No, tolkienizujemy się dalej! Kto zna Niedokończone opowieści?
Nie jest to jedna i ta sama historia, jak w Silmarillionie mamy tu kilka części, które dzielą się na rozdziały. Pierwsza część dotyczy Tuora, którego polubiłam za jego siłę i determinację. Ów upór i posłuszeństwo wobec Ulma zaowocowały wypełnieniem misji, do której został powołany. Potem przechodzimy do smutnej opowieści o Turinie, której szczerze nie znoszę, choć może chwycić za serce. Kolejna sekcja Niedokończonych opowieści tyczy Drugiej Ery i królestwa Numenoru. Możemy przeczytać historię o Erendis, żonie króla kochającego morskie podróże, która mnie wielce poruszyła. Dodatkowo mamy tam drzewo genaologiczne numenorojskich wladców i krótkie notki o każdym z nich.
Ostatnią już część poświęcono na dzieje Galadrieli i Keleborna oraz legendę o księciu Amrocie i Nimrodel. Przyznam szczerze, że czytałam ją parę razy i czasami gubię się w tych różnych możliwych wersjach. W całej książce jest to partia najbardziej niejasna i... No, niedokończona. Widać, że Tolkien wciąż coś zmieniał. Mimo to warto zajrzeć, bo dzięki temu można zauważyć, że wizja Keleborna pod pantoflem żony jest mocno przesadzona.
Owo zmienianie historii (które widać przy porównaniu ich z Silmarillionem) może nam uświadomić fascynującą rzecz - świat Tolkiena rozwijał się i zmieniał przez całe jego życie. Raz napisana historia mogła znów odźyć, nieco zmieniona, rozszerzona lub skrócona. Dla kogoś, kto pokochał ten świat jest to możliwość do dywagowania na temat "A co by było gdyby jednak nie zmieniono jakiegoś elementu?..." I choć nie lubię Niedokończonych opowieści tak jak Sila, to przyznać im należy, że poszerzają perspektywy, pozwalają lepiej poznać znane już postacie, na nowo zachwycić się urodą Beleriandu i dokładniej zapoznać się z historią Numenoru.
A to wszystko opatrzone dodatkami, przypisami i komentarzami, które pokazują, jak bardzo starannie i szczegółowo Tolkien tworzył wizję Ardy. Pozostaje tylko być pod wrażeniem tego, jak wielkim dziełem stała się zwykła opowieść dla dzieci na dobranoc.
Dla tolkienistów pozycja obowiązkowa. Inni czytelnicy znajdą wytchnienie na kartach spisanych przez Profesora opowieści. Jego język, który wielu próbuje naśladować, sprawia, że świat nagle staje się magiczniejszy, a gwiazdy nad głową zdają się układać w Sierp Valarów.

(http://luincaerherbata.blogspot.com/2012/07/151-niedokonczone-opowiesci-j-r-r.html)

No, tolkienizujemy się dalej! Kto zna Niedokończone opowieści?
Nie jest to jedna i ta sama historia, jak w Silmarillionie mamy tu kilka części, które dzielą się na rozdziały. Pierwsza część dotyczy Tuora, którego polubiłam za jego siłę i determinację. Ów upór i posłuszeństwo wobec Ulma zaowocowały wypełnieniem misji, do której został powołany. Potem przechodzimy do smutnej...