Książka wysłuchana w formie audiobooku,którą czytała Paulina Holtz.Humor Pana Alka i głos Pani Pauliny sprawiły,że przednio się bawiłam.Potrzebowałam czegoś lekkiego i to właśnie dostałam.Hisroria nawiedzonego dworku,morderstwa i biegającej świnki Dolores była bardzo ciekawa,ale oczywiście pierwsze skrzypce grał tutaj duet Róża&Pepe,ale i nie można też ominąć wiecznie modlącej się Cecylii,która swoimi rypostami zaczyna dorównywać swojej pracodawczyni.
Dialogi naszych bohaterów doprowadzają do śmiechu,nie brakuje w nich ironii,humoru i lekkości i choć to typowe "Alkowe| głupotki ,to za każdym razem wciągają .

Książka wysłuchana w formie audiobooku,którą czytała Paulina Holtz.Humor Pana Alka i głos Pani Pauliny sprawiły,że przednio się bawiłam.Potrzebowałam czegoś lekkiego i to właśnie dostałam.Hisroria nawiedzonego dworku,morderstwa i biegającej świnki Dolores była bardzo ciekawa,ale oczywiście pierwsze skrzypce grał tutaj duet Róża&Pepe,ale i nie można też ominąć wiecznie...

Kolejna rewelacyjna książka Alka Rogozińskiego. Uwielbiam humor, który jest w tych książkach. Relacja Róży i Pawła to chyba moją ulubioną przyjaźń książkowa o której czytałam. Historia sprzedaje się sama.

Kolejna rewelacyjna książka Alka Rogozińskiego. Uwielbiam humor, który jest w tych książkach. Relacja Róży i Pawła to chyba moją ulubioną przyjaźń książkowa o której czytałam. Historia sprzedaje się sama.

Rozpisywać się nie ma o czym. Jeśli ktoś zna poprzednie części serii o Róży Krull to wie czego się spodziewać. Autor próbuje przekazać historie kryminalne przeplatane dawką humoru. Nie jest to Pani Joanna Chmielewska ale czyta się dobrze. Ode mnie 6.

Rozpisywać się nie ma o czym. Jeśli ktoś zna poprzednie części serii o Róży Krull to wie czego się spodziewać. Autor próbuje przekazać historie kryminalne przeplatane dawką humoru. Nie jest to Pani Joanna Chmielewska ale czyta się dobrze. Ode mnie 6.

Róża w formie!!!

Róża w formie!!!

Jest to moja pierwsza książka Alka Rogozińskiego i jako ocenę wyjściową zaczynam od 5 gwiazdek, żeby mieć odniesienie do kolejnych książek.
Niestety po pierwszych stronach zachwytu nadeszło znużenie i zmęczenie poczuciem humoru autora. Mam wrażenie, że autor na siłę chciał sprawić, żeby każda strona była śmieszna, co przyniosło odwrotny skutek. Ciągłe podkreślanie obżarstwa i wagi Róży jest męczące.

Jest to moja pierwsza książka Alka Rogozińskiego i jako ocenę wyjściową zaczynam od 5 gwiazdek, żeby mieć odniesienie do kolejnych książek.
Niestety po pierwszych stronach zachwytu nadeszło znużenie i zmęczenie poczuciem humoru autora. Mam wrażenie, że autor na siłę chciał sprawić, żeby każda strona była śmieszna, co przyniosło odwrotny skutek. Ciągłe podkreślanie obżarstwa...

Święta w Kocierzynie - Róża wśród przyjaciół. Niestety idylla nie trwała długo. Atmosfera świąt została zakłócona....
Stary dworek, Biała Dama i ciało młodego kustosza to aż nadto, aby wzbudzić ciekawość i detektywistyczny instynkt Róży.

Z humorem i lekko, choć z domieszką sarkazmu wobec przedstawionej rzeczywistości. Dla przypomnienia, że "nie wszystko złoto, co blask daje"

Święta w Kocierzynie - Róża wśród przyjaciół. Niestety idylla nie trwała długo. Atmosfera świąt została zakłócona....
Stary dworek, Biała Dama i ciało młodego kustosza to aż nadto, aby wzbudzić ciekawość i detektywistyczny instynkt Róży.

Z humorem i lekko, choć z domieszką sarkazmu wobec przedstawionej rzeczywistości. Dla przypomnienia, że "nie wszystko złoto, co blask...

Róża Krull spędza święta w małym miasteczku na Podlasiu. Tym samym, gdzie niedawno "pomogła" policji złapać mordercę. Gdy więc znajduje kolejne zwłoki i to w nawiedzonym dworku również postanawia pomóc. Szczególnie, że przeczucie mówi jej, że to nie wypadek jak twierdzi policja a kolejne morderstwo. Czy tym razem sprawcą jest duch czy może ktoś jak najbardziej materialny, kto miał całkiem realny powód by dokonać zbrodni?

Po raz kolejny Alek Rogoziński stworzył powieść łączącą w sobie elementy komedii, kryminału, wątku historycznego i trochę sarkastycznego spojrzenia na otaczającą nas rzeczywistość.

Pani Cecylia jak zwykle nie zawodzi i w każdej sytuacji potrafi znaleźć odpowiedniego świętego, do którego należy się akurat pomodlić.

Całość napisana bardzo lekko, w stylu tak charakterystycznym dla Autora. Idealnie nadaje się na lekturę podczas długich i szarych dni, gdy szukamy czegoś na poprawę humoru. Ja jak zwykle dobrze się bawiłam z trochę szaloną Różą i jej przyjaciółmi.

Róża Krull spędza święta w małym miasteczku na Podlasiu. Tym samym, gdzie niedawno "pomogła" policji złapać mordercę. Gdy więc znajduje kolejne zwłoki i to w nawiedzonym dworku również postanawia pomóc. Szczególnie, że przeczucie mówi jej, że to nie wypadek jak twierdzi policja a kolejne morderstwo. Czy tym razem sprawcą jest duch czy może ktoś jak najbardziej materialny,...

Boze Narodzenie w Kocierzynie mialo byc spokojne i sielskie dla Rozy Krull i jej przyjaciol. Wszystko skomplikowal trup, ktorego Roza z Pepe znalezli w wigilijny wieczor, w nawiedzonym Dworku. Pisarka po raz kolejny ruszy sladem mordercy. Z ta ksiazka nuda wam nie grozi. Polecam!!!

Boze Narodzenie w Kocierzynie mialo byc spokojne i sielskie dla Rozy Krull i jej przyjaciol. Wszystko skomplikowal trup, ktorego Roza z Pepe znalezli w wigilijny wieczor, w nawiedzonym Dworku. Pisarka po raz kolejny ruszy sladem mordercy. Z ta ksiazka nuda wam nie grozi. Polecam!!!

Róża Krull postanawia spędzić Święta Bożego Narodzenia na Podlasiu. Teoretycznie, by odpocząć i nabrać sił do zabrania się za kolejną książkę. Ja jednak podejrzewam, że przede wszystkim ze względu na wyśmienite jedzenie, które pochłania w niewyobrażalnych wręcz ilościach. I co ważne: przygotowywane jest przez kogoś innego niż nasza pisarka- smakoszka.

Niestety, nastrój szybko staje się mało świąteczny, gdyż w nieopodal położonym dworku (rzekomo nawiedzonym) zostają odkryte zwłoki młodego mężczyzny, kustosza miejscowego muzeum, rzekomo sympatycznego człowieka, który chętnie inicjował najróżniejsze akcje społeczne. Jak można się domyślić, Róża nie może przegapić takiej okazji i postanawia rozejrzeć się „po okolicy” oraz wśród mieszkańców miasteczka. Co prowadzi do zaskakujących odkryć oraz potwierdza znane powiedzenie, że nie wszystko złoto, co się świeci.

Jak zwykle u tego autora, książka jest pełna humoru. Żarty, zabawne wstawki i śmieszne komentarze stanowią nieodłączną część wszystkich dialogów. Główną bohaterką niby jest Róża Krull, ale przyznam uczciwie, że moje serce w tej części skradła przesympatyczna Dolores, a panią Cecylię Jodełkę lubię coraz bardziej.

Lektura jest miła, lekka i przyjemna, ale jak ktoś słusznie już to zauważył przede mną, pod tą przykrywką kryją się poważne tematy i ludzkie tragedie. Niektóre z nich mają swój happy end, inne niestety nie…

Róża Krull postanawia spędzić Święta Bożego Narodzenia na Podlasiu. Teoretycznie, by odpocząć i nabrać sił do zabrania się za kolejną książkę. Ja jednak podejrzewam, że przede wszystkim ze względu na wyśmienite jedzenie, które pochłania w niewyobrażalnych wręcz ilościach. I co ważne: przygotowywane jest przez kogoś innego niż nasza pisarka- smakoszka.

Niestety, nastrój...

Od lat z dużym dystansem podchodzę do zwrotu „komedia z przymiotnikiem”. Na przykład taka komedia romantyczna – czym się różni od zwykłej komedii ? Różnica bywa niekiedy zasadnicza, jak pomiędzy krzesłem a krzesłem elektrycznym :-) To samo tyczy się modnego gatunku komedii kryminalnej, bo najczęściej humor w niej jest dość płaski, a żarty jawią się jako wymuszone. Cóż, nie ma dublera dla sapera… Pomimo tego sięgam co jakiś czas po tego typu literaturę i tak oto trafiłem twarzą w twarz z Różą Krull. To trochę ekscentryczne sięgać na początku po piąty tom z serii, ale liczyłem, że na tym etapie poznam dopracowany styl pisarski Autora.
W sumie nie było źle, czyta się lekko, ot lektura na dwa wieczory. Spora dawka humoru bazującego na aktualnościach, chociaż mam wrażenie, że po latach pewne żarty będą mało zrozumiałe. Główna bohaterka, pisarka powieści kryminalnych – budzi uśmiech i sympatię, choć w korowodzie postaci trochę jakby schowana w tle. Moją zdecydowaną faworytką była Cecylia Jodełka – najciekawsza charakterologicznie postać. Zagadka niezbyt trudna, rozwiązanie nasuwa się samo, ale co może zaskoczyć, pod taflą humoru kryje się ludzka tragedia. Zasłużone 6/10. Co najmniej.

Od lat z dużym dystansem podchodzę do zwrotu „komedia z przymiotnikiem”. Na przykład taka komedia romantyczna – czym się różni od zwykłej komedii ? Różnica bywa niekiedy zasadnicza, jak pomiędzy krzesłem a krzesłem elektrycznym :-) To samo tyczy się modnego gatunku komedii kryminalnej, bo najczęściej humor w niej jest dość płaski, a żarty jawią się jako wymuszone. Cóż, nie...