W świetle zapałki widzę włochate liście lulka, białawe kwiaty wilczej jagody i puszek dziewanny. W blasku płonącej świecy dostrzegam zarys pokoju, wielkie łóżko w centrum, dewocjonalia na ścianie.

„Aura“ to opowiadanie niewinne w objętości, ale mające walory znakomitych powieści gotyckiej. Mamy w nim bowiem mroczną scenerię, piętrzące się tajemnice oraz silne uczucie. Młodego mężczyznę i dwie kobiety — młodą i piękną oraz starą, acz silną. Ich teraźniejszość przeplata się z przeszłością, a rzeczywistość trudno odróżnić od snu.

Carlos Fuentes czerpie z prekolumbijskiej kultury, gdy wierzenia rdzennej ludności Ameryki Południowej zderzyły się z chrześcijaństwem, co podkreśla ducha znanego autorowi Meksyku — miejsca, gdzie przeszłość nie została zapomniana, a jej duch wciąż jest żywy. Na malowidłach wśród świętych pojawiają się demony, Chrystus występuje w formie „z czarnego drzewa“*, a akcja ma miejsce w domu odgrodzonym od reszty świata grubym murem, odseperowanym od codzienności, niczym zamurowywani pogańscy bogowie. Istotną rolę odgrywa kolor zielony, kolor siły oraz długowieczności, a koty, jako symbol macierzyństwa, dosięga kara za brak potowstwa pani domu. Nawet imię królika — Saga — nie jest przypadkowe, bo według mezoamerykańskich dawnych ludów oznacza ono zwierzęcą cześć człowieka, jego sobowtóra. Dużo w tekście jest odwołań do Chrystusa (nawet główny bohater pości, zatraca siebie przez trzy dni, po czym odradza się jako pełen, świadomy),ale najbardziej w oczy rzucają się prekolumbijskie akcenty, jak rytuał poprzedzony tańcem oraz seksem. Sam autor jednak o opowiadaniu powiedział, że jest to po prostu „opowieść pełna zjaw, w której toczy się walka o zachowanie i przetrwanie miłości mimo — czy też wbrew — postępującej starości“. Bo miłość w tej historii może wydawać się początkowo jedynie niewinnym zauroczeniem, ale końcówka każe nam zastanowić się nad tym czym jest czas i przemijanie, co zmienia starość i odchodzenie.

Spodziewałam się czegoś prostego, a tymczasem dostałam wielowymiarową opowieść, która zaangażowała mnie całkowicie. Została napisana, zgrabnym językiem, autor skupił się na zbudowaniu klimatu, a narracja w drugiej osobie mocno działała na wyobraźnię. Najwięcej jednak dało mi odkrycie symboliki, jaką autor ukrył w historii (dzięki niech będą za internet). Tym oto sposobem opowiadanie stanowiło dla mnie niesamowicie przyjemny powrót w objęcia horrorów gotyckich, za którymi nieustannie tęsknię.

Tekst ten premierę miał w 1962 roku, na nasz rynek trafił w 1974, a potem odszedł w niepamięć, a wielka szkoda! Bo w autorze tkwi moc, która podobno najlepiej ujawnia się w jego powieściach. Jeśli są one lepsze niż ta która historia — przepadłam.


przekł. Kalina Wojciechowska


* Chrystus z czarnego drzewa to pozostałość po niezbyt udanej ewangelizacji podczas podboju terenów dawnej Mezoameryki. Jest on symbolem połączenia wierzeń Azteków oraz chrześcijan.

W świetle zapałki widzę włochate liście lulka, białawe kwiaty wilczej jagody i puszek dziewanny. W blasku płonącej świecy dostrzegam zarys pokoju, wielkie łóżko w centrum, dewocjonalia na ścianie.

„Aura“ to opowiadanie niewinne w objętości, ale mające walory znakomitych powieści gotyckiej. Mamy w nim bowiem mroczną scenerię, piętrzące się tajemnice oraz silne uczucie....

Marna podróbka opowiadań Grabińskiego.

Marna podróbka opowiadań Grabińskiego.

Fuentes jest mistrzem w tworzeniu (nomen omen) aury niesamowitości i grozy o mocno onirycznym zabarwieniu. I ta opowieść jest tego doskonałym przykładem.
Nastrój książki, sceneria i opisy wywarły na mnie dużo większe wrażenie niż sama historia. Ale mam wrażenie, że była ona zaledwie fasadą dla czegoś znacznie głębszego. Bowiem "Aurę" można czytać dwojako: jako powieść grozy lub jak historię z drugim dnem, pełną zawoalowanych symboli, odnoszących się do ojczyzny Fuentesa, która zajmowała ważne miejsce w jego twórczości - czyli do Meksyku.

Fuentes jest mistrzem w tworzeniu (nomen omen) aury niesamowitości i grozy o mocno onirycznym zabarwieniu. I ta opowieść jest tego doskonałym przykładem.
Nastrój książki, sceneria i opisy wywarły na mnie dużo większe wrażenie niż sama historia. Ale mam wrażenie, że była ona zaledwie fasadą dla czegoś znacznie głębszego. Bowiem "Aurę" można czytać dwojako: jako powieść grozy...

Książek Carlosa Fuentesa dotychczas nie czytałem, ale będą w bibliotece zauważyłem małą książeczkę pod tytułem Aura, której opis wydawał mi się arcyciekawy. Łacząca historie o miłości z tajemnicą i niesamowitym klimatem. Dlatego trafiła na moja listę do przeczytania i mogę stwierdzić, że się nie zawiodłem w żadnym razie. Nasz bohater przybywa do domu, gdzie podejmuje się pracy nad pamiętnikami. Tylko tyle zdradzę, bo nie chcę psuć nikomu radości płynącej z lektury.
Dostajemy książkę, gdzie Autor pomału wprowadza coś tajemniczego do życia postaci występujących tutaj w robiącym mroczne wrażenie domostwie. Czytając miałem wrażenie, że zapożyczono wiele z powieści gotyckiej. Czym się to objawia ? Wystarczy wspomnieć dom, który początkowo robi wrażenie zwykłego, jakich wiele, ale czym dalej śledzimi historie nabiera coraz bardziej złowieszczego wyglądu. Ponure i mroczne korytarze, coś czające się w półmroku i ogólnie praktycznie osadzono w scenerii, gdzie króluje mrok zaczyna potęgować gęstniejący coraz bardziej upiorny klimat rodem z powieści grozy. Mieszkający w nim postacie oprócz może bohatera są jakieś tajemnicze i skrywające wiele tajemnic. Motyw miłości pojawiający sie tutaj nabiera charakteru sięgającą ponad czas i śmierć. Przemijająca, ale trwająca nadal pomimo upływu czasu. Autor wykorzystuje motyw do jeszcze lepszego budowania dramatu rozgrywającego się w domu i zagęszczania atmosfery panującej tam . Umiejscowienie w starym domostwie akcji będącym świadkiem wielu wcześniejszych wydarzeń uważam za świetny pomysł. Określona przestrzeń i mała ilość postaci prowadzi do wykreowania po części dramatu rozgrywającego się tam, ale nie pozbawionego niesamowitości. Ma to swoje wady i zalety, ale w tym przypadku taki wybór zaliczam na plus. Klimat świetnie budowany przez cały utwór, co prowadzi do trzymającej w swoich mackach przez cały czas czytelnika od samego początku aż do pasującego i zaskakującego finału. Uwielbiam czytać takie książki i ciesze się z sięgnięcia po Aurę.
Akcję książki poprowadzono niespiesznie, ale również nie jest to żadna wada, ale zaleta powieści. Nie nudziłem się w każdym razie podczas lektury, a sama opowieść mnie zaintrygowała i wciągnęła. Czytelnik wkracza w niesamowity świat, dziwaczny i niepokojący. Sama książka została napisana językiem przystępnym i oszczędnym. Zostawiającym czasem pola do domysłów dla czytającego. Po takiej małej książeczce nie spodziewałem się, że dostanę świetną historie nie tylko o miłości, ale pełną niesamowitego i dusznego klimatu. Lekturę małej książki jaką jest Aura uważam za trafiony wybór, bo spędziłem miło czas podczas czytania i nie mogłem się oderwać aż nie skończyłem. Każdy kto sięgnie nie zawiedzie się. Dla lubiących historie miłosne, obyczajowe, opowieści niesamowite i grozy to pozycja obowiązkowa, bo naprawdę warto przeczytać i poświęcić jej kilka godzin. Po prostu każdy znajdzie tutaj coś dla siebie. Napisana w starym stylu i stawiająca na klimat niż makabrę spodobała mi się bardzo. Na pewno kiedyś chętnie sięgnę po inne utwory Autora, który wskoczył na moją listę.
Polecam z czystym sumieniem wszystkim.

Książek Carlosa Fuentesa dotychczas nie czytałem, ale będą w bibliotece zauważyłem małą książeczkę pod tytułem Aura, której opis wydawał mi się arcyciekawy. Łacząca historie o miłości z tajemnicą i niesamowitym klimatem. Dlatego trafiła na moja listę do przeczytania i mogę stwierdzić, że się nie zawiodłem w żadnym razie. Nasz bohater przybywa do domu, gdzie podejmuje się...

Krótka opowieść, ale jakże wciągająca. Fuentes zabiera nas do innej rzeczywistości. Dziwaczne wrażenia mam po tej lekturze. Na początku sposób w jaki narrator pokazuje nam sytuację bardzo mi się nie podobał, ale muszę przyznać, że właśnie dzięki niemu wpadamy w te opowieść aż po głowę.

Krótka opowieść, ale jakże wciągająca. Fuentes zabiera nas do innej rzeczywistości. Dziwaczne wrażenia mam po tej lekturze. Na początku sposób w jaki narrator pokazuje nam sytuację bardzo mi się nie podobał, ale muszę przyznać, że właśnie dzięki niemu wpadamy w te opowieść aż po głowę.

Dziwna książka - pod każdym względem.

Dziwna książka - pod każdym względem.

Książka rewelacyjna! Mógłbym na tym zakończyć, ponieważ największym problemem jest opis - tej w zasadzie - noweli. Odpowiecie mi: dlaczego? Dlatego, że dzieło otwiera strasznie dużo furtek z pytaniami, interpretacjami znaczeń, których nie chcę tutaj podawać by nie "torować" Was podczas czytania, a sam chciałbym z kimś podyskutować - skonfrontować uczucia itd.

Oczywiście, jest tutaj głównie o miłości - tej ponadczasowej, wiecznej, jak i tej cielesnej - ulotnej; o jej poszukiwaniu - tego doskonałego wymiaru "ars armandi". Obok towarzyszą uczucia i namiętności nazwijmy to "poboczne", lecz i tak samo istotne i splecione z nią: tożsamość, przemijanie i chyba też próba oszukania śmierci - w związku z tym.

Kobieta - miłość jest tu niejako symbolem przeznaczenia, duchem, marą poruszycielem zdarzeń. Rzucony przez bogów na ziemię - niczym w pradawnych mitach - ma tu swoją rolę do odegrania. Słuszne są analogie do starożytnych tragedii, ale - co istotne - jest też chrześcijańska mistyka widoczna w symbolach i metaforach. Są trzej aktorzy, ale ja naliczyłem się też i chórzystów. Tak są - tylko trzeba ich poszukać :)

O fabule i wrażeniach tyle. Muszę kończyć, bo to nie miejsce na słowotoki, ale widzicie jaką pojemność znaczeniową zawiera 40-ści parę stronic! Przynajmniej dla mnie.

Warsztat autorski zachwycił mnie bardzo. Słowa tworzą atmosferę grozy, tajemniczości. Opisy są do przesady dokładne, co kontrastuje i zaskakuje z uczuciem zagubienia w akcji - nie wiadomo, co jest snem, marą, a co nie! Opisy nie dają Ci pola do popisu wyobraźni, ale za to za pomocą słów czujesz wszystkimi zmysłami!
Specyficzne jest użycie narracji 2 osoby liczby pojedynczej, co na początku może być męczące, ale ma to swój cel. To Ty jesteś Felipe?

Tajemniczość, groza, oniryczność, romantyczne zacieranie granic, a jednocześnie mariaż z realizmem. To jest to.

P.S. Długie mi to wyszło, ale to dlatego, że szukam takich tekstów, co nie jest łatwe. Wrócę do "Aury", na pewno...

Książka rewelacyjna! Mógłbym na tym zakończyć, ponieważ największym problemem jest opis - tej w zasadzie - noweli. Odpowiecie mi: dlaczego? Dlatego, że dzieło otwiera strasznie dużo furtek z pytaniami, interpretacjami znaczeń, których nie chcę tutaj podawać by nie "torować" Was podczas czytania, a sam chciałbym z kimś podyskutować - skonfrontować uczucia itd.

Oczywiście,...

... otwarte oczy zanurzysz w posrebrzonych włosach kobiety, która znów cię otoczy ramionami, kiedy chmury zasłonią księżyc i ciemność skryje was oboje, na pewien czas rozproszy się w powietrzu wspomnienie młodości, wspomnienie, które przyoblekło się w ciało.

... otwarte oczy zanurzysz w posrebrzonych włosach kobiety, która znów cię otoczy ramionami, kiedy chmury zasłonią księżyc i ciemność skryje was oboje, na pewien czas rozproszy się w powietrzu wspomnienie młodości, wspomnienie, które przyoblekło się w ciało.

Krótkie, wciągające opowiadanie, którego odrobinę niepokojąca atmosfera zapada w pamięć.

Krótkie, wciągające opowiadanie, którego odrobinę niepokojąca atmosfera zapada w pamięć.

Opowiadanie bardzo oddziałuje na zmysły. Zaskakując narracja, dzięki której jesteśmy w stanie niemal natychmiast wcielić się w postać głównego bohatera. Połknęłam w mgnieniu oka.

Opowiadanie bardzo oddziałuje na zmysły. Zaskakując narracja, dzięki której jesteśmy w stanie niemal natychmiast wcielić się w postać głównego bohatera. Połknęłam w mgnieniu oka.