Naprawdę przyjemne opowiadanie fantastyczne z typową dla tego gatunku niepewnością, czy mamy do czynienia ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, czy też wszystko da się racjonalnie wytłumaczyć. Bardzo zabawny jest doktor Froebel jako prymitywny wyznawca grubego materializmu; sam narrator, pochłonięty swoimi badaniami językoznawca, także jest świetny. Suchy styl Merimeego podkreśla szok, jakim jest zetknięcie myśli racjonalnej z ledwo maskowaną, obcą dzikością - ani profesor, ani słuchacze, którym opowiada historię, po prostu nie są w stanie jej pojąć...
Dodatkowo mile łechcą serduszko jakże egzotyczne wątki polsko-litewskie.

Naprawdę przyjemne opowiadanie fantastyczne z typową dla tego gatunku niepewnością, czy mamy do czynienia ze zjawiskami nadprzyrodzonymi, czy też wszystko da się racjonalnie wytłumaczyć. Bardzo zabawny jest doktor Froebel jako prymitywny wyznawca grubego materializmu; sam narrator, pochłonięty swoimi badaniami językoznawca, także jest świetny. Suchy styl Merimeego podkreśla...

Świetne opowiadanie fantastyczne zabarwione nutką grozy i spowite mgłą tajemniczości i niesamowitości. Obfituje w szereg niedopowiedzeń. Nie wiadomo bowiem do końca czy tytułowy bohater jest pół-niedźwiedziem, czy też nie. Utwór bogaty w wiele ciekawych dykteryjek, opowieści, opisów przyrody i obyczajów XIX-wiecznej Żmudzi.

W wątku miłosnym - piękna panna Julka igra z Szemiotem, chce go omotać, bawi się nim, ale później następuje odwrócenie ról. Choć jest to dość daleka analogia, to na myśl może nasunąć się tutaj inwersja historii „Piękna i bestia”.
Równie interesujący jest też sposób narracji.

Dla mnie świetna książka i choć powstała w XIX wieku, to można powiedzieć, że nic nie straciła na swojej atrakcyjności, bo przecież niesamowite historie zawsze wzbudzają ciekawość i wywołują gęsią skórkę. Gorąco polecam.* ;)


* Recenzja pierwotnie zamieszczona na: www.bookfreak.pl

Świetne opowiadanie fantastyczne zabarwione nutką grozy i spowite mgłą tajemniczości i niesamowitości. Obfituje w szereg niedopowiedzeń. Nie wiadomo bowiem do końca czy tytułowy bohater jest pół-niedźwiedziem, czy też nie. Utwór bogaty w wiele ciekawych dykteryjek, opowieści, opisów przyrody i obyczajów XIX-wiecznej Żmudzi.

W wątku miłosnym - piękna panna Julka igra z...

"W tej niewielkiej książeczce pełno jest dawnych, tajemniczych wierzeń. Wraz z profesorem Wittembachem możemy się natknąć na czarownicę, która wyznaje wiarę w dawne, pogańskie bóstwa, na litewski lud (całość bowiem na Litwie właśnie się dzieje),szepczący cicho, że z hrabią Szemiotem coś nie do końca jest w porządku (głośno ma to odwagę powiedzieć tylko jego matka, ale kto by się przejmował wariatką?),są też stawiające włoski na rękach sceny, na przykład ta, gdy po ślubie hrabiego z wybranką jego serca, gdy wszyscy ucztują i się radują, na ganku pojawia się rozczochrana, blada, chuda kobieta (matka hrabiego),krzycząca przeraźliwie, wskazując na syna: „Na niedźwiedzia, na niedźwiedzia! Strzelać! Unosi kobietę! Zabijcie go! Ognia, ognia!”. A i zakończenie tej historii jest takie, że dziw doprawdy bierze, że Teodor i Adelajda przyjęli je tak obojętnie."

Reszta opinii pod adresem: https://tanayahczyta.wordpress.com/2017/04/19/lokis-p-merimee-oraz-wij-m-gogol/ :)

"W tej niewielkiej książeczce pełno jest dawnych, tajemniczych wierzeń. Wraz z profesorem Wittembachem możemy się natknąć na czarownicę, która wyznaje wiarę w dawne, pogańskie bóstwa, na litewski lud (całość bowiem na Litwie właśnie się dzieje),szepczący cicho, że z hrabią Szemiotem coś nie do końca jest w porządku (głośno ma to odwagę powiedzieć tylko jego matka, ale kto...

Polecam znakomitą ekranizację.

Polecam znakomitą ekranizację.

Podobnie jak w "Carmen" ramą narracyjną jest dawna podróż uczonego w egzotyczne kraje, w tym przypadku jest to Litwa. Profesor Wittembach po latach sięga po sporządzony przez siebie w 1866 roku rękopis. Zapiski te dotyczą poznanego na Litwie hrabiego Szemiota. Profesor podjął się kierownictwa i pieczy nad przekładem na ten język Ewangelii Świętego Mateusza. Ojciec wspomnianego hrabiego miał w swej kolekcji rzadkie książki w języku ojczystym i chęć zapoznania się z nimi skłoniła Wittembacha do wizyty w zamku Medintiltas. Narrator, będący obserwatorem z zewnątrz, przygląda się zachowaniu i tradycjom miejscowej ludności. Stara się jak najlepiej poznać kulturę, z którą przyszło mu się zetknąć. Jednocześnie zjednuje sobie sympatię gospodarza.
Ciekawa lektura z zaskakującym zakończeniem. Oprócz odmalowanego kolorytu lokalnego Merimee przedstawia ciekawych bohaterów, żyjących na pograniczu jawy i snu. Warto przeczytać.

Podobnie jak w "Carmen" ramą narracyjną jest dawna podróż uczonego w egzotyczne kraje, w tym przypadku jest to Litwa. Profesor Wittembach po latach sięga po sporządzony przez siebie w 1866 roku rękopis. Zapiski te dotyczą poznanego na Litwie hrabiego Szemiota. Profesor podjął się kierownictwa i pieczy nad przekładem na ten język Ewangelii Świętego Mateusza. Ojciec...