Książki Carrolla podobały mi się, gdy byłam jeszcze uczennicą, dziś widzę, jaką drogę czytelniczą przebyłam. Lektura po latach sprawiła, że oceniam autora surowiej i moje własne spojrzenie na świat, twórczość i sprawy boskie nie pozwala na więcej niż cztery gwiazdki.

Książki Carrolla podobały mi się, gdy byłam jeszcze uczennicą, dziś widzę, jaką drogę czytelniczą przebyłam. Lektura po latach sprawiła, że oceniam autora surowiej i moje własne spojrzenie na świat, twórczość i sprawy boskie nie pozwala na więcej niż cztery gwiazdki.

Na wstępie zaznaczam, iż jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jonathana Carrolla. Ujęła mnie wizyjność autora. Sposób w jaki porusza teologiczne tematy jest nieco abstrakcyjny, choć oparty na kanwie istniejących już religii. Czarny koktajl był dla mnie niesamowicie wciągający, jednakże mam poważne zastrzeżenia co do tempa zakończenia akcji. Zbudowane napięcie zostało w moim przekonaniu rozładowane zbyt szybkim punktem kulminacyjnym pozostawiając czytelnika z uczuciem niedosytu. Świetny bieg skończony krótkim strzałem. W przypadku mini-powieści „Ale karuzela!” było jednak odwrotnie. Od samego początku musiałem przeboleć rozwlekły opis życia Profesora Silvera aby prawdziwa akcja miała miejsce pod sam koniec. Ocena jest zatem średnią sporej kreatywności autora i nierównomiernie rozłożonego napięcia. Intrygujące połączenie stref sacrum i profanum przekazane w nieco chaotyczny sposób.

Na wstępie zaznaczam, iż jest to moje pierwsze spotkanie z twórczością Jonathana Carrolla. Ujęła mnie wizyjność autora. Sposób w jaki porusza teologiczne tematy jest nieco abstrakcyjny, choć oparty na kanwie istniejących już religii. Czarny koktajl był dla mnie niesamowicie wciągający, jednakże mam poważne zastrzeżenia co do tempa zakończenia akcji. Zbudowane napięcie...

Każde opowiadanie jest po prostu ezoteryczno-religijnym bajaniem, osnutym wokół jakiegoś życiowego problemu. Tu i ówdzie można trafić na jakieś interesujące spostrzeżenie czy fajną metaforę. Ogólnie rzecz biorąc Jonathan Carroll potrafi mnie swoim pisaniem jakoś zaciekawić...

Każde opowiadanie jest po prostu ezoteryczno-religijnym bajaniem, osnutym wokół jakiegoś życiowego problemu. Tu i ówdzie można trafić na jakieś interesujące spostrzeżenie czy fajną metaforę. Ogólnie rzecz biorąc Jonathan Carroll potrafi mnie swoim pisaniem jakoś zaciekawić...

Jestem dość skonsternowana po tej lekturze. Obie historie są całkiem ciekawe, a na pewno zaskakujące. Mimo to zapoznanie się z nimi było dla mnie mało satysfakcjonujące. O ile same pomysły są naprawdę wartościowe, tak ich realizacja nie bardzo przypadła mi do gustu. Szczególnie historia "Czarny koktajl" wydaje mi się ucięta w nieodpowiednim miejscu i niedokończona, zakończona na szybko. Nie zgadzam się z tymi historiami również światopoglądowo. Mam poczucie, że w obu opowieściach autor zakłada jakiś nadrzędny schemat, plan, któremu podlega cała ludzkość. Jednostka najpierw żyje w rosnącej frustracji (a czytelnik razem z nią),bo ma poczucie, że dookoła dzieje się coś, co jest oczywiste dla innych, ale ukryte dla niej samej. Gdy ostatecznie odkrywa wielką tajemnicę, ma złudne uczcie sprawstwa, by ostatecznie dowiedzieć się - dostać obuchem w twarz! - że tak naprawdę może być jedynie biernym obserwatorem. Wszystko, na co bohater się decyduje, okazuje się być już wcześniej zaplanowane. Odnoszę wrażenie, że książka ta miała być nadzieją mimo beznadziejnych okoliczności, dla mnie jednak jest nielogiczna i zwyczajnie męcząca.

Jestem dość skonsternowana po tej lekturze. Obie historie są całkiem ciekawe, a na pewno zaskakujące. Mimo to zapoznanie się z nimi było dla mnie mało satysfakcjonujące. O ile same pomysły są naprawdę wartościowe, tak ich realizacja nie bardzo przypadła mi do gustu. Szczególnie historia "Czarny koktajl" wydaje mi się ucięta w nieodpowiednim miejscu i niedokończona,...

Niestety nie zachwyciły mnie te opowiadania.
Po pierwsze autor chyba nie do końca rozumie, że opowiadanie to nie to samo co pierwszy rozdział powieści, na którą nie starczyło weny.
Po drugie, co ważniejsze, tak naprawdę Carroll na nic nie próbuje odpowiedzieć, snuje tylko jakieś niezbyt zresztą głębokie hipotezy o naturze rzeczy i w tej rzeczywistości osadza bohaterów. Swoją drogą nic nowego, bo wszystkie jego książki oparte są na tym schemacie. Niestety te hipotezy nie tłumaczą nic, a nawet na żadne pytanie nie próbują odpowiedzieć. Pozostawiają tylko niedosyt i kolejne pytania. Podejrzewam, że autor nie zna na nie odpowiedzi i nie ma żadnej głębszej koncepcji. Ot wymyśla z kapelusza jakąś bzdurę typu każdy jest częścią całości, niektórzy są częścią Boga, jesteśmy w parach, trójkach, czwórkach... No jasne, fajnie, tylko co z tego? Ano niewiele. Czujemy się wyruchani niczym klient burdelu sióstr Urszulanek.
Po trzecie, nie przekonują mnie zachowania bohaterów, którym wystarcza kilka godzin, żeby uwierzyć w koncepcję świata totalnie "od czapy". Może nie o to chodzi, żeby teraz przez 100 stron kogoś przekonywać, ale jednak wychodzi bardzo niewiarygodnie.

Są i pozytywy. Styl wciągający, świetne dygresje i obserwacje ludzkich zachowań, stopniowe odkrywanie przed czytelnikiem świata to na pewno mocne strony autora.

Niestety nie zachwyciły mnie te opowiadania.
Po pierwsze autor chyba nie do końca rozumie, że opowiadanie to nie to samo co pierwszy rozdział powieści, na którą nie starczyło weny.
Po drugie, co ważniejsze, tak naprawdę Carroll na nic nie próbuje odpowiedzieć, snuje tylko jakieś niezbyt zresztą głębokie hipotezy o naturze rzeczy i w tej rzeczywistości osadza bohaterów....

Taki Paulo Coelhio na speed'zie. Spodziewałem się czegoś innego :P

Taki Paulo Coelhio na speed'zie. Spodziewałem się czegoś innego :P

W wydaniu, które wypożyczyłam z biblioteki znajdowały się opowiadania "Czarny koktajl" oraz "Ale karuzela!".

W wydaniu, które wypożyczyłam z biblioteki znajdowały się opowiadania "Czarny koktajl" oraz "Ale karuzela!".

Noooo... słabe, jak na tego autora.

Noooo... słabe, jak na tego autora.

Kiepski ten zbiór opowiadań, ale z braku laku poczytać można.

Kiepski ten zbiór opowiadań, ale z braku laku poczytać można.

Carroll jak nie Carroll. Nieeee.

Carroll jak nie Carroll. Nieeee.