Beatlesi

Kiedy miałam jakoś tak 11 lat, mój tata podarował mi pudło pełne starych, białych kaset. Były to wszystkie albumy The Beatles, przegrane przez niego osobiście, z okładkami skopiowanymi na papierze fotograficznym. W młodości pewnie słuchał tych samych utworów na czarnych płytach, tak jak bohaterowie książki Christensena. Czworo przyjaciół - Kim, Seb, Ola i Gunnar - dorasta na ulicach Oslo lat 60. Chodzą razem do szkoły, grają w piłkę nożną, snują plany stworzenia zespołu, a przede wszystkim słuchają namiętnie płyt The Beatles, przyjmując role Johna, Paula, George'a i Ringo.

Na przestrzeni prawie tysiąca stron Christensen pokazuje okres przełomu lat 60. i 70., a także dekadę z życia bohaterów. Obserwujemy ich przemianę z chłopców w nastolatków, a potem w młodych mężczyzn, ale nie jest to typowa książka z gatunku coming of age. Autor użył muzyki The Beatles jako klucza: tytuły rozdziałów to tytułu piosenek - i tak jak ich muzyka, powieść zmienia swój charakter. Z radosnej, nostalgicznej opowieści o dzieciństwie, granej na prostych akordach, staje się coraz bardziej zagmatwana, wchodzą do niej obce, nieznane instrumenty, melodia plącze się, zahacza o nastroje psychodelii, budząc pytania co jest prawdziwe, a co nie. Początkowo wesoła, prosta piosenka zostaje zastąpiona bardziej złożonymi utworami. Pojawiają się rozważania filozoficzne, polityczne, wkraczają też używki wpływające na stan psychiczny. A gdy zespól się rozpada i każdy gra solo, jest jeszcze trudniej.

Mimo że lata 60. i 70. znam wyłącznie z opowieści rodziców, odnalazłam sporo "swoich" przeżyć w losach chłopców. Myślę, że przynajmniej do pewnego momentu jest to opowieść mocno uniwersalna - razem z bohaterami gramy mecze, zakochujemy się, snujemy marzenia i plany na przyszłość, jeździmy pod namiot. Pojawiają się tu postacie, które mogą wywołać odbicie ludzi z przeszłości - obiektów uczuć, upiornych nauczycieli, dziwacznych krewnych, rodziców, kolegów. I choć nie grałam nigdy w piłkę, nie interesowałam się komunizmem ani nie piłam alkoholu na imprezach, rozpoznawałam emocje z własnego życia: radość, złość, gniew, bunt, smutek, lęk, niepokój. Christensen doskonale uchwycił i przekazał dojmujące poczucie rozpadu rzeczywistości, jakie pojawia się w momencie zderzenia z całą masą niechcianych zmian na zewnątrz i wewnątrz. Ludzie, których znamy, stają się zupełnie innymi osobami, tak jak twarze na okładkach płyt. "Przyszłość" - pisze - "to taki wąż, boa dusiciel atakujący z drzewa, że już zostaliśmy przez niego pochłonięci, nie mamy szans na ucieczkę, już leżymy w ciepłym brzuchu przyszłości, która nas trawi".
Jeżeli miałabym mieć jakieś zastrzeżenia, to jedynie do tego, jaki ogrom katastrof zrzuca Christensen na swoich bohaterów - trudno uwierzyć, że jeden człowiek może mieć takiego koszmarnego pecha. Nie ma tu wiele przemocy. Świńtuszenia ilości niewielkie. Obrzydziły mnie sceny związane z molestowaniem i oglądaniem pism pornograficznych (w "Półbracie" też były, nie wiem, czemu autor uparcie do tego wraca).
Podoba mi się za to sposób narracji autora, jego wrażliwość, umiejętność tworzenia obrazów za pomocą synestezji. Podoba mi się też jego poczucie humoru. Uważam, że ma talent do przekazywania odczuć, budowania atmosfery, ale także do tworzenia żywych, krwistych postaci. Będziemy się częściej widywali, choć mamy sporo odmiennych poglądów i przykro było mi, gdy kazał swoim bohaterom iść w stronę, w którą nigdy bym ich nie posłała (Guri i dziecko).

Na pewno przy lekturze przydaje się znajomość piosenek The Beatles.

Kiedy miałam jakoś tak 11 lat, mój tata podarował mi pudło pełne starych, białych kaset. Były to wszystkie albumy The Beatles, przegrane przez niego osobiście, z okładkami skopiowanymi na papierze fotograficznym. W młodości pewnie słuchał tych samych utworów na czarnych płytach, tak jak bohaterowie książki Christensena. Czworo przyjaciół - Kim, Seb, Ola i Gunnar - dorasta...

zabolało

zabolało

1. Ciągnęło się to jak flaki z olejem...
2. Miało chyba być o dojrzewaniu, o tworzeniu więzi przyjacielskim na całe życie, o poszukiwaniu siebie, miłości, swojego miejsca. A było o niczym...
3. Ani tam nie ma fabuły, która by wciągnęła, ani tam nie ma refleksji która by zachwyciła i skłoniła do myślenia.
4. Długie to, bez punktu kulminacyjnego z miałkim zakończeniem.

1. Ciągnęło się to jak flaki z olejem...
2. Miało chyba być o dojrzewaniu, o tworzeniu więzi przyjacielskim na całe życie, o poszukiwaniu siebie, miłości, swojego miejsca. A było o niczym...
3. Ani tam nie ma fabuły, która by wciągnęła, ani tam nie ma refleksji która by zachwyciła i skłoniła do myślenia.
4. Długie to, bez punktu kulminacyjnego z miałkim zakończeniem.

Genialna książka, gorąco polecam

Genialna książka, gorąco polecam

To cudowne, że nadal powstają powieści mądre, ponadczasowe, pięknie napisane, pokazujące skomplikowanych bohaterów "w drodze" w procesie przemiany, mający w sobie pierwiastek silnej melancholii i kształtowanych przez epokę, w której żyją.
Wiele rzeczy się nam dłuży, ale koniec końców wszystko szybko mija, pisze Christiansen i też o tym jest ta powieść. O chwilach, o czasie, który tworzy tu i teraz.
Warto przeczytać i oczywiście puścić sobie Beatlesów w tle :)

To cudowne, że nadal powstają powieści mądre, ponadczasowe, pięknie napisane, pokazujące skomplikowanych bohaterów "w drodze" w procesie przemiany, mający w sobie pierwiastek silnej melancholii i kształtowanych przez epokę, w której żyją.
Wiele rzeczy się nam dłuży, ale koniec końców wszystko szybko mija, pisze Christiansen i też o tym jest ta powieść. O chwilach, o...

Zaiste bardzo dobra o powieść, którą czyta się z zapartym tchem i lektura mimo ponad 700 stron upływa szybko i niezauważalnie. Pełna sentymentów histora dzieciństwa i młodości czterech chłopaków nie z Liverpoolu ale z Oslo, którzy dorastają wraz z kolejnymi przebojami Beatelsów - każdy przebój to inny rozdział - od lat 60-tych do 70-tych i nastania czasów kontrkultury, psychodelii i narkotykowych brzmień. Uderzyły mnie dwie rzeczy -szczęśliwe dzieciństwo bez smartfonów i bunt młodych przeciw dostatkowi i kapitalizmowi, którego my nie mieliśmy do XXI wieku. Naprawdę nie czuć u nas, że ta historia wydarzyła się ponad pół wieku temu. Jak to mówio - z dobrobytu ludziom się w dupach przewraca.

Zaiste bardzo dobra o powieść, którą czyta się z zapartym tchem i lektura mimo ponad 700 stron upływa szybko i niezauważalnie. Pełna sentymentów histora dzieciństwa i młodości czterech chłopaków nie z Liverpoolu ale z Oslo, którzy dorastają wraz z kolejnymi przebojami Beatelsów - każdy przebój to inny rozdział - od lat 60-tych do 70-tych i nastania czasów kontrkultury,...

Opowieść o przyjaźni. Przeżycia bohaterów wydają się bardzo autentyczne, poprzez podkreślenie elementów codziennego życia. Niektórych może razić, że co chwila jest mowa o piciu piwa. Ale to czyni książkę bardziej autentyczną. To wartość przyjaźni, która uwydatniona jest pośród codziennych problemów, jest motywem przewodnim tej powieści. Kłopoty rodzinne, sercowe, finansowe, kłopoty z nauką, z prawem, a także kłopoty zdrowotne udaje się przezwyciężyć dzięki przyjaźni.
Niektórzy bohaterowie prezentują socjalistyczne, wręcz rewolucyjne poglądy. Może dlatego, że nie mieli okazji spróbować socjalizmu w praktyce i ze wszystkimi jego konsekwencjami. Sporo jest psioczenia na EWG. Ale ok, dla Norwegów, przy ich zasobach naturalnych, wejście do UE to żaden interes. Po prostu mogli sobie ekonomicznie pozwolić na to aby integrację europejską sobie odpuścić. Pełno też narzekania na kapitalizm, przy równoczesnym czerpaniu z niego korzyści. Ale wyczuwa się tu również pewien dystans autora. Główny bohater zachęcany przez swojego przyjaciela do agitacji politycznej, chowa w swojej szufladzie coraz większe ilości powierzonych mu do rozdawania propagandowych ulotek. To duża zaleta tej książki, bo autor pozwala przez to czytelnikowi spojrzeć z dystansem na jego bohaterów.
Czytając opisy tej książki oczekiwałem dobrej książki o dorastaniu. Otrzymałem książkę wiarygodnie opisującą przeżycia bohaterów, które ja również po części mogę odnieść do mojego życia. Im dłużej tę książkę czytałem tym wyżej ją oceniałem.

Opowieść o przyjaźni. Przeżycia bohaterów wydają się bardzo autentyczne, poprzez podkreślenie elementów codziennego życia. Niektórych może razić, że co chwila jest mowa o piciu piwa. Ale to czyni książkę bardziej autentyczną. To wartość przyjaźni, która uwydatniona jest pośród codziennych problemów, jest motywem przewodnim tej powieści. Kłopoty rodzinne, sercowe,...

Brakuje tutaj jedynie jakiejs jednej konkretnej rzeczy, ktora tworzyla by jakas calosc. Zakonczenie tez takie nijakie, ale poza tym rewelacja.

Brakuje tutaj jedynie jakiejs jednej konkretnej rzeczy, ktora tworzyla by jakas calosc. Zakonczenie tez takie nijakie, ale poza tym rewelacja.

Mam pewien problem z tą książką. Okres dojrzewania to trudny czas i chyba nikt nie wychodzi z niego bez choćby jednego zadraśnięcia, ale główny bohater często jest dla mnie mało autentyczny i nie do końca rozumiem jego niepokoje i rozterki. Gdzieś mi zbyt gwałtownie przeskoczył pomiędzy dzieckiem a młodym mężczyzną.

Mam pewien problem z tą książką. Okres dojrzewania to trudny czas i chyba nikt nie wychodzi z niego bez choćby jednego zadraśnięcia, ale główny bohater często jest dla mnie mało autentyczny i nie do końca rozumiem jego niepokoje i rozterki. Gdzieś mi zbyt gwałtownie przeskoczył pomiędzy dzieckiem a młodym mężczyzną.

Super ! Polecam przede wszystkim czytelnikom wcześniej urodzonym. Przypomniałem sobie młodość, miłe uczucie.
Polecam

Super ! Polecam przede wszystkim czytelnikom wcześniej urodzonym. Przypomniałem sobie młodość, miłe uczucie.
Polecam