Coś cudownego, można przepaść, a film również serdecznie polecam!

Coś cudownego, można przepaść, a film również serdecznie polecam!

OCENA - 8/10 REWELACJA

Obcowanie z naturą oraz dzikimi zwierzętami w Tybecie musi być ekscytujące, nie dziwi więc fakt oddania się tej przyjemności do której dał się namówić Sylvain Tesson. „DUCH ŚNIEGÓW. ŚLADAMI TYBETAŃSKIEJ PANTERY to książka o przyrodzie, o tym co powoli ulega degradacji oraz utraceniu. My jako ludzie nie potrafimy żyć w symbiozie z tym co piękne, niepowtarzalne i dzikie dlatego ciągle na swój sposób ingerujemy i zmieniamy to do czego nie mamy prawa.

Tesson rozumie to i daje upust swojemu spojrzeniu na otaczającą rzeczywistość. Ta książka to hołd dla wymierających gatunków zwierząt i przyrody. Opisana wyprawa w poszukiwaniu śnieżnej pantery nie zaprowadzi nas dokładnie w miejsca gdzie można ją spotkać. To celowy zabieg, aby Ci którzy mogą sobie na to pozwolić nie urządzali polowań i wreszcie żeby chronić ten gatunek przed całkowitym wyginięciem. Piękna relacja, wrażliwa oraz pełna ciepła warto ją przeczytać do czego zachęcam. Pozdrawiam. Jack_

OCENA - 8/10 REWELACJA

Obcowanie z naturą oraz dzikimi zwierzętami w Tybecie musi być ekscytujące, nie dziwi więc fakt oddania się tej przyjemności do której dał się namówić Sylvain Tesson. „DUCH ŚNIEGÓW. ŚLADAMI TYBETAŃSKIEJ PANTERY to książka o przyrodzie, o tym co powoli ulega degradacji oraz utraceniu. My jako ludzie nie potrafimy żyć w symbiozie z tym co piękne,...

Sylvain Tesson, geograf, podróżnik i pisarz, wraz z Vincentem Munierem, wybitnym fotografem dzikiej przyrody, jego narzeczoną Marie oraz towarzyszem Leo wyruszają do skutego lodem Tybetu w poszukiwaniu pantery śnieżnej. Przebyli długą drogę wśród jaków i wilków aby w końcu ujrzeć to wyjątkowe zwierzę, którego liczebność na wolności wynosi około 5000 osobników. Autor dużą część książki poświęca destrukcyjnym działaniom człowieka, którego zachłanna ekspansja doprowadza do wyniszczania coraz większej ilości gatunków - "Nie mogłem pozbyć się myśli, że jednym ze śladów pobytu człowieka na ziemi będzie pustka, którą po sobie pozostawi". Ta pełna wyczekiwania podróż ośnieżonymi ścieżkami skłania do wielu refleksji na temat otaczającego nas świata, przemijania oraz życia i śmierci. Piękno lodowych szczytów miesza się ze smutkiem płynącym ze świadomości, że takich miejsc i zwierząt jest na świecie coraz mniej. Owocem wielokrotnych wypraw Muniera jest album "Tibet minéral animal" wzbogacony o wiersze Tessona.

Sylvain Tesson, geograf, podróżnik i pisarz, wraz z Vincentem Munierem, wybitnym fotografem dzikiej przyrody, jego narzeczoną Marie oraz towarzyszem Leo wyruszają do skutego lodem Tybetu w poszukiwaniu pantery śnieżnej. Przebyli długą drogę wśród jaków i wilków aby w końcu ujrzeć to wyjątkowe zwierzę, którego liczebność na wolności wynosi około 5000 osobników. Autor dużą...

Męczące i pretensjonalne ględzenie. Opisy przyrody zapowiadają się nieźle, żeby po chwili zamienić się w pseudofilozoficzne dygresje. O tytułowej panterze czytelnik w zasadzie niczego się nie dowie. Strata czasu.

Męczące i pretensjonalne ględzenie. Opisy przyrody zapowiadają się nieźle, żeby po chwili zamienić się w pseudofilozoficzne dygresje. O tytułowej panterze czytelnik w zasadzie niczego się nie dowie. Strata czasu.

Ta krótka książka/esej jest niczym medytacja. Nie można jej przeczytać jednym tchem. Każe się zatrzymać i rozmyślać o tym co nas otacza, co tracimy jako cywilizacja i o tym jak to zachować. Pozwala się wyciszyć i na chwilę uciec od wszystkich bodźców , które napierają na nas każdego dnia.

Ta krótka książka/esej jest niczym medytacja. Nie można jej przeczytać jednym tchem. Każe się zatrzymać i rozmyślać o tym co nas otacza, co tracimy jako cywilizacja i o tym jak to zachować. Pozwala się wyciszyć i na chwilę uciec od wszystkich bodźców , które napierają na nas każdego dnia.

Momentami Deville'owska, momentami Bouvierowska, sprawnie napisana i nawet wciągająca, choć bez porównania mniej pasjonująca, niż książki wspomnianych autorów. Kilka godnych zapamiętania zdań quasi filozoficznych, zwłaszcza o religii i człowieku. Choć zgadzam się z ogólną wymową całości, to często denerwuje mędrczo-krytykancki, sztucznie ideologiczny ton.

Momentami Deville'owska, momentami Bouvierowska, sprawnie napisana i nawet wciągająca, choć bez porównania mniej pasjonująca, niż książki wspomnianych autorów. Kilka godnych zapamiętania zdań quasi filozoficznych, zwłaszcza o religii i człowieku. Choć zgadzam się z ogólną wymową całości, to często denerwuje mędrczo-krytykancki, sztucznie ideologiczny ton.

Już dawno tak się nie wynudziłam na żadnej książce. Opis, a treść to dwie zupełnie różne rzeczy, przez prawie 3/4 książki tytułowa pantera jest wspomniana może z trzy razy. Albo literatura totalnie nie dla mnie, albo miałam zbyt wysokie oczekiwania, ale już chciałam zrobić DNF po raz pierwszy oficjalnie już.

Nie przeczę, że jest napisana pięknym językiem, ale niestety to za mało.

Już dawno tak się nie wynudziłam na żadnej książce. Opis, a treść to dwie zupełnie różne rzeczy, przez prawie 3/4 książki tytułowa pantera jest wspomniana może z trzy razy. Albo literatura totalnie nie dla mnie, albo miałam zbyt wysokie oczekiwania, ale już chciałam zrobić DNF po raz pierwszy oficjalnie już.

Nie przeczę, że jest napisana pięknym językiem, ale niestety to...

Najpierw był film, dwa razy..... Mój pełny zachwyt. Potem książka, potwierdziła ten zachwyt, chociaż przeważnie jest w odwrotnej kolejności.
Moje pierwsze i całkowicie przypadkowe spotkanie z Tessonem.....juz wiem, że nie ostatnie. Odkrycia są cudowne.

Najpierw był film, dwa razy..... Mój pełny zachwyt. Potem książka, potwierdziła ten zachwyt, chociaż przeważnie jest w odwrotnej kolejności.
Moje pierwsze i całkowicie przypadkowe spotkanie z Tessonem.....juz wiem, że nie ostatnie. Odkrycia są cudowne.

Przeczytałem siedem godzin przed przedpremierową emisją filmu o tym samym tytule. Ciekaw jestem konfrontacji.

A, przy okazji prasowy cytat dotyczący pantery śnieżnej: "Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) postanowiła przenieść gatunek Panthera Uncia z grupy "zagrożone wymarciem" do "narażone na wymarcie".
Czyli może być lepiej, niekoniecznie tak dramatycznie jak w jednej z sąsiednich opinii.

Przeczytałem siedem godzin przed przedpremierową emisją filmu o tym samym tytule. Ciekaw jestem konfrontacji.

A, przy okazji prasowy cytat dotyczący pantery śnieżnej: "Międzynarodowa Unia Ochrony Przyrody (IUCN) postanowiła przenieść gatunek Panthera Uncia z grupy "zagrożone wymarciem" do "narażone na wymarcie".
Czyli może być lepiej, niekoniecznie tak dramatycznie jak w...

„Przekonałem się, że cierpliwość jest cnotą najwyższą, najbardziej elegancką i zapomnianą. Pomaga pokochać świat, zanim się uzna, że trzeba go zmienić. Zaprasza do zajęcia miejsca na widowni i rozkoszowania się spektaklem, nawet jeśli to miałby być szelest liści. Cierpliwość jest ukłonem człowieka przed tym, co jest i co trwa”.


Te słowa pochodzą z wyjątkowej wg mnie książki autorstwa Sylvaina Tessona, stanowiącej niejako hołd złożony zanikającej dzikiej przyrodzie oraz próbę rozprawienia się z mylnym przekonaniem ludzi o swojej wyższości nad innymi istotami żywymi, a wreszcie ważny apel, byśmy odnaleźli w sobie resztki pokory i cierpliwości, które mogą uratować świat. „Duch śniegów” jest owocem wyprawy autora wraz ze znakomitym fotografem natury Vincentem Munierem, realizatorką filmów o zwierzętach i jego narzeczoną oraz adiutantem fotografa do Tybetu w poszukiwaniu śladów pantery śnieżnej, stanowiącej symbol wymierającej dzikiej przyrody. Stając się niejako uczestnikami tej wyprawy mamy okazję poczuć smak oczekiwania na coś wyjątkowego i kontemplować nieuchwytne oblicze natury, dochodząc przy okazji do wielu niepokojących wniosków o kondycję naszej niepokojącej relacji z nią.


„Duch śniegów” to jedno z piękniejszych wyznań miłości przyrodzie, to również opowieść o jej odkrywaniu i szukaniu z nią bliskości. Nauka za którą stoją pojęcia i twarde dane liczbowe ustępuje tutaj miejsca patrzeniu sercem i zachwytom nad wyjątkowością natury. To wreszcie wypunktowanie błędów, jakie człowiek popełnia, skazując w ten sposób tytułową panterę śnieżną jak i całą przyrodę na powolną zagładę. Sylvain Tesson szuka odpowiedzi na wiele ważnych pytań egzystencjalnych, skupiających się na istocie relacji człowieka z naturą. A to sprawia, że książka ma również bardzo filozoficzny wydźwięk. Trudno jednoznacznie sklasyfikować tę pozycję, bo jest to swoista mieszanka różnych gatunków, której lektura dla każdego „przyrodniczego wrażliwca” zamieni się w prawdziwa literacką ucztę. Nie mogę jedynie przeboleć, że ta wspaniała publikacja nie zawiera zdjęć Vincenta Muniera...


Czy wiecie, że na świecie pozostało już tylko ok. 4000 panter śnieżnych, a ich populacja nieustannie się zmniejsza? Nie muszę Wam tłumaczyć, że to my za to odpowiadamy i to jedynie my możemy zatrzymać ten proces...

„Przekonałem się, że cierpliwość jest cnotą najwyższą, najbardziej elegancką i zapomnianą. Pomaga pokochać świat, zanim się uzna, że trzeba go zmienić. Zaprasza do zajęcia miejsca na widowni i rozkoszowania się spektaklem, nawet jeśli to miałby być szelest liści. Cierpliwość jest ukłonem człowieka przed tym, co jest i co trwa”.


Te słowa pochodzą z wyjątkowej wg mnie...