Książka wielce dziwna, szybko się ją czytało, jednak dalej nie mam pojęcia o czym ona tak naprawdę była. Podczas czytania nie wiedziałam czym są gry RPG i mam wrażenie, że nie zostało to wyjaśnione. Nawet w momencie, kiedy Karol pyta się, czym są te gry. Widzę wiele opinii, że jest to ciężka książka i dającą dużo do myślenia, jednak nie do końca się z tym zgadzam. Myślę, że książka faktycznie dawałaby skłonności do refleksji, gdyby historia została przedstawiona w inny sposób, z wyjaśnieniem na czym polega gra jednego z bohaterów i z pominięciem niepotrzebnych wątków. W rezultacie najważniejsze rzeczy zostały potraktowane według mnie pobieżnie, a szkoda.

Książka wielce dziwna, szybko się ją czytało, jednak dalej nie mam pojęcia o czym ona tak naprawdę była. Podczas czytania nie wiedziałam czym są gry RPG i mam wrażenie, że nie zostało to wyjaśnione. Nawet w momencie, kiedy Karol pyta się, czym są te gry. Widzę wiele opinii, że jest to ciężka książka i dającą dużo do myślenia, jednak nie do końca się z tym zgadzam. Myślę, że...

Na dobrą sprawę nie wiem co powiedzieć o Dziewczynie Mistrza Gry. Przede wszystkim nigdzie na kartach książki nie wyjaśniono, czym są gry RPG - a jako, że fabuła kręci się wokół tego, może to powodować konfuzję czytelnika.

Wielokrotnie czytając tę książke łapałem sie na tym, że chciałbym, by autorka zatrzymała się na moment i coś rozwinęła lub skupiła się na pewnych elementach opowieści, niestety, często tego nie robiła. Nie ukrywam, że takie potraktowanie po macoszemu praktycznie wszystkich elementów fabuły, które nie były Pią Gizelą bądź sesją RPG mnie niezadowala.

Pomijając dosyć oszczędną narrację, jest ona bardzo nielogiczna. Dorosła kobieta bojąca się "demonicznej" klamki do drzwi? Seriously? Nie wiem czemu miał służyć ten wątek ani co autorka miała na myśli, gdy go pisała. Niemniej fakt, że najwyraźniej dla pani Siesickiej "klamka mroku" może sprawić, że dorosła osoba dostanie ataku histerii to coś normalnego raczej nie świadczy dobrze o jej książkach bądź zdolnościach pisarskich. Do tej pory gdy myślę o tym wątku, to się łapię za głowę. Czemu akurat ta scena się znalazła w tej książce?

To ogólny skrót moich największych uwag odnośnie Dziewczyny Mistrza Gry. Popełniłem recenzję na swoim blogu, zapraszam zainteresowanych: https://libridisimone.wordpress.com/2020/11/24/2-dziewczyna-mistrza-gry-krystyna-siesicka-recenzja/

Na dobrą sprawę nie wiem co powiedzieć o Dziewczynie Mistrza Gry. Przede wszystkim nigdzie na kartach książki nie wyjaśniono, czym są gry RPG - a jako, że fabuła kręci się wokół tego, może to powodować konfuzję czytelnika.

Wielokrotnie czytając tę książke łapałem sie na tym, że chciałbym, by autorka zatrzymała się na moment i coś rozwinęła lub skupiła się na pewnych...

"Działo się tu coś niedobrego. Kamil czuł, że umyka ktoś, kto był najważniejszy w jego życiu, i zamienia się w kogoś, kto nigdy najważniejszy nie był, chociaż może czasami przychodził w snach".

Trochę mroczna, trochę o cechach detektywistycznych, trochę mroczna książka poruszająca ważne problemy nastolatków i ich rodziców. Pierwsza styczność z narkotykami w wieku 12 lat, ucieczka z domu i na koniec fascynacja nierealnym światem gier RPG, które zaczynają przesiąkać do prawdziwej rzeczywistości młodych ludzi, ale i nie tylko. Flora, główna bohaterka, trochę strachliwa i nadwrażliwa, próbuje zrozumieć młodych ludzi ale biorąc pod uwagę, że sama tez ma swoje problemy, w pewnym momencie sytuacja ją przerasta. Może jest to cecha typowa dla dorosłych-zapominamy, jak to było być młodym i myślimy, że tylko nasze problemy są prawdziwymi problemami. Mieszkanie, do którego wprowadza się Flora na parę tygodni pod nieobecność przyjaciółki, odwiedzane jest również przez młodych chłopaków, którzy namiętnie graja w gry, których Flora nie rozumie i chyba nie bardzo chce zrozumieć. Mieszkanie jest bardzo stare, od pokoleń w rodzinie jej przyjaciółki, zawiera mnóstwo gratów i przedmiotów zapomnianych przez czas. Zakamarki, ciemne skrytki przykryte warstwą kurzu, dziwne odgłosy dochodzące zza zamkniętych drzwi-to wszystko bardzo działa na, już i tak wybujałą, wyobraźnie Flory. Nie jest to powieść grozy ale zdecydowanie mroczny charakter opowieści jest wyczuwalny, co bardzo mi się podobało. Kot Seweryn jest również wdzięcznym bohaterem i myślę, że niejednemu czytelnikowi skradnie serce (tak, jak skradł serce strachliwej Flory).

"Działo się tu coś niedobrego. Kamil czuł, że umyka ktoś, kto był najważniejszy w jego życiu, i zamienia się w kogoś, kto nigdy najważniejszy nie był, chociaż może czasami przychodził w snach".

Trochę mroczna, trochę o cechach detektywistycznych, trochę mroczna książka poruszająca ważne problemy nastolatków i ich rodziców. Pierwsza styczność z narkotykami w wieku 12 lat,...

Wszyscy którzy podobnie jak ja obdarzeni zostali bujną wyobraźnią, z pewnością zdają sobie sprawę z tego, jak wiele „atrakcji” może przynieść samotny pobyt w domu. Szum wiatru, ciemność, czy hałas spowodowany przez kota z pewnością wystarczą aby doprowadzić wiele osób na skraj załamania nerwowego. A co jeśli właśnie taka sceneria stanie się tłem dla prawdziwie tajemniczych zdarzeń…?

Na prośbę przyjaciółki, Flora przeprowadza się do jej mieszkania żeby pod nieobecność właścicielki mieć na wszystko oko. Dla strachliwej scenografki, pobyt w mrocznym apartamencie okazuje się ciężką próbą nerwów - zwłaszcza, że jeden z pokojów udostępniony jest do użytku dziwacznej grupie młodzieży, która gra tam w gry RPG. Wkrótce bohaterka poznaje ich nieformalnego przywódcę i mentora, Kamila oraz zakochaną w nim Marianę. Wydaje się, że parę łączy szczere uczucie… do czasu, kiedy Flora przypadkiem dowiaduje się o istnieniu Pii Gizeli – Dziewczyny Mistrza Gry. Z czasem tajemnicza nieznajoma coraz silniej wkracza w życie bohaterów sprawiając, że nic nie jest już takie samo…

Przyznam szczerze, że Krystynie Siesickiej udało się mnie zaskoczyć. Sięgając po książkę, spodziewałam się typowej powieści obyczajowej: fabuły zbudowanej wokół naszej codzienności, typowo młodzieżowych problemów i łagodnego, dziewczęcego klimatu. Niespodziewanie otrzymałam jednak prawdziwie tajemniczą opowieść, momentami graniczącą wręcz z thrillerem...

Ciąg dalszy recenzji na moim blogu: http://lekturymolinki.blogspot.com/2020/09/dziewczyna-mistrza-gry-krystyna-siesicka.html

Wszyscy którzy podobnie jak ja obdarzeni zostali bujną wyobraźnią, z pewnością zdają sobie sprawę z tego, jak wiele „atrakcji” może przynieść samotny pobyt w domu. Szum wiatru, ciemność, czy hałas spowodowany przez kota z pewnością wystarczą aby doprowadzić wiele osób na skraj załamania nerwowego. A co jeśli właśnie taka sceneria stanie się tłem dla prawdziwie tajemniczych...

Powróciłam do tej książki po latach i muszę przyznać, że podoba mi się tak samo, choć czytałam ją pod innym kątem. Jest fascynująca, tajemnicza, trochę mroczna, będzie się podobać nie tylko młodzieży.

Powróciłam do tej książki po latach i muszę przyznać, że podoba mi się tak samo, choć czytałam ją pod innym kątem. Jest fascynująca, tajemnicza, trochę mroczna, będzie się podobać nie tylko młodzieży.

O książce pani Krysi nie mogłabym nie napisać choć paru zdań, nie byłabym sobą, wszak to autorka mojego życia!

"Dziewczyna Mistrza Gry" jest pozycją dość specyficzną, choć oczywiście można tu dostrzec wiele podobieństw do innych powieści Siesickiej. Po raz pierwszy czytałam ją chyba w szkole podstawowej i niewiele z niej wtedy zrozumiałam - podobała mi się wówczas najmniej ze wszystkich przeczytanych. Teraz odebrałam ją zupełnie inaczej. Mam tak w sumie chyba z każdą książką pani Krysi, do której wracam po latach, co dowodzi, że nie są to pozycje skierowane wyłącznie do młodzieży. Pewnie nie wszystkim przypadną do gustu, ale ja zawsze znajduję w nich coś dla siebie. Urzeka mnie styl autorki, jej poczucie humoru (dostrzegalne także tutaj, ilekroć do akcji wkraczała pani Celina - jej zmagania z komputerem i rozważania dotyczące Ambrożego niezmiernie mnie rozbawiły),to, ile treści przemyca między wierszami, sposoby kreowania przez nią bohaterów... Zarzuty dotyczące półotwartego zakończenia świadczą raczej o nieznajomości specyfiki twórczości pani Krysi - to zabieg bardzo, ale to bardzo dla niej typowy. O samym wątku gier RPG się za bardzo nie wypowiem, bo się na nich nie znam :) Bardzo podobał mi się także koci wątek.

Nie mogę nie wspomnieć również o okładce - pan Jacek Yerka przeszedł tutaj sam siebie! Wielkie serducho ode mnie!

Ta książeczka ma niespełna 150 stron, a ja co rusz przypominam sobie o jej kolejnym ciekawym aspekcie. Otóż większość rozdziałów poprzedzały fragmenty (?) wierszy Stanisława Barańczaka, co stanowi dodatkowy smaczek. Przeglądając opinie czytelników spotkałam się także z informacją, że w książce umieszczono reprodukcje obrazów - kurczę, nie w tym wydaniu :(

Długo biłam się z myślami, czy dać jej 8 czy 9 gwiazdek - najchętniej przyznałabym 8,5, ale się nie da :) Ostatecznie dam jej 9, żeby podnieść trochę średnią ocen w serwisie, bo zdecydowanie zasługuje na wyższą.

O książce pani Krysi nie mogłabym nie napisać choć paru zdań, nie byłabym sobą, wszak to autorka mojego życia!

"Dziewczyna Mistrza Gry" jest pozycją dość specyficzną, choć oczywiście można tu dostrzec wiele podobieństw do innych powieści Siesickiej. Po raz pierwszy czytałam ją chyba w szkole podstawowej i niewiele z niej wtedy zrozumiałam - podobała mi się wówczas najmniej...

Książka niełatwa, o sprawach trudnych.

Książka niełatwa, o sprawach trudnych.

"Zagrałam sama ze sobą, bo dotknęłam spraw, które od zawsze były mi obce i od których świadomie odchodziłam".

Podobnie jak autorka książki, nie miałam nigdy zbyt wiele styczności z grami RPG, ale mimo to mam wrażenie, że temat został potraktowany zbyt pobieżnie i może nie do końca tak, jak powinien. Pierwsze co przychodzi mi do głowy kiedy myślę o książce "Dziewczyna Mistrza Gry" to słowo dziwna. Trochę niezrozumiała, miejscami nawet odpychająca. W ogólnym rozrachunku, po poznaniu zakończenia, trochę nadrabia, ale mimo wszystko nie mogę uznać tej lektury za udaną.

"Zagrałam sama ze sobą, bo dotknęłam spraw, które od zawsze były mi obce i od których świadomie odchodziłam".

Podobnie jak autorka książki, nie miałam nigdy zbyt wiele styczności z grami RPG, ale mimo to mam wrażenie, że temat został potraktowany zbyt pobieżnie i może nie do końca tak, jak powinien. Pierwsze co przychodzi mi do głowy kiedy myślę o książce "Dziewczyna...

Fajna książka.

Fajna książka.

CZytałam jako nastolatka, ach cóż to były za emocje!

CZytałam jako nastolatka, ach cóż to były za emocje!