Bardzo przyjemne opowiadania, posiadające doprawdy drobne, nie psujące ogólnego odbioru wady.

Bodaj najlepszym, najbardziej dopracowanym tekstem jest "Maszyna snów", największa objętościowo i najpełniejsza - zarówno jeśli chodzi o psychologię postaci, jak i o odmalowany świat. Sama intryga jest może z dzisiejszego punktu widzenia lekko naciągana (autor przyjął założenie, że społeczeństwo można totalnie otępić kolorowymi snami) i w pewien sposób zbieżna z "Pamięcią absolutną", ale przez dobrze skonstruowaną narrację i umiejętne dawkowanie napięcia czyta się jednym ciurkiem.

Dobre też są - znacznie lżejsze w wymowie, momentami wręcz krotochwilne - "Pojedynek" (dwóch konstruktorów organizuje sobie na bezludnej wysepce pojedynek na własnoręcznie zbudowane roboty), "Zdarzenie w Krahwinkel" (kolejna cegiełka do przekonania, że kontakt z obcymi z kosmosu może się skończyć katastrofą), "Łyżka" (shorcik z dość przewidywalną, ale miłą puentą) i "Tam, gdzie słońce zachodzi seledynowo" (opowiadanie było kiedyś przerobione na komiks i wylądowało w jednym z numerów "Relaxu").

Pozostałe opowiadania pozostawiają mniej lub więcej do życzenia. Tytułowi "Władcy czasu" mają zbyt pospiesznie sklecone zakończenie (bo to, że są oparci na tuzinkowym pomyśle o niegodziwcach próbujących wykorzystać światły wynalazek w celach niecnych, akurat nie przeszkadza), "Zwrotnica czasu" sypie się logicznie, jeśli głębiej nad nią pomyśleć (co cofająca się w rozwoju osoba może pamiętać, jak może wpływać na inne osoby, i gdzie w ogóle znajduje się podczas tego wstecznego rozwoju?), "Ziemia jego przodków" oparta jest na ździebko wydumanym pomyśle i posiada puentę godną króciutkiego shorta, a nie pełnoprawnego opowiadania, "Skrzydełko Hermesa" nie wykorzystuje nawet połowy swojego potencjału, "Kaczkonauci" są przesympatyczni jako pijacka legenda, ale w tym zbiorze w ogóle nie powinni się znaleźć (ucieczka z niedużej oceanicznej wyspy na ogromnych kaczkach), zaś "Szaleniec" denerwuje bezsensownością koncepcji wody w proszku (niby wsadzenie każdej kropli w nieprzepuszczalną błonę miałoby ułatwić jej transport - tylko w jaki sposób, skoro ciężar i objętość pozostają te same?).

Jak już nadmieniłem - minusy te nie wpływają znacząco na przyjemność płynącą z lektury "Władców czasu" i w sumie warto zapoznać się z tym zbiorem. Jak na prozę sf epoki PRL to jest to naprawdę wyższa półka, a i na tle dzisiejszej produkcji wciąż wypada całkiem nieźle, nawet jeśli tu i ówdzie lekko trąci myszką.

Bardzo przyjemne opowiadania, posiadające doprawdy drobne, nie psujące ogólnego odbioru wady.

Bodaj najlepszym, najbardziej dopracowanym tekstem jest "Maszyna snów", największa objętościowo i najpełniejsza - zarówno jeśli chodzi o psychologię postaci, jak i o odmalowany świat. Sama intryga jest może z dzisiejszego punktu widzenia lekko naciągana (autor przyjął założenie,...