Książka porusza ciekawy temat, jednak jej forma trochę odstrasza. Dużo tu konstrukcji poetyckich i długaśnych wywodów. Gdyby to pominąć, powieść skurczyłaby się do bardzo wartościowego opowiadania.

Bardzo duży plus za drugą część książki i niezłą końcówkę, która trzymała w napięciu. Fabuła naprawdę intrygująca.

Książka porusza ciekawy temat, jednak jej forma trochę odstrasza. Dużo tu konstrukcji poetyckich i długaśnych wywodów. Gdyby to pominąć, powieść skurczyłaby się do bardzo wartościowego opowiadania.

Bardzo duży plus za drugą część książki i niezłą końcówkę, która trzymała w napięciu. Fabuła naprawdę intrygująca.

Miałem wielkie oczekiwania względem tego autora, co prawda niczym niepoparte, ale jednak w głowie tliła się wizja człowieka obdarzonego wielką fantazją.

Styl pisania momentami jest urzekający i wskazuje nam, że mamy do czynienia z fachmanem w tego rodzaju sztuce. Pierwszy opis deszczu zawiera takie elementy jak: spływające strużki po szyi czy wicher ciskający kroplami po oczach. Nie jest za wiele takich opisów, gdyż...

... w przebiegu książki toczy się pewna fabuła, wizja nader skomplikowana, tak, aż musiałem przyjąć specyficzną strategię czytania: przeczytaj pięć zdań, a szóste wyjaśni, że się myliłeś. Czasami nawet ta metoda zawodziła i finalnie nie rozumiałem, o co się Rogerowi rozchodzi.

W tym tkwi pewne piękno - pisarz oddaje się w pełni wizjom i wyobrażeniom, jakie panoszą się w jego głowie. Szkopuł tylko w tym, że nie mamy żadnej wskazówki, jak odczytać zamiary autora. Dlatego też nie dziwi mnie krytyka tego utworu. Można powiedzieć, że Roger sam jest sobie winien. Wybrał właściwie, jednak nie ominie konsekwencji.

Kolejny z momentów, który wyraźnie utkwił mi w pamięci, to było odniesienie się do skroni jako wyznacznika tempa bicia serca. Z tym się jeszcze nie zetknąłem, a znam jeden wyjątek od tej reguły. Jasonowi Stathamowi ta żyłka nigdy nie pulsuje. Może ma nerwy ze stali.

Skoro o tempie mowa, w utworze nie ma absolutnie żadnego poczucia dynamiki. To, czego najbardziej oczekiwałem od gatunku science-fiction. Gdybym miał streścić cały zapis dynamiki zdarzeń od początku do samego końca, brzmiałby on tak: nic, nic, nic, nic, nadal nic i wielkie BUM.

Nad zakończeniem nawet nie zamierzam myśleć. Nie jestem z grona fanatyków, którzy przeszukają wszystkie możliwe źródła w celu prawidłowej, jedynie słusznej interpretacji.

Z Panem Rogerem jeszcze się spotkamy. Jak wspomniałem, zna się na tym rzemiośle, jakim jest pisanie.

Miałem wielkie oczekiwania względem tego autora, co prawda niczym niepoparte, ale jednak w głowie tliła się wizja człowieka obdarzonego wielką fantazją.

Styl pisania momentami jest urzekający i wskazuje nam, że mamy do czynienia z fachmanem w tego rodzaju sztuce. Pierwszy opis deszczu zawiera takie elementy jak: spływające strużki po szyi czy wicher ciskający kroplami po...

Świetna pozycja w krańcowo złym tłumaczeniu.

Świetna pozycja w krańcowo złym tłumaczeniu.

Podobało mi się, ale chyba to przeczytać raz jeszcze :-)

Podobało mi się, ale chyba to przeczytać raz jeszcze :-)

Fantastyczna książka. Zamiast interpretować sny, które nie zawsze są zapamiętane w całości, terapeuta wchodzi do snu i przeprowadza swoistą psychodramę. Ma w tym względzie nieograniczone możliwości. Ale czy na pewno, nieograniczone? Wszędzie istnieją jakieś granice. Autor pisze: „ świadome rozumienie i emocjonalna akceptacja nigdy nie zdały się dotyczyć jednej i tej samej rzeczy.” Jest to pułapka, która zna wielu z nas, kiedy rozum mówi jedno, a emocje robią zupełnie co innego. W tą pułapkę wpada też bohater książki, kiedy rozum mówi jedno, a ambicje, emocje, a także gra po przeciwnej stronie doprowadza do czegoś innego. Książka na jeden wieczór i nie sposób się od niej oderwać.

Fantastyczna książka. Zamiast interpretować sny, które nie zawsze są zapamiętane w całości, terapeuta wchodzi do snu i przeprowadza swoistą psychodramę. Ma w tym względzie nieograniczone możliwości. Ale czy na pewno, nieograniczone? Wszędzie istnieją jakieś granice. Autor pisze: „ świadome rozumienie i emocjonalna akceptacja nigdy nie zdały się dotyczyć jednej i tej samej...

Niestety tylko 4. Dlaczego? Książki prawie w ogóle nie rozumiałem. Przeczytałem, bo nie miałem aktualnie nic innego.
Nie polecam tej książki młodzieży, i tak nic nie zrozumiecie!

Niestety tylko 4. Dlaczego? Książki prawie w ogóle nie rozumiałem. Przeczytałem, bo nie miałem aktualnie nic innego.
Nie polecam tej książki młodzieży, i tak nic nie zrozumiecie!