Bóg mordu

Nie jestem wielką miłośniczką czytania sztuk, stąd też moja ocena może nie być do końca sprawiedliwa. Sztukę niewątpliwie czyta się przyjemnie, jest zabawna w inteligentny sposób i jeśli będę miała kiedyś możliwość zobaczenia jej w teatrze, to na pewno z niej skorzystam. Niestety chociaż sztuka porusza dosyć ciekawą kwestię, to w mojej opinii zostawia ją bez żadnego podsumowania. Przeszłam przez tę książkę jak błyskawica i niestety nic z niej we mnie nie zostało. Nie powiem, że jest zła, ale oczekiwałam czegoś więcej.

Nie jestem wielką miłośniczką czytania sztuk, stąd też moja ocena może nie być do końca sprawiedliwa. Sztukę niewątpliwie czyta się przyjemnie, jest zabawna w inteligentny sposób i jeśli będę miała kiedyś możliwość zobaczenia jej w teatrze, to na pewno z niej skorzystam. Niestety chociaż sztuka porusza dosyć ciekawą kwestię, to w mojej opinii zostawia ją bez żadnego...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

"Bóg Mordu" to krótka pozycja idealna do przeczytania na przerwie. Jest zabawnie i z morałem, jestem pozytywnie zaskoczona.
Jest to kolejny przypadek kiedy po ekranizacji sięgam po literacki pierwowzór, gdyby nie film Polańskiego "Rzeź" dramat Yasminy Rezy nadal pozostawałby dla zwykłego czytelnika nieodkryty. Okładki filmowe i może nie zawsze wyglądają pięknie, jednak przyznam, że na mnie działają jak wabik, zwłaszcza w przypadku autorów nieznanych szerszej publiczności.

"Bóg Mordu" to krótka pozycja idealna do przeczytania na przerwie. Jest zabawnie i z morałem, jestem pozytywnie zaskoczona.
Jest to kolejny przypadek kiedy po ekranizacji sięgam po literacki pierwowzór, gdyby nie film Polańskiego "Rzeź" dramat Yasminy Rezy nadal pozostawałby dla zwykłego czytelnika nieodkryty. Okładki filmowe i może nie zawsze wyglądają pięknie, jednak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie pamiętam kiedy ostatnio ubawiłam się czytając współczesną komedię, dodatkowo rozpisaną na utwór dramatyczny. Zaczynam mieć wątpliwości czy kiedykolwiek mi się to zdarzyło... Klasycy, i owszem, mistrzowsko doprowadzają do śmiechu, ale teraźniejsi autorzy mają z tym problem.
Wyjątkiem jest Reza, której Bóg mordu mnie olśnił i rozłożył na łopatki. Kameralna, prosta historia, która pozornie wygląda zwyczajnie i nie rokuje fajerwerków, z każdą kolejną minutą nabiera tempa, gubi kontrolę, ukazuje skrywaną pod osłoną poprawności prawdziwą ludzką naturę, która jest podła i samolubna. Niestety.
Reza obnaża słabości i temperamenty swoich bohaterów, pokazuje ich pokręcone, głęboko ukrywane oblicza. Nikogo nie oszczędza. Dostaje się kobietom i mężczyznom. Te pierwsze, z pozoru dystyngowane, oczytane i pełne miłości dla świata, pod płaszczykiem górnolotnych pozorów są kipiącymi od emocji pieniaczkami. Płaczliwe, wybuchowe, nieobliczalne, a także lubiące sobie popić (dla animuszu czy ukojenia nerwów), bywają złośliwe i agresywne. Mężczyźni zaś to typy dużo chłodniejsze, z emocjami trzymanymi na wodzy. Co z tego, skoro jeden z nich to wielki arogant i impertynent, drugi zaś, cynik i złośliwiec, powarkujący na żonę. Gdy zaś dochodzi do konfrontacji obu par, zaczyna się walka na płcie, ale przede wszystkim na skrywane żale. Konflikt narasta, napięcie też, czytelnik coraz lepiej się bawi, ciekaw finału, który również nie rozczarowuje.
Pamflet na nas samych, pielęgnujących swój wyidealizowany obraz, który w rzeczywistości ma bardzo wiele niewyjściowych rys.
Cała historia zaczyna się bardzo niewinnie. Dwa małżeństwa spotykają się po to, by omówić sprawę bójki ich synów. Początkowe gładkie formułki mające załagodzić i rozwiązać konflikt między chłopcami, z czasem zamieniają się w otwartą wojnę rodziców. Agresja narasta, osoby dramatu coraz bardziej wiją się w swojej złości, zmierzając do nieuchronnego wybuchu. Dokąd zaprowadzi ich tłumiona agresja, jakie będą skutki ujawnienia prawdziwych twarzy? Zachęcam do lektury.
Na koniec dodam tylko, że sztuka jest wybitnie sceniczna, jest ona znakomitym materiałem dla aktorów, którzy mają szansę pokazać całą paletę swoich umiejętności. Zatem najpierw do lektury, potem do teatru!

buchbuchbicher.blogspot.com

Nie pamiętam kiedy ostatnio ubawiłam się czytając współczesną komedię, dodatkowo rozpisaną na utwór dramatyczny. Zaczynam mieć wątpliwości czy kiedykolwiek mi się to zdarzyło... Klasycy, i owszem, mistrzowsko doprowadzają do śmiechu, ale teraźniejsi autorzy mają z tym problem.
Wyjątkiem jest Reza, której Bóg mordu mnie olśnił i rozłożył na łopatki. Kameralna, prosta...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Fantastyczny teskt! Im dalej, tym szybciej rozkręca się akcja. A książka wciągnęła mnie do tego stopnia, że nie mogłam się od niej oderwać aż do samego końca.

Fantastyczny teskt! Im dalej, tym szybciej rozkręca się akcja. A książka wciągnęła mnie do tego stopnia, że nie mogłam się od niej oderwać aż do samego końca.

Pokaż mimo to

(Tragi?)komedia w której możemy być świadkami nieoczekiwanej eskalacji nawarstwionych konfliktów, uprzedzeń i dziwactw w nietypowych okolicznościach, opowieść o pękaniu norm i fasad, którymi zasłaniamy się na co dzień. Nieco mówi o współczesności, o mentalności i kondycji "europejskiej klasy średniej" (o ile przyjmiemy za fakt istnienie takiego tworu) i przybliża do kilku mniej lub bardziej głębokich refleksji na temat nas samych. Miałem nieco wyższe oczekiwania wobec dramatu, stąd brak mojego zachwytu.

(Tragi?)komedia w której możemy być świadkami nieoczekiwanej eskalacji nawarstwionych konfliktów, uprzedzeń i dziwactw w nietypowych okolicznościach, opowieść o pękaniu norm i fasad, którymi zasłaniamy się na co dzień. Nieco mówi o współczesności, o mentalności i kondycji "europejskiej klasy średniej" (o ile przyjmiemy za fakt istnienie takiego tworu) i przybliża do kilku...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Doskonała sztuka przedstawiająca prawdziwą ludzką naturę, a wyuczone normy społeczne są jedynie pozorem. Polecam.

Doskonała sztuka przedstawiająca prawdziwą ludzką naturę, a wyuczone normy społeczne są jedynie pozorem. Polecam.

Pokaż mimo to

Sztuka autorstwa Yasminy Rezy przenosi nas do mieszkania tradycyjnej klasy średniej. Spotkanie dwóch małżeństw, które zapoczątkowane zostało bójką synów obu par. Wydawać by się mogło, że będziemy świadkami zwykłej rozmowy rodziców, którzy chcą ustalić jak ukarać synów. Jednak dziwny splot wydarzeń sprawia, że spotkanie to przeradza się w interesującą rozmowę, kłótnię, terapię i konfesjonał. Poznajemy drugą naturę każdego bohatera, wydawać by się mogło kulturalnego człowieka, który wie jak się zachować w każdej sytuacji. Pozwala nam to dojść do wniosku, że wszyscy jesteśmy tacy sami, a nasza zwierzęca natura może się ujawnić w najbardziej nieoczekiwanym momencie.

Sztuka autorstwa Yasminy Rezy przenosi nas do mieszkania tradycyjnej klasy średniej. Spotkanie dwóch małżeństw, które zapoczątkowane zostało bójką synów obu par. Wydawać by się mogło, że będziemy świadkami zwykłej rozmowy rodziców, którzy chcą ustalić jak ukarać synów. Jednak dziwny splot wydarzeń sprawia, że spotkanie to przeradza się w interesującą rozmowę, kłótnię,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Miałem etap w swoim życiu, kiedy nie oglądałem filmów na podstawie książek, póki nie zakończyłem pierwowzoru. Do dziś nie wiem, co wspaniałego jest w filmie "Wyspa Tajemnic", a wersje kinowe Pottera omijałem z gracją. W większości wypadków wychodzi mi to na zdrowie, zdarza się nawet, jak w przypadku "Atlas zbuntowany", że lektura była na tyle wyczerpująca, że nie widziałem sensu zagłębiać się po raz kolejny w powieść, tym razem zekranizowaną.

Sam nie wiem, jak mam się czuć z "Bogiem Mordu". Film przez przypadek obejrzałem pierwszy pod tytułem "Rzeź". Polański spowodował, że ten właśnie obraz, jest w pierwszej trójce moich ulubionych dzieł. Zarówno gra aktorska czterech osób, jak i dosyć kuriozalne rozwiązanie normalnej sprawy, jakim jest obrona własnego dziecka w potyczce słownej, dało chyba jeden z najoryginalniejszych "średnich metraży" w historii kina (zdania są podzielone, ale to jest moje).

Wszystko ma gdzieś swoje źródło, tak jest i z dziełem Polańskiego. Yasmina Reza przygotowała scenariusz, który idealnie pasuje do filmu, jak i teatru. Jest jeden problem - Romana widziałem pierwszego. Czytając stworzony przez autorkę dramat, przez cały czas widziałem Foster, Waltza, Winslet i Reilly'ego. Każda kwestia jest dokładnie taka sama - nie jestem pewien, czy w ogóle czytałem scenariusz, czy tylko przelatywałem wzrokiem, by sprawdzić, czy cokolwiek się tu zmieni w przekładzie. I to jest cały problem, nie wiem co jest dobre/lepsze. Czy w ogóle dobrze się czyta ten tekst? Czy może film jest tak rewelacyjnie zagrany, że "dobre momenty" kojarzyć się będą przez cały czas, przy każdym kolejnym posiadunku przy książce?

Warte... obejrzenia. Niestety, to jest tak jak w słynnej reklamie - co kupić? Książkę "Jak pisać scenariusze?", czy "Jak reżyserować?". Polański za to samo dzieło będzie zapamiętany, a tekst Yasminy należy potraktować, jako rozwinięcie swojej ciekawości.

http://majinfox.blogspot.com/

Miałem etap w swoim życiu, kiedy nie oglądałem filmów na podstawie książek, póki nie zakończyłem pierwowzoru. Do dziś nie wiem, co wspaniałego jest w filmie "Wyspa Tajemnic", a wersje kinowe Pottera omijałem z gracją. W większości wypadków wychodzi mi to na zdrowie, zdarza się nawet, jak w przypadku "Atlas zbuntowany", że lektura była na tyle wyczerpująca, że nie widziałem...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Świetna powieść! Komediowa , teatralna, niebanalna
Polecam!

Świetna powieść! Komediowa , teatralna, niebanalna
Polecam!

Pokaż mimo to

Zapraszam do lektury całej recenzji na blogu Czepiam się książek. Dużo świetnych zdjęć...

http://czepiamsieksiazek.pl/?p=1538

Nie potrafię spojrzeć na tę książkę w oderwaniu od jej filmowej adaptacji. Pewnie dlatego, że ekranizację w reżyserii Romana Polańskiego widziałam najpierw, dlatego że oglądałam ją kilka razy i znam prawie na pamięć, i dlatego że – co się okazało – jest to najwierniejsze przeniesienie utworu literackiego na ekran jakie znam. W konsekwencji, podczas lektury miałam przed oczami twarze Jodie Foster, Kate Winslet, Johna Reilly’ego i Christopha Waltza. Jednak wcale nie umniejszyło to przyjemności z lektury. Przeciwnie. Ciekawie było przeżyć to raz jeszcze, zamiast przed ekranem, z książką w dłoni.

[...]

Osobiście traktuję Boga mordu jako dopełnienie seansu Rzezi – jakkolwiek dziwnie to brzmi, bo to książka jest przecież fundamentem filmu, a nie odwrotnie – i polecam ją każdemu niezależnie od tego, czy obraz Polańskiego widział, czy jeszcze nie. Jest to zaledwie studwudziestostronicowa książka, do tego w formie dramatu, dlatego jej lektura nie zajmie wam dłużej niż godzinę. Ale będzie to godzina wypełniona po brzegi emocjami. Zażenowanie, frustracja, gniew, wstyd, bezradność, etc. Nie może być inaczej, bo jesteśmy świadkami spotkania czworga ludzi w średnim wieku, których bójka dorastających synów zmusiła do niechcianej konfrontacji. Konfrontacji z inną parą, ze współmałżonkiem, własnymi słabościami. Cztery poddenerwowane osoby zamknięte w ciasnym mieszkaniu – to musi się zakończyć symboliczną rzezią. Nietrwałe sojusze. Emocjonalna sinusoida. Demaskowanie fałszu. W tej niewielkiej literackiej formie zawarła autorka maksimum treści. Bóg mordu to zapis psychodramy, która obnaża ludzką naturę. Bezpretensjonalna, pozbawiona banału, zabawna i hiperrealistyczna historia, od której nie sposób się oderwać. Szkoda, że taka krótka.

Zapraszam do lektury całej recenzji na blogu Czepiam się książek. Dużo świetnych zdjęć...

http://czepiamsieksiazek.pl/?p=1538

Nie potrafię spojrzeć na tę książkę w oderwaniu od jej filmowej adaptacji. Pewnie dlatego, że ekranizację w reżyserii Romana Polańskiego widziałam najpierw, dlatego że oglądałam ją kilka razy i znam prawie na pamięć, i dlatego że – co się okazało –...

więcej

mniej

Pokaż mimo to