Tak się zastanawiam co poszło nie tak, że Jonathan Carroll, który tak mnie swego czasu zachwycał ( np. „Krainą Chichów”, „Całując ul” czy „Szklaną zupą”) nagle coraz częściej mnie nudzi i rozczarowuje… Albo to był tylko taki chwilowy zachwyt, albo z każdą kolejną książką stawiam autorowi coraz wyżej poprzeczkę. Albo może dlatego, że wszystkie jego książki krążą wokół jednego utartego schematu? Sam nie wiem.

Te trzy krótkie fabuły składające się na cykl „Czarny koktajl i inne opowiadania” sprawiły, że posiadam nieodparte wrażenie jakby autor zaczął pisać, rozkręcił się i nagle sobie przypomniał, że jednak musi to skończyć. Stąd też zakończenia są dla mnie co najmniej chaotyczne, zwłaszcza w dwóch pierwszych opowiadaniach. Pomysły są same w sobie ciekawe, wykonanie już mniej, a te nazbyt gwałtowne rozwiązania rozczarowują. Gdyby fabuły było odpowiednio dłuższe i rozbudowane to sądzę, że efekt byłby dużo ciekawszy. A tak jest ogółem nuda.

Ogółem szkoda, bo te opowiadania rzucają trochę gorsze światło na całokształt twórczości Carroll’a. Wiem, że nie powinienem aż tak krytycznie podchodzić do całości, a skupić się jedynie na „Czarnym koktajlu i innych opowiadaniach” ale cóż, nic na to nie poradzę, że teraz będę bardzo podejrzliwie podchodził do każdej następnej książki autora, a już na pewno do jego krótkich form.

I kto by pomyślał, że rozczaruje mnie tak bardzo autor jednej z najlepszych książek jakie w życiu czytałem jaką była „Kraina Chichów”.

Tak się zastanawiam co poszło nie tak, że Jonathan Carroll, który tak mnie swego czasu zachwycał ( np. „Krainą Chichów”, „Całując ul” czy „Szklaną zupą”) nagle coraz częściej mnie nudzi i rozczarowuje… Albo to był tylko taki chwilowy zachwyt, albo z każdą kolejną książką stawiam autorowi coraz wyżej poprzeczkę. Albo może dlatego, że wszystkie jego książki krążą wokół...