Napisana lekko, choć traktuje o tematach ciężkich. Pomogła mi zrozumieć tło konfliktu na wschodzie Ukrainy.

Napisana lekko, choć traktuje o tematach ciężkich. Pomogła mi zrozumieć tło konfliktu na wschodzie Ukrainy.

Początek "Córeczki" zapowiada w zasadzie niewiele, ale nie dajcie się zwieść, bo w pewnym momencie zaczyna się dziać. I to czasami tak, że dech zapiera, a w finale łzy wyciska.

Tamara Duda zawarła w "Córeczce" inteligentny humor, sprawny, miejscami cięty język, jednocześnie bardzo emocjonalny przekaz powiązany z wyobraźnią i umiejętnością oddawania rzeczywistych opisów miejsc i zdarzeń.

Historia, która dzieje się w Donbasie pokazuje bezsensowność brutalnej wojny, w której chodzi o ambicje jednostek, za które giną setki lub tysiące. Ludzie w tym rejonie mówili po rosyjsku, zaś z Ukrainą związani byli głównie na papierze, bo mentalnie, chcieli po prostu żyć. Nie interesowała ich wielka polityka, bo mieli na co dzień bardzo przyziemne i prozaiczne problemy, trudna praca w kopalni, zmaganie się z biedą, szaroburością otoczenia, brakiem wielu wygód, perspektyw, nadziei, itp. itd. Wojna spadła na nich jak dosłowny grom z jasnego, albo raczej zaczadzonego nieba, niszcząc ich codzienność, domy i życia.

Tytułowa "Córeczka" to niepozorna i drobna kobieta, która miota się w swoim życiu, nie wiedząc co począć, ima się różnych prac, aż wreszcie zaczyna tworzyć obrazy i witraże na szkle. Jej pomysł w tym miejscu to z pozoru szaleństwo, ale nie w tej części świata. Odpowiednio wypromowany w mediach społecznościowych zaczyna przynosić obfite rezultaty. Córeczka nie jest w stanie sama realizować zamówień, z pomocą przychodzą jej ludzie z pozoru podejrzani, tajemniczy, ale zdolni i pracowici. Ma szczęście w swoim nowym biznesie, ale nie może go zanadto reklamować, bo mafia nie śpi. Prowadzenie dochodowych interesów w Ukrainie to nie jest bajka, to wyzwanie i spełnianie wymagań względem rozlicznych powiązań. Jednak interes udaje się zachowywać w "podziemiu", czy to za sprawą sprawnego szeptanego marketingu, czy cichej "ochrony", niemniej przychodzi czas wojny i odmienia wszystkich i wszystko. Dochody firmy idą odtąd na pomaganie wojownikom ukraińskim, bo Córeczka za pomocą tych samych mediów społecznościowych zakłada nieformalną grupę pomocową dla ukraińskiej partyzantki, która ma trudności ze wszystkim co w walce niezbędne.

Tamara Duda za pomocą często nieoczywistych zwrotów, umiejętnie uformowanych zlepków słownych pokazuje jak wyglądała ta dziwna wojna-niewojna, Ukraińców z Rosjanami, tymi miejscowymi i tymi przybyłymi. Książka ukazuje szeroki wachlarz skutków wojny, nie ma niej piękna, jest tragedia cywilów, ohyda partyzanckiego życia, realia nierównej wojny i różnorodność postaw ludzkich. Niektóre akcje Córeczki są i śmieszne i straszne, z przewagą tych drugich. Czytając opowieść ma się wrażenie nierealności, oderwania, czy przerysowania, ale może to być zabiegiem, który pomaga znieść okropne zdarzenia.

"Córeczka" to opowieść o sile kobiet, które w obliczu wojny stoją bohatersko w drugiej linii wsparcia, bez którego ta pierwsza szybko by padła z głodu i braku wielu niezbędników. To pokaz zaradności, mobilizacji, organizacji tych, które w patriarchalnym społeczeństwie spychane są na dalszy plan i zwyczajowo mają być dla mężczyzn wszystkim czego ci potrzebują w danej chwili. Poruszające, kiedy te kobiety przejmują organizację i stery we własne ręce i kiedy świetnie radzą sobie z tyloma potrzebami wojowników i cywili.

W książce udało się autorce odmalować wiele ciekawych i wyrazistych postaci zarówno kobiecych, męskich, młodych, starszych.

To był dla mnie wielce udany i satysfakcjonujący debiut, który poruszył wiele wewnętrznych strun. Tłumaczenie i wyjaśnienia Marcina Gaczkowskiego są wartością dodaną i niewątpliwie doszlifowują ten diamencik.

Początek "Córeczki" zapowiada w zasadzie niewiele, ale nie dajcie się zwieść, bo w pewnym momencie zaczyna się dziać. I to czasami tak, że dech zapiera, a w finale łzy wyciska.

Tamara Duda zawarła w "Córeczce" inteligentny humor, sprawny, miejscami cięty język, jednocześnie bardzo emocjonalny przekaz powiązany z wyobraźnią i umiejętnością oddawania rzeczywistych opisów...

„Córeczka” to dynamiczna, żywiołowa i bardzo autentyczna opowieść o konflikcie w Ukrainie sięgająca roku 2014 i działań separatystów w Donbasie. Bardzo dobrze pokazuje eskalację wydarzeń z tamtego okresu.

Jest to prawdziwa powieść akcji, wręcz gotowa do przeniesienia na ekran. Napisana świetnym językiem, adekwatnym do dziejących się wypadków, dopasowanym do bohaterów, a bezimienna Córeczka jest jak awatar, w który czytelnik może się wcielić i poczuć, że sam znajduje się w centrum zdarzeń. I jeszcze siła przyjaźni, bo bez niej niewiele można byłoby zdziałać.

Mimo trudnej tematyki opowieść ta należy do tych motywujących i niosących wiarę w to, że jeśli się chce, to można i da się.

Miałam też takie refleksyjne historyczne déjà vu związane z mniejszościami narodowymi zamieszkującymi wschodnie rubieże.

„Córeczka” to dynamiczna, żywiołowa i bardzo autentyczna opowieść o konflikcie w Ukrainie sięgająca roku 2014 i działań separatystów w Donbasie. Bardzo dobrze pokazuje eskalację wydarzeń z tamtego okresu.

Jest to prawdziwa powieść akcji, wręcz gotowa do przeniesienia na ekran. Napisana świetnym językiem, adekwatnym do dziejących się wypadków, dopasowanym do bohaterów, a...

Zadzwonił telefon. Zerknęłam na ekran i poznałam numer. Pewien abonent znów był dostępny..

Piękna książka o ludziach i ich przyjaźni

Zadzwonił telefon. Zerknęłam na ekran i poznałam numer. Pewien abonent znów był dostępny..

Piękna książka o ludziach i ich przyjaźni

Temat „klikalny”, gorzej z realizacją. Bardzo infantylna i mało angażująca.

Temat „klikalny”, gorzej z realizacją. Bardzo infantylna i mało angażująca.

Słuchając Córeczki miałem nieodparte wrażenie jakbym wsłuchiwał się w opowieść młodziutkiej dziewczyny, takiej zwykłej uczennicy z ogólniaka. Wrażenie to potęgowała interpretacja lektorska Marty Markowicz., która wg. mnie czytała tekst, jakby to była dziecięcą bajka.

Starałem się zaintereować tą opowieścią, ale moje myśli wciąż uciekały gdzieś w dal i lektorka w żaden sposób nie przykuwała mojego zainteresowania, notabene bardzo ważnym tematem, który stał się kanwą fabuły tej książki.

Wysłuchałem Córeczkę do końca, jednak za kilka dni pamiętał będę jedynie, że traktowała o wojnie w Ukrainie w 2014 roku.

Słuchając Córeczki miałem nieodparte wrażenie jakbym wsłuchiwał się w opowieść młodziutkiej dziewczyny, takiej zwykłej uczennicy z ogólniaka. Wrażenie to potęgowała interpretacja lektorska Marty Markowicz., która wg. mnie czytała tekst, jakby to była dziecięcą bajka.

Starałem się zaintereować tą opowieścią, ale moje myśli wciąż uciekały gdzieś w dal i lektorka w żaden...

Książka szczególnie ważna w obliczu wojny za naszą granicą. Wrażenie robi opis jak się przygotować, spis rzeczy które należy zabrać, ustalenie trasy. Groza wojny, sąsiedzi którzy stają po przeciwnych stronach barykady.
Książka przypomina jak kruche może być życie. Mimo że często wydarzenia opisane są w żartobliwy sposób nie zapominamy o dramatach, koszmarach i potworności.
Umieszczony przez tłumacza chronologiczny spis wydarzeń na końcu książki pomaga w umieszczeniu wydarzeń w historii.

Książka szczególnie ważna w obliczu wojny za naszą granicą. Wrażenie robi opis jak się przygotować, spis rzeczy które należy zabrać, ustalenie trasy. Groza wojny, sąsiedzi którzy stają po przeciwnych stronach barykady.
Książka przypomina jak kruche może być życie. Mimo że często wydarzenia opisane są w żartobliwy sposób nie zapominamy o dramatach, koszmarach i...

G.I. Jane po ukraińsku. Przez cały czas głowiłam się, czy opisywane wydarzenia były prawdziwe, czy to fikcja i dopiero w posłowiu poznałam odpowiedź. Nie zmienia to jednak mojej opinii, że czyta się jak książkę przygodową początkującego autora. Można, ale nie trzeba.

G.I. Jane po ukraińsku. Przez cały czas głowiłam się, czy opisywane wydarzenia były prawdziwe, czy to fikcja i dopiero w posłowiu poznałam odpowiedź. Nie zmienia to jednak mojej opinii, że czyta się jak książkę przygodową początkującego autora. Można, ale nie trzeba.

To niezwykła książka. Trzeba mieć w sobie jednocześnie wiele dystansu i ogromnej wrażliwości, żeby tak pisać o tych trudnych wydarzeniach. Mamy tu wszystko – radosny śmiech, śmiech przez łzy, dramat ludzi, okrucieństwo, braterstwo i siostrzeństwo w jednym. A przede wszystkim powieść Tamary Dudy pozwala lepiej zrozumieć co się zadziało w Ukrainie w 2014 roku i jak cały świat przespał te wydarzenia, co bezpośrednio doprowadziło do wojny 2022 roku.
Pokochałam bohaterkę od pierwszych zdań, ale też mamy całą galerię postaci drugoplanowych i każda jest jakaś, ma swoją rolę do spełnienia.
Chyba jeden z najważniejszych fragmentów książki, a jednocześnie oddający jej styl to ten, w którym bohaterka zadaje pytanie: “-Moje kochane chłopaki. Usiądźcie proszę, muszę wam zadać dwa ważne pytania. Pierwsze kto reflektuje na kalmary? Mam całą miskę. I drugie. Będzie wojna. Po której stronie zamierzacie walczyć?” Myślę, że my sami jesteśmy w takim momencie historii naszego kraju, że czas odpowiedzieć sobie też na takie pytania. Jedni skoncentrują się na kalmarach, inni na tym, co ważne.

To niezwykła książka. Trzeba mieć w sobie jednocześnie wiele dystansu i ogromnej wrażliwości, żeby tak pisać o tych trudnych wydarzeniach. Mamy tu wszystko – radosny śmiech, śmiech przez łzy, dramat ludzi, okrucieństwo, braterstwo i siostrzeństwo w jednym. A przede wszystkim powieść Tamary Dudy pozwala lepiej zrozumieć co się zadziało w Ukrainie w 2014 roku i jak cały świat...

Tak się niezręcznie złożyło, że musiałam napisać recenzję tej książki zanim ją skończyłam czytać; by więc nie chrzanić farmazonów i ogólników, skupiłam się na emocjach i realiach, nie fabule per se. Teraz, po lekturze, wiem, że zrobiłabym to samo – bo "Córeczka" zdecydowanie stoi emocjami i mam wrażenie, że nawet za dziesięć lat będę coś robić, by nagle przerwał mi, niczym błyskawica, jakiś fragment książki wypływający na powierzchnię świadomości. Miewam tak czasem z dziełami, które mną rzeczywiście wstrząsnęły, a tu Dudzie muszę przyznać bezsprzecznie: trzymała mnie za gardło do końca.

Rzadko to mówię, ale w przypadku "Córeczki" uważam, że jest to pozycja, którą powinien przeczytać każdy; nie tylko w obliczu trwającej na Ukrainie wojny, ale też tego, jak wygodnie zapominamy, że owa wojna trwa już prawie dekadę. Sama poznałam kilka lat temu dziewczynę, która mówiła mi, że jej miasto praktycznie przestało istnieć i jakoś nigdy faktycznie nie mogłam tego objąć rozumem. "Córeczka" otworzyła mi oczy na realia wojny, na to wszystko, o czym media głównego nurtu z jakiegoś powodu tyle czasu milczały, zostawiając tych wszystkich ludzi samym sobie.

Nie znaczy to jednak, że książka Tamary Dudy jest powieścią patetyczną, torture porn czy romantyzacją patriotyzmu. Wręcz przeciwnie – myślę, że warto ją też przeczytać, by zobaczyć, jak o wojnie można pisać ludzkim językiem, przyziemnym, czasem oblepionym wisielczym humorem, czasem pełnym frustracji. Każdy w tej książce, wliczając narratorkę, to postać poniekąd alegoryczna, wzorowana na żywym człowieku, a jednak na tyle ogólna, by czytelnik odnalazł w niej znajome rysy, a więc i poczuł pewne przywiązanie zbudowane na sile skojarzeń.

Nie wiem. Ciężko mi o tej książce pisać, bo zostawia mnie w dziwnym miejscu, ale cieszę się, że po nią sięgnęłam, czego sama z siebie bym pewnie nie zrobiła. I nawet bym nie wiedziała, co tracę.

Tak się niezręcznie złożyło, że musiałam napisać recenzję tej książki zanim ją skończyłam czytać; by więc nie chrzanić farmazonów i ogólników, skupiłam się na emocjach i realiach, nie fabule per se. Teraz, po lekturze, wiem, że zrobiłabym to samo – bo "Córeczka" zdecydowanie stoi emocjami i mam wrażenie, że nawet za dziesięć lat będę coś robić, by nagle przerwał mi, niczym...