Aleksandra Świderska wypełnia lukę, którą niektórzy dostrzegli po przeczytaniu jej poprzednich książek. W kolejnej powieści udziela wiele odpowiedzi na pytania o niedawną przeszłość znanych bohaterów, co nie znaczy, aby ujawniła całość niewygodnych faktów na ich temat. Trzyma asa w rękawie i nie wyciągnie go, dopóki czytelnik nie odkryje prawdy o ponurym procederze. Rozwikłanie kolejnego przestępstwa stwarza idealną okazję do poszukiwań Iwony. Przybrana siostra Konrada stawia przed nim coraz więcej wyzwań, o czym przekona się w niedługim czasie po przebudzeniu w stambulskim szpitalu i poznaniu Antka, który zmieni jego dotychczasowy stosunek do Adama.

Autorka „Równonocy” nie bierze jeńców. Czas nie jest sprzymierzeńcem jej bohaterów, w związku z czym zmuszeni są podejmować zdecydowane działania, aby powstrzymać przestępców. Nie ma zbrodni doskonałych, czego sprawcy najprawdopodobniej nie są świadomi, skoro pozostawiają po sobie ślady na terenie różnych państw. Ciemne zakamarki oraz obskurne dzielnice zamieniają na ekskluzywne lokalizacje z ciekawą klientelą. Upodobanie do luksusu wpisuje się w ich modus operandi, co nie umyka uwadze Konrada, który na kartach „Równonocy” przeobraża się z uwodziciela w mściciela, dzięki czemu możliwe jest jego poznanie z zupełnie innej perspektywy. Aleksandra Świderska nie poprzestaje na nowym obliczu głównego bohatera i zabiera odbiorców w podróż przez mroczne zakamarki wspomnień Antka, albowiem kluczem do rozwikłania sprawy bulwersujących przestępstw okażą się niewygodne fakty z początków jego życia na obczyźnie. W sensacyjnym szaleństwie znajdzie się miejsce dla nowych postaci, w związku z czym należy nastawić się na nieoczekiwane zwroty akcji z udziałem Zory, Francesci oraz Sang Langa, których można pokochać lub znienawidzić, a co nie zmienia faktu, że każde z nich dostarczy odbiorcy dodatkowych wrażeń podczas tropienia międzynarodowych przestępców.

Wielu uzależniło się od relacji Adama i Konrada, czego w „Równonocy” nie zabraknie, aczkolwiek niekoniecznie w znanej czytelnikom odsłonie. Aleksandra Świderska idzie pod prąd oczekiwaniom osób, które domagają się wyłącznie fizycznych zbliżeń wspomnianych bohaterów. W najnowszej powieści przygląda się ich więzi emocjonalnej, co pozwala wysunąć przypuszczenie o zacieśnieniu, a zarazem dojrzewaniu relacji obu mężczyzn.

Autorka odrobiła pracę domową z lekcji międzynarodowego bezpieczeństwa oraz topografii wybranych miejsc poza granicami Polski. Przywiązuje wagę do prawidłowego oznaczenia i specyfiki działania obcych organów ścigania, jak również opisów wybranych lokalizacji na mapie Europy. Dbałość o wspomniane elementy uwiarygadnia fabułę „Równonocy”, w której ponownie oddano głos nieheteronormatywnym osobom, aby przypomniały czytelnikom, że opowieść o ich problemach nie dobiegła końca i trwać będzie, dopóki nie zostaną w Polsce bezwarunkowo zaakceptowane.

Aleksandra Świderska wypełnia lukę, którą niektórzy dostrzegli po przeczytaniu jej poprzednich książek. W kolejnej powieści udziela wiele odpowiedzi na pytania o niedawną przeszłość znanych bohaterów, co nie znaczy, aby ujawniła całość niewygodnych faktów na ich temat. Trzyma asa w rękawie i nie wyciągnie go, dopóki czytelnik nie odkryje prawdy o ponurym procederze....

Powrót do przeszłości.
Nie mogę tutaj tak naprawdę zbyt wiele napisać by nie robić spoilerów poprzednich części.
"Miasto gasnących świateł. RÓWNONOC" to historia poznania się Konrada z Antkiem, który pojawił się w Burzy trochę jak Filip z konopii oraz ukazanie tego co działo się podczas nieobecności Konrada we Wrocławiu.

Poznajemy tutaj głównie historię Antka, która jest bolesna i rozrywa serce. Jest on osobą, którą chce się przytulić by choć na chwilę wywołać uśmiech na jego twarzy.
Nic dziwnego, że pierwotny plan Konrada idzie na boczny tor by najpierw ochronić chłopaka.
I tu pojawiają się u mnie schody.
Seria jest podpięta pod kryminał jednak po pierwsze:
🔥 RÓWNONOC powinna być dla mnie osobną historią nie będącą kontynuacją MGŁY i BURZY,
🔥 RÓWNONOC moim zdaniem jest z gatunku akcji nie kryminału. Chyba, że byłby to kryminał połączony z fantasy.

Autorka na koniec zaznacza, że te wręcz nierealne akcje były zamierzone, bo jest fanką James'a Bond'a jednak dla mnie to było "dziwne" i niepasujące do całej historii oraz poprzednich części.

Cieszę się, że dane mi było poznać ważną historię Antka i ciepłą stronę Konrada jednak nadal jestem największą fanką Adama.😁
Ta seria nie wywarła we mnie aż takich emocji jak poprzednie części, ale to z wyżej wymienionych powodów.
Mimo to uwielbiam całą serię i polecam każdemu kto jeszcze jej nie zna.

Powrót do przeszłości.
Nie mogę tutaj tak naprawdę zbyt wiele napisać by nie robić spoilerów poprzednich części.
"Miasto gasnących świateł. RÓWNONOC" to historia poznania się Konrada z Antkiem, który pojawił się w Burzy trochę jak Filip z konopii oraz ukazanie tego co działo się podczas nieobecności Konrada we Wrocławiu.

Poznajemy tutaj głównie historię Antka, która jest...

Uważam,że autorka przeszła samą siebie. Jest to jedna z niewielu serii w której kolejne części są coraz to lepsze. Na pewno będzie to moja ulubiona książka z tej serii, jak narazie.Jest inna niż poprzednie,poznajemy bohaterów z innej strony, uzyskujemy odpowiedzi na sytuację zaistniałe w poprzedniej części. Czekam z niecierpliwością na kolejne losy bohaterów po które sięgnę bez zastanowienia. Jeszcze raz wielkie gratulacje dla autorki.

Uważam,że autorka przeszła samą siebie. Jest to jedna z niewielu serii w której kolejne części są coraz to lepsze. Na pewno będzie to moja ulubiona książka z tej serii, jak narazie.Jest inna niż poprzednie,poznajemy bohaterów z innej strony, uzyskujemy odpowiedzi na sytuację zaistniałe w poprzedniej części. Czekam z niecierpliwością na kolejne losy bohaterów po które sięgnę...

Proszę Państwa, Aleksandra Świderska znów to zrobiła...

Połknęłam "Równonoc" w jeden dzień, ale nie mogłam się oderwać. Wydaje mi się, że jest to najlepsza cześć, albo po prostu autorka rozwija coraz bardziej skrzydła.
Mogłabym się tutaj rozpisywać o tym, jak Aleksandra Świderska pięknie posługuje się językiem, żeby nas oczarować, jak sprawnie potrafi kreślić profile postaci, żebyśmy jeszcze bardziej się w nich zakochali, albo jak rozdziera niektórymi fragmentami naszą duszę, żeby scalić ją ponownie w kolejnych rozdziałach, ale się nie rozpiszę, bo pozwolę innym odkryć samodzielnie "Równonoc".
Dodam tylko, że jestem pod ogromnym wrażeniem researchu jaki Aleksandra musiała zrobić, żeby napisać tą cześć. Chylę czoła!
Czytało się to wszystko znakomicie.

Proszę Państwa, Aleksandra Świderska znów to zrobiła...

Połknęłam "Równonoc" w jeden dzień, ale nie mogłam się oderwać. Wydaje mi się, że jest to najlepsza cześć, albo po prostu autorka rozwija coraz bardziej skrzydła.
Mogłabym się tutaj rozpisywać o tym, jak Aleksandra Świderska pięknie posługuje się językiem, żeby nas oczarować, jak sprawnie potrafi kreślić profile...

Ta książka zniszczyła mnie emocjonalnie, ale bawiłem się znakomicie.

Ta książka zniszczyła mnie emocjonalnie, ale bawiłem się znakomicie.

Ta książka jest dla mnie trochę zbyt odleciana, zbyt sensacyjna i jakoś nie przykleiła mi się dobrze do reszty Mgłaverse. Natomiast totalnie rozumiem, że taki był zamysł, taki był koncept, miało być trochę nierealistycznie jak w Jamesie Bondzie i to się na pewno autorce udało. Ale akurat w tej części nie było za wiele Adama I Rafała, którzy to dla mnie "robią" całą tę serię, dlatego się jakoś tak nie wczułam jak w inne.

Nie podam tu całej opinii, za to podrzucę podsumowanie tego, co według mnie jest najważniejsze dla całego cyklu do zapamiętania na kolejne części:
- Konrad podczas swojej przerwy od Adama ma one night stand z San Langiem wyobrażając sobie, że to Adam,
- Antek jest od 16 roku życia na testosteronie, nie wszystkie osoby niebinarne tego potrzebują, ale jak najbardziej mogą mieć taką potrzebę,
- w epilogu mamy info o tym, co dzieje się po epilogu Burzy i wydaje mi się, że to jest najważniejsze dla dalszej fabuły - Konrad i Iwona są ranni w szpitalu, ale stabilni.

Ta książka jest dla mnie trochę zbyt odleciana, zbyt sensacyjna i jakoś nie przykleiła mi się dobrze do reszty Mgłaverse. Natomiast totalnie rozumiem, że taki był zamysł, taki był koncept, miało być trochę nierealistycznie jak w Jamesie Bondzie i to się na pewno autorce udało. Ale akurat w tej części nie było za wiele Adama I Rafała, którzy to dla mnie "robią"...

emotional damage. tyle mam do powiedzenia.

emotional damage. tyle mam do powiedzenia.