Fabularyzowany przewodnik po Islandii. Skromny – szyty na miarę europejskiej „artystycznej” ekranizacji, ale efektowny – wykorzystujący emocjonujący schemat thrillera. Żeby nie było, że twórca schlebia gustom popcornowej publiczności całość z jednej strony jest wzięta w ironiczny nawias z drugiej zaś mowa tu o starych grzechach, przekleństwie wojny i odkupieniu.
W założeniach „Poradnik domowy kilera” to produkt idealny. Bawi, czasem emocjonuje, chwilami wzrusza. Pozwala nam myśleć, że jesteśmy wrażliwi i inteligentni, świadomi popkultury a jednocześnie traktujący ją z dystansem – w końcu wiemy, że to tylko „pop” kultura. Taki europejski (a więc pogłębiony) tarantinowski produkt. Inteligentna zabawa. Tyle, że Tarantino coś zmienił w naszym pojmowaniu kultury, zaś powieść Hallgrímura Helgasona nie zmieni nic. Bliżej jej do kostki Rubika – udającej inteligentną, mechanicznej rozrywki. Mechanicznej i jednak intelektualnie pustej, skrojonej na zabijanie czasu.
A „Poradnik domowy kilera” potrafi zabić czas równie dobrze, jak jego bohater ludzi. Równie dobrze i chyba jednak wiarygodniej. Hallgrímur Helgason jest wytrawnym rzemieślnikiem słowa, potrafi budować sceny, podkręcać dramaturgię i utrzymać tempo historii. Nie jest wybitnym pisarzem, nie ma tu żadnych wielkich lub choćby dużych myśli, nie ma niezapomnianego klimatu czy intrygującej wizji świata, ale chyba nie o to w tym pisaniu chodzi. To rozrywka dla (świadomie lub nie) aspirującej do grona intelektualistów współczesnej klasy średniej, ludzi dla których komedia romantyczna, saga o kilku pokoleniach doświadczonych przez los kobiet, skandynawski kryminał lub dreszczowiec prawniczy to rzeczy zbyt błahe, a Dostojewski jednak przesadnie ponury.
Rozrywka ze środkowej półki. Dobra rzecz na leniwy wieczór. I równie jak on do szybkiego zapomnienia.

Fabularyzowany przewodnik po Islandii. Skromny – szyty na miarę europejskiej „artystycznej” ekranizacji, ale efektowny – wykorzystujący emocjonujący schemat thrillera. Żeby nie było, że twórca schlebia gustom popcornowej publiczności całość z jednej strony jest wzięta w ironiczny nawias z drugiej zaś mowa tu o starych grzechach, przekleństwie wojny i odkupieniu.
W...