Pierwszy tom był znakomity. Drugi – jeszcze lepszy! A to już bardzo dobrze świadczy o Autorze. To co teraz ucieszyło mnie najbardziej, to aspekt czysto militarny. Odnoszę wrażenie, że Jacek Komuda posiada wehikuł czasu, przenoszący go do początku XVII wieku. I tam Autor stoi sobie gdzieś z boku, obserwuje wszystko wnikliwie, po czym wraca do naszych czasów, i pisze. Pisze tak, że nie sposób oderwać się od lektury. Dla takich powieści warto zarywać noce, naprawdę!
Muszę też napisać o innej rzeczy, która mną wstrząsnęła – nie boję się tak napisać. Sposób w jaki Autor opisuje, nazwijmy to, pożegnanie polskich husarzy ze swoimi czworonożnymi przyjaciółmi. Pożegnanie, które niestety było nieuchronne. Nie przypominam sobie kiedy ostatni raz w jakiejś powieści podobne sceny tak mocno chwytały za gardło. Tu po raz kolejny chylę czoła przed piórem Jacka Komudy, bo owe sceny – bardzo smutne! – to jest literacki majstersztyk.
Oczywiście tematem przewodnim w dalszym ciągu jest pochód Dymitra po tron carów Rusi, oraz perypetie Jacka Dydyńskiego. Ten tradycyjnie ciągle spada z deszczu pod rynnę, do czego zdążył nas już przyzwyczaić w tomie nr 1.
Oczywiście polecam, a sam zabieram się za tom trzeci.

Pierwszy tom był znakomity. Drugi – jeszcze lepszy! A to już bardzo dobrze świadczy o Autorze. To co teraz ucieszyło mnie najbardziej, to aspekt czysto militarny. Odnoszę wrażenie, że Jacek Komuda posiada wehikuł czasu, przenoszący go do początku XVII wieku. I tam Autor stoi sobie gdzieś z boku, obserwuje wszystko wnikliwie, po czym wraca do naszych czasów, i pisze. Pisze...