Proste czytadło.
Tak najkrócej można scharakteryzować tę książkę, jak i w sumie cały cykl o Enderze (z małymi wyjątkami). Pod względem stężenia infantylizmu, a czasem wręcz głupoty najgorsze są te części, które opowiadają o dzieciach. O Enderze, Groszku i innych - niby wybitnych strategach, taktykach, umysłach - a jednak Card kompletnie nie umie tego pokazać. Cały ich geniusz sprowadza się więc do tego, że w wieku bardzo młodym dokonują czynów, jakie zazwyczaj przypadają dopiero osobom dorosłym. Niby jest to jakiś sposób na podkreślenie wybitnych umiejętności, ale razi szczególnie kiedy dochodzimy do dialogów. Otóż Card wybitnie nie radzi sobie z nimi, rozmowy bohaterów zawsze brzmią u niego jak popłuczyny po telenoweli w ustach dzieci naśladujących oglądany w TV serial. Musisz się Card jeszcze wiele nauczyć, najlepiej zobacz jak dialogi prowadzi Frank Herbert w cyklu Diuna. To już nie jest takie słodkie popierdywanie jak u Ciebie. Tam nie czuć tak silnie infantylizmu jak w Twoich książkach, kumasz gościu?
A teraz poważnie - przezabawnie się czyta te wielce napuszone rozmowy różnych osób, które mają pokazywać jacy są oni zdolni, przebiegli, genialni, a tymczasem dialogi do niczego konkretnego nie prowadzą, puste są jak wydmuszki, wniosków brak albo są tak uproszczone, że aż rażą oczy, o umyśle nie wspominając. Język równie prosty, potoczny, przebiegłości u bohaterów za grosz, intrygi na poziomie - nomen omen - 15-latków, rozwiązania fabularne stosowane przez Orsona S. Carda wręcz walą czytelnika między oczy swoją naiwnością, prostotą i umownością.
Jako więc prosta książka dla dzieci zdecydowanie tak, jako powieść wybitna zdecydowanie nie.

Proste czytadło.
Tak najkrócej można scharakteryzować tę książkę, jak i w sumie cały cykl o Enderze (z małymi wyjątkami). Pod względem stężenia infantylizmu, a czasem wręcz głupoty najgorsze są te części, które opowiadają o dzieciach. O Enderze, Groszku i innych - niby wybitnych strategach, taktykach, umysłach - a jednak Card kompletnie nie umie tego pokazać. Cały ich...