"Matka dała mi na imię Tomislav, po ojcu odziedziczyłem nazwisko Boksić. Już po pierwszym tygodniu w Stanach przedstawiałem się jako Tom Boksic. Wkrótce potem pojawił się Toxic. I tak już zostało".

Tomislav prowadzi poukładane życie w Stanach. Mieszka w luksusowym apartamencie w Nowym Jorku, ma piękną dziewczynę, a od czasu do czasu sprząta... ludzi. Toxic jest bowiem płatnym zabójcą na usługach bałkańskiej mafii. Pewnego dnia jedno ze zleceń zupełnie nie wychodzi tak jak powinno i w wyniku komplikacji chorwacki hitman ląduje na Islandii. W przebraniu amerykańskiego telekaznodziei, którego również "przypadkiem" pozbawił życia.

"Poradnik domowy killera. Jak przestać sprzątać ludzi i wziąć się za zmywanie", to czarna komedia, w której nie brakuje komicznych zwrotów akcji i zabawnych sytuacji. Napisana dość dosadnym językiem opowieść, choć niepozbawiona chorwackich wątków, przede wszystkim ukazuje portret islandzkiego społeczeństwa. Czytało się całkiem nieźle, choć zakończenie nieco mnie rozczarowało. Jakby autorowi nagle zabrakło pomysłu na zabójczy finał.

"Matka dała mi na imię Tomislav, po ojcu odziedziczyłem nazwisko Boksić. Już po pierwszym tygodniu w Stanach przedstawiałem się jako Tom Boksic. Wkrótce potem pojawił się Toxic. I tak już zostało".

Tomislav prowadzi poukładane życie w Stanach. Mieszka w luksusowym apartamencie w Nowym Jorku, ma piękną dziewczynę, a od czasu do czasu sprząta... ludzi. Toxic jest bowiem...

Po tę powieść sięgnęłam zaciekawiona pozytywnymi recenzjami. Ponieważ głównym bohaterem jest chorwacki hitman, spodziewałam się odniesień do jego ojczyzny. Tymczasem, okazało się, iż jest to również powieść o Islandii. I to na tyle ważna dla tego kraju, że jej wydanie sponsoruje Islandzka Fundacja Literatury. Jaka zatem jest ta niepozorna wyspa? Pełna zadziwień. Zwłaszcza, gdy widzi się ją oczami Chorwata. Różnie kulturowe, językowe, a nawet temperatur sprawiają, że główny bohater nie potrafi ani na moment porzucić sarkazmu. Zaskoczyła mnie ta książka. Przyjemnie się ją czytało, a jednocześnie zmuszała, tak mimochodem, do zastanowienia, ot choćby takimi zdaniami: „Każdy człowiek przynależy do narodu, czegoś większego i ważniejszego niż on sam. Naród jest sumą zarówno naszej siły, jak i głupoty. Na wojnie ta druga dowodzi tą pierwszą”.

Po tę powieść sięgnęłam zaciekawiona pozytywnymi recenzjami. Ponieważ głównym bohaterem jest chorwacki hitman, spodziewałam się odniesień do jego ojczyzny. Tymczasem, okazało się, iż jest to również powieść o Islandii. I to na tyle ważna dla tego kraju, że jej wydanie sponsoruje Islandzka Fundacja Literatury. Jaka zatem jest ta niepozorna wyspa? Pełna zadziwień. Zwłaszcza,...

Trudno się zdecydować do której kategorii zaliczyć tę książkę, do obyczajówki, romansu czy akcji. Na początku bardzo zgrabny czarny humor, wraz z biegiem akcji tempo i poziom żartów niestety spadają. Niemniej czyta się szybko i przyjemnie. Kilka razy udało się nawet przemycić proste, acz ważne stwierdzenia dotyczące życia i miłości.

Trudno się zdecydować do której kategorii zaliczyć tę książkę, do obyczajówki, romansu czy akcji. Na początku bardzo zgrabny czarny humor, wraz z biegiem akcji tempo i poziom żartów niestety spadają. Niemniej czyta się szybko i przyjemnie. Kilka razy udało się nawet przemycić proste, acz ważne stwierdzenia dotyczące życia i miłości.

Fabularyzowany przewodnik po Islandii. Skromny – szyty na miarę europejskiej „artystycznej” ekranizacji, ale efektowny – wykorzystujący emocjonujący schemat thrillera. Żeby nie było, że twórca schlebia gustom popcornowej publiczności całość z jednej strony jest wzięta w ironiczny nawias z drugiej zaś mowa tu o starych grzechach, przekleństwie wojny i odkupieniu.
W założeniach „Poradnik domowy kilera” to produkt idealny. Bawi, czasem emocjonuje, chwilami wzrusza. Pozwala nam myśleć, że jesteśmy wrażliwi i inteligentni, świadomi popkultury a jednocześnie traktujący ją z dystansem – w końcu wiemy, że to tylko „pop” kultura. Taki europejski (a więc pogłębiony) tarantinowski produkt. Inteligentna zabawa. Tyle, że Tarantino coś zmienił w naszym pojmowaniu kultury, zaś powieść Hallgrímura Helgasona nie zmieni nic. Bliżej jej do kostki Rubika – udającej inteligentną, mechanicznej rozrywki. Mechanicznej i jednak intelektualnie pustej, skrojonej na zabijanie czasu.
A „Poradnik domowy kilera” potrafi zabić czas równie dobrze, jak jego bohater ludzi. Równie dobrze i chyba jednak wiarygodniej. Hallgrímur Helgason jest wytrawnym rzemieślnikiem słowa, potrafi budować sceny, podkręcać dramaturgię i utrzymać tempo historii. Nie jest wybitnym pisarzem, nie ma tu żadnych wielkich lub choćby dużych myśli, nie ma niezapomnianego klimatu czy intrygującej wizji świata, ale chyba nie o to w tym pisaniu chodzi. To rozrywka dla (świadomie lub nie) aspirującej do grona intelektualistów współczesnej klasy średniej, ludzi dla których komedia romantyczna, saga o kilku pokoleniach doświadczonych przez los kobiet, skandynawski kryminał lub dreszczowiec prawniczy to rzeczy zbyt błahe, a Dostojewski jednak przesadnie ponury.
Rozrywka ze środkowej półki. Dobra rzecz na leniwy wieczór. I równie jak on do szybkiego zapomnienia.

Fabularyzowany przewodnik po Islandii. Skromny – szyty na miarę europejskiej „artystycznej” ekranizacji, ale efektowny – wykorzystujący emocjonujący schemat thrillera. Żeby nie było, że twórca schlebia gustom popcornowej publiczności całość z jednej strony jest wzięta w ironiczny nawias z drugiej zaś mowa tu o starych grzechach, przekleństwie wojny i odkupieniu.
W...

Zapowiadało się ciekawie, rozwijało też nieźle, ale tylko do pewnego momentu. Potem coś się rozmyło, akcja zaczęła ginąć w gąszczu wspomnień i przemyśleń i ostatecznie wyszło takie trochę nie wiadomo co. Do przeczytania w wolnej chwili, ale zdecydowanie jednorazowo i bez specjalnego przywiązywania się.

Zapowiadało się ciekawie, rozwijało też nieźle, ale tylko do pewnego momentu. Potem coś się rozmyło, akcja zaczęła ginąć w gąszczu wspomnień i przemyśleń i ostatecznie wyszło takie trochę nie wiadomo co. Do przeczytania w wolnej chwili, ale zdecydowanie jednorazowo i bez specjalnego przywiązywania się.

"Poradnik domowy kilera: jak przestać sprzątać ludzi i wziąć się za zmywanie" ukazała się w serii "Książki do czytania". Wydawnictwo słowo/obraz/terytoria wypuściło taką serię książek mniej ambitnych, głównie rozrywkowych, łatwych i przyjemnych w czytaniu. I taka ta książka jest; powiedziałabym też, że lepsza od "Muleum" z tej samej serii, które przeczytałam wcześniej.
Bohater, Toxic, jest Chorwatem, który po przymusowej walce w wojnie bałkańskiej, gdzie stracił ojca i brata, wyniósł się do Nowego Jorku. Toxic stwierdza, że skoro i tak już zabijał na wojnie, to może zrobić z tego receptę na życie: pracuje więc dla chorwackiej mafii, zajmując się likwidacją przedstawicieli innych mafii, głównie włoskiej. Toxic jest profesjonalistą: Dyskrecja Przede Wszystkim. Raz powija mu się noga, jednak plan w takiej sytuacji też jest opracowany: ma zejść FBI z oczu, przy pomocy rosyjskiego paszportu i rocznego urlopu w Europie.
Sęk w tym, że FBI jednak przejrzało jego plany. Na lotnisku Toxic musi więc skombinować nową tożsamość. I wybiera najgorszą z możliwych: ortodoksyjnego księdza, który leci na Islandię, by wziąć udział w katolickim talk-show. A to prowadzi do całej masy omyłkowych sytuacji, które w połączeniu z ciętym humorem Toxica przypominają skandynawską komedię.
Helgason potrafi świetnie wczuć się w rolę przybysza-turysty. Z ogromnym dystansem patrzy na swój specyficzny naród, a także na przedstawicieli innych narodów, którzy pojawili się w tym kraju. Dość powiedzieć, że podobnie jak w "Muleum", jest tu wątek polski: tym razem jednak, zamiast romantycznego glazurnika Krzysztofa, który dotrzymuje towarzystwa bogatej sierotce, kafelkując jej willę, mamy do czynienia z fanami kiełbasy. Za to nie jesteśmy tacy najgorsi: rolę enfants terrible Europy Wschodniej tym razem grają Litwini.
Książka przyjemna i zabawna, choć im bliżej końca, tym więcej niekoniecznie wesołych refleksji. Trochę słodko-gorzka, bo pokazuje też, co wojna potrafi zrobić z człowiekiem - nawet gdy z niej żartujemy. Na pewno jest miłą rozrywką. A dla fanów Islandii, to już na sto procent!

"Poradnik domowy kilera: jak przestać sprzątać ludzi i wziąć się za zmywanie" ukazała się w serii "Książki do czytania". Wydawnictwo słowo/obraz/terytoria wypuściło taką serię książek mniej ambitnych, głównie rozrywkowych, łatwych i przyjemnych w czytaniu. I taka ta książka jest; powiedziałabym też, że lepsza od "Muleum" z tej samej serii, które przeczytałam...

Dobrze się zaczyna, słabo się kończy. W pewnym momencie autorowi jakby zaczęło brakować pary. Jest to jednak przyzwoita rozrywka i dobra dawka czarnego humoeru. Jesli ktoś był na Islandii to pewnie będzie go śmieszyć bardziej.

Dobrze się zaczyna, słabo się kończy. W pewnym momencie autorowi jakby zaczęło brakować pary. Jest to jednak przyzwoita rozrywka i dobra dawka czarnego humoeru. Jesli ktoś był na Islandii to pewnie będzie go śmieszyć bardziej.

Sprawnie napisane czytadło. Kilka dowcipów śmiesznych, sporo nieśmiesznych (powtarzane śmieszne stają się nieśmieszne). Przeczytałam, bo chciałam popatrzeć na Reykjavik w tle, z innych powodów - nie warto.

Sprawnie napisane czytadło. Kilka dowcipów śmiesznych, sporo nieśmiesznych (powtarzane śmieszne stają się nieśmieszne). Przeczytałam, bo chciałam popatrzeć na Reykjavik w tle, z innych powodów - nie warto.

Strzał w dziesiątkę dla fanów czarnego humoru :)

Strzał w dziesiątkę dla fanów czarnego humoru :)

Spodobał mi się pomysł na fabułę: Islandia widziana oczami przypadkowo trafiającego tam prosto z USA członka chorwackiej mafii. Dla autora świetny pretekst, by o swoim kraju opowiedzieć z pewnego dystansu i z humorem, też na granicy dobrego smaku. Tak jest mniej więcej do połowy, potem bohater zaczyna się zmieniać, asymilować i (niestety) "wydobrzać". Jego ironiczne spojrzenie zostaje przyćmione emocjami, wspomnieniami i pewną taką niepasującą do kilera miękkością. No ale może po prostu taki jest dobroczynny wpływ samej Islandii :)

Spodobał mi się pomysł na fabułę: Islandia widziana oczami przypadkowo trafiającego tam prosto z USA członka chorwackiej mafii. Dla autora świetny pretekst, by o swoim kraju opowiedzieć z pewnego dystansu i z humorem, też na granicy dobrego smaku. Tak jest mniej więcej do połowy, potem bohater zaczyna się zmieniać, asymilować i (niestety) "wydobrzać". Jego ironiczne...