I zakończyła się wspaniała przygoda...

Bardzo przyjemna, zabawna lektura. Angus Watson łączy w sobie wielką wyobraźnie i poczucie humor, które mi bardzo odpowiada. Nie lubię go za to wybuchanie śmiechem w miejscach publicznych podczas czytania tej trylogii.

I zakończyła się wspaniała przygoda...

Bardzo przyjemna, zabawna lektura. Angus Watson łączy w sobie wielką wyobraźnie i poczucie humor, które mi bardzo odpowiada. Nie lubię go za to wybuchanie śmiechem w miejscach publicznych podczas czytania tej trylogii.

Akcja chwilami nudna i obfitująca w niepotrzebne wątki poboczne, finał oderwany od wszystkich poprzednich wydarzeń, bardzo mocno naciągany i płytki jak brodzik. W połowie tomu książka zaczęła mnie zwyczajnie nużyć powtarzalnymi schematami.

Oceniając jednak całościowo bliżej jej do oceny dobrej niż przeciętnej.

Akcja chwilami nudna i obfitująca w niepotrzebne wątki poboczne, finał oderwany od wszystkich poprzednich wydarzeń, bardzo mocno naciągany i płytki jak brodzik. W połowie tomu książka zaczęła mnie zwyczajnie nużyć powtarzalnymi schematami.

Oceniając jednak całościowo bliżej jej do oceny dobrej niż przeciętnej.

Dwie pierwsze części trylogii bardzo mi się podobały, ale trzecia była zdecydowanie rozczarowująca. Akcja zmierza do końca zbyt powoli, a finał jest całkowicie oderwany od wszystkich poprzednich wydarzeń i mocno naciągany - tak jakby autor zmienił koncepcję dwa rozdziały przed końcem.

Dwie pierwsze części trylogii bardzo mi się podobały, ale trzecia była zdecydowanie rozczarowująca. Akcja zmierza do końca zbyt powoli, a finał jest całkowicie oderwany od wszystkich poprzednich wydarzeń i mocno naciągany - tak jakby autor zmienił koncepcję dwa rozdziały przed końcem.

Szczerze, to ledwo dotrwałem do końca. Książka zaczęła w pewnym momencie mnie mocno nudzić, aż sobie mówiłem - "niech oni wreszcie dojdą do tych pieprzonych łąk!"... A oni dalej człapali, dalej jakieś problemy za każdym wzniesieniem, które ich zatrzymywały... A kiedy w końcu doszli, to zakończenie nieco mnie rozczarowało. No nic... I tak uważam, że Angus zrobił coś nowego, innego jeśli idzie o Fantasy i Wikingów, więc to duży plus. A Owslanki, zwłaszcza Paloma, to zajebiste postacie. No, Finn też, mimo iż to największa fajtłapa z całej ekipy.

Szczerze, to ledwo dotrwałem do końca. Książka zaczęła w pewnym momencie mnie mocno nudzić, aż sobie mówiłem - "niech oni wreszcie dojdą do tych pieprzonych łąk!"... A oni dalej człapali, dalej jakieś problemy za każdym wzniesieniem, które ich zatrzymywały... A kiedy w końcu doszli, to zakończenie nieco mnie rozczarowało. No nic... I tak uważam, że Angus zrobił coś nowego,...

Przygodówka-to najprawdopodobniej najlepsze słowo określające tę książkę.W sumie cała trylogię.I gdyby ktoś lat temu kilka,w czasach mojej młodości zrobił by taką grę to było by naprawdę coś. Grał bym... Dużo... Żarło by to na bank. I żarło to teraz w papierowej postaci. Osobiście mam tak, sięgając po literaturę pana Watsona,że tu nic mi naprawdę nie przeszkadza. Nie oczekuję niczego poza rozrywką i dostaje to z nawiązką.No po prostu uwielbiam.
Zakończenie nawet zaskoczyło choć do przewidzenia.Fajna ,lekka książka a w swej fajności wybitna.

Przygodówka-to najprawdopodobniej najlepsze słowo określające tę książkę.W sumie cała trylogię.I gdyby ktoś lat temu kilka,w czasach mojej młodości zrobił by taką grę to było by naprawdę coś. Grał bym... Dużo... Żarło by to na bank. I żarło to teraz w papierowej postaci. Osobiście mam tak, sięgając po literaturę pana Watsona,że tu nic mi naprawdę nie przeszkadza. Nie...

Czego tu nie było.Wielkie królki,szerszeniaki.Olbrzymy.Fajna przygoda,
Miejscami absurdalna .

Czego tu nie było.Wielkie królki,szerszeniaki.Olbrzymy.Fajna przygoda,
Miejscami absurdalna .

"Gdzie boją się iść bogowie" to mało ambitna powieść fantasy kończąca całkiem nieźle zapowiadającą się trylogię "Na zachód od zachodu". Głównym problemem tej części jest przesyt. O ile luźne podejście do tematyki fantasy i kreacji bohaterów było świeżym powiewem jakości w pierwszych częściach, o tyle za trzecim podejściem do przygód dzielnych Wotan i owslanek cały ten humor zaczyna trochę męczyć.

W trzeciej części nasi bohaterowi kontynuują podróż, co samo w sobie zasługuje na niewielki minus. Dlaczego? Otóż, cała trylogia opisuje ich podróż, a autor dwoi się i troi, żeby wymyśleć kolejne przeszkody na trasie wędrówki. Jestem szczerze zaskoczony tym, jak autorowi udało się rozwlec tak prosty koncept fabularny jak podróż z punktu A do punktu B na trzy opasłe tomy. Nie zrozumcie mnie źle. Motyw wędrówki bohaterów jest dobrym i sprawdzonym pomysłem na historię. Jednak w tym przypadku podróż zapychają bezsensowne potyczki z coraz bardziej wymyślnymi potworami, a gdy bohaterowie natrafiają na jakiś ciekawy wątek poboczny - jest on rozwiązywany dosyć szybko i z powrotem wracamy na trakt. Nawet punkt kulminacyjny historii rozmył się na tyle, że oczekiwany ładunek emocjonalny był co najwyżej rozczarowujący.

Wracają nasi starzy znajomy, ale nawet im zaczyna brakować iskry, którą błyskali w poprzednich częściach. Brakuje bardziej wyrazistych dialogów i konkretnych działań w wykonaniu niektórych postaci. Plusem natomiast jest ewolucja charakteru części z bohaterów. Widać, jak na dłoni, że podróż odcisnęła na nich piętno, ale również wynieśli z niej wiedzę i doświadczenie, który wpłynęły na ich postępowanie. Zawsze dobrze jest obserwować, jak bohater nie jest jednowymiarowy i wydarzenia w rzeczywisty sposób wpływają na jego postępowanie.

Podsumowując, "Gdzie boją się iść bogowie" to książka, której najlepszym elementem jest tytuł (cała trylogia ma naprawdę dobre tytuły). Czytelnik jest zmęczony tą wędrówką w równym stopniu co bohaterowie. To, co wyróżniało tę serię w pierwszych dwóch częściach, w trzecim tomie się przejadło lub straciło na blasku. Być może lepszym pomysłem byłoby zredukowanie tej historii do dwóch tomów - to pozwoliłoby zachować świeżość i nie rozwlekło by aż tak tej prostej historii.

"Gdzie boją się iść bogowie" to mało ambitna powieść fantasy kończąca całkiem nieźle zapowiadającą się trylogię "Na zachód od zachodu". Głównym problemem tej części jest przesyt. O ile luźne podejście do tematyki fantasy i kreacji bohaterów było świeżym powiewem jakości w pierwszych częściach, o tyle za trzecim podejściem do przygód dzielnych Wotan i owslanek cały ten humor...

W ostatnim tomie cyklu „Na zachód od zachodu” znaleźć można wszystko to, do czego przyzwyczaił swoich czytelników Angus Watson. Podróż ostatnich niedobitków z plemienia Wotan i Owslanek dobiega końca, a nam dane będzie ujrzeć momenty triumfu i chwały oraz rozpaczy i straty – jednak czy będzie czas na to, aby te momenty przeżyć i przetrawić? Chyba nie. Nawet finałowe starcie nie da czytelnikom wymaganego czasu na odczucie podniosłości chwili – takie tempo jest zarazem wadą i zaletą. Trudno bowiem powiedzieć, żeby tak szybki rozwój wydarzeń przyniósł oczekiwaną satysfakcję, z drugiej jednak strony – nawet nie będąc nadmiernym miłośnikiem twórczości autora – nie można narzekać na intensywność emocji, które raz za razem serwuje w ostatnim tomie swojego cyklu.

Kiedy Sofi Tornado staje oko w oko z Berlazem – wodzem wielkich stóp – spodziewa się najgorszego… i się nie myli. Podróż przez Lśniące Góry zapowiada się, cóż… starczy rzec, że fajnie będzie, jeśli komuś z naszej grupy bohaterów uda się przeżyć. Jednak celem są mityczne Łąki – dla nich warto (spróbować) pokonać wrogów; (znowu spróbować) przeżyć powodzie, tornada i inne kataklizmy, (chętnie) poeksperymentować z halucynogenami i (ewentualnie) zmierzyć się z dzikimi stworami. Komu uda się tam dotrzeć?

Powieść „Gdzie boją się iść bogowie” tak samo, jak poprzednie części cyklu, jest okraszona rubasznym humorem (dla mnie dość niskich lotów),mnóstwem seksistowskich treści, latającymi flakami, krwią, mniej lub bardziej epickimi potyczkami. Jednak jednego odmówić Watsonowi nie można, mianowicie zadbał on o to, by jego pokraczni bohaterowie dojrzeli tudzież ewoluowali na przełomie całej historii. Niektórych dzięki temu można bardziej polubić, inni stali się jedynie bardziej znośni, ale wyraźnie widać, że jeśli o nich chodzi, to w trzecim tomie jest po prostu lepiej. Natomiast z całą resztą jest „po staremu” – absurd goni absurd; śmieszno-nieśmieszne fragmenty odbierają powagę historii, która miała przynajmniej cień szansy na bycie epicką przygodą, a wspomniany już przeze mnie humor może wywołać odruch wymiotny (u czytelników z nieco bardziej wysublimowanym poczuciem smaku).

Finalnie Watson nie zaskakuje, a zwieńczenie tej historii można, w mniejszym bądź większym stopniu, przewidzieć – jednak jestem pewna, że czytelnicy wiernie towarzyszący bohaterom od samego początku będą trzecim tomem (jako całością) ukontentowani, nawet jeśli finał, co już wspomniałam, nie przyniesie tak intensywnej satysfakcji, jakiej można się było spodziewać.

www.paradoks.net.pl

W ostatnim tomie cyklu „Na zachód od zachodu” znaleźć można wszystko to, do czego przyzwyczaił swoich czytelników Angus Watson. Podróż ostatnich niedobitków z plemienia Wotan i Owslanek dobiega końca, a nam dane będzie ujrzeć momenty triumfu i chwały oraz rozpaczy i straty – jednak czy będzie czas na to, aby te momenty przeżyć i przetrawić? Chyba nie. Nawet finałowe starcie...

Każda historia ma swój koniec. Przyszedł również czas na zwieńczenie przygód plemienia Wotan i Owslanek. Po tych wszystkich perypetiach ciekaw byłem jaki finał autor zaserwuje swoim bohaterom.

Ale zanim do zakończenia doszło, Angus Watson zaserwował czytelnikom wiele atrakcji. Trzeba na samym wstępie powiedzieć, że „Gdzie boją się iść bogowie” bardziej przypomina pierwszy tom trylogii. Bryluje tu więc motyw wędrówki, ucieczki i natłoku różnych przygód. I podobnie jak w „Umrzesz kiedy umrzesz” autor nie daje nam ani chwili na oddech, dzieje się dużo, walki, pościgi i śmierć towarzyszą nam przez całą podróż. I daje to świetny efekt, ponieważ non stop czujemy na karku presję zagrożenia i uciekającego czasu. Mamy świadomość, że każda zła decyzja bohaterów może zniweczyć cały plan. Książkę czyta się naprawdę dobrze i lekko, aż tak dobrze, że nie zauważamy kiedy pochłonęliśmy kolejne rozdziały. Spodziewałem się jednak, że ostateczne starcie przebiegnie w wolniejszym tempie, że odczuję tutaj podniosłość chwili i wydarzenia. Niestety zawiodłem się, a finał trwał wcale nie dłużej niż inne walki i bitwy stoczone w podróży Wotan. Jest to dla mnie jedyna wada tego tomu, niestety bardzo bolesna. Nie zmienia to jednak faktu, że zakończenie w kilku momentach mnie zaskoczyło, fakt ten trochę koi ból jaki zadał mi finał.

Ci którzy czytali recenzję poprzednich tomów zwrócili zapewne uwagę, że mocny nacisk kładę na rozwój bohaterów tej historii. Ma na to głównie wpływ to, że w „Umrzesz kiedy umrzesz” postaci wydawały mi się strasznie płaskie i bez charakteru. Po przeczytaniu trylogii widać jak mocno zmienili się bohaterowie, jak duży wpływ miały na nich przygody, które przeżyli, śmierć bliskich oraz zagrożenie ich życia. Naprawdę, każdy z nich stał się kimś wyjątkowym. Z grupy przeciętniaków, których ciężko darzyć szacunkiem, powstała ekipa charakternych i niepowtarzalnych postaci. Dla samej obserwacji rozwoju bohaterów warto zapoznać się z trylogią „Na zachód od zachodu”.

„Gdzie boją się iść bogowie” to kontynuacja wspaniałej przygody, która niczym nie odbiega od poprzednich tomów. Wartka akcja, walki, bitwy i rozwój poznanych bohaterów to główne zalety całej trylogii. Czytanie jej sprawiło mi wielką przyjemność. Niestety zakończenie tej historii okazało się dla mnie zbyt mało podniosłe i proste. Jednak nie wpływa to na fakt, że trzeci tom trylogii zasługuje na Waszą uwagę i mogę go z czystym sercem polecić.

Każda historia ma swój koniec. Przyszedł również czas na zwieńczenie przygód plemienia Wotan i Owslanek. Po tych wszystkich perypetiach ciekaw byłem jaki finał autor zaserwuje swoim bohaterom.

Ale zanim do zakończenia doszło, Angus Watson zaserwował czytelnikom wiele atrakcji. Trzeba na samym wstępie powiedzieć, że „Gdzie boją się iść bogowie” bardziej przypomina pierwszy...

Czekałem na tę książkę bardzo długo. Marzyłem o wspaniałych przygodach. Przygody, a jakże, było ich całe mnóstwo, akcja pędzi na złamanie karku, jak to zwykle u Angusa, świetni bohaterowie, jednak to co najbardziej cenię u autora, poczucie humoru, jakby stępione, pomysły zaś, lekko nieświeże, trochę banalne, niczym mnie Szacowny Autor nie zaskoczył, momentami wręcz rozczarował. Trylogia bardzo dobra, lecz ostatni tom, zwieńczenie historii, płaskie, przewidywalne i moim zdaniem najsłabsza cześć serii. Czekam na kolejne książki Watsona, traktuję to jako niegroźny wypadek przy pracy.

Czekałem na tę książkę bardzo długo. Marzyłem o wspaniałych przygodach. Przygody, a jakże, było ich całe mnóstwo, akcja pędzi na złamanie karku, jak to zwykle u Angusa, świetni bohaterowie, jednak to co najbardziej cenię u autora, poczucie humoru, jakby stępione, pomysły zaś, lekko nieświeże, trochę banalne, niczym mnie Szacowny Autor nie zaskoczył, momentami wręcz...