Prozaik i eseista meksykański. Należy do tych pisarzy latynoamerykańskich, których twórczość utwierdziła rangę literatury iberoamerykańskiej na świecie. Podstawową osią, wokół której organizuje się świat przedstawiony przez Fuentesa, jest temat rewolucji meksykańskiej i jej klęski oraz problem narodowej tożsamości. Już w Krainie najczystszego powietrza (1959, La región más transparente, powieści wykorzystującej zdobycze techniki narracyjnej Dos Passosa, a także Joyce'a, Fuentes wyrusza na poszukiwanie korzeni meksykańskości. Już w tej pierwszej powieści doszła do głosu obsesja autora: nienawiść-miłość do miasta Meksyk, która się przewijała niemal we wszystkich jego utworach. W 1959 opublikował Spokojne sumienia (Las buenas conciencias), w 1962 Śmierć Artemia Cruz) (La muerte de Artemio Cruz - utwór uważany za jeden z jego najwybitniejszych. Ten utwór i wcześniejszy Kraina najczystszego powietrza otworzyły nowe drogi w prozie latynoamerykańskiej, wprowadzając śmiałe rozwiązania strukturalne i lingwistyczne. Mocniejsze reakcje czytelników - dzięki odważnym akcentom erotycznym - wywołała Zmiana skóry (1967, Cambio de piel), w której autor przedstawił skomplikowany związek czterech postaci, ofiar własnych kompleksów i sekretnych frustracji. W 1976 opublikował ambitną i najbardziej skomplikowaną powieść-trylogię Terra nostra. Usiłował w niej raz jeszcze doprowadzić do spotkania, na planie narracji, różnych miejsc i momentów historii Ameryki i Europy, od mitycznych kultur prekolumbijskich, poprzez cywilizację śródziemnomorskie, przybycie do Meksyku Habsburgów aż do współczesności. W kolejnych powieściach: Łeb hydry (1978, La cabeza de la hidra) i Historia rodzinna (1980, Una familia lejana), powraca obsesja autora: poszukiwanie pisarskiej tożsamości, natomiast Spalona woda (1981, Aqua quemada) to znakomity "kwartet narracyjny" związany z miastem Meksyk i jego wciąż dramatyczną historią współczesną. Fuentes jest także znakomitym eseistą, autorem m.in. takich książek jak La nueva novela latinoamericana (Nowa powieść latynoamerykańska), Tiempo mexicano (1971, Czas meksykański) oraz tomu esejów Geografia de la novela (1994, Geografia powieści). Wszystkie swoje powieści i zbiory opowiadań włączył w obręb zakrojonego na 14 tomów cyklu prozatorskiego zatytułowanego La edad del tiempo (Wiek czasu).
