniejsza. Jest to ciężka książka w czytaniu, która sprawia przeogromną radość, podtrzymuje na duchu, ukazuje piękno wiary i miłość Bożą. Lepiej nad nią poświęcić więcej czasu, niż szybko przekartkować, bo z lektury nic się nie wyniesie. Kopalnia cytatów. Na pewno wrócę do niej i to nie jeden raz. ;)

To tak na prawdę jedna wielka rozprawa teologiczna, o podstawowych Prawdach Wiary, obleczona w lekką fabułę, która tu nie jest najważniejsza. Jest to ciężka książka w czytaniu, która sprawia przeogromną radość, podtrzymuje na duchu, ukazuje piękno wiary i miłość Bożą. Lepiej nad nią poświęcić więcej czasu, niż szybko przekartkować, bo z lektury nic się nie wyniesie....

Nie wiem czy dziś jeszcze występuje taka kategoria jak "pisarze katoliccy". Nie chodzi mi tu o niszowych autorów jakichś bajeczek dla dzieci i dewotek ani o wojujących publicystów walczących z Lutrem i masonami. Chodzi o prawdziwych pisarzy, próbujących dotrzeć do głębi treści kryjących się za takim słowami jak powołanie, zło, kuszenie, dobro, modlitwa, odpuszczenie, piekło, posługa a wreszcie śmierć. Pisarzy należących do najlepszych z epoki. Może jeszcze jacyś są ale kiedyś chyba było ich więcej. Bernanos niewątpliwie był jednym z ważniejszych.
Z początku jest pisane może trochę zbyt gęstym stylem, ale wciąga i pozostawia bez odpowiedzi ale z wieloma pytaniami. A to jest najważniejsze.

Nie wiem czy dziś jeszcze występuje taka kategoria jak "pisarze katoliccy". Nie chodzi mi tu o niszowych autorów jakichś bajeczek dla dzieci i dewotek ani o wojujących publicystów walczących z Lutrem i masonami. Chodzi o prawdziwych pisarzy, próbujących dotrzeć do głębi treści kryjących się za takim słowami jak powołanie, zło, kuszenie, dobro, modlitwa, odpuszczenie,...

Pięknie ukazany majestat kapłana - prostego, ograniczonego, ale świadomego swej misji - wobec zniewolonego człowieka. A poza tym wiele innych wątków. Dość trafny obraz życia chrześcijańskiego. Dawno temu polecał mi Bernanosa pewien Belg, kiedy zapytałem, kto w literaturze francuskojęzycznej mógłby się równać z Dostojewskim. Chyba miał rację.

Pięknie ukazany majestat kapłana - prostego, ograniczonego, ale świadomego swej misji - wobec zniewolonego człowieka. A poza tym wiele innych wątków. Dość trafny obraz życia chrześcijańskiego. Dawno temu polecał mi Bernanosa pewien Belg, kiedy zapytałem, kto w literaturze francuskojęzycznej mógłby się równać z Dostojewskim. Chyba miał rację.

Dałam się wkręcić. Myślałam czytając, że to są naprawdę pamiętniki wiejskiego proboszcza.
Co o samych "zapiskach"? Świadectwo świadomości zaangażowanej z pierwszej połowy XX w. Zaangażowanej w drogę poszukiwania odpowiedzi na pytania o zło, nadzieję, nędzę, naturę ludzką ( w tym specyficzną w rozumieniu niektórych mężczyzn, w tym autora, naturę kobiet). Ujmujący próba pokazania zmagań wewnętrznych, ale też zmagań o drugiego człowieka. Wiele stron pachnie dobrocią, niektóre-dostojewszczyzną.
Myślę, że jeszcze do niej wrócę - jest tam kilka mocnych, dużego kalibru zdań, które chciałabym jeszcze kiedyś, w świetle innego dnia przeczytać.

Dałam się wkręcić. Myślałam czytając, że to są naprawdę pamiętniki wiejskiego proboszcza.
Co o samych "zapiskach"? Świadectwo świadomości zaangażowanej z pierwszej połowy XX w. Zaangażowanej w drogę poszukiwania odpowiedzi na pytania o zło, nadzieję, nędzę, naturę ludzką ( w tym specyficzną w rozumieniu niektórych mężczyzn, w tym autora, naturę kobiet). Ujmujący próba...

Niełatwa w odbiorze książka o życiu proboszcza w niewielkiej miejscowości. Z pewnością obraz małej społeczności nie jest tu sielankowy. Relacje kapłana ze swoimi parafianami są niełatwe, a sytuację utrudnia pogarszające się zdrowie księdza.
Opis marnego stanu fizycznego i chorób bohatera zajmuje wiele miejsca w książce. Jeszcze więcej w niej rozważań religijnych, czy też egzystencjalnych, które często płyną swobodnie obok fabuły. „Pamiętnik wiejskiego proboszcza” nie cierpi na nadmiar akcji, dialogów też tu niewiele.
Dlatego zaznaczam, że choć to pozycja interesująca, na pewno niesztampowa, to jednak wielu będzie nią zawiedzionych.

Niełatwa w odbiorze książka o życiu proboszcza w niewielkiej miejscowości. Z pewnością obraz małej społeczności nie jest tu sielankowy. Relacje kapłana ze swoimi parafianami są niełatwe, a sytuację utrudnia pogarszające się zdrowie księdza.
Opis marnego stanu fizycznego i chorób bohatera zajmuje wiele miejsca w książce. Jeszcze więcej w niej rozważań religijnych, czy też...

Życie wiejskiego proboszcza jest ciekawsze, ale na razie nikt ciekawiej go nie opisał.

Życie wiejskiego proboszcza jest ciekawsze, ale na razie nikt ciekawiej go nie opisał.

Nie jest to książka do poduszki. Nie czyta sie tego łatwo i przyjemnie. Raczej do samotnego wyjazdu pod namiot albo ... do sanatorium.

Nie jest to książka do poduszki. Nie czyta sie tego łatwo i przyjemnie. Raczej do samotnego wyjazdu pod namiot albo ... do sanatorium.

Duchowa droga, dylematy, zmagania sumienia. Nie między tym co złe a dobre, tylko raczej między tym co dobre i lepsze. Kto jeszcze tak walczy w sercu, sumieniu, kto stawia sobie ważne pytania, kto wreszcie postępuje tak, że cały jest dla innych, że zapomina o sobie?

Duchowa droga, dylematy, zmagania sumienia. Nie między tym co złe a dobre, tylko raczej między tym co dobre i lepsze. Kto jeszcze tak walczy w sercu, sumieniu, kto stawia sobie ważne pytania, kto wreszcie postępuje tak, że cały jest dla innych, że zapomina o sobie?

To jedna z tych powieści, do których warto powracać co kilka lat i zawsze odkrywa się w nich coś nowego. Bernanos jest dla mnie kimś w rodzaju katolickiego Dostojewskiego albo Flauberta. Tytułowy bohater przeżywa szereg egzystencjalnych dramatów, konfrontujących jego wiarę ze światem wartości laickich. Jest to powieść dla tych, którzy poszukują świadectwa wiary dojrzałej, niepozbawionej trudności i "ciemnych nocy". Będąc przedstawicielem laikatu czytałem powieść Bernanosa jako próbę zrozumienia kapłańskiej drogi duchowego rozwoju. O ile Gombrowicz mógł "zdyskredytować" Sienkiewicza jako piewcę katolicyzmu "łatwego" (przyznając zarazem, że ten prawdziwy katolicyzm jest czymś trudnym),o tyle zadaniem, które stawia przed sobą Bernanos, jest odkrycie prawdziwego sensu relacji, która zawiera się w akcie wiary. Sens ten okazuje się czymś z ducha niemal karmelitańskim, przywołującym na myśl przytoczone już słowa św. Jana od Krzyża o "nocy ciemnej". Jeszcze bardziej widać to w innej z wielkich powieści Bernanosa, "Pod słońcem szatana". Wiara bohaterów tych powieści nie tyle jest im dana, co raczej zadana w tym pełnym cierpienia świecie. Myślę w każdym razie, że Bernanos jest pisarzem rangi porównywalnej do Grahama Greena, a "Pamiętnik..." można postawić na jednej półce z nieśmiertelną "Mocą i chwałą". Dobrze jest czytać powieści tego rodzaju, bo katolicyzm "sielski i łatwy" gdzieniegdzie wciąż jeszcze zdaje się wypierać ten prawdziwy, związany z niesieniem swojego własnego, nie zaś "wymyślonego" krzyża.

To jedna z tych powieści, do których warto powracać co kilka lat i zawsze odkrywa się w nich coś nowego. Bernanos jest dla mnie kimś w rodzaju katolickiego Dostojewskiego albo Flauberta. Tytułowy bohater przeżywa szereg egzystencjalnych dramatów, konfrontujących jego wiarę ze światem wartości laickich. Jest to powieść dla tych, którzy poszukują świadectwa wiary dojrzałej,...