Mam nadzieję, że inne książki Andersona są lepsze. Ta, jedyna jego autorstwa dostępna w najbliższej bibliotece, srogo mnie rozczarowała. Inspiracja legendami o czarodziejskich istotach pozbawionych duszy, a mimo to potencjalnie powołanych do zbawienia brzmiała nawet ciekawie, ale wykonanie jest jakieś dziamdziowate. Fabuła meandruje, postaci są dosyć schematyczne, cudowność pozbawiona baśniowej, mistycznej czy jakiejkolwiek w sumie iskry, nawiązania religijne niezręczne, jeszcze najciekawsza z tego wszystkiego jest Ingeborga, tylko przykro czytać, jak musi spać ze wszystkimi po kolei.

Chwilami przypominało mi to trochę arturiańską serię Lawheada, tylko bez wątków arturiańskich i cudownych momentów, czyli tego wszystkiego, co mnie przy Lawheadzie trzymało. W połowie książki stwierdziłam, że nic mnie w niej nie obchodzi, a w związku z tym nie ma po co czytać dalej, niestety.

Przy okazji mam niczym niepopartą teorię, że scenarzysta "Thorgala" Yann czytał "Dzieci wodnika", bo dwie z części tej książki noszą tytuły "Selkie" i "Tupilak", a dwa z nowszych tomów Thorgala to "Selkie" i "Tupilaki".

Mam nadzieję, że inne książki Andersona są lepsze. Ta, jedyna jego autorstwa dostępna w najbliższej bibliotece, srogo mnie rozczarowała. Inspiracja legendami o czarodziejskich istotach pozbawionych duszy, a mimo to potencjalnie powołanych do zbawienia brzmiała nawet ciekawie, ale wykonanie jest jakieś dziamdziowate. Fabuła meandruje, postaci są dosyć schematyczne, cudowność...

Z bólem serca muszę przyznać, że poległem w starciu z tą książką. Ponad pół roku podczytywałem po dwie, trzy strony za jednym posiedzeniem i ciskałem ją w kąt. A dzisiaj w końcu spasowałem. Nie dam rady. Odczuwam wręcz fizyczny ból na samą myśl o przewróceniu kolejnej kartki.

Ta książka jest po prostu fatalna, i to na wielu poziomach. Przede wszystkim w sposób dziwaczny propaguje katolicyzm, jednocześnie traktując wodników jako istoty pozbawione duszy. Ale gdyby tylko! Przecież zwierzęta też wedle tej doktryny nie mają duszy, a jednak pochlapanie kropidłem nic im nie robi. A wodnikom i owszem. Odprawienie egzorcyzmów na powierzchni morza powoduje zawalenie się w gruzy całego ich podmorskiego miasta, a także literalnie odpędza ich od brzegu. Bo tak. Co ciekawsze - ochrzczenie wodnika produkuje mu duszę (że niby jak?),w związku z czym można znaleźć w pewnym momencie wypowiedź: "Nie mogę znieść myśli, że pewnego dnia staniesz się nicością. Proszę cię, ochrzcij się." A warto przy okazji wiedzieć, że wyprodukowanie duszy powoduje zupełne wymazanie poprzedniej osobowości i pamięci. Taki ogólny reset. Po czym księża biorą taką jedną wzbogaconą o duszę wodniczkę i... wsadzają ją do klasztoru. No ale niech tam, pal licho. Kreacja autorska.

Do tego dochodzą sceny ordynarne, prymitywnie seksistowskie, a często i w sposób brudny i chory traktujące sam seks, uprzedmiotawiające kobietę. Dlaczego? Bo tak sobie wymyślił autor. Autor, który w innych książkach nie stosował metod tak niskich. A że do niczego konkretnego ten zabieg nie służy? Któż by tam patrzył...

Oprócz tego szwankuje wewnętrzna logika. Wodnicy, którzy muszą się wynieść z okolic Jutlandii, w morzu nagle... marzną i koniecznie muszą co pewien czas nocować na lądzie, żeby się ogrzać. Wodnicy, którzy przez całe życie siedzieli w wodzie, i to nie należącej do ciepłych. Którzy unikali lądu jak zarazy. Jeszcze głupsze są sceny sztormu, kiedy to wodnicy, istoty w końcu wodne, posiadające skrzela, chronią się przed falami na... pokładzie rozsypującego się statku. Bo tam "bezpieczniej".

Potem były jeszcze inne kwiatki, łącznie z wydobywaniem "marnych kilku ton" złota z dna morza czy opisywaniem wodników jako dzieci kwiatów - z wolnym seksem, miłością do świata i niewinnością. Ale że powieść po raz pierwszy ujrzała światło dzienne w roku 1979, to trudno taki zabieg brać za oznakę czasów. To po prostu jakieś dziwne autorskie fanaberie.

Nie jestem masochistą, więc mówię: pas.

Z bólem serca muszę przyznać, że poległem w starciu z tą książką. Ponad pół roku podczytywałem po dwie, trzy strony za jednym posiedzeniem i ciskałem ją w kąt. A dzisiaj w końcu spasowałem. Nie dam rady. Odczuwam wręcz fizyczny ból na samą myśl o przewróceniu kolejnej kartki.

Ta książka jest po prostu fatalna, i to na wielu poziomach. Przede wszystkim w sposób dziwaczny...

Książki nie skończyłam. Nie podobała mi się, zdecydowanie epoka średniowiecza nie jest dla mnie.

Książki nie skończyłam. Nie podobała mi się, zdecydowanie epoka średniowiecza nie jest dla mnie.

Książka dobrze napisana, fabuła z pewnością niebanalna. Moim zdaniem warto tę pozycję przeczytać, zwłaszcza jeśli lubi się baśnie. Jest miłość, jest walka, jest przygoda i jest też podróż.

Książka dobrze napisana, fabuła z pewnością niebanalna. Moim zdaniem warto tę pozycję przeczytać, zwłaszcza jeśli lubi się baśnie. Jest miłość, jest walka, jest przygoda i jest też podróż.

Przyjemny romans. Poza nieco ciężkim stylem ładne i obrazowe sceny erotyczne. Nieco otwiera oczy na problem dyskryminacji mniejszości etnicznych
(tak, wodników, wiem... ale można potraktować to alegorycznie...)

Przyjemny romans. Poza nieco ciężkim stylem ładne i obrazowe sceny erotyczne. Nieco otwiera oczy na problem dyskryminacji mniejszości etnicznych
(tak, wodników, wiem... ale można potraktować to alegorycznie...)