Jesteśmy społecznością, która kocha książki

książkę czytałem ze względu na Hiszpanię, a konkretnie żeby sprawdzić, czy faktycznie Potocki reprodukuje czarną legendę. Po lekturze (od jakiejś jednej trzeciej coraz bardziej pobieżnej) stwierdzam, że chyba tak, reprodukuje. W całej książce nie ma ani jednego normalnego, sympatycznego, rozsądnego Hiszpana; przez kartki powieści przeciąga natomiast galeria przygłupów, histeryków, fanatyków, opętańców, okrutników, tchórzy, zabobonnych idiotów, chciwców itede itepe. Trochę lepiej potraktowane są postacie kobiece, tu pojawia się coś z fascynacji i tajemniczości, ale też pewnej protekcjonalności (chyba bardziej kulturowej niż szownistycznej męskiej). W sumie jak ogarnąć kontekst, to nie ma się co dziwić. Facet został wychowany we Francji, gdzie napakowano w niego wszystkie encyklopedystyczne zabobony o głupich, okrutnych, ciemnych, zacofanych, leniwych i nic-nie-umiejących Hiszpanach. Pozytywne postacie pochodzą z Walonii, Maroka, krajów niemieckich, jest też sympatycznie przedstawiony Żyd. Ewentualny hiszpański wydawca nie musiałby męczyć się szukając tłumacza z polskiego, bo rzecz jest po francusku. Ale ksiązki nigdy w Hiszpanii nie wydano. Dziwne?