Stefan Weinfeld

Druga antologia... ale chcę podejść do niej inaczej. Wielu z czytelników podchodzi sentymentalnie - czasy młodości, pierwsze zetknięcie się z komiksem w PRL. Ale co z tymi, którzy biorą tę antologię w ręce dzisiaj? Bez bagażu młodzieńczych wspomnień? Zatem senty-męty na bok, proszę państwa. Ta antologia pokazuje jak siermiężny był PRL. Te historie nie ujmują ani poziomem artystycznym, ani wyobraźnią. Niektóre z nich mają całkiem niezły scenariusz (historie Stefana Weinfelda czy Mieczysława Derbienia). A najlepsze ilustracje należą do Grzegorza Rosińskiego i Jerzego Wróblewskiego. Ale co z tego, skoro scenariusz (historia) nie była dostosowana do sztuki komiksowej... i w efekcie komiks był przegadany. W tej formie kompletnie nieatrakcyjny. Taki jest właśnie komiks "Vahanara". Niestety komiks w Polsce musiał czemuś służyć. Albo po prostu był komiksową adaptacją scenariusza, albo jakiegoś propagandowo-edukacyjnego wysrywu. Przy kiepskich ilustratorach to się ledwo czyta... Jasne, że nic wiele lepszego nie było... w tym albumie zebrano głównie takie właśnie słabe komiksy. A "Relaxy" są znane z perełek i komiksów kultowych... Wychodzi też kolosalna różnica między Wschodem a Zachodem. W tym samym czasie, kiedy na Zachodzie tworzono komiksy aby uwolnić potencjał artysty, eksperymentowano z formą, układem i kadrami, kiedy tworzono quasi-fabułę tylko po to by artysta mógł się rozrysować, wyrazić (Moebius, Caza)... na Wschodzie po prostu opowiadano historię rysunkami... jakby niewiele zmieniło się od czasów "Koziołka Matołka" Mariana Walentynowicza. Dopiero dzisiaj, wraz z nowymi pokoleniami wolnych artystów komiksowych, zasypujemy przepaść jaka nas dzieliła. Daję 5 gwiazdek, bo bądźmy szczerzy, ta antologia poza wartością historyczną niewiele ma do zaoferowania. Zatem jeśli antologię tę weźmie do ręki współczesny, młody odbiorca - nie zrażaj się. Tak było, ale już nie jest. To kawał historii, kawał życia dinozaurów z Dziadocenu. Kurtyna!