Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Gdy pierwszy raz czytałam tą książkę, miałam zaledwie dwadzieścia jeden lat. Wiem, że wtedy patrzyłam na nią zupełnie inaczej niż robiłabym to teraz, gdy mam już kilka lat więcej. Po pierwszych stronach byłam trochę zniesmaczona, może rozczarowana i towarzyszyło mi poczucie, że spodziewałam się czegoś więcej, ale nie odłożyłam jej, tylko poszłam dalej. Książka nie jest lekka. Nie jest to śmieszny romans z happy endem. Powiedziałabym raczej, że to dramat ocierający się o thriller. Trochę mroczna, trochę zagadkowa. Ale było w niej coś, co mnie ciągnęło w świat bohaterów. Opowiada ona o bólu, o poczuciu straty, o strachu, o targającymi nami emocjami czasami zbyt silnymi by je udźwignąć. O przeszłości, w tym przypadku z łatką utraconej. Myślę, że do przeczytania jej i zrozumienia trzeba po prostu dorosnąć. Osobiście nie zamierzam jej czytać drugi raz, ale myślę, że jeśli ktoś nie podołał jej przy pierwszym podejściu, może spokojnie odłożyć ją na półkę i dać sobie czas.