Początek jakoś nie mógł mnie wciągnąć ale później... Rany, co to jest za książka! Tragiczno -komiczna opowieść o życiu Herry, umierającej w garażu z granatem w rękach, nieodłącznym laptopem, samotnej i ekscentrycznej.
Jeszcze się we mnie ta książka gotuje... Mnóstwo myśli i wniosków przelatuje mi przez głowę...
Polecam.

Początek jakoś nie mógł mnie wciągnąć ale później... Rany, co to jest za książka! Tragiczno -komiczna opowieść o życiu Herry, umierającej w garażu z granatem w rękach, nieodłącznym laptopem, samotnej i ekscentrycznej.
Jeszcze się we mnie ta książka gotuje... Mnóstwo myśli i wniosków przelatuje mi przez głowę...
Polecam.

Jest rok 2009 i osiemdziesięcioletnia Herra, wnuczka pierwszego prezydenta Islandii, dogorywa w garażu w Reykjaviku, w towarzystwie laptopa i granatu ręcznego z II wojny światowej. Ostatnie tygodnie życia umila sobie flirtując przez internet z młodymi chłopakami z Afryki i Australii oraz paląc mnóstwo papierosów i wspominając swoje szalone życie. Ach, no i jeszcze w międzyczasie dzwoni do krematorium, żeby sobie zarezerwować termin („Kiedy przyjdzie co do czego będę martwa. Może pani na mnie polegać”, zapewnia zdumioną pracowniczkę krematorium).

"Kobieta w 1000°C" to powieść trochę fikcyjna, a trochę biograficzna, szalona, zabawna, momentami nieprawdopodobna, bardzo islandzka i bardzo feministyczna.

Więcej na blogu: naszanisza.pl

Jest rok 2009 i osiemdziesięcioletnia Herra, wnuczka pierwszego prezydenta Islandii, dogorywa w garażu w Reykjaviku, w towarzystwie laptopa i granatu ręcznego z II wojny światowej. Ostatnie tygodnie życia umila sobie flirtując przez internet z młodymi chłopakami z Afryki i Australii oraz paląc mnóstwo papierosów i wspominając swoje szalone życie. Ach, no i jeszcze w...

Hmm, ciężko ocenić. Z jednej strony podobała mi się, z drugiej strony trochę odjechana. Chyba musze pomysleć dłużej ...
Stron w 2017: 14.609

Hmm, ciężko ocenić. Z jednej strony podobała mi się, z drugiej strony trochę odjechana. Chyba musze pomysleć dłużej ...
Stron w 2017: 14.609

Sama nie potrafię ocenić tej książki. Czytałam ją po kawałeczku przez około 1 rok. Przeczytałam informacji na temat przekładu. W związku z tym zostawiam ją bez oceny. Ale na pewno jest to pozycja intrygująca.

Sama nie potrafię ocenić tej książki. Czytałam ją po kawałeczku przez około 1 rok. Przeczytałam informacji na temat przekładu. W związku z tym zostawiam ją bez oceny. Ale na pewno jest to pozycja intrygująca.

Ani śmieszne, ani pobudzające do myślenia, ani ciekawe faktograficznie, ani interesujące psychologicznie. W zamyśle chyba lekko kontrowersyjne, ale raczej męczące.

Ani śmieszne, ani pobudzające do myślenia, ani ciekawe faktograficznie, ani interesujące psychologicznie. W zamyśle chyba lekko kontrowersyjne, ale raczej męczące.

Można się zaprzyjaźnić, współczuć, podziwiać lub besztać, ale nie da się odebrać bohaterce osobowości. I charakteru. A postać córki pierwszego prezydenta Islandii to zdecydowanie charakterna, soczysta, pikantno-gorzka, krocząca przez wojenną rzeczywistość, dźwigając przy tym własną własną płeć, kobieta.
I chyba to dźwiganie płci - przez dzieciństwo w wyprasowanej sukience i pierwsze doświadczenia erotyczne, przez świat, w którym próbujemy zaspokoić tych, których kochamy i wojenne realia, przez moc posiadania piersi, tęsknotę za matką, bunt, wstyd i upokorzenie - najbardziej mnie w książce urzekło.
Nie polubiłam i nie współczuję, po prostu wiem i rozumiem, że czasem trudno być kobietą.

Można się zaprzyjaźnić, współczuć, podziwiać lub besztać, ale nie da się odebrać bohaterce osobowości. I charakteru. A postać córki pierwszego prezydenta Islandii to zdecydowanie charakterna, soczysta, pikantno-gorzka, krocząca przez wojenną rzeczywistość, dźwigając przy tym własną własną płeć, kobieta.
I chyba to dźwiganie płci - przez dzieciństwo w wyprasowanej sukience i...

Kupując KOBIETĘ W 1000... myślałam, że to książka komediowa. Na początku czytania dalej ulegałam temu złudzeniu.
Kontynuując, z każdym rozdziałem coraz bardziej wciągałam się w historię życia Herry, ale też zaczęło do mnie docierać, że książka wcale nie jest zabawna i śmieszna.
To lektura dotykająca wiele ważnych i bardzo POWAŻNYCH tematów.
Czasem szokująca, często bardzo smutna, a to wszystko obtoczone w grubej panierce satyry i sarkastycznego myślenia głównej bohaterki - narratorki.
Bardzo polecam, bo książka jest napisana w taki sposób, że wciąga od pierwszej strony.

Kupując KOBIETĘ W 1000... myślałam, że to książka komediowa. Na początku czytania dalej ulegałam temu złudzeniu.
Kontynuując, z każdym rozdziałem coraz bardziej wciągałam się w historię życia Herry, ale też zaczęło do mnie docierać, że książka wcale nie jest zabawna i śmieszna.
To lektura dotykająca wiele ważnych i bardzo POWAŻNYCH tematów.
Czasem szokująca, często bardzo...

Najpierw podobała mi się bardzo - taka trochę w stylu słuchowisk Marii Czubaszek z jej najlepszych lat. Potem jednak konwencja zaczynała nużyć, dowcip stał się powtarzalny, a więc i przewidywalny.

Książka jest w porządku. Ale w małych dawkach.

Najpierw podobała mi się bardzo - taka trochę w stylu słuchowisk Marii Czubaszek z jej najlepszych lat. Potem jednak konwencja zaczynała nużyć, dowcip stał się powtarzalny, a więc i przewidywalny.

Książka jest w porządku. Ale w małych dawkach.

Rewelacyjnie skonstruowana opowieść, w sposób bardzo humorystyczny mówiąca o wojnie, śmierci, chorobie i umieraniu. Polecam, nie tylko fanom islandzkiej literatury i sztuki.

Rewelacyjnie skonstruowana opowieść, w sposób bardzo humorystyczny mówiąca o wojnie, śmierci, chorobie i umieraniu. Polecam, nie tylko fanom islandzkiej literatury i sztuki.

Może nie powinnam oceniać, bo nie doczytałam do końca, ale nie doczytałam, bo książka jest naprawdę słaba. Nie da się dobrnąć do końca, a naprawdę się starałam. Fabuła nijaka, język to samo. Nie wciąga. Człowiek wcale nie ma ochoty dowiedzieć się, co było dalej. Dla mnie trzy tygodnie męki, a i tak nie udało się dokończyć.

Może nie powinnam oceniać, bo nie doczytałam do końca, ale nie doczytałam, bo książka jest naprawdę słaba. Nie da się dobrnąć do końca, a naprawdę się starałam. Fabuła nijaka, język to samo. Nie wciąga. Człowiek wcale nie ma ochoty dowiedzieć się, co było dalej. Dla mnie trzy tygodnie męki, a i tak nie udało się dokończyć.