Sylvain Tesson

OCENA - 7/10 BARDZO DOBRA Książka jak dla mnie o dwóch obliczach, dlatego mam sporą trudność w jednoznacznej ocenie zawartej w niej treści. Mają inspiracją, że sięgnąłem po nią był sam tytuł „W SYBERYJSKICH LASACH”. Liczyłem, że takiej klasy podróżnik, obieżyświat jak Sylvain Tesson zabierze mnie na ekstremalną przygodę po Syberii oraz jednocześnie zdradzi tajemnice i sekrety jednego z najpiękniejszych miejsc na świecie. Tak się jednak nie stało, ponieważ za dużo w treści jest rozważań filozoficznych oraz osobistych przemysleń nad sensem istnienia, życia, samotności. Z pewnością do takich kalkulacji skłoniła go izolacja na jaką sam się zdecydował wiodąc życie pustelnika, eremity w chatce nad przebiegiem Bajkału oraz zbiór lektur, które zabrał ze sobą, aby zabić nudę gdyby go dopadła. Z drugiej zaś strony patrząc mamy w tej książce kontakt z naturą, opisy przyrody, obserwacje zwierząt, zapach lasu, tajgi, przejrzystą wodę, niczym nie zmącone powietrze, którym oddycha pełną piersią ciesząc się z osamotnia oraz z tego, że jest z dala od ludzi i miejskiego zgiełku. Ta część robi wrażanie i jest kuszącą propozycją dla wszystkich tych, którzy chcieliby pojechać nad Bajkał i poczuć na własnej skórze tą niczym niezmąconą ciszę w otoczeniu nieskalanej ludzką ręką natury. Ta opowieść jest takim wewnętrznym oczyszczeniem autora, wyhamowaniem, spowolnieniem w pewnym sensie własnego życia, a kontakt z naturą z dala od ludzkich skupisk, hałasu na to niewątpliwie pozwala. Rozumiem samą ideę takiego przedsięwzięcia oraz czemu ona ma służyć. Niemal każdy z nas potrzebuje takiej refleksji ona przychodzi w różnym czasie u każdego z nas nieraz samoistnie wymusza to życie. Warto się nad tym zastanowić i takie motto przyświeca tej książce. Jak słusznie zauważa autor, jesteśmy nastawieni na konsumpcjonizm, gromadzeniu niezliczonej ilości dóbr, w pogoni za pieniądzem, tylko na co to wszystko moi drodzy. Sebastian Karpiel Bułecka z Zakopawer cudownie podsuwał to w piosence : „PÓJDĘ BOSO” Nieużyty frak Dziurawy płaszcz Znoszony but Zapomniany szal Zaszył się w kąt Niemodny już Każda rzecz O czymś śni Odstawiona Jeszcze chce Modna być Zanim cicho skona I dopiero gdy zawoła Bóg To pożegnam wszystkie te rzeczy i znów Pójdę boso Pójdę boso Pójdę boso Pójdę boso I dopiero gdy zawoła Bóg To pożegnam wszystkie te rzeczy i znów Pójdę boso Pójdę boso Pójdę boso Pójdę boso Zagubiony gdzieś Parasol, z nim Czekam na deszcz Zegar nie wie jak Bez moich rąk Ma życie wieść W wielki stos Piętrzą się Odłożone Każda chce Żeby ją Wziąć na druga stronę…. W tych słowach jest sama prawda i nic tego nie zmieni. Pozdrawiam. Jack_