Pogoń za szczęściem i miłością w znakomitym przekładzie Anny Arno i scenerii Nowego Jorku lat 50. zapisana w formie monologu wewnętrznego bohatera, kameralnych rozmiarów proza odkurzona i przypomniana przez Wydawnictwo Próby, przypominająca o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno z ran zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Pogoń za szczęściem i miłością w znakomitym przekładzie Anny Arno i scenerii Nowego Jorku lat 50. zapisana w formie monologu wewnętrznego bohatera, kameralnych rozmiarów proza odkurzona i przypomniana przez Wydawnictwo Próby, przypominająca o tym, że literatura często rodzi się z ran, zarówno z ran zadanych przez innych, jak i ran zadanych przez samo życie.

Weszłam kiedyś do księgarni i, przeczytawszy opis, wyszłam z tą książką. Banalne, prawda? Nie wiem dlaczego, ale lubię czytać opowieści zakochanych mężczyzn i, mimo że to często smutne historie, zazwyczaj jestem zachwycona. Początkowo fabuła przypomniała mi film z Demi Moore, ale wiele mniej istotnych faktów się nie zgadzało, więc porzuciłam film, który kołatał mi w głowie i dałam się oprowadzić po tej, innej jednak, historii.

Weszłam kiedyś do księgarni i, przeczytawszy opis, wyszłam z tą książką. Banalne, prawda? Nie wiem dlaczego, ale lubię czytać opowieści zakochanych mężczyzn i, mimo że to często smutne historie, zazwyczaj jestem zachwycona. Początkowo fabuła przypomniała mi film z Demi Moore, ale wiele mniej istotnych faktów się nie zgadzało, więc porzuciłam film, który kołatał mi w głowie...

Jest dużo uczuć w Zakochanym. Dużo ruchu, obyczaju, pamiętliwości

Jest dużo uczuć w Zakochanym. Dużo ruchu, obyczaju, pamiętliwości

Alfred Hayes w książce „Zakochany” zabiera czytelnika do typowo nowojorskiego baru, w którym pewien anonimowy mężczyzna przy szklaneczce mocniejszego trunku opowiada pewnej anonimowej kobiecie historię utraconej miłości.
Historia, którą poznajemy, obfituje w bardzo dokładne przedstawienie stanów emocjonalnych narratora. Zawiera opisy fascynacji miłością, znudzenia i obojętności, zazdrości i nienawiści.
Narrator, jak i pozostali bohaterowie książki to ludzie z wadami i bardzo ludzkimi zachowaniami, dzięki czemu historia wydaje się bardzo autentyczna.

Sama książka jest intymną relacją bohatera na temat uczuć.
Momentami, książka ocierała się o patos, choć w bardzo nielicznych momentach, a i te można potraktować jako sposób, w jaki o swoich uczuciach opowiada narrator.

Mimo tego, że książka pierwszy raz wydana została w 1954 to wydaje się być bardzo współczesna. Uważam, jednak, że bardziej wyczuleni czytelnicy powinni mieć na uwadze czasy w których powstawała.

"Zakochanego" polecam wszystkim tym, którzy lubią historie skupiające się na emocjach, a że jest ona bardzo krótka to próg wejścia znajduje się na bardzo niskim poziomie.

Alfred Hayes w książce „Zakochany” zabiera czytelnika do typowo nowojorskiego baru, w którym pewien anonimowy mężczyzna przy szklaneczce mocniejszego trunku opowiada pewnej anonimowej kobiecie historię utraconej miłości.
Historia, którą poznajemy, obfituje w bardzo dokładne przedstawienie stanów emocjonalnych narratora. Zawiera opisy fascynacji miłością, znudzenia i...

Zasiadamy w nowojorskim barze, by wsłuchać się w opowieść o miłości. Albo o jej braku. A może o konflikcie, jaki od zarania dziejów dzieli męskie i kobiece postrzeganiem tego, jak tę miłość brać w ręce, jak odkładać, jak wkomponować ją w życie pełne mało idealistycznych wyzwań.

Ona młoda, już z błędami na delikatnych ramionach, chcąca szaleństwa dla siebie i bezpieczeństwa dla córeczki. On starszy, bardzo już cyniczny, nie pragnący miłości, która zwykle jest mrzonką, ironizujący na temat szczęścia. Cud pięknych chwil i ciał, jeszcze jedno poddanie się ślepocie zakochania.
A potem tamten Pan z pieniędzmi, z pozycją i stabilizacją. Chce dać tysiąc dolarów za noc a potem zatrzymać. Kupić? Jak Wokulski, jak Gatsby, jak Robert Redford w "Niemoralnej propozycji".

W "Zakochanym", wydanym w USA w 1953roku, tutaj AD 2021,
autor snuje opowieść ustami porzuconego, zapewnia analizę związku, uczy na głupocie i rozsądku. Opowiada rozbieżnością oczekiwań, beztroską, oszołomieniem, zdradą, ogromnym żalem i złością, skowytem zranionego, stratą.

Mądry mężczyzna po stracie, a "kobiecie trudno znaleźć wszystko, czego pragnie w jednym mężczyźnie".
Dla jednego święta, dla drugiego dziwka.
Dla jednego żona, drugiemu kochanka.
Dla dobra dziecka zostawi miłość, dla własnego szczęścia poszuka tamtego żaru...
To nie mogło się udać. On wie, on szantażuje, on pragnie i wreszcie rozumie. Mówi o tym miłej pani, mówi o tym sumieniu a my razem z nim w nowojorskim rytmie kiwamy głowa nad zakochaniem. Razem wychodzimy z baru. Co dalej? Przeczytajcie.

Ładnie, sennie, z momentami szału i zazdrości. Ciekawie i namiętnie z przerwą na niespełnienie i niedowierzanie. Tamtych lat już nie ma ale jest "Zakochany".

Pani_Ka Czyta
Dziękuję Wydawnictwu Próby

Zasiadamy w nowojorskim barze, by wsłuchać się w opowieść o miłości. Albo o jej braku. A może o konflikcie, jaki od zarania dziejów dzieli męskie i kobiece postrzeganiem tego, jak tę miłość brać w ręce, jak odkładać, jak wkomponować ją w życie pełne mało idealistycznych wyzwań.

Ona młoda, już z błędami na delikatnych ramionach, chcąca szaleństwa dla siebie i bezpieczeństwa...

Zakochany to studium człowieka toksycznego w jego skażonej relacji z kobietą, którą rzekomo kocha. Takich związków widzimy na codzień mnóstwo, w takich związkach nierzadko byliśmy jedną ze stron. Poznanie perspektywy nowojorczyka o hipermęskich cechach charakteru, który uderzenie w twarz traktuje jako wyraz miłości, a nazwanie "dziwką" - troską o zachowanie czystości, było ciekawym doświadczeniem. Książka ma około 130 stron, ale jej formuła wyczerpuje się dosyć prędko, a później czytając kolejne perypetie pary skazanej na rozłąkę, odliczamy minuty do końca.
Przedstawiono mi to jako powieść, która w "Hopperskim" stylu opisuje samotność w niesamotności, i miłość w niemiłości, i z tym jednak trudno się nie zgodzić - jak i zgodzić. Mi obrazy Hoppera za cholerę toksycznej miłości nie przypominają, a nostalgii z podobną delikatnością w "Zakochanym" nie znajdziemy. Co najwyżej obuch w łeb parę razy co kilka stron.
Suma summarum tak nieznana perspektywa jednak potrafi ubogacić, a spostrzeżenia Hayesa dotyczące wypalenia związku są bardzo trafne i w naturalny sposób opisują cały proces.

Zakochany to studium człowieka toksycznego w jego skażonej relacji z kobietą, którą rzekomo kocha. Takich związków widzimy na codzień mnóstwo, w takich związkach nierzadko byliśmy jedną ze stron. Poznanie perspektywy nowojorczyka o hipermęskich cechach charakteru, który uderzenie w twarz traktuje jako wyraz miłości, a nazwanie "dziwką" - troską o zachowanie czystości, było...

Świetne studium przypadku mężczyzny, jak i pary, którą tworzył. Wciągająca i porywająca; płynie się przez historię zaprezentowaną przez autora. Jestem zaskoczona, że o tej powieści nie mówi się głośno.

Świetne studium przypadku mężczyzny, jak i pary, którą tworzył. Wciągająca i porywająca; płynie się przez historię zaprezentowaną przez autora. Jestem zaskoczona, że o tej powieści nie mówi się głośno.

O czym jest ta historia? Tak w skrócie ujęła to tłumaczka, Anna Arno: to przejmujący obraz miłości, która zaczyna się bez powodu i kończy bez przyczyny". I o ile z pierwszą częścią tego stwierdzenia można się zgodzić, to z drugą śmiało można dyskutować. Bo czy ta historia mogła skończyć się inaczej? Sami sprawdźcie.

To dobra proza, świetna stylistycznie, z dobrze obraną strategią narracyjną. Proza, która w sposób drobiazgowy wnika w głąb ludzkiej psychiki i która rozkłada na czynniki pierwsze rozmaite, często skrajne, emocje. I choć bohaterowie - a w szczególności główna para - są dokładnie scharakteryzowani, pełni unikalnych cech, to myślę, że jest w nich coś, co sprawia, że każdy z nas mógłby się z nimi identyfikować. Przypominają nam bowiem, że my wszyscy mamy własne życiowe priorytety, które determinują nasz sposób zachowania i podejmowane przez nas decyzje. Przypominają też o tym, że łatwo dajemy się ponieść emocjom, co często przynosi katastrofalne skutki. Wreszcie o tym, że nasze życie to w pewnym stopniu teatr i odgrywanie ról przed drugim człowiekiem. Prawdę o sobie często możemy poznać z ust tego drugiego...

Zabieg opowieści w opowieści był świetnym pomysłem na przedstawienie tej historii. Jednocześnie po pewnym czasie po lekturze naszły mnie różne wątpliwości i interpretacyjne pomysły - jeśli weźmiemy pod uwagę to, że tytułowy "zakochany" był pisarzem, to... Ach, nic więcej nie powiem, jestem ciekawa, jak profesja bohatera wpłynie na Wasz odbiór opowiadanej przez niego historii.

Co do miejsca akcji - Nowy Jork nadaje się na to idealnie! Podkreśla anonimowość i przypadkowość losów ludzkich. No i samotność ludzi wciągniętych w nurt życia miasta, które nie zwraca uwagę na tragedie jednostek.
Polecam!

O czym jest ta historia? Tak w skrócie ujęła to tłumaczka, Anna Arno: to przejmujący obraz miłości, która zaczyna się bez powodu i kończy bez przyczyny". I o ile z pierwszą częścią tego stwierdzenia można się zgodzić, to z drugą śmiało można dyskutować. Bo czy ta historia mogła skończyć się inaczej? Sami sprawdźcie.

To dobra proza, świetna stylistycznie, z dobrze obraną...

Klasyk z dziedziny stosunków damsko-męskich.
Podręcznikowy narcyz nie może nadziwić się obecności instynktu samozachowawczego u obiektu swoich godowych tańców.
Opisane z perspektywy narcyza i bez zbytniej dla niego litości.
Trzyma styl i trafność.

Klasyk z dziedziny stosunków damsko-męskich.
Podręcznikowy narcyz nie może nadziwić się obecności instynktu samozachowawczego u obiektu swoich godowych tańców.
Opisane z perspektywy narcyza i bez zbytniej dla niego litości.
Trzyma styl i trafność.

Alfred Hayes to brytyjski scenarzysta, poeta i pisarz, który swoje życie spędził we Włoszech i Stanach Zjednoczonych. Sławę przyniosły mu przede wszystkim współprace z reżyserami filmowymi, między innymi Fritzem Langiem, Nicholasem Rayem, Georgem Cukorem, Alexe Segalem, Johnem Hustonem, Roberto Rosselinim, i Vittorio De Siką. Był współodpowiedzialny za scenariusz do arcydzieła włoskiego neorealizmu – „Złodziei rowerów”. Heyes jest także autorem 7 książek, z których „Zakochany” jest uważany za tę najważniejszą. I to właśnie na jej wydanie zdecydowało się Wydawnictwo Próby.
Akcja tej krótkiej książki trwa jedno popołudnie i dzieje się w którymś z wielu barów położonych w Nowym Jorku. Bezimienny mężczyzna w średnim wieku opowiada historię swojego związku z samotną, młodą kobietą. Piękna relacje zostaje zburzona przez osobę trzecią i niecodzienne zdarzenie. Oto bogaty biznesmen proponuje anonimowej piękności, że zapłaci za spędzenie z nią nocy. Ta ową propozycję traktuje całkiem poważnie, bo po pierwsze zapewniłoby to stabilizację dla jej córki, po drugie zaś jej relacja z narratorem miała pozostać otwarta.
Młoda kobieta decyduje się więc na zawarcie nowej znajomości, przypieczętowanej tysiącem dolarów. Problem z tym ma przede wszystkim bezimienny narrator. Próbuje zrozumieć, co tak naprawdę się stało i dlaczego jego życie nie może być bardziej ustabilizowane. Wydaje się zagubiony i dryfujący w świecie, który nie ma już dla niego żadnego celu ani znaczenia. Im dalej jego była partnerka zagłębia się w relacje z biznesmenem, tym bardziej on doznaje swego rodzaju moralnego i psychicznego paraliżu. Raz bywa egocentryczny, zgorzkniały i zazdrosny, by po chwili jak dziecko rozkoszować się w niewinnym zauroczeniu.
„Zakochany” to powieść płynąca z wnętrza człowieka. Hayes to artysta, którego w ogóle nie interesują tanie chwyty. Opowiada o kobietach, ludzkiej naturze i miłości bez skrótów i fabularnych uproszczeń. Wybiera trudne momenty i decyzje, żeby uwypuklić temat przestrzeni wewnętrznej wolności. Z jego słów bije przekonanie, że bez drugiego człowieka obok, jesteśmy niczym. To bliskość, pewność i stabilizacja dają nam siłę. To dzięki ukochanym możemy przetrwać, a w imię miłości można żyć pełnią życia. Banalne, ale szczere. Smaczne, bo słodko-gorzkie i wielokrotnie okrutne.
Choć nie ma tu linearnie przedstawionego związku, szybkiej akcji czy narastającego dramatu, całość sprawia wrażenie mroczne i duszne. Hayes jest przenikliwy w swoich obserwacjach, doskonale operuje także słowem. Jego zdania są długie, tajemnicze, nieoczywiste. Zachwycić może też konstrukcja historii – retrospektywna, niespieszna, inteligentna. Wydaje mi się, że to, co przyciąga w tej noweli najbardziej to jej prawdziwość. Prosta historia bez wielkich wydarzeń i politycznego zaplecza. I właśnie tej prostoty tak bardzo potrzeba. Hayes mówi o prawdziwym bólu i zagubieniu. O miłości niemożliwej, szczerej, mimo że prowadzącej do nienawiści. O tym wszystkim, co każdy z nas pewnie już przeszedł, albo co dopiero go czeka. Mała, wielka książka o rozczarowaniu, o walce racjonalności z emocjami i wreszcie o samotności. Wszystko podane w duchu Casablanki. Rewelacyjna rzecz!

Recenzja ukazała się pod adresem http://melancholiacodziennosci.blogspot.com/2021/06/recenzja-zakochany-alfred-hayes.html

Alfred Hayes to brytyjski scenarzysta, poeta i pisarz, który swoje życie spędził we Włoszech i Stanach Zjednoczonych. Sławę przyniosły mu przede wszystkim współprace z reżyserami filmowymi, między innymi Fritzem Langiem, Nicholasem Rayem, Georgem Cukorem, Alexe Segalem, Johnem Hustonem, Roberto Rosselinim, i Vittorio De Siką. Był współodpowiedzialny za scenariusz do...