Jesteśmy społecznością, która kocha książki

Mój pierwszy kontakt z tym autorem. Przyjazne opowiadania, czyta się bardzo szybko, skonstruowane są przyzwoicie. Jednak czuć w nich rękę początkującego pisarza, mają w sobie tę odrobinę literackiej naiwności (?), świeżości (?) czy niedojrzałości (?), które nieco obniżają jakość tych tekstów, bo nie wszystkie utrzymują poziom od początku do końca.
Ulubione opowiadanie: "Urlopowa przygoda pana Browna".

Mój pierwszy kontakt z tym autorem. Przyjazne opowiadania, czyta się bardzo szybko, skonstruowane są przyzwoicie. Jednak czuć w nich rękę początkującego pisarza, mają w sobie tę odrobinę literackiej naiwności (?), świeżości (?) czy niedojrzałości (?), które nieco obniżają jakość tych tekst...

Rozwiń

Zwiń

Uwielbiam Leonarda w każdych ilościach. Głównie czytanego, bo zobaczyć miałem dotychczas okazję jedynie naszą "Łasiczkę". Dlatego ta książka staje się kolejnym głosem w chórze tworzącym w mojej głowie wizerunek jednej z najciekawszych postaci w historii sztuki. I o ile głos na kontrze jest ciekawy, bo podkreśla zagadnienia, których nie spotkałem choćby w najlepszej na rynku biografii Isaacsona (najlepszej biografii wśród biografii, nie tylko tych leonardowskich), to jednak jej z założenia kontestatorski charakter niekiedy męczy.

Uwielbiam Leonarda w każdych ilościach. Głównie czytanego, bo zobaczyć miałem dotychczas okazję jedynie naszą "Łasiczkę". Dlatego ta książka staje się kolejnym głosem w chórze tworzącym w mojej głowie wizerunek jednej z najciekawszych postaci w historii sztuki. I o ile głos na ko...

Rozwiń

Zwiń

Początek - pierwsze 100+ stron - bardzo ciekawe. Luźne historyjki, połączone wątkiem lotu, sporo bohaterów, zbyt wiele imion, faktów. Netflixowo. Trochę "Lost", trochę "Turbulencje". Można wyczuć, że chodzi o lot, i że wtedy stało się coś. I po około 1/3 objętości książki wyjaśnia się, czym było to coś. I niestety od tego momentu trochę się rozwadnia. Pojawiają się hipotezy, wywiady, konfrontacje, krótkie fragmenty o wielu osobach, ogólny chaos, trwający niemal do końca. Dopiero ostatni podrozdział o kolejnym samolocie znów zagęszcza emocje, ale na tym książka się kończy.
Początek świetny, reszta średnia. Czytałem już jedną taką książkę - "Ludzi na drzewach".

Początek - pierwsze 100+ stron - bardzo ciekawe. Luźne historyjki, połączone wątkiem lotu, sporo bohaterów, zbyt wiele imion, faktów. Netflixowo. Trochę "Lost", trochę "Turbulencje". Można wyczuć, że chodzi o lot, i że wtedy stało się coś. I po około 1/3 objętości książ...

Rozwiń

Zwiń

Przejmująca, poruszająca i do głębi smutna. Choć stron niewiele, trudno przeczytać na raz czy dwa. Wymaga zatrzymania, rozchodzenia. Specyficzny manewr z wprowadzeniem narracji z punktu widzenia obozowego lekarza niezbyt mi przypasował, choć z perspektywy całości opowieści obronił się.
Historia uniwersalna, o każdych czasach.

Przejmująca, poruszająca i do głębi smutna. Choć stron niewiele, trudno przeczytać na raz czy dwa. Wymaga zatrzymania, rozchodzenia. Specyficzny manewr z wprowadzeniem narracji z punktu widzenia obozowego lekarza niezbyt mi przypasował, choć z perspektywy całości opowieści obronił się.
Hi...

Rozwiń

Zwiń

Z dzisiejszej perspektywy jest to pozycja nieco... urocza. Pisana w innych czasach i innym językiem niż ten, którym obecnie operujemy w odniesieniu do sportów motorowych. Na swój sposób jednak wartościowa, bo przybliża nam podejście do tematu sprzed blisko pół wieku, z ówczesnym zapleczem techniczno-teoretycznym. Z czasów sprzed Prosta, Schumachera, Senny czy Alonso. Tego typu publikacja wydana obecnie prezentowałaby się zupełnie inaczej, ale w "Formule ryzyka" jest pewna wartość sentymentalna.

Z dzisiejszej perspektywy jest to pozycja nieco... urocza. Pisana w innych czasach i innym językiem niż ten, którym obecnie operujemy w odniesieniu do sportów motorowych. Na swój sposób jednak wartościowa, bo przybliża nam podejście do tematu sprzed blisko pół wieku, z ówczesnym zapleczem ...

Rozwiń

Zwiń

Dobrze skonstruowane, wciągające opowiadania, z których większość tworzy w czytelniku napięcie i emocję. Zaczynałem sympatyzować z tym lub innym bohaterem i przewidywać zakończenie, co zazwyczaj się nie udawało. Świetne opowiadanie o wyspie, bardzo gęste emocjonalnie również to o autostradzie.
Kolejne podejście do Cortazara i po raz pierwszy trafione, bo bałem się kolejnego niezrozumienia treści.
Tym razem to ta książka stała się moją samolotowo-wakacyjną i znów dobrze trafiłem z wyborem, choć lektura trwała wyraźnie krócej niż ubiegłorocznego Cendrarsa.

Dobrze skonstruowane, wciągające opowiadania, z których większość tworzy w czytelniku napięcie i emocję. Zaczynałem sympatyzować z tym lub innym bohaterem i przewidywać zakończenie, co zazwyczaj się nie udawało. Świetne opowiadanie o wyspie, bardzo gęste emocjonalnie również to o autostrad...

Rozwiń

Zwiń

Dwa miesiące i jeden dzień walki z materią... Trudna przeprawa w towarzystwie najtrudniejszej do strawienia postaci, z jaką miałem do czynienia w literaturze. Pierwszych 100 stron rozłożonych było na tyle po równo na każdego z czwórki bohaterów, że spodziewałem się utrzymania tego trendu do końca. Jednak szybko na pierwszy plan wysunął się Jude, jego wielokrotne przeprosiny i jeszcze częstsze niszczenie życia osobom z otoczenia. Trudno mi było przyglądać się kolejnym setkom stron gigantycznego poświęcenia wielu osób bez wzajemności. Żal Harolda, żal Andy'ego, szkoda najsympatyczniejszego ze wszystkich Malcolma.
Nieco męcząca była również wizja zawężonego świata złożonego w przewadze z osób żyjących w związkach jednopłciowych.
Spodziewałem się czegoś równie przejmującego jak "4321" Austera - tu rozczarowanie. Jest w tym jakaś nuta emocjonalnego szantażu - ja ci napiszę taką historię, a ty czytelniku zinterpretuj ją tak i nie inaczej.
Językowo i narracyjnie bardzo przyzwoicie, za to dodatkowe plusy.

Dwa miesiące i jeden dzień walki z materią... Trudna przeprawa w towarzystwie najtrudniejszej do strawienia postaci, z jaką miałem do czynienia w literaturze. Pierwszych 100 stron rozłożonych było na tyle po równo na każdego z czwórki bohaterów, że spodziewałem się utrzymania tego trendu d...

Rozwiń

Zwiń

Jak na tego typu publikację, opisy obrazów bywają dość ironiczne i z pazurem, co jest ciekawym zaskoczeniem i przełamaniem konwencji sztywnej książki o sztuce.

Jak na tego typu publikację, opisy obrazów bywają dość ironiczne i z pazurem, co jest ciekawym zaskoczeniem i przełamaniem konwencji sztywnej książki o sztuce.