Czytając pierwszy tom zastanawiałem się, czy autor wie, na czym polega pisanie powieści, przy drugim wątpliwości mnie opuściły, a po trzecim myślę nad założeniem jego fanklubu! Mortka powoli wprowadzał mnie w świat rycerzy, konfliktów religijnych i magii, by na koniec całkowicie zawładnąć moim czasem i myślami.

Czasem zastanawiałem się, która z opisywanych rycerzy jest szpitalnikiem, a która templariuszem, niekiedy zapominałem gdzie bohaterowie podróżują i po co, odnosiłem nieraz wrażenie, że Mortka pcha akcję na siłę, chcąc uwzględnić w książce jak najwięcej historycznych lokacji, postaci i wydarzeń. Ostatni tom usprawiedliwia autora, który chce jak najgłębiej wprowadzić czytelnika w ten świat, pomóc go zrozumieć i tym samym przygotować nas spektakularny koniec.

Pierwsza część opowiadała o gołowąsie, który mimo totalnego braku umiejętności posługiwania się mieczem (a dzięki niezidentyfikowanym podszeptom) w irytujący sposób wychodzi cało z każdej opresji i buduje sobie pozycję w Ziemi Świętej. Wraz z drugim tomem Gaston krzepnie, zatraca naiwność i odkrywa właściwy cel swojej wyprawy, a w trzecim go realizuje. Brzmi banalnie, ale po drodze zmaga się nie tylko z niewiernymi, ale również z własną przeszłością i samym sobą, a także z siłami nieczystymi przeróżnej maści. O ile nie można było się nudzić już przy dwóch pierwszych książkach, trzecia jest wręcz pokazem umiejętności, wiedzy i wyobraźni autora. Wszystkie wątki znajdują zgrabne rozwiązanie, żadna postać nie występuje przypadkowo, niemal każde słowo jest potrzebne i przemyślane.
Wiele dobrego o książce można również powiedzieć po przeczytaniu posłowia autora. Przyznam szczerze, że rzadko kiedy mam tyle wytrwałości i ciekawości by analizować opisywane wydarzenia pod kątem ich prawdopodobieństwa i zgodności z historią. Mortka natomiast wyjaśnia każdą niespójność fabuły z faktami i kaja się w każdym miejscu, gdzie nieświadomie zakłamał rzeczywistość. To mocno podbudowuje stronę historyczną książki.
Ale za to ostatnie zdanie jest tak pretensjonalne, że nie mogę uwierzyć, że autor je napisał!

Podsumowując, „Miecz i kwiaty” to bardzo udana fikcja historyczna, powiedziałbym, że niemal dorównująca trylogii husyckiej Sapkowskiego.

Czytając pierwszy tom zastanawiałem się, czy autor wie, na czym polega pisanie powieści, przy drugim wątpliwości mnie opuściły, a po trzecim myślę nad założeniem jego fanklubu! Mortka powoli wprowadzał mnie w świat rycerzy, konfliktów religijnych i magii, by na koniec całkowicie zawładnąć moim czasem i myślami.

Czasem zastanawiałem się, która z opisywanych rycerzy jest...