Przejmująca do szpiku kości!

Przejmująca do szpiku kości!

Kontynuacja przygód Rozali i Wigi. Niestety drugi tom jak dla mnie wypadł trochę słabiej niż pierwszy. Kobiety w tamtych czasach wiodły bardzo ciężkie życie i obie książki są tego przykładem. Szybko przeczytałam całą historię, polecam :)

Kontynuacja przygód Rozali i Wigi. Niestety drugi tom jak dla mnie wypadł trochę słabiej niż pierwszy. Kobiety w tamtych czasach wiodły bardzo ciężkie życie i obie książki są tego przykładem. Szybko przeczytałam całą historię, polecam :)

Troszkę się dłuży, akcja bardziej rozwlekła, niż w pierwszym tomie, ale mimo tego wciągająca.

Troszkę się dłuży, akcja bardziej rozwlekła, niż w pierwszym tomie, ale mimo tego wciągająca.

Patos, Etos i Pan Wołodyjowski – to trzej muszkieterowie mojego czytelniczego dzieciństwa. Miałam jakieś 11-12 lat, gdy rodzice uznali, że czas zaznajomić mnie z Trylogią Sienkiewicza. Od tej pory wiek XVII kojarzył mi się wyłącznie ze stadem dzielnych mężczyzn, którzy to dla dobra Ojczyzny przez duże O byli gotowi wysadzić się w powietrze (kto nie płakał po Panu Michale, niech pierwszy rzuci kamieniem!). Kobiety występowały w tym czasie wyłącznie w roli paprotek, tudzież sukulentów, które – oczekując na wodę (czyli tych dzielnych mężczyzn) – gotowe były znieść wiele, a nawet bardzo wiele, ze zwiędnięciem włącznie (kto nigdy nie ususzył kaktusa, niech pierwszy…).
Piszę o tym dlatego, że obie części „Makowej spódnicy” osadzone są w tym samym wieku XVII – pierwsza część to okres mniej więcej potopu szwedzkiego właśnie, druga – kolejne pięciolecie, do 1665 roku. Akcja dzieje się na terenie obecnego województwa lubuskiego, co ma znaczenie o tyle, że były to wówczas obszary graniczne – za miedzą były tereny Brandenburgii, podczas gdy od północy graniczono z terenami należącymi wówczas do Szwedów. Tym razem jednak patrzymy na ówczesny świat głównie z kobiecej perspektywy, choć pojawiają się tu i męskie, bardzo porządnie zresztą nakreślone, postacie. Wojna jest, owszem, nie jest to jednak sens życia bohaterów, choć niewątpliwie bez niej byłoby im znacznie prościej.
Przyznaję, że przez pierwsze 50 stron brnęłam z lekkim trudem. Nie czułam ani narracji, ani samej opowieści. Na szczęście jestem w tej grupie, a tu osoby, które wydają mi się ze mną czytelniczo w miarę kompatybilne, twierdziły, że warto. Zaufałam, przebrnęłam i teraz sama bardzo namawiam Was do lektury. Dlaczego? Najlepiej będzie odpowiedzieć przy pomocy małego FAQ.
Zatem. Czy to historia o czarownicach? I tak, i nie. Wątek czarownic pojawia się bowiem w zasadzie dopiero w części drugiej, a i tam w wersji mocno sceptyczno-realistyczno-bolesnej (czy czarownice istniały? Zdaniem wielu mężczyzn, poszukujących uproszczeń, usprawiedliwień i rozgrzeszeń – oczywiście; faktycznie – niekoniecznie. Śmierć wielu posądzanych o czary kobiet jest jednak faktem).
Czy to historia o bólu i znoju codzienności? O tak, bardzo.
Czy pierwsza część różni się od drugiej? A owszem. W pierwszej części autorka rysuje postaci i charaktery, kreśli sytuacje i tło, stawia pytania. W drugiej pojawiają się odpowiedzi i rozwiązania. Czy miłe i przyjemne? Ni cholery, choć nieco osłody jako dzielni czytelnicy dostaniemy.
Czy tytułowa makowa spódnica odgrywa jakąś rolę? I owszem. Wyobraźcie sobie wieś w XVII wieku, gdzie masz tylko to, na co sobie ciężko zapracowałeś/aś lub samemu zrobiłeś/aś, a i to przy dużej dozie szczęścia. Spódnica w pięknym makowym kolorze jest w tym świecie widomym znakiem odwagi, siły i chęci sięgania po więcej niż życie chciałoby ci dać. Raz się uda, raz się nie uda, ale jeśli nie spróbujesz, będziesz żałować.
Czy są tu Patos, Etos i Pan Wołodyjowski? No nie, ani trochę, a nawet wręcz przeciwnie. W obliczu przetaczającej się obok wojny (a w XVII wieku był ich dostatek) występują natomiast lawirowanie, knucie i odwracanie kota ogonem, a wszystko wyłącznie w trosce o własne interesy, ze szczególnym uwzględnieniem majątkowych. Co to robi czytelnikowi? Ano nic złego. Czytelnik myśli sobie bowiem, że – kurczę – ludzkie to takie. I jakżeż nieustająco aktualne.
Czy warto? O tak, i to jeszcze jak, by zacytować klasyka. Mi mocno kojarzyło się to z przeczytanymi latem „Wiedźmami z Manningtree”, tyle że w wersji znacznie udoskonalonej. Tam była Anglia i początek wieku XVII, tu mamy nasze realia i kilkadziesiąt lat później, ale sens i zarys historii są mniej więcej takie same. Wykonanie natomiast o niebo lepsze. Było kiedyś takie hasło: „Dobre, bo polskie”. Do „Makowej spódnicy” pasuje jak ulał.

Patos, Etos i Pan Wołodyjowski – to trzej muszkieterowie mojego czytelniczego dzieciństwa. Miałam jakieś 11-12 lat, gdy rodzice uznali, że czas zaznajomić mnie z Trylogią Sienkiewicza. Od tej pory wiek XVII kojarzył mi się wyłącznie ze stadem dzielnych mężczyzn, którzy to dla dobra Ojczyzny przez duże O byli gotowi wysadzić się w powietrze (kto nie płakał po Panu Michale,...

Fabuła książki ciekawa, lecz zakończenie banalnie przewidywalne. Szkoda

Fabuła książki ciekawa, lecz zakończenie banalnie przewidywalne. Szkoda

„Siostry” to kontynuacja opowieści o losach Wigi i jej wnuczki Rozalii, które to poznaliśmy w powieści „Kamień w wodę” . Akcja drugiej części „Makowej spódnicy” rozpoczyna się w 1661 roku, miejscem akcji jest nadal pogranicze Brandenburgii i Śląska. Główny wątek drugiej części dylogii to przetaczająca się fala oskarżeń o czary skierowana w stronę kobiet.
W życiu Wigi i Rozalki zaszło wiele zmian. Starsza z kobiet, po wielu latach, zmuszona jest powrócić do rodzinnej wsi w pobliżu Kolzig , zajmuje się tu umierającym ojcem, z którym zerwała kontakt przed wielu laty. Odnawia również więzi z dawno niewidzianą ciotką i jej rodziną. Rozalka natomiast przebywa w Zulich, gdzie mieszka i pobiera nauki u cyrulika Tytusa. Chwilowa stabilna sytuacja życiowa obu kobiet ulega załamaniu, kiedy to w ich okolicy dochodzi do fanatycznych polowań na czarownice. Wielu kobietom zajmującym się zielarstwem lub akuszerką postawiono zarzuty o rzucanie czarów. Obwiniano je o klęski żywiołowe, zarazy, nagłą śmierć noworodków. Bezpodstawnie oskarżonym kobietom stawiano irracjonalne zarzuty, torturowano je, zamykano w lochach, a wiele z nich straciło życie. Podstawą do oskarżeń było każde, nawet najmniejsze, odbiegające od przyjętych norm, zachowanie kobiet, np. tańczenie czy ich radosny śmiech. Podczas masowej nagonki na „czarownice” wolność, a nawet życie straciły też bliskie Wildze i Rozalii kobiety. Opisy płonących na stosach, niewinnych kobiet i masakryczne tortury na nich wykonywane, przedstawione był realistycznie, niesamowicie działały na wyobraźnię.
W drugiej części dylogii Autorka odkrywa szereg tajemnic, do tej pory nie odkrytych przed czytelnikiem. Dowiadujemy się mianowicie o pochodzeniu Jakuba, wyjaśnia się sprawa zaginięcia przed wielu laty córki Wigi – Doroty oraz dowiadujemy się kto jest ojcem Rozalii.
W kontynuacji „Makowej spódnicy” Zofia Mąkosa zwraca uwagę na bardzo trudną sytuację kobiet w opisywanym okresie. Były one całkowicie podporządkowane mężczyznom i tworzonym przez nich prawom. Często były bite, poniżane, a ich życie miało dużo mniejszą wartość od życia mężczyzny. W powieści widzimy, że kobiety potrafiły się jednak zjednoczyć, zawalczyć o należny im szacunek i prawa. Są one dla siebie wsparciem w trudnych chwilach, stąd zapewne tytuł powieści - „Siostry”.
Lekkości tej części dylogii dodał wątek romantyczny, niezbyt rozbudowany, ale wprowadzający odrobinę romantyzmu do pełnej dramatycznych wydarzeń fabuły.
Obie części „Makowej spódnicy” wywarły na mnie duże wrażenie. Zauroczył mnie język obu powieści, zachwyciłam się tłem historycznym. Ale najbardziej urzekł mnie stworzony przez Zofię Mąkosę klimat – tajemniczy i mroczny. Zarówno „Kamień w wodę”, jak i „Siostry” czytałam z zapartym tchem, a losy bohaterów śledziłam z ogromnym zainteresowaniem.
„Makową spódnicę” oczywiście polecam. Jestem przekonana, że zapewni ona wszystkim miłośnikom dobrej książki czytelniczą ucztę na najwyższym poziomie.

„Siostry” to kontynuacja opowieści o losach Wigi i jej wnuczki Rozalii, które to poznaliśmy w powieści „Kamień w wodę” . Akcja drugiej części „Makowej spódnicy” rozpoczyna się w 1661 roku, miejscem akcji jest nadal pogranicze Brandenburgii i Śląska. Główny wątek drugiej części dylogii to przetaczająca się fala oskarżeń o czary skierowana w stronę kobiet.
W życiu Wigi i...

Dalsze losy Wigi - zielarki, która musiała wrócić do rodzinnego domu i strasznych wspomnień przed ciżbą uznającą ją za czarownicę i Rozalki - jej wnuczki, którą przygarnął cyrulik i jego dużo starsza schorowana żona.
Nieco mniej mnie już fascynowała ta historia, niż w pierwszej części. Jednak osadzenie w prawdzie historycznej - wyroki na niby czarownicach na wsiach, niewiele różniące się wyroki w miastach i działania kata spowodowały, że nie dało się od tej historii oderwać.

Dalsze losy Wigi - zielarki, która musiała wrócić do rodzinnego domu i strasznych wspomnień przed ciżbą uznającą ją za czarownicę i Rozalki - jej wnuczki, którą przygarnął cyrulik i jego dużo starsza schorowana żona.
Nieco mniej mnie już fascynowała ta historia, niż w pierwszej części. Jednak osadzenie w prawdzie historycznej - wyroki na niby czarownicach na wsiach,...

Czyta się ekspresowo. Uwielbiam klimat tej powieści. Trochę dziwnie się czuję, gdy wątki kończą się nagle, jak np. ten o ojcu Rozalki. Również zadziwiająco zgrabnie wszystko się tam ułożyło. Mimo to, przygoda z cyklem była dla mnie ucztą.

Czyta się ekspresowo. Uwielbiam klimat tej powieści. Trochę dziwnie się czuję, gdy wątki kończą się nagle, jak np. ten o ojcu Rozalki. Również zadziwiająco zgrabnie wszystko się tam ułożyło. Mimo to, przygoda z cyklem była dla mnie ucztą.

Czytając te dwie książki naprawdę miałam wrażenie, że przeniosłam się w czasie. Autorka doskonale odwzorowała historię, obyczaje, ówczesne normy. Pozwoliła zgrzytać zębami na samą myśl o procesach czarownic i ciemnocie tych niby światlych..

Czytając te dwie książki naprawdę miałam wrażenie, że przeniosłam się w czasie. Autorka doskonale odwzorowała historię, obyczaje, ówczesne normy. Pozwoliła zgrzytać zębami na samą myśl o procesach czarownic i ciemnocie tych niby światlych..

" Kiedy kobiety biorą sprawy w swoje ręce, mogą zapłonąć stosy"... Jakże trafny cytat. Niezależność, samodzielność i... wiedza, , to bicz na kobiety przedsiębiorcze i zaradne. Jeśli jeszcze do tego czasy są niespokojne, a mężczyźni mogą wykorzystać swoją władzę... Robi się niebezpiecznie.
Drugi tom fascynującej opowieści o sile miłości, uporze i niezłomności charakteru. Zofia Mąkosa maluje piękną historię. Zanurzamy się w niej przeżywając wydarzenia razem z bohaterami, a autorka nie pozwala tracić nadziei na szczęśliwe zakończenie. Historia poparta rzetelnymi badaniami historii " polowań na czarownice" pozwala poczuć choćby odrobinę strach, zagubienie i bezsilność ściganych kobiet.
Warto przeczytać i zastanowić się nad przeszłością.

" Kiedy kobiety biorą sprawy w swoje ręce, mogą zapłonąć stosy"... Jakże trafny cytat. Niezależność, samodzielność i... wiedza, , to bicz na kobiety przedsiębiorcze i zaradne. Jeśli jeszcze do tego czasy są niespokojne, a mężczyźni mogą wykorzystać swoją władzę... Robi się niebezpiecznie.
Drugi tom fascynującej opowieści o sile miłości, uporze i niezłomności charakteru....