Krucha jak lód

Jak na razie chyba najsłabsza książka tej autorki, którą czytałam.
Chyba za bardzo opowiedziałam się za jedną ze stron, żeby czytanie sprawiło mi radość.

Jak na razie chyba najsłabsza książka tej autorki, którą czytałam.
Chyba za bardzo opowiedziałam się za jedną ze stron, żeby czytanie sprawiło mi radość.

Pokaż mimo to

Czym jest siła?
Co to znaczy kochać?
Jak wiele możesz poświęcić dla osoby, którą kochasz?
Na te i inne pytania odpowiada książka Jodi Picoult pt.,,Krucha jak lód". Willow, główna bohaterka powieści, to niesamowicie dzielna, mądra i wytrwała dziewczynka. Zmaga się z ciężką chorobą, ale walczy. Ta mała wojowniczka uświadamia nam, że nasze problemy są niczym w porównaniu z jej codziennym życiem, pełnym cierpienia, ale i radości.
To pierwsza książka, przy której przez cały czas towarzyszyły mi chusteczki.
Długo nie mogłam pogodzić się z zakończeniem, ale chyba było najbardziej właściwe.
To powieść o szukaniu siły i o miłości, której nigdy nie zapomnę.

Czym jest siła?
Co to znaczy kochać?
Jak wiele możesz poświęcić dla osoby, którą kochasz?
Na te i inne pytania odpowiada książka Jodi Picoult pt.,,Krucha jak lód". Willow, główna bohaterka powieści, to niesamowicie dzielna, mądra i wytrwała dziewczynka. Zmaga się z ciężką chorobą, ale walczy. Ta mała wojowniczka uświadamia nam, że nasze problemy są niczym w porównaniu z jej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

W trakcie lektury czułam się chwilami jak w pociągu – w jednej chwili płynnie pędziłam przez kolejne rozdziały, a w kolejnej napięcie wzrastało do tego stopnia, że cała maszyneria wymagała zatrzymania i odłożenia na chwilę książki na bok. To była podróż pod wieloma względami pouczająca, ale emocjonalnie trudna i wyczerpująca. Picoult wnika w psychikę swoich bohaterów i potrafi świetnie sportretować to, co w niej kryją. Nie zawsze są to myśli, przekonania czy rozważania, z którymi się zgadzamy, ale towarzyszy im nieodłącznie realizm i wielowymiarowość. Żadna z postaci nie jest idealna, ale przecież i my tacy nie jesteśmy. Czasami zwyczajnie ciasto, które przygotowujemy (nawiązując do jednocześnie autentycznych i metaforycznych przepisów, które spotykamy w „Kruchej jak lód”) okazuje się zakalcem.

Pełna opinia na K-czyta.pl: http://www.k-czyta.pl/2013/12/jodi-picoult-krucha-jak-lod.html

W trakcie lektury czułam się chwilami jak w pociągu – w jednej chwili płynnie pędziłam przez kolejne rozdziały, a w kolejnej napięcie wzrastało do tego stopnia, że cała maszyneria wymagała zatrzymania i odłożenia na chwilę książki na bok. To była podróż pod wieloma względami pouczająca, ale emocjonalnie trudna i wyczerpująca. Picoult wnika w psychikę swoich bohaterów i...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie mam w zwyczaju pisać o książce, której jeszcze nie skończyłam czytać lub, której nie mam zamiaru dokończyć, ale tym razem zrobię wyjątek…

Tytułowa krucha jak lód to Willow O’Keefe – dziewczynka cierpiąca na nieuleczalną chorobę genetyczną osteogenesis imperfecta, w skrócie OI, czyli wrodzoną łamliwość kości. Mała ciągle coś sobie łamie, nawet podczas wykonywania prozaicznych czynności takich jak np.: kichanie. Życie Willow nie należy do najłatwiejszych – ani dla niej samej, ani dla jej najbliższych. Mimo wszystko życie rodziny O’Keefe należy do szczęśliwych. Jednak jak wszystko – szczęście też ma swój kres…

W powieści jest kilku narratorów: Charlotte i Sean, czy rodzice chorej Willow, jej starsza siostra Amelia, niejaka Piper oraz adwokatka Marin. Adresatką powieści jest nie kto inny jak Willow. Do niej pozostałe postaci przemawiają, opisują swoje działania i ich motywy, przeżycia.

To już drugie moje spotkanie z twórczością Jodi Picoult. Drugie i znowu nieudane. Po raz kolejny podczas lektury byłam zła sama na siebie, że wypożyczyłam powieść tej autorki, a przecież kiedyś obiecałam sobie, że nie będę wypożyczała książek autorów, których powieścią nie byłam zachwycona już przy pierwszej lekturze. Cóż, nie dotrzymałam obietnicy danej samej sobie.

Jakoś tak dziwnie mam, że zawsze kiedy większość zachwyca się danym tytułem, zachęca do sięgnięcia po niego i ja to robię, wówczas jestem całkiem rozczarowana tym, co przeczytałam i myślę sobie nad czym były te zachwyty. Tu sytuacja się powtórzyła.

Nie polubiłam się z bohaterami wykreowanymi przez Picoult. Jedyną osobą, którą względnie darzyłam sympatią, była Amelia – siostra Willow.
Reszcie chętnie bym podziękowała.

Poza tym, jak dla mnie „Krucha jak lód” jest strasznie przegadaną i sztucznie nadmuchaną powieścią. To, co autorka ujęła w 613 stronach, można by przecież ująć góra w 400. I to byłoby za wiele jak dla mnie.
I to mieszanie przeszłości z teraźniejszością – zupełnie niepotrzebny zabieg literacki, tak często stosowany przez tę pisarkę.

Wiem, że fani Picoult będą oburzeni i zdziwieni moją opinią. Zdaję sobie sprawę. Ja jednak nie umiałabym napisać pozytywnego tekstu o czymś, co mi się ewidentnie nie podoba.

Nie mam w zwyczaju pisać o książce, której jeszcze nie skończyłam czytać lub, której nie mam zamiaru dokończyć, ale tym razem zrobię wyjątek…

Tytułowa krucha jak lód to Willow O’Keefe – dziewczynka cierpiąca na nieuleczalną chorobę genetyczną osteogenesis imperfecta, w skrócie OI, czyli wrodzoną łamliwość kości. Mała ciągle coś sobie łamie, nawet podczas wykonywania...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Życzenia się spełniają, więc uważaj, czego sobie życzysz."
*
Wiedząc, że urodzi nieuleczalnie, ciężko chore dziecko, zdecydowałaby się na aborcję. Nie wiedziała. Mała Willow jest na świecie, a ona walczy o każdy dzień jej życia. Życia pełnego cierpienia na granicy ludzkiej wytrzymałości. Walczy z obsesyjną zaciętością na pograniczu obłędu, poświęcając rodzinę, siebie, by udowodnić całemu światu...no właśnie co? Że postępuje słusznie, że tak należy, na przekór logice? Dla kogo to wszystko? Dla dziecka by żyło? Czy dla siebie, by uciszyć sumienie.
*
"Czasem o bólu trzeba milczeć, bo nie da się go wypowiedzieć."
*
Życie tej rodziny to pasmo ciągłych wyrzeczeń, nieprzespanych nocy, wizyt u lekarza. Mogłoby się trochę zmienić, mogłoby stać się trochę łatwiejsze, ale trzeba zaprzedać duszę diabłu, wyrzec się przyjaźni, podporządkować wszystko jednemu celowi, przyznać się do okrutniej prawdy. Czy matka jest w stanie to wszystko zrobić w imię miłości do chorego dziecka? Odpowiedź byłaby oczywista, ale jest jeszcze Amelia. Dorastająca nastolatka, żyjąca w cieniu chorej siostry, niezauważana, nieszczęśliwa i tak bardzo pragnąca uwagi matki. Na dramatyczne konsekwencje desperackich działań nie trzeba długo czekać. Małżeństwo się rozpada, przyjaźń przestaje istnieć, dziecko się oddala, błąd w sztuce lekarskiej, proces, aborcja - koszmary wracają każdego dnia.
Żadne rozwiązanie nie jest dobre. Los bywa jednak okrutny, a pewne, z pozoru niemożliwe do rozwiązania problemy, rozwiązują się jednak same. Tylko po czyjej myśli?
Książka porusza, miejscami denerwuje, rozdziera serce. Przynosi też głęboką refleksję, ale też ulgę, stawia pytania i często pozostawia je bez odpowiedzi. A wstrząsające zakończenie przynosi ukojenie... dla Willow...
*
"Zabawne, jak człowiek potrafi być stuprocentowo pewien, że wie, co ma myśleć o tym czy o tamtym - dopóki sam nie znajdzie się w takiej sytuacji."

"Życzenia się spełniają, więc uważaj, czego sobie życzysz."
*
Wiedząc, że urodzi nieuleczalnie, ciężko chore dziecko, zdecydowałaby się na aborcję. Nie wiedziała. Mała Willow jest na świecie, a ona walczy o każdy dzień jej życia. Życia pełnego cierpienia na granicy ludzkiej wytrzymałości. Walczy z obsesyjną zaciętością na pograniczu obłędu, poświęcając rodzinę, siebie, by...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Każda wystawiona tej książce ocena to kłamstwo. Nie jest to książka przeciętna, czytałam ją z zapartym tchem i z wieloma emocjami. Byłam pod wrażeniem merytorycznego przygotowania Autorki do napisania tej książki. Dlaczego wobec tego dałam taką ocenę?
To już jest moje kolejne spotkanie ze światem wykreowanym przez Picoult. Uważam, że pisze bardzo dobre powieści, które dotykają tematów trudnych i niecodziennych. Tutaj spotykamy się z rodziną, w której córka choruje na bardzo rzadką chorobę- osteogenesis imperfecta, polegającą na łamliwości kości. Łamliwości patologicznej- kości pękają nawet podczas kichania czy sięgania po coś z półki. Jak zwykle u Autorki poszczególne fakty są przedstawiane przez narracje kilku głównych bohaterów. I po zachwycie nad tym szczegółowym wykreowaniem świata przychodzi ONO- psujące wszystko zakończenie. Po kilku książkach Picoult mogę stwierdzić, że jest dla niej typowe ale o ile przy pierwszej książce było zaskakujące i zapierające dech w piersiach o tyle tutaj... Cóż, miałam ochotę po kilkudziesięciu stronach obiecującej lektury zajrzeć na koniec zastanawiając się, jaką głupotę na zakończenie tym razem stworzy Autorka?
Miałam pominąć fakt, że całość jest dla mnie łudząco podobna do "Bez mojej zgody" - tam mamy do czynienia również z ciężką chorobą, procesem rozpoczętym przez członka rodziny i podobnym zakończeniem - ale dla uczciwości opinii postanowiłam tego nie robić. Pozostaje się cieszyć, że książka wróci na półkę biblioteczną a nie do domowego zbioru.

Każda wystawiona tej książce ocena to kłamstwo. Nie jest to książka przeciętna, czytałam ją z zapartym tchem i z wieloma emocjami. Byłam pod wrażeniem merytorycznego przygotowania Autorki do napisania tej książki. Dlaczego wobec tego dałam taką ocenę?
To już jest moje kolejne spotkanie ze światem wykreowanym przez Picoult. Uważam, że pisze bardzo dobre powieści, które...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

https://taka-jest-agata.blogspot.com/2019/08/jodi-picoult-krucha-jak-lod.html

Powieść „Krucha jak lód” jest książką, którą odebrałam niesamowicie osobiście.
Historia stworzona przez Jodi Picoult wywołała u mnie niesamowite emocje.
Dlaczego?
Zapraszam do zapoznania się z moją opinią…
Jak w niemal każdej książce Picoult, każdy rozdział przedstawiany jest przez innego bohatera powieści, dzięki czemu czytelnik może poznać perspektywę każdej postaci.
Poznajmy więc „osoby” występujące w omawianej historii.
Willow-To rezolutna mała dziewczynka. Pomimo, że jest przedszkolakiem, wiedzę ma ogromną, zaskakuje nią wielu dorosłych. Dziewczynka ma bowiem dużo czasu by poszerzać swoje zainteresowania. Nie może jednak robić wielu rzeczy, które robią dzieci w jej wieku. Bowiem Willow choruje i to bardzo poważnie… Cierpi na wrodzoną łamliwość kości, chorobę powodującą nieustanne pasmo cierpień tej cudownej dziewczynki. Niemal nie ma tygodnia by Wills czegoś sobie nie złamała, nie przebywała w szpitalu, bądź nie miała jakiegoś zabiegu.
Dzieciństwo córki państwa O’Keefe pod wieloma względami przypominało mi moje własne. Nie choruję na łamliwość kości, lecz jako dziecko również często przebywałam w szpitalach. Problemy związane z życiem osoby niepełnosprawnej, opisane w „Kruchej jak lód”, często były bliźniaczo podobne do moich własnych doświadczeń.
Dodatkowo sama Willow przypominała mnie. Również byłam takim wygadanym dzieciakiem jak Ona.
Wielokrotnie uśmiechałam się, czytając o tym jak ta mała dziewczynka rozmawiała ze swoim otoczeniem.
Charlotte- Kiedyś była szefem cukierni i samotną mamą Amelii.
Przyjaciółka Piper poznała ją z Seanem. Charlotte i nowopoznany mężczyzna, szybko stworzyli szczęśliwy związek.
Niestety, bardzo długo musieli starać się o dziecko.
Kobieta, choć zdawała sobie sprawę, że w jej przypadku jest duże ryzyko wystąpienia u dziecka zespołu Downa, zawsze twierdziła, że urodziłaby wady płodu.
Gdy okazało się, że Willow jest chora przeżyła szok. Jednak jak wiele matek na całym świecie, podporządkowała swoje życie, potrzebom niepełnosprawnej córki.
Zawsze twierdziła, że poświęciłaby dla Niej wszystko…
Sean- Jest policjantem, pracuje bardzo ciężko, starając się zapewnić niepełnosprawnej córce, jak najlepszą opiekę.
Amelia- Przyrodnia siostra Willow. Kocha swoją siostrę, choć często czuje się obciążona opieką nad Nią.
Czuje się niewidzialna i odtrącona, sądzi, że rodzice skupiają się bardziej na jej młodszej siostrze…
Widzi siebie jako osobę grubą i nieatrakcyjną.
Uwielbia jazdę na łyżwach i inne aktywności fizyczne. Wielokrotnie nie może spędzać wolnego czasu, w wybrany przez siebie sposób by nie sprawić przykrości chorej siostrze.
Jej najlepszą koleżanka jest Emma, córka przyjaciółki jej mamy-Piper…
Piper- Od wielu lat przyjaźni się z Charlotte. Z zawodu jest położnikiem. Pomagała koleżance w planowaniu ciąży, potem była jej lekarzem. Choć można uznać takie postępowanie za niezgodne z etyką zawodową(nie powinno się leczyć znajomych), jest ono bardzo częste w małych społecznościach.
Lekarka wiedziała, że przyjaciółka boi się, że jej dziecko może być chore na zespół Downa, dlatego też podczas badania USG bacznie zwracała uwagę na symptomy wskazujące na ten rodzaj niepełnosprawności. Nie zauważyła, iż są przesłanki do stwierdzenia innego zaburzenia-wrodzonej łamliwości kości.
Piper zawsze wspierała Charlotte, pomagała w opiece nad Willow i Amelią, wspierała finansowo, dbała o dobre samopoczucie przyjaciółki.
Gdy po kolejnym wypadku córeczki Sean i Charlotte, trafiają do aresztu, podejrzani o znęcanie się nad dzieckiem, mężczyzna idzie po pomoc do prawnika.
Ten uświadamia mu, że może starać się o odszkodowanie od położnika, z tytułu tzn. Niedobrego urodzenia. Chodzi o to, że gdyby rodzice wiedzieli wcześniej o chorobie swego dziecka, mogliby zdecydować się na aborcję, nie skazywać potomka, ani siebie na cierpienie. Sean nie decyduje się na ten krok, ze względu na to, że sprawi to cierpienie Willow oraz Piper.
Jego żona postanawia jednak spróbować i walczyć o odszkodowanie, które zapewni jej dziecku spokojną przyszłość.
Jak można się domyślić, Charlotte traci najlepszą przyjaciółkę, Amelia-również…
Mimo bardzo trudnej sytuacji Piper próbuje ratować Amelię. Okazuje się bowiem, że nastolatka ma spore problemy. Jakie?
Jak sprawa sądowa wpłynie na całą rodzinę O’Keefe?
Przeczytajcie koniecznie „Kruchą jak lód”.
Jest to niesamowicie wzruszająca, emocjonalna historia.
Jodi Picoult jest mistrzynią poruszania arcytrudnych tematów.
W omawianej lekturze odnalazłam trzy główne wątki nad którymi warto chwilę się zastanowić.
Dokonywanie aborcji- Nie chcę tutaj rozwijać zbytnio tej kwestii. Jest to sprawa bardzo indywidualna, zależna od osobistych przekonań min. religijnych oraz politycznych każdego człowieka. Jedni popierają przerywanie ciąży, inni nie.
Odszkodowania finansowe od lekarzy- Uważam, że w uzasadnionych przypadkach, pacjenci, w tym rodzice niepełnosprawnych dzieci, powinni walczyć o rekompensaty finansowe za błędy medyczne(w tym jak w przypadku Willow, niepostawienie wczesnej diagnozy). Pomoże to bowiem, zapewnić przyszłość i sfinansować odpowiednie leczenie osoby niepełnosprawnej. Często jednak nie decydują się na ten krok, obawiając się komplikacji na jakie natrafiła Charlotte.
Rodzeństwo osób niepełnosprawnych- Jodi Picoult lubi poruszać ten wątek w swych powieściach. I osobiście, jestem jej za to bardzo wdzięczna.
Wiele osób widzi mianowicie sytuację osób niepełnosprawnych, ewentualnie ich rodziców. Warto jednak spojrzeć szerzej i dostrzec, co często przeżywa rodzeństwo(głównie starsze) takich osób.
Sama niejednokrotnie słyszałam „Gdyby Twoi rodzice mieli więcej dzieci miałabyś towarzystwo i miałby się kto Tobą zająć”.
Historia Amelii ukazuje jak rola siostry/brata wygląda naprawdę.
Cieszę się, że jestem jedynaczką, gdyż nie chciałabym, aby z mojego powodu ktoś czuł się tak, jak starsza siostra Willow.
Co takiego przeżywała starsza córka państwa O’Keefe?
Dowiecie się z lektury powieści „Krucha jak lód”, którą serdecznie Wam polecam

https://taka-jest-agata.blogspot.com/2019/08/jodi-picoult-krucha-jak-lod.html

Powieść „Krucha jak lód” jest książką, którą odebrałam niesamowicie osobiście.
Historia stworzona przez Jodi Picoult wywołała u mnie niesamowite emocje.
Dlaczego?
Zapraszam do zapoznania się z moją opinią…
Jak w niemal każdej książce Picoult, każdy rozdział przedstawiany jest przez innego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Piękna książka i zaskakujące zakończenie jak to u Picoult. POLECAM.

Piękna książka i zaskakujące zakończenie jak to u Picoult. POLECAM.

Pokaż mimo to

Bardzo dobra książka, ale dawno już nie czułam się tak rozczarowwna przez bezsensowne zakończenie.

Bardzo dobra książka, ale dawno już nie czułam się tak rozczarowwna przez bezsensowne zakończenie.

Pokaż mimo to

Uwielbiam Jodie za to, że bohaterkami jej książek są silne kobiety oraz za przedstawienie dukatów moralnych w taki sposób, że zwykle trudno jest opowiedzieć się jednoznacznie po jednej ze stron. Przygotowanie merytoryczne autorki jak zwykle zaskakuje rzetelnością.

Uwielbiam Jodie za to, że bohaterkami jej książek są silne kobiety oraz za przedstawienie dukatów moralnych w taki sposób, że zwykle trudno jest opowiedzieć się jednoznacznie po jednej ze stron. Przygotowanie merytoryczne autorki jak zwykle zaskakuje rzetelnością.

Pokaż mimo to