Zgodnie z oczekiwaniami, Jasmina Reza znów darowuje nam subtelny, oszczędny, psychologiczny fresk rodzinny. Familia Popperów to francuscy Żydzi z biografią Zagłady wpisaną w krew, która żywiej krąży przy słowie „Izrael”. Jasmina Reza nie tworzy portretów nijakich, tak więc każdy z Popperów jest inny i na swój sposób skomplikowany, a ich spotkania to gama wysokich częstotliwości, zgrzytań i ostrych, elektryzujących impulsów. Weekendowe, przymusowe obiady, gdy, chcąc nie chcąc, trzeba razem zasiąść przy stole, choć z góry przewidzieć można, jak przykro to się zakończy, są traumą i ofiarą składaną na ołtarzu rodziny.

To, co było powodem zażartych konfliktów między rodzicami, ojcem pielęgnującym pamięć o swoim żydowskim pochodzeniu i matką, próbującą o nim zapomnieć, młodszego pokolenia tak naprawdę w ogóle nie obchodzi. Do czasu śmierci seniorów. Wówczas to „Josephine, młoda koza w poszukiwaniu tożsamości, postanowiła stąpać po grobie swoich przodków, wciągając w to niczym w grę w kręgle nasze beztroskie i bezceremonialne trio: ojca, ciotkę i mnie, swego wuja.” Tak więc rodzina Popperów jedzie śladami swojej historii do Auschwitz, miejsca, gdzie spotykają się Żydzi z całego świata. Czy ta podróż do korzeni zwiąże ponownie rodzeństwo, niegdyś tak sobie bliskie, a obecnie zanurzone po uszy we własnych problemach, nie mające czasu ani cierpliwości dla siebie nawzajem, zdystansowane niemal jak obcy ludzie? Z pewnością podaruje im wspólny czas, a jak go wykorzystają, to już zależy od nich. Ważne, że przebłyski braterstwa z dzieciństwa pojawiają się coraz częściej, a oczy szukają w tej drugiej twarzy brata i siostry sprzed lat.

Towarzyszymy im w zwiedzaniu Auschwitz, przysłuchujemy się rozmowom, analizujemy wrażenia. To szansa dla nas na zrozumienie tych tłumów żydowskich wycieczkowiczów przewijających się uliczkami obozu, wchodzących do małych, ciemnych pomieszczeń wypełnionych dla jednych zaledwie przedmiotami, butami, szczoteczkami do zębów, protezami i włosami, dla innych zaś duchami przeszłości, o której nie chciałoby się pamiętać, ale i zapomnieć nie sposób, bo pamięć przechodzi przez pokolenia jako pamięć rodzinna, a także pamięć zbiorowa narodu. Jak tu jednak skupić się i wyciszyć, poszukać odpowiedzi na najważniejsze pytania, gdy wokół harmider, ścisk, śmiechy i niecierpliwa przepychanka, by zrobić sobie radosne, pamiątkowe zdjęcie pod ścianą straceń. Jakoś fałszywie zgrzyta tutaj tragiczna wymowa miejsca o współczesne dążenie do przyjemności, do odhaczania kolejnych „atrakcji”, podczas gdy „kiedy wrócisz do samochodu, o czym będziesz pamiętał? I czy w ogóle będziesz pamiętał?” A przecież tam w środku, na zdjęciach, wśród prowadzonych pod SS-mańskimi karabinami ludzi, szuka się twarzy znanych z rodzinnych albumów.

Taka nagła bliskość po wieloletnim oddaleniu to trudna lekcja, czasem nie do przejścia. Rodzi się tyle sprzecznych uczuć. „Bracie i siostro, widzę nas na tej drodze pośród kominów i martwych kamieni i zastanawiam się, jaki przypadek rzucił nas w to samo gniazdo, żeby nie powiedzieć w to samo życie.” Co jakiś czas jednak otwierają się z hukiem dawno już zatrzaśnięte szuflady i wypełza z nich zajadła, nieprzerobiona, porzucona przeszłość, skażona pretensją i skostniałym żalem.

Jasmina Reza to czarodziejka detalu. W interakcji bohaterów ważne jest każde słowo, każda zmienna, to żywy dialog, w którym nastrój zmienia się kapryśnie niczym wiosenna aura, a rodzina, niczym pudło rezonansowe, przenosi te emocje dalej, jeszcze je zwielokrotniając. Świadomość, że zostało im już nie tak wiele wspólnego czasu, więc szkoda marnować go na kłótnie i dąsy, przychodzi dość późno. Na szczęście nie za późno, co wreszcie zaczynają doceniać.

Popperowie to rodzina jakich wiele, pełna problemów, wzajemnej urazy, o rzeczy często mało ważne, która jednak narasta latami, chowana w sercach, niewypowiedziana, kisnąca w złych oparach. Serge, Nana, Jean są ludźmi jak my, niedoskonałymi, każde za pan brat ze swoimi dziwactwami, uzależnieniami, oczekiwaniami. Wiele razy się na sobie zawiedli, ostro pokłócili, obrazili. A jednak łączy ich wspomnienie magicznego dzieciństwa, którego symbolem jest trzymane przez matkę na poczesnym miejscu zdjęcie całej trójki, stłoczonej razem w ciasnej taczce, głowa przy głowie, ramię przy ramieniu. To mocny fundament, Dzięki temu w trudnych chwilach, na ostrych zakrętach losu mogą na siebie liczyć. Śmierć, choroba, rozwód… żadne z nich nie musi mierzyć się z tym w pojedynkę.

Psychologiczna prawda, granie na półnutach, delikatny rysunek, z którego wyłaniają się najistotniejsze szczegóły, głębia portretów bohaterów, pełna półcieni i subtelnego, punktowego oświetlenia, to mocne strony prozy Jasminy Rezy, które bardzo sobie cenię i które sprawiają, że opowiadana historia jest w sposób niewymuszony naturalna, szczera, jakby podejrzana przez nas przez uchylone drzwi. To także, gdy się chwilę zastanowimy, nasza historia, zwykłych ludzi, pełnych dobrych chęci i wiary w przyszłość, którzy z biegiem czasu zaczynają dostrzegać, ile szans przegapili, ile błędów popełnili… i pragną naprawić to, co jeszcze się da, by móc lepiej wykorzystać czas, który im pozostał.
Książkę przeczytałam dzięki portalowi: https://sztukater.pl/

Zgodnie z oczekiwaniami, Jasmina Reza znów darowuje nam subtelny, oszczędny, psychologiczny fresk rodzinny. Familia Popperów to francuscy Żydzi z biografią Zagłady wpisaną w krew, która żywiej krąży przy słowie „Izrael”. Jasmina Reza nie tworzy portretów nijakich, tak więc każdy z Popperów jest inny i na swój sposób skomplikowany, a ich spotkania to gama wysokich...

„W Auschwitz-Birkenau plan przemysłowego unicestwienia jest rażąco namacalny” Yasmina Reza „Serge” 🥀⁣
⁣
Francuska rodzina postanawia przyjechać do Oświęcimia, żeby zobaczyć miejsce w którym ich przodkowie zostali brutalnie zamordowani w czasie II Wojnie Światowej. Podczas zwiedzania Auschwitz problemy Popperów i wzajemnie pretensje zostają spotęgowane. Czy znajdzie się tu miejsce na zrozumienie i wybaczenie? ⁣
⁣
„Serge” to swoisty dramat, który bierze na tapet rodzinne więzy, znaczenie historii i pokoleniowość. Autorka nie stroni od ironii czy sarkazmu przeplatane w subtelny sposób w dialogach. Ciężko zrozumieć postępowanie bohaterów, ponieważ są one nacechowane złością, nagromadzonymi problemami i tragiczną przeszłością. Czytelnik raz uśmiecha się, raz krzywi, by zaraz mieć pretensje do irracjonalnego zachowania postaci. Cała powieść pokazuje nam, że nieprzepracowane negatywne sytuacje namnażają się dając upust w najmniej spodziewanym momencie. Podróż do Auschwitz daje inne współczesne spojrzenie na postrzeganie tego miejsca. Poprzez członków rodziny Popperów możemy dostrzec dwa tragiczne wydarzenia. Pierwsze mające miejsce w czasie II Wojnie Światowej, drugie pokazujące młodych ludzi dla których najważniejszą rzeczą jest zrobić sobie selfie przed bramą piekła. ⁣

„W Auschwitz-Birkenau plan przemysłowego unicestwienia jest rażąco namacalny” Yasmina Reza „Serge” 🥀⁣
⁣
Francuska rodzina postanawia przyjechać do Oświęcimia, żeby zobaczyć miejsce w którym ich przodkowie zostali brutalnie zamordowani w czasie II Wojnie Światowej. Podczas zwiedzania Auschwitz problemy Popperów i wzajemnie pretensje zostają spotęgowane. Czy znajdzie się tu...

Zaczyna się wybornie: z lekkością, dystansem, swobodą. Reza porusza się między bohaterami z bezpretensjonalnością, ciekawością i sympatią. Ich paryskie życie, odpryski historii i dawnych czasów, które momentami wracają w rozmowach, rodzinne plotki, podglądania, porówywanie tego co się komu w życiu mniej lub bardziej udało. Relacje między rodzeństwem, rodzciami a dziećmi, próby rekonstrukcji zależności na linii: wuj - siostrzeniec (zabawna tyrrada o pracy kucharza),wszystko to nadaje historii rozpęd i nadzieję na dalszy, interesujący rozwój.

Kiedy jednak ta, co tu dużo kryć, dość dysfunkcyjna rodzina, wybiera się wspólnie do miejsca kaźni swoich przodków - do Auschwitz, wówczas, w zamyśle, ma być tylko lepiej. W rzeczywistości tutaj książka powinna się skończyć. Jako opowiadanie. Ten polski fragment jest zwyczajnie zły. Przeciagnięty, przekombinowany, czasem nużący, czasem o niczym, czasem nieumiejętnie dotknięty.

Sam wątek daje niezliczone możliwości, jednak Reza nie podołała im. Pokazała swą epicką słabość. To, co udaje się w dramatach - dialogi i ich tempo, tutaj wspomagane (czytaj: osłabiane) opisami, staje się farsownie niepotrzebne.

Z założenia szukanie zmarłych w spisach muzealnych, zawody w wyszukiwaniu nazwisk znajomych i przyjaciół na ścinach obozowych baraków, czy selfiaki przed Blokiem X to gotowe obrazy, mocne, sugestywne i zostające w pamięci. Tutaj to za mało. Tutaj, są one ujęte w dość niefortunny sposób.

Myślę, że w dramatycznej formie z didaskaliami ta historia zagrałaby dużo mocniej. Powieściowy kostium nie leży najlepiej na talencie literackim Rezy. Niestety, "Serge" dobitnie to pokazuje.

Zaczyna się wybornie: z lekkością, dystansem, swobodą. Reza porusza się między bohaterami z bezpretensjonalnością, ciekawością i sympatią. Ich paryskie życie, odpryski historii i dawnych czasów, które momentami wracają w rozmowach, rodzinne plotki, podglądania, porówywanie tego co się komu w życiu mniej lub bardziej udało. Relacje między rodzeństwem, rodzciami a dziećmi,...