Jakąż wielką siłę przyciągania może mieć misterna lodowa konstrukcja. Potrafi do siebie ściągnąć wszystkie troski i radości tej jednej bardzo krótkiej powieści i pokazać jak wielką jest potęgą. Jej kolosalna siła opiera się na odczuciach, przekazywanych w zasadzie bez konieczności używania wyszukanych słów. W komnatach tej lodowej budowli panuje niesamowita pustka, która przygniata swoją ciszą. Tutaj wszystko się kończy, stąd nie ma ucieczki. Tu każde uczucie zamarza na kamień aby móc powrócić do życia z nadejściem wiosny. Wszystko co jest związane z pałacem z lodu oplata tajemnica. Trzeba czekać wiele mroźnych miesięcy aby móc uchylić chociaż jej rąbka.

Wraz z nadejściem śnieżnej zawiei stało się jasne, że Tarjei Vesaas chciał, żebym poszedł z nim tam, gdzie powstał pałac. Pałac ten jest niesamowity bo cały swój urok zawdzięcza wodospadowi, który utkał go z zamarzającej wody. Nie musiałem się martwić czy ktoś mnie w nim odnajdzie, śnieg przysypał wszystkie ślady a ja mogłem się skupić wyłącznie na czytaniu. Kiedy już wiedziałem, że moje problemy uległy zatarciu, mogłem się oddać do końca fascynacji wyimaginowanej wierności.

"Pałac lodowy" to powieść o lojalności, która trwa do momentu, kiedy złożone przyrzeczenie straci swoją ważność. Ta lojalność objawia się w dotrzymaniu tajemnicy do chwili, kiedy stopnieją lody, aż umysł postara się zapomnieć o tym co zaszło. Bardzo złożona jest ludzka psychika i Vesaas o tym dobrze wie, przedstawiając nam bohaterów będących ludźmi o czystych lecz szukających prawdy sercach. Gdy zacząłem czytać "Pałac lodowy" to ogarnął mnie chłód. Ale to zimno było na swój sposób bardzo urzekające. Połączone z wyszukaną estetyką, pięknego jak złota klatka pałacu. Nachodził mnie smutek wynikły z nagromadzonych ale utajonych uczuć głównej bohaterki. Uczuć, których tajenie tak bardzo drażniło moje sumienie. Ale za smutkiem biegła ekscytacja wspaniałą książką, którą można by czytać bez końca. Jedno co nie było mi potrzebne w tym wszystkim to niedowierzanie. Ono jedno było mi zupełnie zbędne bo wszystkie odczucia, których istnienie mógłbym sobie wymarzyć zawarł właśnie norweski pisarz.

Można by zaryzykować stwierdzenie, że każdy lęk który by się pojawił przy czytaniu "Pałacu lodowego" został zmrożony przez Vesaasa bezdenną tęsknotą za czymś, czego się nigdy nie odnajdzie. Tą powieść bym dedykował wszystkim tym, którzy lubią odchodzić od rzeczywistości i gubić się na ścieżkach wyobraźni. Jednak w tym wypadku wcale nie trzeba się aż tak bardzo męczyć aby znaleźć właściwą drogę powrotną. Autor operuje znanymi nam uczuciami i każdy jest w stanie je sobie wyobrazić. Nie żałuję że mogłem poczuć lodowate tchnienie powieści, która jest jedną z najważniejszych w dorobku Tarjei Vesaasa. Warto było wejść do królestwa zimna aby poczuć tak wiele dramatyzmu.

Jakąż wielką siłę przyciągania może mieć misterna lodowa konstrukcja. Potrafi do siebie ściągnąć wszystkie troski i radości tej jednej bardzo krótkiej powieści i pokazać jak wielką jest potęgą. Jej kolosalna siła opiera się na odczuciach, przekazywanych w zasadzie bez konieczności używania wyszukanych słów. W komnatach tej lodowej budowli panuje niesamowita pustka, która...