Krzysztof Domaradzki

(...) Teraz, kilka wiosen i jesieni później, zupełnie niedawno, raptem kilkanaście dni wstecz wydarzyło się coś równie dobrego, intensywnego, poruszającego mentalnie wszystkie płaszczyzny ludzkiej świadomości. Coś, co tak naprawdę daje początek znacznie większej całości, gdyż jest to preludium, pierwsze zaskakujące pod każdym względem spotkanie z czystym złem, a także, a może przede wszystkim z komisarzem Kawęckim. Rynek polskiej literatury kryminalnej jest bardzo nasycony, obszerny, pełen znanych i uznanych nazwisk. Doskonale piszących kobiet, jak też wprawionych w kryminalnych bojach mężczyzn. Są tacy, którzy pisząc od czasu do czasu są oczekiwani za każdym razem z wielką niecierpliwością, ale nie brakuje też twórców, którzy nie pozostawiają czytelnikom czasu na oddech, czy może refleksję, gdyż piszą czasem szybciej, niż inni czytają. I jest też Krzysztof Domaradzki i jego ze wszech miar doskonały i zaskakujący pod każdym względem Detoks, który na kanwie wspomnianych powyżej zdarzeń nie tylko nie ginie na księgarskiej półce, ale wyróżnia się na niej i śmiało może konkurować z każdym kogo postawimy tuż obok. To, co równie ważne dla istoty tworzenia literackiego dzieła, gdy nazwiemy je autorskim debiutem, to fakt, że nie potrzeba wiele, raptem Prolog i może pierwszy rozdział, by mieć już świadomość, że kolejne 500 stron nie pozostawi nas obojętnymi na pasmo udręki, bólu i cierpienia w zbrodni, która już na początku dotyka do żywego i później stopniowo nic nie jest już takim, jak się pierwotnie mogło nam wydawać. https://bit.ly/1001ksiazek