Temat z olbrzymim potencjałem na sensacyjną opowieść. Zamach na Jana Pawła II. Wiemy, że był postrzegany przez komunistów za wielkie zagrożenie. Kpiące: 'A ile dywizji ma papież?” wypowiedziane przez Stalina w odpowiedzi Churchillowi podczas konferencji w Poczdamie było zgrabnym bon motem, ale powszechnie wiadomo, że komuniści wielce się trudzili w próbach odebrania Kościołowi rządu dusz. I o ile w kaptowaniu księży mieli wiele sukcesów, to nie byli w stanie odciągnąć od kościołów rzesz wiernych. Czy pozbycie się „polskiego papieża” było na to dobrym pomysłem? Nie sądzę, ale skądinąd wiadomo, że co najmniej to rozważali.

Aż dziwne, że polscy autorzy zabrali się za rekonstruowanie tych działań tak późno. I niestety w dodatku niezbyt przekonująco. O ile klimat i w większości realia są odtworzone pieczołowicie, akcja rozpisana z rozmachem, to niestety nie wciąga. Wszak to nie historia alternatywna, więc wiemy czym skończą się plany zamachowców. Zabrakło zbudowania ciekawszych postaci, wypieków na twarzy przy śledzeniu losów bohaterów tej opowieści. Szkoda.

Temat z olbrzymim potencjałem na sensacyjną opowieść. Zamach na Jana Pawła II. Wiemy, że był postrzegany przez komunistów za wielkie zagrożenie. Kpiące: 'A ile dywizji ma papież?” wypowiedziane przez Stalina w odpowiedzi Churchillowi podczas konferencji w Poczdamie było zgrabnym bon motem, ale powszechnie wiadomo, że komuniści wielce się trudzili w próbach odebrania...

Książka wielowątkowa. Bardzo szczegółowo opisuje świat służb specjalnych z czasu zimnej wojny. Dla wymagających czytelników.

Książka wielowątkowa. Bardzo szczegółowo opisuje świat służb specjalnych z czasu zimnej wojny. Dla wymagających czytelników.

Niestety, nie jest to dobra powieść. Napisana dość słabo (chociaż ciężką pracę redaktora lub współtworzącego tę powieść czuje się w różnicy języka i stylów nawet w obrębie rozdziału) i w dodatku z licznymi błędami faktograficznymi.

Po kolei.

1. Uwielbiam powieści szpiegowskie. To moja słabość w literaturze rozrywkowej. Przedkładam je nad kryminały. Dlaczego? Ponieważ (oczekuję tego) dowiaduję się z nich zawsze jakichś ciekawostek, szczegółów.

2.Często powieści te piszą byli oficerowie wywiadu, którzy, wiadomo, nie są przeważnie znawcami języka ani nie są specjalnie oczytani w literaturze pięknej. Dlatego oczekuję, że - przy całej umowności scen i fabuły - przynajmniej wiedzą, o czym piszą. Znają przedmiot swoich studiów.

3. Barnaś i Faliński, bardzo płodny skądinad duet pisarzy, albo przedmiotu opisywanego nie znają, albo reaserch zrobili po łebkach, na podstawie Wikipedii. Błędy zaczynają się już od pierwszych stron: oficerowie sowieckiego wywiadu jadą w 1980 r.na spotkanie z szefostwem do siedziby KGB na placu Dzierżyńskiego. Naprawdę?! Przecież to wykluczone, o czym wie student I roku sowietologii. W latach 70.wywiad sowiecki zmienił siedzibę na podmoskiewskie Jasieniewo. A oficerowie wywiadu mieli wręcz zakaz wchodzenia do gmachu na placu Dzierżynskiego...

I tak dalej i tak dalej

4. Sama fabuła. Oczywiście - wydumana, w czym nie ma nic złego. Ale mogliby autorzy chociażby zapoznać się z ogólniedostępnymi dokumentami KGB na ten temat.

5. Najważniejsze dla mnie - styl i język. Jest nieźle, w porównaniu z kilkoma poprzednimi ksiązkami, gdzie znajdowałem takie kwiatki, że aż w oczy kłuło. Błędów uniknąć się dało dzięki ogromnemu spłaszczeniu i uproszczeniu języka. Język powieści Banasia-Falinskiego po prostu nie ma stylu. Jest jak potrawa bez smaku. Dla mnie to wada fundamentalna, dyskwalifikująca.

Niestety, nie jest to dobra powieść. Napisana dość słabo (chociaż ciężką pracę redaktora lub współtworzącego tę powieść czuje się w różnicy języka i stylów nawet w obrębie rozdziału) i w dodatku z licznymi błędami faktograficznymi.

Po kolei.

1. Uwielbiam powieści szpiegowskie. To moja słabość w literaturze rozrywkowej. Przedkładam je nad kryminały. Dlaczego? Ponieważ...

Kolejna dobrze skrojona książka Falińskiego i Barnasia. Ciekawa i wielowątkowa historia napisana z dużą dbałością o szczegóły. Dużo pozornie niezwiązanych ze sobą wątków, które w końcówce łączą się w logiczną i spójną całość. Do dziś zamach na Papieża jest nie do końca wyjaśnioną historią, a W czerwonej sieci na pewno dorzuca kamyczków do tego ogródka, chociaż wiadomo, że to literacka fikcja. Z drugiej strony pisana przez byłego oficera wywiadu, to można zakładać, że mogą być w jej treści wplątane prawdziwe czy możliwe sytuacje. Podsumowując - mocne 8!

Tym bardziej cieszy jakość książki, bo osobiście stworzyłem linię soków W Czerwonej Sieci.

Kolejna dobrze skrojona książka Falińskiego i Barnasia. Ciekawa i wielowątkowa historia napisana z dużą dbałością o szczegóły. Dużo pozornie niezwiązanych ze sobą wątków, które w końcówce łączą się w logiczną i spójną całość. Do dziś zamach na Papieża jest nie do końca wyjaśnioną historią, a W czerwonej sieci na pewno dorzuca kamyczków do tego ogródka, chociaż wiadomo, że...

95/180/2023
Ach jej! Takie szpiegowskie lubię! Akcja przygotowywana latami i planowana w różnych wariantach. Do tego bohaterowie z wschodniej i zachodniej Europy, a jeszcze podróżują po tej Europie bez opamiętania. Bardzo mi się podobało, nieważne, czy jest w tym choć trochę prawdy (poza samym postrzałem),czy wszystko sobie panowie wymyślili. Proszę szybko wymyślać dalej. "Obcy horyzont" już u mnie czeka, ale muszę sobie dawkować, bo by mi nic nie zostało w kolejce. A tego nie lubię...

95/180/2023
Ach jej! Takie szpiegowskie lubię! Akcja przygotowywana latami i planowana w różnych wariantach. Do tego bohaterowie z wschodniej i zachodniej Europy, a jeszcze podróżują po tej Europie bez opamiętania. Bardzo mi się podobało, nieważne, czy jest w tym choć trochę prawdy (poza samym postrzałem),czy wszystko sobie panowie wymyślili. Proszę szybko wymyślać dalej....

Książka taka nijaka, bez zakończenia. Jakby urwana bo brakło pomysłu co dalej..

Książka taka nijaka, bez zakończenia. Jakby urwana bo brakło pomysłu co dalej..

W książce szpiegów więcej niż ludzi w Biedronce ale czyta się przyjemnie.

W książce szpiegów więcej niż ludzi w Biedronce ale czyta się przyjemnie.

Ta książka to taka koronkowa szpiegowska robota. Dużo postaci z różnych krajów, dużo przemieszczania się po miejscach i czasach. Jednym słowem trzeba się skupić, ale warto . Fani książek o szpiegach powinni być zadowoleni.

Ta książka to taka koronkowa szpiegowska robota. Dużo postaci z różnych krajów, dużo przemieszczania się po miejscach i czasach. Jednym słowem trzeba się skupić, ale warto . Fani książek o szpiegach powinni być zadowoleni.

Marcin Faliński i Rafał Barnaś w powieści „W czerwonej sieci” zabierają czytelnika za kulisy jednego z najsłynniejszych zamachów ubiegłego wieku. Powieść skrojona na miarę opisywanych okoliczności czyli autorzy sprostali zadaniu wiernie oddając atmosferę ówczesnych służb. Słowem, jak takich dwóch się spotka to kmiot nie ma prawa wyjść. Powieść prowadzona z kilku perspektyw bohaterów, jakże różnych i dążących do swoich celów próbujących usprawiedliwiać swoje wybory. Wybory podsuwane przez służby, które tak naprawdę dbają tylko o siebie, swoją sprawę i interes niezależnie od szerokości geograficznej. Uwagę zwraca też dbałość o opisy miejsc akcji, europejskiej atmosfery jakby nie było sprzed dziesięcioleci.

Marcin Faliński i Rafał Barnaś w powieści „W czerwonej sieci” zabierają czytelnika za kulisy jednego z najsłynniejszych zamachów ubiegłego wieku. Powieść skrojona na miarę opisywanych okoliczności czyli autorzy sprostali zadaniu wiernie oddając atmosferę ówczesnych służb. Słowem, jak takich dwóch się spotka to kmiot nie ma prawa wyjść. Powieść prowadzona z kilku perspektyw...

„Nie mamy szans! Kraj potrzebuje cię żywego! Musimy uciekać!”

Intrygująco wciągnęłam się w książkę, dałam się ponieść ciekawie rozbudowanemu scenariuszowi zdarzeń, chętnie śledziłam losy bohaterów, a przede wszystkim doceniałam barwne opisy symbolicznych miejsc i realiów życia w Europie w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, w tym nastroje narodowe, charakter środowiska i relacje rodzinne. „W czerwonej sieci” sympatycznie podkręcało atmosferę niepokoju i napięcia, naznaczało ją szpiegowskim kolorytem, odwoływało się do funkcjonowania państwowych wywiadów, obrazowało kulisy ówczesnej walki Wschodu z Zachodem. Autorzy sprytnie utkali fikcyjną sieć okoliczności prowadzących do zamachu na Jana Pawła II. Niewygodny dla radzieckiej władzy polski papież musiał zniknąć ze sceny społecznej i politycznej. Zawiązał się spisek, którego ramiona sięgały kilku państw, uruchamiały tajnych agentów, wpływały bezpośrednio na ludzkie życie.

Więcej na: https://bookendorfina.blogspot.com/2022/11/w-czerwonej-sieci.html

„Nie mamy szans! Kraj potrzebuje cię żywego! Musimy uciekać!”

Intrygująco wciągnęłam się w książkę, dałam się ponieść ciekawie rozbudowanemu scenariuszowi zdarzeń, chętnie śledziłam losy bohaterów, a przede wszystkim doceniałam barwne opisy symbolicznych miejsc i realiów życia w Europie w latach sześćdziesiątych, siedemdziesiątych i osiemdziesiątych, w tym nastroje...