W szkole nigdy historia nie była moim ulubionym przedmiotem, poza tym w szkole nigdy nie było czasu aby omawiać historię po 2 wojnie światowej. nie wiem czy to było działanie celowe, czy gonienie z przeładowanym maeriałem tego nie umożliwiało., Nie mniej jednak z wiekiem człowiek dojrzewa i chce więcej rozumieć, dlatego też sięgnąłem po tą pozycję. Książka ta pomaga więcej zrozumieć, w szczególności dokładna analiza i przekrojowy przez całą Europę opis wydarzeń, obyczajów ostatnich 60 lat, uzmysławia nam Polakom gdzie jesteśmy i dlaczego tu jesteśmy. Najciekawszym z mojego punktu widzenia jest motyw zmiany opisany przez Tonyego, Europa zmienia się ciągle, zachowania ludzi na przestrzeni lat przeszły od konserwatyzmu do liberalizmu, bezwzlędu na miejsce, gdzieniegdzie szybciej "Zachód", gdzie nigdzie wolniej "wschoód", nie miej jednak zmiana to jest ciągły motyw przewodni ostatnich 60 lat.
Generalnie polecam tą książkę, nie czyta się jej jak kryminału, trzeba poświęcić wiecej czasu, zatrzymywać się, przeanalizować to co jest w niej zawarte, nie mniej jednak, warto.

W szkole nigdy historia nie była moim ulubionym przedmiotem, poza tym w szkole nigdy nie było czasu aby omawiać historię po 2 wojnie światowej. nie wiem czy to było działanie celowe, czy gonienie z przeładowanym maeriałem tego nie umożliwiało., Nie mniej jednak z wiekiem człowiek dojrzewa i chce więcej rozumieć, dlatego też sięgnąłem po tą pozycję. Książka ta pomaga więcej...

Niezwykle frustrująca lektura

Niezwykle frustrująca lektura

Książka jest bardzo dobra i podejmuje tematykę historii Europy po 1945. Jest to pozycja też dla konkretnych osób, aby ją przeczytać trzeba znać w jakimś stopniu już historię i mieć bardzo humanistyczne podejście lub po prostu być humanistą. Ja nie będąc taką osobą miejscami czułem, że książka mnie męczy wywodami autora o ideologii oraz często sztuce, które nie rozumiem, natomiast w momencie gdy Tony Judt przytaczał suche liczby czułem się dobrze ją czytając i strona za stroną leciały aby śledzić dalsze wydarzenia i poznawać sytuacje danego kraju.

Książka ma też swoje wady, mianowicie autor jest skupiony głównie w swojej opowieści na 4 państwach, Niemczech, Włochach, Francji i Wielkiej Brytanii i dość pobieżnie w pierwszych rozdziałach traktuje całą resztę Europy. I jest trochę tak, że w pierwszym rozdziale od początku do końca poznajemy wydarzenia w Europie zachodniej w dość męczący sposób w kółko przytaczając ogromne zniszczenia z lekkimi kontrastami do Wschodu. No i na pewno na plus jest dobre opisanie przejęcie władzy przez Komunistów we Wschodniej Europie.

Inna wada książki to bardzo wątły kawałek informacji o tym jak wyglądały dyktatury w Hiszpanii, Portugalii oraz Grecji co jest opisane dość dobrze, ale mam wrażenie że autor nieobiektywnie i wręcz z własną niechęcią opisał owe państwa nie przytaczając co jak i dlaczego oraz bardzo słabo podjął się interesującego tematu w Hiszpanii, jakim był ich cud gospodarczy zwany "Desarollo".

Jeśli mam coś jeszcze dodać to fakt, że dobrze opisany jest temat powstawania Unii Europejskiej oraz rozwoju gospodarczego państw, które postawiły na wspólnotę, natomiast brak tu jej wad co mocno przekonuje mnie, że autor mocno pisał te książkę inspirowany poglądami lewicowymi. Inny przykład tych lewicowych poglądów to prób ugryzienia premier Wielkiej Brytanii w latach 80 i 90 Margaret Tchatcher, ale tak naprawdę odniosłem wrażenie, że nie bardzo to wyszło autorowi i brak tam jakiś przekonujących argumentów dla których można by stwierdzić, że rządy Tchatcher były złe.

Inne minusy to tak naprawdę brak podjęcia tematu Szwajcarii oraz jej społeczeństwa. Jest tak naprawdę na początku jakaś nota opisująca to jak owe państwo kolaborowało z Niemcami w trakcie II wś. Brakuje też jakiś większych opisów militarnych wydarzeń, np. Incydentu w Cieśninie Korfu czy też tematu greckiej wojny domowej. Brakuje mi też opisania tego jak wyglądała Jugosławia w okresie zimnej wojny oraz Albania i rządzy Envera Hoxhy.

Podsumowując jest to bardzo dobra książka, ale dla osób doświadczonych i rozumiejących już w pewnym stopniu politykę oraz potrafiących bezstronnie, a z pełnym obiektywizmem rozumieć świat XX i XXI wieku. Jest wymagająca i dlatego jeśli ktoś chce bardzo szeroko zbadać temat to jest ona dla niego.

Książka jest bardzo dobra i podejmuje tematykę historii Europy po 1945. Jest to pozycja też dla konkretnych osób, aby ją przeczytać trzeba znać w jakimś stopniu już historię i mieć bardzo humanistyczne podejście lub po prostu być humanistą. Ja nie będąc taką osobą miejscami czułem, że książka mnie męczy wywodami autora o ideologii oraz często sztuce, które nie rozumiem,...

Autor w imponujący sposób przedstawia powojenne losy całej Europy. Skupiając się często na poszczególnych krajach opisuje jak wyglądały ich losy polityczne, gospodarcze, społeczne, kulturalne.
Książka robi ogromne wrażenie, wszystko jest uporządkowane chronologicznie, tematycznie, dzięki czemu w przystępny sposób można się zapoznać że wszystkimi kluczowymi wydarzeniami w kształtowaniu się obecnej Europy i tworzących ją państw w latach 1945-2005.
Książka jest wymagająca, bo ilość zawartej w niej treści jest ogromna, ale jeśli ktoś by chciał mieć wszystko w jednym, no to ta książka nada się świetnie. Autor pisze w swobodny sposób, dzieląc się też swoimi refleksjami, więc dobrze się to czyta.

Autor w imponujący sposób przedstawia powojenne losy całej Europy. Skupiając się często na poszczególnych krajach opisuje jak wyglądały ich losy polityczne, gospodarcze, społeczne, kulturalne.
Książka robi ogromne wrażenie, wszystko jest uporządkowane chronologicznie, tematycznie, dzięki czemu w przystępny sposób można się zapoznać że wszystkimi kluczowymi wydarzeniami w...

"Powojnie" czyta się znakomicie: świetna narracja (w niektórych miejscach uogólniona, ale przy takiej pracy było to nieuniknione),sporo ciekawych wniosków, analiz, obserwacji. Na plus także problemowo - chronologiczny układ książki oraz fakt, że Judt nie bał się formułować własnych sądów (co jest wg mnie tak samo plusem jak i minusem, o czym poniżej). Autor nie potraktował też po macoszemu Europy Środkowej i Wschodniej, co uznałbym za pozytywny precedens na tle anglosaskiej historiografii - choć oczywiście traktować to w tym aspekcie należałoby raczej jak kompendium, o historii PRL-u czytelnik raczej nie dowie się wiele nowego.

Gdy chodzi o wady; dobra narracja niekiedy przeradza się w showmaństwo, razi też luźne podchodzenie do niektórych faktów (co z reguły korygują polskie przypisy) czy sposób prezentacji wydarzeń (niekiedy czytelnik może mieć wrażenie, że Michnik był jedynym opozycjonistą w PRL-u),które mogą wywołać skrzywienie na twarzy czytającego. Uwierać też może lewicowa proweniencja autora, jakkolwiek brać to trzeba z dobrodziejstwem inwentarza w pakiecie z interesującymi opiniami. Finalnie wady te stanowią stosunkowo niewielkie koszty dla czytelnika, a "Powojnie" jest warte tych kilku(nastu) wieczorów lektury.

"Powojnie" czyta się znakomicie: świetna narracja (w niektórych miejscach uogólniona, ale przy takiej pracy było to nieuniknione),sporo ciekawych wniosków, analiz, obserwacji. Na plus także problemowo - chronologiczny układ książki oraz fakt, że Judt nie bał się formułować własnych sądów (co jest wg mnie tak samo plusem jak i minusem, o czym poniżej). Autor nie potraktował...

Książka ma europocentryczny charakter, wyczuwa się to w zasadzie od pierwszych stron. Jest obszerna, ale czyta się ją bardzo szybko. Śmieszy przez osobliwe uwagi i zachwyca lapidarnymi opisami. Trochę w niej ironii, ale bez sarkazmu. Kilka razy zaśmiałam się w głos. Tony Judt potrafi rozśmieszyć, zauroczyć i zachwycić. Oprócz nakreślenia wątków historycznych pojawia się wiele odniesień do literatury, filozofii, filmu, historii gospodarczej, polityki, architektury, muzyki, trendów w modzie, co czyni ją jeszcze bardziej wyjątkową poprzez ukazanie syntetycznego obrazu tych czasów - szczególnie dla kogoś kto tak jak ja urodził się w 89 i nie może pamiętać tych realiów z własnych obserwacji.. Na pewno warto zapoznać się z tą pozycją.

Książka ma europocentryczny charakter, wyczuwa się to w zasadzie od pierwszych stron. Jest obszerna, ale czyta się ją bardzo szybko. Śmieszy przez osobliwe uwagi i zachwyca lapidarnymi opisami. Trochę w niej ironii, ale bez sarkazmu. Kilka razy zaśmiałam się w głos. Tony Judt potrafi rozśmieszyć, zauroczyć i zachwycić. Oprócz nakreślenia wątków historycznych pojawia się...

Wybitna praca, która powinna być rozpatrywana bardziej jako analiza kształtowania się myśli europejskiej w latach 1945-2005 niż stricte opis wydarzeń historycznych z autorskim komentarzem (stąd częstsza obecność na jej kartach Michnika niż Wałęsy czy Jana Pawła II).

Warto zwrócić uwagę nieszablonowe obserwacje autora dotyczące wagi wydarzeń z 1968 roku (zwłaszcza opis wydarzeń z Paryża i ogólny wpływ na tzw. rewolucję seksualną),szalenie ciekawej historii Włoch w czasie "lat ołowiu" oraz Jesieni Ludów w 1989 roku. Judt kończy książkę mocnym akcentem - rozbierając na czynniki pierwsze przyczyny wzrostu popularności populizmu w Europie w latach 00. Co ciekawe autor zmarł w 2010 roku, więc nie mógł być świadkiem wydarzeń politycznych tej dekady, dlatego też jego analizy są tym bardziej cenne.

Oczywiście przeczytać "Powojnie" jak najbardziej warto, choć najlepiej w oryginale, gdyż polskie wydanie pozostawia wiele do życzenia zarówno po kątem tłumaczenia (m.in. tłumacz "zmienił" oficjalną nazwę Czech i uśmiercił Rudiego Dutschke!),jak i redakcji (przypisy na końcu - często zupełnie niepotrzebne, jak w przypadku kompletnie nieistotnych z punktu widzenia rozprawy dopowiedzeń dotyczących historii Polski).

Wybitna praca, która powinna być rozpatrywana bardziej jako analiza kształtowania się myśli europejskiej w latach 1945-2005 niż stricte opis wydarzeń historycznych z autorskim komentarzem (stąd częstsza obecność na jej kartach Michnika niż Wałęsy czy Jana Pawła II).

Warto zwrócić uwagę nieszablonowe obserwacje autora dotyczące wagi wydarzeń z 1968 roku (zwłaszcza opis...

Książkę faktycznie warto przeczytać, choć ma jedną sporą wadę - otóż jest totalnie europocentryczna. Do tego dochodzi jej wielka rozległość, która w mojej ocenie jest nieco przesadzona- dałoby sie ksiązkę o 100 stron odchudzić bez tracenia na treści. A tak to polecam, lecz bez entuzjazmu. Dodam że książka zawiera pewne paradoksy- Adam Michnik pojawia się w tej książce dużo częściej niż L Wałęsa czy Jan Paweł II- dlaczego ? Nie wiem

Książkę faktycznie warto przeczytać, choć ma jedną sporą wadę - otóż jest totalnie europocentryczna. Do tego dochodzi jej wielka rozległość, która w mojej ocenie jest nieco przesadzona- dałoby sie ksiązkę o 100 stron odchudzić bez tracenia na treści. A tak to polecam, lecz bez entuzjazmu. Dodam że książka zawiera pewne paradoksy- Adam Michnik pojawia się w tej książce dużo...

Tony Judt – Postwar: A History of Europe Since 1945 („Powojnie. Historia Europy od roku 1945”)

Opus magnum Tony’ego Judta i jego największe dzieło. Encyklopedyczna i niezwykle obszerna (całe 833 stron!) synteza dziejów Europy w latach 1945 – 2005.

‘Postwar’ jest książką, której autor postawił sobie niezwykle ambitne zadanie – opisać w sposób syntetyczny, całościowy i w miarę kompletny dzieje Europy w ciągu 60 niezwykle bogatych pod względem wydarzeń lat. O ile w przypadku np. średniowiecza, taki odcinek czasu może się wydawać mało znaczącym (ze względu na ograniczoną ilość źródeł) o tyle w przypadku historii najnowszej zasypuje on historyka natłokiem faktów, które trzeba ułożyć w jakąś sensowną całość. Judtowi się to praktycznie udało.

Już na samym początku autor zastrzega, że nie będzie w tej książce jakichś wielkich, odkrywczych teorii oraz wielkich narracji, które dążyłyby do całkowitej reinterpretacji minionego 60-lecia. Judt stara się patrzeć na historię w sposób pluralistyczny i nie naciągać wydarzeń do jakichś z góry ustalonej wyższej tezy. Czyni to z korzyścią dla wartości historycznej książki, ukazując okres powojnia w całej swojej różnorodności i z całą powagą warsztatu historycznego.
Ten warsztat jest najwyższej próby. Onieśmiela czytelnika niezwykła encyklopedyczność książki, nieskończone odwołania do bardzo konkretnych statystyk i obrazowanie ogólniejszych tez dużą ilością przykładów źródłowych. Bibliografia jest niezwykle bogata i widać wyraźnie, że za słowami Judta stoi realna wiedza, a nie powielanie banałów innych historyków.

Jednocześnie książka jest napisana prostym językiem. Zdania są krótkie i bardzo konkretne, a podział na akapity wręcz monotonny do bólu. Wszystko jest połączone ciągiem logicznym i brak tu jakichś bezsensownych wtrętów. ‘Prostota’ języka tkwi tu w jego precyzji i umiejętności ważenia słów. Judt pisze wspaniałą angielszczyzną, precyzyjną, konkretną a jednocześnie ciekawą i absorbującą. Nie jest to typowa encyklopedia – ‘Powojnie’ czyta się z przyjemnością niczym książkę beletrystyczną. Połączenie tych dwóch czynników – niezwykłego natłoczenia wiedzy i jednocześnie ubrania jej w przystępne dla zwykłego czytelnika szaty – to największa zaleta tej książki
Są jednak minusy wynikające z samego zamysłu książki. Opisanie tak bogatej przestrzeni jak kontynent europejski w tak długim okresie czasu jak okres powojenny zmusza do ogromnych uproszczeń. Uproszczenia te nie przekrzywiają rzeczywistości, ale sprawiają, że patrzymy na ogólny kontur bez zagłębiania się w dokładną specyfikę poszczególnych krajów. Oto historia lat ’50 albo ’60 w Europie – po 3-4 akapity dla Francji, 3-4 dla W. Brytanii, po parę akapitów dla Włoch czy państw Europy Wschodniej. Inaczej się zapewne nie dało, ale np. polski czytelnik nic bardzo ciekawego o historii Polski się nie dowie. Przeczyta prawdziwe informacje na temat swojego kraju, poparte rzetelnymi statystykami i paroma ciekawostkami... i tyle. Mamy do czynienia z historią najnowszą więc sporo informacji jest dla nas dosyć oczywistych itp itd. Ale czy dało się bardziej dokładnie? Aby zachować zamysł książki – chyba nie.

Książka Judta wyróżnia się potraktowaniem Europy Wschodniej jako pełnoprawnego uczestnika historii Europejskiej. Zwykle historycy myśląc o Europie powojennej ograniczają się do krajów Europy Zachodniej i brytyjski historyk unika tego uproszczenia. Brawa za to. Ale samo spojrzenie na demoludy jest co najmniej mocno nieobiektywne. Rzuca sie w oczy bardzo mocny antykomunizm Judta, który słusznie krytykując zbrodniczość tych reżimów nie chce nawet przyznać zasługi w kwestiach znaczących reform społeczno-ekonomicznych. Sam fakt industrializacji jest, ale w całości przysłonięty jest on przez ukazanie jak bardzo niezrównoważona, niewydolna i szkodliwa dla środowiska ona była. Brak tu wyważenia i przyznania najbardziej nawet oczywistych zasług realnego komunizmu.

Ten ‘subiektywizm’ ma jednak także swoje pozytywne strony jak ironiczne potraktowanie rewolucji 1968 i zbuntowanej młodzieży tamtego okresu. Tony Judt był aktywnym uczestnikiem tamtych wydarzeń i jego opis mentalności ‘nowej lewicy’ zasługuje na uznanie jako nieszablonowe. Z książki bucha także niczym para jego niechęć do Tony’ego Blaira oraz Francoisa Miterranda. Słuszność tych osądów jest już do uznania przez czytelnika.

Historia Europy po 1945 ukazana została naprawdę całościowo, nawet jeśli nieco pobieżnie. Mamy politykę międzynarodową (powstawanie UE i zimna wojna),sytuację w poszczególnych krajach, politykę ekonomiczna i gospodarczą, reformy społeczne, prądy intelektualne, a także mody w ubraniach, filmie czy muzyce. Wielka szkoda, że filmy i muzyka zostały potraktowane stosunkowo pobieżnie i autor ‘Powojnia’ ogranicza się do wymieniania ich po przecinku, z uwagami do niektórych z nich.

Książka ta nie zmieni zapewne światopoglądu żadnego z jej czytelników, ale jest to chyba najbardziej kompletna synteza dziejów powojennej Europy. Warto chociaż raz przeczytać i postawić sobie na półce. Żadnej innej historii najnowszej Europy szukać już nie trzeba i można sobie ten punkt już odhaczyć.

Tony Judt – Postwar: A History of Europe Since 1945 („Powojnie. Historia Europy od roku 1945”)

Opus magnum Tony’ego Judta i jego największe dzieło. Encyklopedyczna i niezwykle obszerna (całe 833 stron!) synteza dziejów Europy w latach 1945 – 2005.

‘Postwar’ jest książką, której autor postawił sobie niezwykle ambitne zadanie – opisać w sposób syntetyczny, całościowy i w...

Świetna. Każdy zainteresowany współczesną historia Europy powinien przeczytać. Szczególnie brawurowy jest okres do 1968.
Najcenniejsze są opisy prądów ideowych i ruchów politycznych (szczególnie Francji),no ale to ekspert w tej materii.
Najsłabiej wypada równowaga w opisie Bloku Wschodniego. Zbyt duży nacisk położony na historię Czechosłowacji, gdyż po prostu najlepiej zna tamtejsze realia (mieszkał w Pradze).

Świetna. Każdy zainteresowany współczesną historia Europy powinien przeczytać. Szczególnie brawurowy jest okres do 1968.
Najcenniejsze są opisy prądów ideowych i ruchów politycznych (szczególnie Francji),no ale to ekspert w tej materii.
Najsłabiej wypada równowaga w opisie Bloku Wschodniego. Zbyt duży nacisk położony na historię Czechosłowacji, gdyż po prostu najlepiej zna...