Zazwyczaj książki z tej serii to dla mnie kwestia kilku godzin, tutaj męczyłam się chyba z miesiąc. Dla Lema, Meissnera, wybitnego Filochowskiego, Reymonta, Schulza-warto. Reszta to straszliwą grafomania. Lepiej sięgnąć po części poświęcone literaturze brytyjskiej lub rosyjskiej.

Zazwyczaj książki z tej serii to dla mnie kwestia kilku godzin, tutaj męczyłam się chyba z miesiąc. Dla Lema, Meissnera, wybitnego Filochowskiego, Reymonta, Schulza-warto. Reszta to straszliwą grafomania. Lepiej sięgnąć po części poświęcone literaturze brytyjskiej lub rosyjskiej.

50/180/2022
Wyzwanie LC maj 2022 – Opasły tom
Ufff…. Też tak macie, że jak odłożycie na kilka dni książkę w trakcie czytania, to już nijak nie ciągnie Was z powrotem? Ja tak. Dlatego staram się jak mogę nie odkładać. Niestety, temu zbiorowi opowiadań się tak pechowo przydarzyło, że dobre pół roku czekał, aż go wykończę. Dopiero wyzwanie mnie zmotywowało. I nie wiem zupełnie dlaczego te akurat opowieści niesamowite poszły w kąt, bo nie są ani lepsze ani gorsze od pozostałych. Czyli całkiem niezłe. Na pewno różnią się tym od wcześniejszych tomów, ze autorzy są bardziej „rozsiani” w czasie: podczas gdy pisarze z tej serii z krajów zachodnich i z Rosji tworzyli zdaje się przede wszystkim w XIX w. (a część z nich urodziła się jeszcze w XVII),w zbiorze polskim mamy również autorów XX-wiecznych. To powoduje, że nie tylko duchy nam się objawiają, ale także roboty i eksperymenty naukowe (Tak! Dobrze zgadujecie, są też dwa opowiadania Lema). Polecam bardzo.
Rety! Właśnie wykryłam kolejną część – Hispanoamerykę! Bosko!

„Kobiety czy mężczyźni, wszyscy ogólnie posiadamy jednostajne przymioty i te same przywary. Płcią się tylko różnimy, a nie mając nic sobie do wymówienia, będąc we wszystkim sobie podobni, szanujmy jedni w drugich, co jest wartym pochwały, a błędom naszym wzajemnie wybaczajmy.” Anna Mostowska (1776-ok.1811, pionierka polskiej literatury gotyckiej),„Strach w Zameczku”

50/180/2022
Wyzwanie LC maj 2022 – Opasły tom
Ufff…. Też tak macie, że jak odłożycie na kilka dni książkę w trakcie czytania, to już nijak nie ciągnie Was z powrotem? Ja tak. Dlatego staram się jak mogę nie odkładać. Niestety, temu zbiorowi opowiadań się tak pechowo przydarzyło, że dobre pół roku czekał, aż go wykończę. Dopiero wyzwanie mnie zmotywowało. I nie wiem zupełnie...

Tytuł zbioru: "opowieści niesamowite " ( a nie np opowieści grozy) jest na tyle szeroki , że uniemożliwia z jednej strony zarzut o niespójność tematów a z drugiej pozwala na duże spektrum treściowo- formalne. Znajdziemy tu bowiem zarówno powiastki z morałem, baśniowe podania, nastrojowość i klimat jako cel przekazu, legendy lokalne, literacki romantyzm ubrany w niewytłumaczalne zjawiska jak i klasykę grozy czy sci-fi. Ciekawie jest zobaczyć jak zmienia się na przestrzeni epok sposób konstrukcji literackiej i opisywania emocji.

Tytuł zbioru: "opowieści niesamowite " ( a nie np opowieści grozy) jest na tyle szeroki , że uniemożliwia z jednej strony zarzut o niespójność tematów a z drugiej pozwala na duże spektrum treściowo- formalne. Znajdziemy tu bowiem zarówno powiastki z morałem, baśniowe podania, nastrojowość i klimat jako cel przekazu, legendy lokalne, literacki romantyzm ubrany w...

Różnorodny tomik, bardziej i mniej wciągające opowieści.

Plusem staropolski nastrojowy język.

Mamy tu rycerskie opowieści, romanse grozy, jak choćby „Mściwy karzeł i Masław, książe Mazowiecki”, jedno z najciekawszych opowiadań, opisujące średniowieczną tragiczną miłość i ludzkie prymitywne żądze. W „Ucieczce” znajdujemy miłość dziewczyny i zmarłego żołnierza aż po śmierć.

Obecna jest też groza lotnicza (Sosnkowski).

Choć oczywiście nie sposób nie wspomnieć o najsłynniejszym polskim autorze opowiadań grozy, Stefanie Grabińskim, od której jednej z opowieści pochodzi mój forumowy nick. Wprawdzie „Maszynisty Grota” nie ma w tym tomiku, ale są dwie inne opowieści polskiego Edgara Alana Poe; jedno z jego standardowej półki, a więc kolejowej, a drugie opowiadanie to mocny utwór z grozy erotycznej.

Różnorodny tomik, bardziej i mniej wciągające opowieści.

Plusem staropolski nastrojowy język.

Mamy tu rycerskie opowieści, romanse grozy, jak choćby „Mściwy karzeł i Masław, książe Mazowiecki”, jedno z najciekawszych opowiadań, opisujące średniowieczną tragiczną miłość i ludzkie prymitywne żądze. W „Ucieczce” znajdujemy miłość dziewczyny i zmarłego żołnierza aż po...

Trudno tu wystawiać oceny bo część lepszych historii znalem już wcześniej trochę tu jest starej grafomani wartościowej jako materiał właśnie dlatego, że to stara grafomania.

Trudno tu wystawiać oceny bo część lepszych historii znalem już wcześniej trochę tu jest starej grafomani wartościowej jako materiał właśnie dlatego, że to stara grafomania.

Inspirująca, starannie wyselekcjonowana kolekcja opowieści niesamowitych, które nie tylko czarują naszą polską mową, ale najzwyczajniej w świecie dostarczają rozrywki, nieraz bardzo wyrafinowanej. Jestem zaskoczony poziomem tego wydawnictwa i każdemu miłośnikowi grozy rekomenduję tę pozycję bez najmniejszego wahania.

Gdybym miał wybrać 6 najlepszych opowiadań, byłyby to:

1. Schulz – "Sanatorium pod Klepsydrą",
2. Grabiński - "Czad",
3. Sosnkowski – "Duch Białego Szczytu",
4. Baliński – "Koniec rodziny Jasnych",
5. Lem – "Ze wspomnień Ijona Tichego III",
6. Krasiński – "Mściwy karzeł".

Wybór bardzo trudny, bo niby dlaczego miałbym nie uwzględnić "Narożnej kamienicy" Korzeniowskiego, "Hangaru nr 7" lub "Dziwnego pasażera" Meissnera, czy "Włosów krzyczących na głowie" Barszczewskiego?

Czy opowieści te potrafią przerazić? Niektóre tak. Większość poprzestaje „tylko” na odmalowaniu nastroju tajemnicy, aury niepokoju, próbując ją niejako oswoić poprzez umieszczenie akcji wydarzeń w szarej codzienności, w zwykłym mieście, wśród zwyczajnych ludzi.

Ale tu nawet nie o to chodzi, żeby się bać: na pierwszy plan wysuwa się wartość edukacyjna antologii. Kto wcześniej słyszał o Stanisławie Balińskim, Janie Barszczewskim, czy Wacławie Filochowskim ? Kto zdawał sobie sprawę, że w naszym polskim języku powstało tyle perełek spod znaku niesamowitości i grozy? Kto był świadom, że Krasiński pisał makabryczne opowiadania? Otóż to: nikt, lub prawie nikt. Drugi aspekt edukacyjny to inspiracja. Mnie osobiście zbiór PiW-u zachęcił do wzmożonych poszukiwań. Mam ochotę na więcej, chcę poznać pozostałe historie grozy od Meissnera, Balińskiego, Korzeniowskiego, czy Sosnkowskiego. "Opowieści niesamowite" spełniają swoją edukacyjną rolę znakomicie, a niejako w bonusie czytelnik otrzymuje porcję czarnych wrażeń: strachu, niepokoju i wypaczonej rzeczywistości. Ów eliksir smakuje znakomicie, ponieważ stworzony został z najwyższej jakości składników. Sam sprawdziłem. Wybrano naprawdę perełki, najlepsze z najlepszych. Wydanie kilkudziesięciu złotych na tak dopracowany produkt jest nie tylko obowiązkiem, ale i prawdziwą przyjemnością.

Inspirująca, starannie wyselekcjonowana kolekcja opowieści niesamowitych, które nie tylko czarują naszą polską mową, ale najzwyczajniej w świecie dostarczają rozrywki, nieraz bardzo wyrafinowanej. Jestem zaskoczony poziomem tego wydawnictwa i każdemu miłośnikowi grozy rekomenduję tę pozycję bez najmniejszego wahania.

Gdybym miał wybrać 6 najlepszych opowiadań, byłyby...

Państwowy Instytut Wydawniczy zaprezentował kolejną odsłonę cyklu Opowieści Niesamowitych. Po pisarzach z Rosji, Francji, Niemiec, Anglii, Walii, Irlandii i USA, przyszedł czas na autorów polskich. Część z nich znamy i cenimy od lat, choć nie zawsze ich nazwiska kojarzymy z grozą i fantastyką. Franciszek Mirandola czy Stefan Grabiński to absolutni klasycy, których „Ulicę dziwną”, „Dolę”, „Czad” oraz „Błędny pociąg. Legendę kolejową” przypomina się regularnie przy różnych okazjach. Nieco bardziej oczytani w niesamowitości odbiorcy, bez większych problemów poznają także „Rebusa” Antoniego Lange czy „Koniec rodziny Jasnych” Stanisława Balińskiego. Nie mogło zabraknąć na liście „Dziwnej opowieści” Reymonta, „Sanatorium po Klepsydrą” Schulza, „Ze wspomnień Ijona Tichego III” Lema, „Błędnego ognika” Leśmiana czy kilku nowel Józefa Maksymiliana Ossolińskiego oraz Zygmunta Krasińskiego. Do liczącego ponad 600 stron tomu trafiły też dzieła mniej rozpoznawalne, chociaż już parokrotnie zamieszczane w różnego rodzaju antologiach grozy. Mowa tu chociażby o utworach Józefa Korzeniowskiego czy Jana Barszczewskiego. Na „Amulet Ozirisa” Wacława Filochowskiego, „Ostatni taniec na statku „Makaber” Mieczysława Smolarskiego oraz „Przygodę Huberta Pogody” Józefa Relidzyńskiego trafiłem po raz pierwszy w życiu.
Zebrane w tomie opowieści doskonale oddają charakterystykę gatunku grozy, która rozwijała się w Polsce zgodnie ze Słowiańską specyfiką. Inspiracją dla licznych twórców były przede wszystkim ludowe klechdy. To z tego gatunku autorzy czerpali szkielet konstrukcyjny swoich opowiadań, pełen odwołań do legend, podań i wiejskiego klimatu. Na kanwie tych motywów formułowali fantastyczne narracje, pełne dziwnych stworzeń i ponadnaturalnych mocy. Ważnym elementem większości utworów jest także analiza obłędu i granic ludzkich pożądań. Polskie opowieści niesamowite to utwory mroczne, sugestywne, raz odwołujące się do symbolizmu i oniryzmu, by za chwilę skupiać się na emocjach bohaterów, szaleństwie i psychoanalitycznych teoriach Junga.
Można ten zbiór czytać na kilka sposobów. Jednym z pomysłów jest wyrywkowe poznawanie pojedynczych opowiadań. Tom zawiera wiele narracji kilkustronicowych, ale są też nieco dłuższe teksty (np. „Duch Białego Szczytu” czy „Przygoda Huberta Pogody”). Inną opcją jest skupianie się na danych autorach i motywach, które ich pasjonowały. Tę formę polecam szczególnie tym wszystkim czytelnikom, którzy w książkach szukają czegoś więcej niż fabuły. Dokładna analiza biografii pisarza, jego sytuacji życiowej w momencie tworzenia dzieła, poznawanych przez niego lektur – to wszystko daje szanse zaobserwować więcej, niż widać pozornie. Można też czytać „Opowieści niesamowite z języka polskiego” kluczem historycznoliterackim. Zebrane tu teksty są przecież bardzo różne – od prostych gotyckich powiastek z wampirami i czarownicami w roli głównej, przez symboliczną baśń, eksperymenty ze znikaniem, podróże w czasie, aż po elementy psychoanalizy. Wraz z rozwojem wyobraźni i odkryciami naukowymi, polska opowieść grozy ewoluowała tak w sensie fabularnym, jak i formalnym. Fantastyka z czasem przestała służyć już zaledwie przedstawieniu baśniowej atmosfery, a stała się składową refleksji nad egzystencją i poznaniem człowieka. Przyglądanie się temu zjawisku jest doprawdy pasjonujące.
Nie ma w książce miejsca na nudę czy przewidywalność. Lem, Górski, Leśmian, Lange czy Sosnkowski udowadniają, że polskie nowele pełne grozy stoją na światowym poziomie (choć czasami nierównym). O jej sile mogą świadczyć też utwory i nazwiska, które mimo pokaźnych rozmiarów nie zmieściły się do wykazu. „Lekarz magnetyczny” Józefa Dzierzkowskiego, „Biała róża Pinettiego” Aleksandra Groza, „Władca czasu” Józefa Bohdana Dziekońskiego, „Ja gorę” Henryka Rzewuskiego czy „Historia komandora Torelwy” Jana Potockiego to absolutne klasyki, które domagają się wydania kolejnego tomu. I jestem przekonany, że on ponownie liczyłby ponad 600 stron.

Recenzja ukazała się pod adresem http://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2021/07/recenzja-opowiesci-niesamowite-z-jezyka.html

Państwowy Instytut Wydawniczy zaprezentował kolejną odsłonę cyklu Opowieści Niesamowitych. Po pisarzach z Rosji, Francji, Niemiec, Anglii, Walii, Irlandii i USA, przyszedł czas na autorów polskich. Część z nich znamy i cenimy od lat, choć nie zawsze ich nazwiska kojarzymy z grozą i fantastyką. Franciszek Mirandola czy Stefan Grabiński to absolutni klasycy, których „Ulicę...