Ocenę wystawiam z mieszanymi uczuciami, ponieważ generalnie oceniając książki, przede wszystkim biorę pod uwagę: czy książka miała coś mądrego do powiedzenia? Czy czytając miałam ochotę czytać dalej, czy interesowały mnie dalsze zdarzenia? Tu ocena jest jednak trudniejsza.

Mogę powiedzieć, komu książka spodoba się bezwarunkowo: matkom. Jestem przekonana, że wyciśnie z nich łzy i poruszy tak tylko, jak może poruszyć książka o trudnej sytuacji matki i jeszcze trudniejszej dziecka.

Ja matką jednak nie jestem. I chociaż moje umiejętności empatii pozwalają mi dostrzec wartość refleksyjną, którą ta książka dostarczy wspomnianej grupie docelowej, mogę powieść ocenić z trochę innej perspektywy.

Jest to powieść ciekawa, bo za ciekawą biorę każdą historię, która pozwala mi poszerzyć horyzonty i dowiedzieć się czegoś nowego. Z tego względu bardzo spodobały mi się inne książki autorki i podjęte zagadnienia takie jak zespół Aspergera, białaczka, czy społeczność amiszów. Po lekturze „Krucha jak kość” znacząco pogłębiłam wiedzę o chorobie OI już po kilku stronach, co oceniam bardzo pozytywnie.

Jednocześnie jest to powieść ogromnie tendencyjna, stawiająca tezę: aborcja jest zła, niemożliwe aby żałować urodzenia dziecka, poświęcenie matki jest zasadne i słuszne. W powieści pojawia się wątek postaci trzecioplanowej, która potwierdza tezę - przerwała ciążę z upośledzonym płodem, co zniszczyło jej życie, żałuje posiadania możliwości wyboru.

Przez cały okres lektury czułam zatem niesamowity zgrzyt. Dobry pisarz to dla mnie taki, który jest dobrym obserwatorem, a historię opowiada bezstronnie, nie zmuszając czytelnika do przejęcia jego poglądów.
Wspomniana postać może żałowała posiadania wyboru, jednak tysiące innych kobiet uważa możliwość wyboru za najwyższe błogosławieństwo, które ich życie, nie zniszczyło, a ocaliło. O tym książka jednak w swój stronniczy sposób, oczywiście nie mówi.

Przez lekturę przeszłam z przyjemnością czytania, jednak z niesmakiem wynikającym z treści jako takiej. Jest to książka interesująca, dobrze napisana, z przemyślana fabułą, ciekawymi postaciami i zaskakującym zakończeniem. Rozwija wiedzę na interesujący temat, skłania do refleksji i sprawia, że ma ochotę czytać się dalej. Nie wpływa to jednak na uczucie zawodu nad lubianą pisarką. Świat jest o wiele bardziej skomplikowany, a ludzkie wybory (oraz fakt, czego żałują a czego nie) bardziej złożone, niż zostało przyjęte w tej konserwatywnej, w opłakany sposób kobieco-matkowej opowieści.

Ocenę wystawiam z mieszanymi uczuciami, ponieważ generalnie oceniając książki, przede wszystkim biorę pod uwagę: czy książka miała coś mądrego do powiedzenia? Czy czytając miałam ochotę czytać dalej, czy interesowały mnie dalsze zdarzenia? Tu ocena jest jednak trudniejsza.

Mogę powiedzieć, komu książka spodoba się bezwarunkowo: matkom. Jestem przekonana, że wyciśnie z...

Książka zmusza do refleksji i pokazuje, że w wielu przypadkach nie ma jednego, dobrego rozwiązania. Głęboko poruszająca historia, napisana w bardzo ciekawy sposób.

Książka zmusza do refleksji i pokazuje, że w wielu przypadkach nie ma jednego, dobrego rozwiązania. Głęboko poruszająca historia, napisana w bardzo ciekawy sposób.

Bardzo wzruszająca powieść, poruszone są trudne kwestie moralne, opowiadane z perspektywy różnych bohaterów książki. Polecam

Bardzo wzruszająca powieść, poruszone są trudne kwestie moralne, opowiadane z perspektywy różnych bohaterów książki. Polecam

Polubiłam autorkę między innymi za pogłębiony portret psychologiczny bohaterów. Zakończenie sprawia, że tytuł nabiera wielowymiarowego znaczenia. Z pewnością sięgnę jeszcze po książki tej autorki.

Polubiłam autorkę między innymi za pogłębiony portret psychologiczny bohaterów. Zakończenie sprawia, że tytuł nabiera wielowymiarowego znaczenia. Z pewnością sięgnę jeszcze po książki tej autorki.

Wstrząsająca, przeraźliwie smutna i momentami szokująca historia trudnego rodzicielstwa, ogromnej miłości, poświęcenia i dramatycznych wyborów.
Długo nie mogłam się po niej otrząsnąć, z zakończenie mnie po prostu załamało. :(

Wstrząsająca, przeraźliwie smutna i momentami szokująca historia trudnego rodzicielstwa, ogromnej miłości, poświęcenia i dramatycznych wyborów.
Długo nie mogłam się po niej otrząsnąć, z zakończenie mnie po prostu załamało. :(

Dałabym wyższą ocenę gdyby nie to zakończenie które mnie negatywnie zaskoczyło i rozczarowało

Dałabym wyższą ocenę gdyby nie to zakończenie które mnie negatywnie zaskoczyło i rozczarowało

Autorka zwraca uwagę na moralno-światopoglądowy
wymiar omawianej tematyki oraz kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej
lekarza za doprowadzenie do poczęcia lub narodzin niechcianego lub chorego dziecka. Budzi to poważne kontrowersje.
Poznajemy rodzinę, która próbuje radzić sobie z chorobą najmłodszej córki, siostry.
Brak środków do życia popycha rodziców do złożenia pozwu o odszkodowanie za tzw. „Niedobre urodzenie”. Rodzi się dylemat, czy można uznać własne dziecko za szkodę nam wyrządzoną?
Jak ocenić postępowanie członków rodziny i społeczności w tej sprawie, kiedy wiemy, że przyznanie odszkodowania może mieć pozytywny wpływ na warunki ich egzystencji.
Jaki wpływ na wewnętrzne relacje w rodzinie ma nieuleczalna choroba jednego z członków rodziny?
We mnie rodzi się bunt, dlaczego rodziny obarczone takim cierpieniem muszą sięgać po tak drastyczne środki? Dlaczego nie ma systemowego wsparcia na godziwym poziomie dla takich rodzin?
Brakuje skali do oceny ilości cierpienia w tej rodzinie. Zaskoczeniem jest dla mnie finał książki i chyba niepotrzebnie tak się potoczyły losy.

Autorka zwraca uwagę na moralno-światopoglądowy
wymiar omawianej tematyki oraz kwestię odpowiedzialności odszkodowawczej
lekarza za doprowadzenie do poczęcia lub narodzin niechcianego lub chorego dziecka. Budzi to poważne kontrowersje.
Poznajemy rodzinę, która próbuje radzić sobie z chorobą najmłodszej córki, siostry.
Brak środków do życia popycha rodziców do złożenia...

Chore dziecko w domu, dziecko z niepełnosprawnością, to chora i cierpiąca cała rodzina. Opiekująca się, kochająca i poświęcająca mama. Tato, który też kocha, stara się pomagać i wspierać. Rodzeństwo, które musi oddać uwagę rodziców choremu i czuje się ignorowane. Jeśli do tego dojdą kłopoty finansowe i nieżyczliwość, bądź głupota otoczenia, to rodzinne kłopoty gotowe.
A jeśli można z nich wybrnąć przez działanie, które jest etycznie i moralnie dyskusyjne? Czy nie oglądając się na nic i nikogo można postawić tylko na dobro chorego dziecka i żyć potem szczęśliwie? Ile można wybaczyć przyjaciółce? Lekarzowi? A mężowi? Jak odpowiedzieć choremu dziecku na pytanie „czemu ja”?

Książka spełniająca moje wszystkie oczekiwania dotyczące wymarzonej lektury:
* dylemat moralny, temat tak trudny, że ciężko się opowiedzieć po którejś stronie i nie wiadomo komu kibicować, bo każdy ma swoje racje;
* sprawa sądowa, sędzia, prokurator, świadkowie, śledztwo, pełen proces. Oj, to lubię;
* tematyka, o której mało wiem, a lektura książki nie tylko mnie edukuje, ale i inspiruje do zgłębienia tematu. Tu: wrodzona łamliwość kości i z czym się to wiąże;

Koniec wieńczy dzieło. Zakończenie „Kruchej jak lód” jest szokujące, nie do przewidzenia, godne miana książki na medal.

Chore dziecko w domu, dziecko z niepełnosprawnością, to chora i cierpiąca cała rodzina. Opiekująca się, kochająca i poświęcająca mama. Tato, który też kocha, stara się pomagać i wspierać. Rodzeństwo, które musi oddać uwagę rodziców choremu i czuje się ignorowane. Jeśli do tego dojdą kłopoty finansowe i nieżyczliwość, bądź głupota otoczenia, to rodzinne kłopoty gotowe.
A...

Poruszająca opowieść o życiu z nieuleczalnie chorym dzieckiem. Porusza tak ważne kwestie społeczne, jak egzystencja rodziców oraz to, jakim wyrzeczeniom muszą sprostać, pomoc państwa, kwestie prawne, a także zwykłe ludzkie uczucia, umierające przyjaźnie, zapomniane marzenia... Warta przeczytania książka, zostaje na długo w pamięci, jak wszystkie książki Jodi Picoult.

Poruszająca opowieść o życiu z nieuleczalnie chorym dzieckiem. Porusza tak ważne kwestie społeczne, jak egzystencja rodziców oraz to, jakim wyrzeczeniom muszą sprostać, pomoc państwa, kwestie prawne, a także zwykłe ludzkie uczucia, umierające przyjaźnie, zapomniane marzenia... Warta przeczytania książka, zostaje na długo w pamięci, jak wszystkie książki Jodi Picoult.

Skomplikowana opowieść królowej ludzkich dramatów Jodi Picoult.

Chore dziecko to dramat dla rodziców. Jednak Charlotte i Sean radzą sobie z tym, jak mogą. Gdy jednak choroba Willow znowu daje o sobie znać, a na horyzoncie pojawia się możliwość złożenia pozwu z powodu choroby ich córki cóż, muszą to rozważyć, co prowadzi do rozłamu w ich rodzinie.

Skomplikowana opowieść królowej ludzkich dramatów Jodi Picoult.

Chore dziecko to dramat dla rodziców. Jednak Charlotte i Sean radzą sobie z tym, jak mogą. Gdy jednak choroba Willow znowu daje o sobie znać, a na horyzoncie pojawia się możliwość złożenia pozwu z powodu choroby ich córki cóż, muszą to rozważyć, co prowadzi do rozłamu w ich rodzinie.