"Bóg nie daje ludziom ciężarów, których nie mogą sami udźwignąć."

Kolejna powieść Jodi Picoult po którą sięgnęłam. Kolejna, której fabuła, prędzej czy później, przenosi się na salę sądową. Czy przez to można nazwać tą autorkę "nudną"? Nie. Lecz na pewno można powiedzieć, że wie gdzie uderzyć, w który punkt ugodzić człowieka, by wzbudzić w nim masę refleksji odnośnie życia. Swojego i w ogólnym kontekście.

Czy Jodi Picoult napisała jakąś krótką książkę? Średnio jej powieści mają około 500-600 stron, a każda jest na tyle wartościowa, napisana w tak świetny sposób, że nie mogę powiedzieć, iż nuży czytelnika, męczy. W żadnym wypadku!

A co konkretnie o "Kruchej jak lód"? Willow była niesamowitą dziewczynką, a to, co przeżywała, choć przepełnione bólem, także ociekało cudowną miłością rodziców i wcale nie było gorsze od tego, co mają inni. To świadczy o tym, że każde istnienie ma jakąś - wręcz, można by rzec, ogromną - wartość. Tą refleksją kończę moją opinię, by nie powiedzieć ani o trochę za dużo; dodaję tą pozycję na półkę "Przeczytane" i nie tylko... bo w głowie i w pewnym stopniu także w sercu historia tej małej istoty z OI - pozostanie.

"Bóg nie daje ludziom ciężarów, których nie mogą sami udźwignąć."

Kolejna powieść Jodi Picoult po którą sięgnęłam. Kolejna, której fabuła, prędzej czy później, przenosi się na salę sądową. Czy przez to można nazwać tą autorkę "nudną"? Nie. Lecz na pewno można powiedzieć, że wie gdzie uderzyć, w który punkt ugodzić człowieka, by wzbudzić w nim masę refleksji odnośnie...