No i nadszedł wreszcie czas pożegnania z bohaterami trylogii Miecz i kwiaty. Trzeba przyznać, że autor wywiązał się świetnie z zakończenia przygód Gastona de Baideaux. Oczywiście oprócz losów samego bohatera również przedstawił nam po krótce co się stało z tymi co…. przeżyli. Ale wszystko po kolei. Po dwóch pierwszych tomach zbliżamy się do wielkiego finału. Większość postaci, które poznaliśmy w poprzednich dwóch książkach również się tutaj przewijają. Sama tematyka i klimaty krucjat były do tej pory mi obce ale cała trylogia była całkiem fajna. Na plus są oczywiście demony i magia występująca obficie na terenach Palestyny. Nie ukrywam jednak, że kilkakrotnie się zagubiłem w przedstawianej treści.

No i nadszedł wreszcie czas pożegnania z bohaterami trylogii Miecz i kwiaty. Trzeba przyznać, że autor wywiązał się świetnie z zakończenia przygód Gastona de Baideaux. Oczywiście oprócz losów samego bohatera również przedstawił nam po krótce co się stało z tymi co…. przeżyli. Ale wszystko po kolei. Po dwóch pierwszych tomach zbliżamy się do wielkiego finału. Większość...

Pierwsze dwa tomy bardzo mi się podobały. W trzecim autor przekombinował i ciężko mi było skończyć ksiażkę. Szkoda

Pierwsze dwa tomy bardzo mi się podobały. W trzecim autor przekombinował i ciężko mi było skończyć ksiażkę. Szkoda

Nie rozumiem tekstów w stylu: "pogubiłam się w bohaterach, nic z tego nie zrozumiałam, męczyłam się czytając", itp. To po co było się męczyć i potem jeszcze się chwalić, że się nie pojęło fabuły czy nie ogarnęło postaci ;) Wątpliwy powód do publicznego wyznania :D
Powieść rozkręca się niespiesznie, ale to pozwala wciągnąć się w klimat historii, poczuć gorący piasek pustyni, usłyszeć hałas miasta Ziemii Świętej, zrozumieć motywację napędzającą rycerza, który zaczyna swoją krucjatę. Pierwszy tom daje nadzieję na naprawdę świetną książkę.
I nie zawodzi. W drugiej części akcja się rozpędza, czułam się tak, jakbym gnała na koniu razem z bohaterami. Postaci nabierają wyraźnych konturów, zaczyna się mieć do nich osobisty stosunek. Wątki fantastyczne zapierają dech w piersiach, historyczne nie przytłaczają.
Trzeci tom to już jazda bez trzymanki, pochłonęłam go w dwa dni opędzając się od każdego, kto mi przeszkadzał. Genialna, monumentalna powieść dla wielbicieli historii, krucjat, ale także magii zarówno we wschodnim, jak i średniowieczno-europejskim wydaniu.

Nie rozumiem tekstów w stylu: "pogubiłam się w bohaterach, nic z tego nie zrozumiałam, męczyłam się czytając", itp. To po co było się męczyć i potem jeszcze się chwalić, że się nie pojęło fabuły czy nie ogarnęło postaci ;) Wątpliwy powód do publicznego wyznania :D
Powieść rozkręca się niespiesznie, ale to pozwala wciągnąć się w klimat historii, poczuć gorący piasek...

Trylogia zakończona!
Jestem z siebie bardzo dumna, tym bardziej, że klimaty krucjat krzyżowych niespecjalnie mi pasują.

Czytałam i czytałam i do końca nawet nie pamiętałam co było 2 strony temu. Kompletnie nie mogłam się wczuć, poczuć klimatu pustyni, zakonów. Naprawdę było ciężko. Tym bardziej, że nie do końca kojarzę w ogóle wszystkie postaci. Przez 3 tomy nie mogłam połapać się kto jest kim - oczywiście oprócz Gastona. :)

Dopiero pod koniec, kiedy akcja zaczęła się zagęszczać i przyspieszać książka mnie wciągnęła. Walki z czarownikami, demonami, diabłami... tak, to już jest to co lubię najbardziej.

Końcówka emocjonująca i za nią dodatkowy plusik.

Trylogia zakończona!
Jestem z siebie bardzo dumna, tym bardziej, że klimaty krucjat krzyżowych niespecjalnie mi pasują.

Czytałam i czytałam i do końca nawet nie pamiętałam co było 2 strony temu. Kompletnie nie mogłam się wczuć, poczuć klimatu pustyni, zakonów. Naprawdę było ciężko. Tym bardziej, że nie do końca kojarzę w ogóle wszystkie postaci. Przez 3 tomy nie mogłam...

Koniec trylogii, która trochę mnie zawiodła. Były miejsca, w których miałem chwile zwątpienia. Jednak szczęśliwie dotarłem do końca :) Do ulubionych z pewnością ten cykl zaliczyć nie mogę, czy bym go polecił też nie wiem, co do mnie na pewno nie żałuję.

Koniec trylogii, która trochę mnie zawiodła. Były miejsca, w których miałem chwile zwątpienia. Jednak szczęśliwie dotarłem do końca :) Do ulubionych z pewnością ten cykl zaliczyć nie mogę, czy bym go polecił też nie wiem, co do mnie na pewno nie żałuję.

I koniec,przygody.Było warto czytać,niesamowity nastrój.
Krążący sęp nad pustynią.
Szczęk oręża,czy też nocna cisza.
Która zwiastuję,rano.Które,może być twoim ostatnim.
Wyprawa dobiega końca.

I koniec,przygody.Było warto czytać,niesamowity nastrój.
Krążący sęp nad pustynią.
Szczęk oręża,czy też nocna cisza.
Która zwiastuję,rano.Które,może być twoim ostatnim.
Wyprawa dobiega końca.

Jak dla mnie autor zbyt mocno puścił wodze fantazji. Pierwszy tom był naprawdę udany, a kolejne słabsze. Fabuła ze strony na stronę gorsza... Nagle, rodem z animacji o Alladynie, pojawia się zły czarodziej Dżafar... i latający dywan... Nie kupuję tego. Dokończyłem na siłę, bo spodobali mi się główni bohaterowie. Tutaj rzeczywiście należy się plus za całość.

Jak dla mnie autor zbyt mocno puścił wodze fantazji. Pierwszy tom był naprawdę udany, a kolejne słabsze. Fabuła ze strony na stronę gorsza... Nagle, rodem z animacji o Alladynie, pojawia się zły czarodziej Dżafar... i latający dywan... Nie kupuję tego. Dokończyłem na siłę, bo spodobali mi się główni bohaterowie. Tutaj rzeczywiście należy się plus za całość.

Właśnie przed momentem skończyłam czytać "Miecz i Kwiaty".
Rozerwie mnie na kawałki, jak z siebie nie wyrzucę tego, co mi się we łbie burzy.
Książka pod wieloma względami jest kopią klimatu "Karaibskiej Krucjaty", choć właściwie powinnam napisać na odwrót, bo to "Miecz." powstał wcześniej.
W znacznej części opowieści udało się Mortce nawet uniknąć jego denerwującej maniery w prowadzeniu narracji, która w "Krucjacie" doprowadzała mnie do szewskiej pasji. A mianowicie sytuacji, których bohaterowie jadą GDZIEŚ, zrobić COŚ, o czym czytelnik nie ma pojęcia, bo oszczędzono mu mało ważnych scen, w których bohaterowie dowiadują się bardzo mało ważnych rzeczy, jak np. sposobu rozwiązania głównej intrygi. W wyniku czego Mortka zazwyczaj potem sadzi kwiatki w stylu deus ex machina i mieczy zza pleców. Jak zwykle podkopał sobie tym końcówkę. No ale trudno, zdołałam się przyzwyczaić to jego spartolonych końcówek =]
Ale nie tyle o narracji, co o bohaterach chciałam się wygadać, bo mnie szlag trafia i po prostu muszę.
Ogólnie gdzieś tak od 1/3 drugiego tomu moje skojarzenia pomiędzy ekipą krzyżowców, a ekipą radosnych piratów z "Krucjaty", stały się strasznie nachalne. Ale mimo to nie do końca negatywne, bo klimaty obu historii w tym aspekcie są miodne.
Ekipa skrajnych indywiduów, cholernie od siebie różnych, ale fantastycznie zgranych. Rycerska zgraja jest napisana cudnie, są tak spójni wewnętrznie, że w sumie przez lwią część opowieści normalnie zazdrościłam Mortce, że wyszły mu takie szalone i barwne postacie, które nie wieją sztucznością i wymuszonością charakteru. Kiedy nagle w ciszy padała kwestia nie opisana didaskaliami, to po jej treści dało się wymyślić, kto ją wypowiedział, zanim się doczytało o tym kilka wersów niżej. Charaktery bohaterów odcisnęły swoje ślady w ich słowach i czynach, aż koliło w oczy. Coś takiego mi jako hobbystycznej-pisarzynie wielce imponuje.
Gaston — postać tak mortkowa, że brak słów. Zrobił kilku takich ludków w swojej twórczości, ale niezmiennie wypadają nieźle. Z początku naiwne i nieporadne, potem nabierające psychicznej krzepy, jednocześnie zderzając się z wydarzeniami, które powoli wyniszczają to, co z początku wydawało się im ich największymi atutami: w tym przypadku krystaliczność intencji, wiara w ideały itp. Najpierw jest zagubiony nie znając świata, a potem jest zagubiony w okrucieństwie tego świata.
Vittorio — powierzchownie dorobkiewicz, szyderca, pijak, dziwkarz, a pod tą warstwą świetny przyjaciel, który najpierw skopie dupę za idiotyczny pomysł, a potem rzuci się na ratunek wbrew całemu światu. Świnia, którą chętnie zdzieliłabym po gębie, a potem przytuliła.
Anzelm — nieszczęśnik i desperat, o wycofanej powierzchowności, ale przy tym przenikliwy, cwany, dekadencki. Zmęczony wieloma rzeczami, ale wciąż hardo trzymający się na przekór losowi. We mnie wzbudził wielki respekt.
No i na koniec Jakub, czyli postać, którą pokochałam całym swoim pisarsko-czytelniczym serduchem. To postać jak jing-jang. Z jednej strony głęboka wiara jest dla niego ostoją, roztacza wokół aurę spokoju, opanowania, pewności w poglądach. Z drugiej strony jest bezkompromisowy w osądach, dziki wręcz, heroiczny i "nie do zajebania" jeśli idzie o walkę w imię tych swych poglądów. Może wstać z kolan po modlitwie i sprawić, że wokół będą latały flaki. Bystry, opanowany, szybko podejmuje decyzje. Idealny rycerz-zakonnik, a przy tym nakreślony tak autentycznie, że jego postać nie budzi najmniejszych zastrzeżeń, nie wyczuwa się w nim jakiegoś naciągania ani fałszu, który mi osobiście często rzuca się w oczy przy różnych postaciach powiązanych z klerem czy postaci silnie wierzących. Zwykle jest w nich coś, co zionie przesadyzmem, nienaturalnością, sztucznym patosem. W Jakubie czegoś takiego się nie czuje.
Przy tym wszystkim mocno różni się od pozostałych pewną istotną cechą: jako jedyny z ekipy za niczym nie goni, przed niczym nie ucieka. Jego system wartości jest prosty, i ewidentnie się sprawdza.
Ma swoją walkę o wiarę i służbę w zakonie, wygląda na człowieka, który znalazł swoje miejsce na ziemi. Nieprzypadkowe, lecz wynikające z jego wiary i głęboko zakorzenionych poglądów.
I NAGLE, DO *KUŚKI NĘDZY, ZAKOCHUJE SIĘ W TEJ *LADACZNICY VIVIENNE??? JAK? NO JA *CHĘDOŻĘ, JAK I CZEMU?
To po prostu uwłacza jego zajebistości...
Pamiętacie taką jedną scenę... w której Jakub pożycza od Vivienne łuk, papla przy niej bez pomyślunku, plącze się, prawie rzuca jej komplement? A gdy odchodzi, to Vittorio powstrzymuje parsknięcie śmiechem, udając, że nie słyszał ich rozmowy?
No kurde, ja byłam święcie przekonana, że to jest jakiś szwindel, jakiś spisek tej rycerskiej bandy, żeby podpuścić tę wredną sucz, żeby uwierzyła, iż Jakub ma się ku niej i że łatwo będzie go sobie owinąć wokół palca, zmanipulować. A tymczasem on inteligentnie wyciągnie z niej, po co do nich przylazła. Już się cieszyłam na takie rozwiązanie...
Ale nie. Jak ostatni kretyn, w 3 dni zakochał się w babie, którą pierwszy raz zobaczył, jak wyłazi spod gastonowego koca, a wszyscy wokół mają o niej zdanie, iż jest łajdaczącą się intrygantką i chcą ją ukamienować. To się tak nie trzyma kupy, że aż sama nie wiem co. Przez swe lata w Ziemi Świętej mało się Jakub napatrzył na dziejący się tam burdel, sodomię i inne patologie? Udowodnił wiele razy, że jest inteligentny i zna się na ludziach. A ta jego radykalna, ale przy tym bardzo zdrowa wiara i opierające się na niej zasady? Przecież Asmodeusz opętując go stwierdził jasno, że odkrył dwa jego pragnienia, z czego jedno spełni: zabicie tego diabolicznego legata papieskiego. A drugim była niby Vivienne. Jak?! Jak można przypuszczać, że rycerz-zakonnik postawiłby koło siebie takie wykluczające się sprzeczności?
Gdyby Jakub spotkał na swojej drodze faceta o charakterze, reputacji i żmijowatości Vivienne, to by go obdarzył skrajną pogardą.
ARGH! Jak można było tak spartolić taką genialną konstrukcję postaci? Moje pisarsko-czytelnicze serducho krwawi wśród żalu i lamentowania.
Można to było cudownie skończyć... Chciał Mortka na chama wątek miłosny, to trzeba było wymyślić kobietę tak idealną dla Jakuba, że byłaby w stanie zatrząść w posadach jego światem, a potem tragicznie ją usunąć z powieści. Wówczas byłabym w stanie uwierzyć w wielką miłość, wielkie pragnienie i szeptanie imienia ukochanej ostatnim tchnieniem. Byłby rycerski romantyzm, tragiczny koniec, brak happy endu i strumienie łez w poczuciu bezsilności wobec tragedii. Wyłabym przez cały wieczór, że nienawidzę Mortki za takie zakończenie, ale po tygodniu bym mu biła brawo, doceniwszy umiejętność rozdzierania duszy czytelnika na kawałki.
A tak to foch. Po prostu go nienawidzę.

Właśnie przed momentem skończyłam czytać "Miecz i Kwiaty".
Rozerwie mnie na kawałki, jak z siebie nie wyrzucę tego, co mi się we łbie burzy.
Książka pod wieloma względami jest kopią klimatu "Karaibskiej Krucjaty", choć właściwie powinnam napisać na odwrót, bo to "Miecz." powstał wcześniej.
W znacznej części opowieści udało się Mortce nawet uniknąć jego denerwującej maniery...

I cóż można powiedzieć? Było miło. Podróż z Gastonem, Vittoriem, Anzelmem, Jakubem i wiernym Bernardem, oraz innymi bohaterami trylogii "Miecz i Kwiaty" była cudowna. Nie przypominam sobie, bym wcześniej napotkał książkę, w której każdy z bohaterów jest tak idealnie wykreowany, tak bogaty w życiorys. Książki poszukiwałem długi czas i nie żałuję ani chwili straconej na szukaniu.

Polecam serdecznie każdemu!

I cóż można powiedzieć? Było miło. Podróż z Gastonem, Vittoriem, Anzelmem, Jakubem i wiernym Bernardem, oraz innymi bohaterami trylogii "Miecz i Kwiaty" była cudowna. Nie przypominam sobie, bym wcześniej napotkał książkę, w której każdy z bohaterów jest tak idealnie wykreowany, tak bogaty w życiorys. Książki poszukiwałem długi czas i nie żałuję ani chwili straconej na...

I w ten oto piękny sposób skończona trylogia :)
Zakończona jest z sensem i bardzo gorąco polecam ;)
Jak autor napisze czwarty tom to już nie będę go lubił :)

I w ten oto piękny sposób skończona trylogia :)
Zakończona jest z sensem i bardzo gorąco polecam ;)
Jak autor napisze czwarty tom to już nie będę go lubił :)