Jesteśmy społecznością, która kocha książki

- Halo? - wychrypiała do słuchawki. - O Boże, nie jestem jedyna - odezwał się głos, w którym wyczuła desperację. - Kim jesteś? - wychrypiała ponownie. - Chyba mam na imię Sharon - nadeszła odpowiedź. - Chociaż nie pytaj mnie, kim jest Sharon, bo nie wiem. Facet leżący obok mnie w łóżku uważa, że go znam. Holly usłyszała w tle głośny śmiech Johna. - Sharon, co się wydarzyło wczoraj wieczorem? Błagam, oświeć mnie. - Wydarzył się alkohol.

- Halo? - wychrypiała do słuchawki. - O Boże, nie jestem jedyna - odezwał się głos, w którym wyczuła desperację. - Kim jesteś? - wychrypiała...

Siatkówka? To moje życie. Uwierzcie mi, że myślę o tym często - wybór siatkówki był punktem zwrotnym w moim życiu. Niejeden rzuca się i nie wie, co spotka. Dla mnie tymczasem wszystko było i jest przepiękne. Zacząłem grać jako mały chłopak, niemal przez przypadek, ale powoli siatkówka stała się - no właśnie - powodem do życia. Siatkówka przejęła kontrolę nad moim codziennym życiem i stała się ważną jego częścią. Tak, jestem człowiekiem szczęśliwym.

Siatkówka? To moje życie. Uwierzcie mi, że myślę o tym często - wybór siatkówki był punktem zwrotnym w moim życiu. Niejeden rzuca się i nie ...

Nie wróci. Taka była rzeczywistość. Holly już nigdy więcej nie przeczesze palcami jego miękkich włosów, nigdy nie podzieli się z nim sekretnym żartem ponad stołem na proszonej kolacji, nigdy mu się nie wypłacze w rękaw po ciężkim dniu w pracy, nigdy już nie położy się z nim do łóżka, nigdy jej nie obudzi jego poranny atak kichania, nigdy nie będzie śmiać się razem z nim do rozpuku, nigdy nie stoczy walki o to, które z nich ma wstać z łóżka i zgasić światło w sypialni. Została jedynie garść wspomnień.

Nie wróci. Taka była rzeczywistość. Holly już nigdy więcej nie przeczesze palcami jego miękkich włosów, nigdy nie podzieli się z nim sekretn...

Była jak ktoś, na kim dokonano amputacji bez nieczulenia, na wpół oszalały z bólu, zdumiony, że ludzkie ciało może tyle znieść i nie umrzeć od tego. Ale powoli, komórka po obolałej komórce, rana zaczęła się goić. Przyszedł czas, kiedy już nie całe jej ciało było jednym wielkim bólem, lecz tylko serce.

Była jak ktoś, na kim dokonano amputacji bez nieczulenia, na wpół oszalały z bólu, zdumiony, że ludzkie ciało może tyle znieść i nie umrzeć ...

- Holly, to się nazywa życie - przerwał jej John, podnosząc głowę. - Zapomniałaś, że jest coś takiego. I nie mówię, że to dla ciebie łatwe, bo sam wiem, że tak nie jest. Mnie także brakuje Gerry'ego. Był moim najlepszym przyjacielem. Przez całe życie mieszkaliśmy po sąsiedzku. Chodziłem z nim do przedszkola, a potem do podstawówki, do liceum, i graliśmy w jednej drużynie piłkarskiej. Byłem drużbą na jego ślubie, a on na moim! Gdy miałem jakiś problem, szedłem do Gerry'ego, gdy chciałem się zabawić szedłem do Gerry'ego. Wiedział o sprawach, o których nigdy bym nie powiedział Sharon, a ja o tym, czego nie powiedziałby tobie. To, że nie wziąłem z nim ślubu, nie znaczy, że nie czuję tego, co ty. Ale to, że on nie żyje, nie oznacza, że ja też muszę przestać żyć

- Holly, to się nazywa życie - przerwał jej John, podnosząc głowę. - Zapomniałaś, że jest coś takiego. I nie mówię, że to dla ciebie łatwe, ...

Jestem niezwykle zmotywowany, pełen chęci i dumny, że mogę trenować w Polsce - kraju o niezwykłej tradycji siatkarskiej. Prawie nie mogę uwierzyć, że od dzisiaj w różnych międzynarodowych imprezach będę prowadził drużynę tak kochaną i śledzoną w jej niemal każdej codziennej aktywności.

Jestem niezwykle zmotywowany, pełen chęci i dumny, że mogę trenować w Polsce - kraju o niezwykłej tradycji siatkarskiej. Prawie nie mogę uwi...

Nie myśl. Działaj. Rób to, co ci serce podpowiada, bez względu na to, czy będziesz pierwszy czy ostatni.

Nie myśl. Działaj. Rób to, co ci serce podpowiada, bez względu na to, czy będziesz pierwszy czy ostatni.

Jak mierzyć stratę? Jak liczyć, ważyć, oceniać smutek?

Jak mierzyć stratę? Jak liczyć, ważyć, oceniać smutek?

- Wiecie? tak tu wedle was jadę jako wilk wedle jagnięcia. A jej aż białe ząbki rozbłysły wraz od szczerego śmiechu. - Chcielibyście mnie zjeść? - zapytała. - Ba! z kosteczkami!

- Wiecie? tak tu wedle was jadę jako wilk wedle jagnięcia. A jej aż białe ząbki rozbłysły wraz od szczerego śmiechu. - Chcielibyście mnie zj...