Umrzesz, kiedy umrzesz

Harówka, niech nie zmyli Was nazwa tej osady. Mieszka w niej bowiem społeczeństwo Wikingów, które raczej się nie przepracowuje. Wszystko zaczęło się od przybycia ich przodków na te ziemie, mieli szczęście, tubylcy potraktowali ich niczym bogów. Dostarczali jedzenie i inne niezbędne rzeczy, warunek był jeden – przybysze nie mogą odejść poza przeznaczony dla nich teren. Ci, którzy złamali ten zakaz trafiali na wygnanie i nie mogli już wrócić do rodziny. Lata mijały, a kolejne pokolenia żyją w dostatku, nie pracują, nie mają problemów. W niczym nie przypominają swoich pracowitych i wojowniczych przodków. Sytuacja zmienia się, gdy na Harówkę napadają wojska Cesarstwa, prowadzone przepowiednią zniszczenia świata przez mieszkańców osady. Atak przeżywa niewielka grupa, wśród nich Finnbogi. Ci, którzy przetrwali, wyruszają na zachód w poszukiwaniu swojego przeznaczenia. Nie będzie to jednak proste, bowiem w ich ślad ruszyły Owslanki, elitarne wojowniczki Cesarzowej.

Zacznę od bohaterów i wspomnianego wcześniej Finnbogiego zwanego Zbukiem. Zaprawdę powiadam Wam, nie przypominam sobie innego tak zadufanego w sobie, teoretycznie nieomylnego i irytującego bohatera ever. Co więcej wszystkie sytuacje ukazują jego niską inteligencję, oraz, że rzeczywistość nie ma nic wspólnego z jego opinią o sobie. Zresztą przez sielskie życie większość mieszkańców Harówki wykazuje brak odpowiedzialności i niski iloraz inteligencji. Niestety poza tymi cechami wspólnymi, żaden z bohaterów wyprawy nie jest postacią wyrazistą, która mogłaby bardziej zainteresować swoją osobą. Duży wpływ ma na to zapewne brak ciekawej historii z przeszłości tych postaci, czegoś co ukształtowałoby ich życie. Zupełnie inaczej wygląda sytuacja Owslanek. Te zainteresowały mnie znacznie bardziej. Każda z nich posiada umiejętność, która ją wyróżnia na tle pozostałych, u części z nich poznaliśmy fragmenty życia, wydarzenia które spowodowały, że należą do elitarnej jednostki.

Głównym motywem powieści „Umrzesz kiedy umrzesz” jest podróż, poszukiwanie nowego miejsca, odpowiedzi, wolności. Podróż, którą przeżywamy z bohaterami jest intensywna i nie pozwala nam nudzić się nawet na chwilę. Wpływ na to miał ciągły pościg Owslanek, czuć było ich oddech na szyjach Wikingów, ciągłą niepewność i strach. Do tego jako wielki plus i urozmaicenie trzeba zaliczyć fakt, że autor postawił przed głównymi bohaterami wiele różnych przeszkód, które musieli pokonać. Nie odczuwamy tu monotonii i nudy.

Jako wadę muszę zaliczyć tu język, którym posługiwali się bohaterowie powieści. I nie chodzi mi tutaj o wulgaryzmy, bo te mi nie przeszkadzały, a często nawet pasowały do sytuacji. Myślę bardziej o tym, że momentami wypowiedzi postaci brzmiały jakbyśmy wyrwali je z naszych czasów, możemy je usłyszeć na co dzień na naszych ulicach, ale wątpię, że wypłynęły by z ust Wikingów.

„Umrzesz kiedy umrzesz” czyta się bardzo lekko i szybko. Na drodze bohaterów spotkamy wiele wydarzeń i przeciwności, które być może w przyszłości wpłyną na ich osobowość. Szkoda tylko, że duża część głównych bohaterów jest bez jakiegokolwiek kolorytu i nie wyróżnia się na tle innych. Mam świadomość, że był to zabieg celowy, niemniej jednak trochę mi to przeszkadzało. Książkę oceniam pozytywnie i chętnie sięgnę do kolejnego tomu tej historii.

Harówka, niech nie zmyli Was nazwa tej osady. Mieszka w niej bowiem społeczeństwo Wikingów, które raczej się nie przepracowuje. Wszystko zaczęło się od przybycia ich przodków na te ziemie, mieli szczęście, tubylcy potraktowali ich niczym bogów. Dostarczali jedzenie i inne niezbędne rzeczy, warunek był jeden – przybysze nie mogą odejść poza przeznaczony dla nich teren. Ci,...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Co by było jeżeli wymieszamy wikingów z rdzennymi Amerykanami dodamy magię i wymarłe gatunki, otrzymamy tą trylogię.
Ale od początku akcja rozpoczyna się w małej wiosce uciekinierów zza morza którzy sto lat wcześniej wylądowali na nowych ziemiach a plemię tubylców uznało, iż bogowie każą im przybyszów żywić i ogólnie o nich dbać. W gnuśności tej upływa sto lat a potomkowie przybyszów zapomnieli nie tylko jak wytwarzać broń ale nawet jak zrobić koło.
Okazuje się jednak, że plemię które się nimi opiekuje jest częścią większego imperium w którym cesarzowa ma sen wskazujący przybyszów jako tych którzy zniszczą świat. Wydaje rozkaz ich zgładzenia.
Tak rozpoczyna się ta fascynująca opowieść pełna zwrotów akcji, zmieniających się sojuszy, zdrad, walk i podróży na "łąki" które są dla naszych niedobitków podobno jedynym ratunkiem a leżą one na zachód od zachodu.
Świetna pozycja na weekend a może i dłużej bo to w końcu trzy tomy.

Co by było jeżeli wymieszamy wikingów z rdzennymi Amerykanami dodamy magię i wymarłe gatunki, otrzymamy tą trylogię.
Ale od początku akcja rozpoczyna się w małej wiosce uciekinierów zza morza którzy sto lat wcześniej wylądowali na nowych ziemiach a plemię tubylców uznało, iż bogowie każą im przybyszów żywić i ogólnie o nich dbać. W gnuśności tej upływa sto lat a potomkowie...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

O dziwo mimo sztampy czytało się całkiem nieźle. Dodatkowy plus za Wikingów no dobra za amerykańskich Wikingów ;)

O dziwo mimo sztampy czytało się całkiem nieźle. Dodatkowy plus za Wikingów no dobra za amerykańskich Wikingów ;)

Pokaż mimo to

Mały wieszcz posiadający szopy, gamoniowaty nastolatek, kilku kretynów i napakowane magią Wonder Women. Tak w skrócie można podsumować bohaterów książki.
Czasami jest bzdurnie. Czasami śmiesznie - jak ostatnie słowa umierającego. Innym razem krwawo, czyli dla tych którzy czytali wcześniej coś tego autora - zero zaskoczenia.
Mimo wszystko bawiłam się całkiem dobrze i raczej przeczytam kolejną część przygód tej dziwnej zbieraniny.

Mały wieszcz posiadający szopy, gamoniowaty nastolatek, kilku kretynów i napakowane magią Wonder Women. Tak w skrócie można podsumować bohaterów książki.
Czasami jest bzdurnie. Czasami śmiesznie - jak ostatnie słowa umierającego. Innym razem krwawo, czyli dla tych którzy czytali wcześniej coś tego autora - zero zaskoczenia.
Mimo wszystko bawiłam się całkiem dobrze i raczej...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Czas Żelaza był swoistym odkryciem. Fantastyką osadzoną w historycznych realiach, które nie były jedynie tłem. Gdzieś tam we własnym serduchu zasiało się takie ziarno, które mówiło, że warto. Niestety "Umrzesz, kiedy umrzesz" nie jest już, w mojej ocenie, na tyle dobre, aby ziarno sobie dalej kiełkowało ;)

Tym razem historia jest jedynie dalekim odbiciem tła. Trafiamy na wikingów, którzy stali się osadnikami na ziemi amerykańskiej. Niestety dla samych wikingów, po kilku pokoleniach, które prowadziły osiadły tryb życia i były wręcz hodowane przez miejscowych indian - to co otrzymujemy to głównie stado mało rozgarniętych ludzi. Już przez to są grupą dosyć drażniącą czytelnika. Sama przygoda zaczyna się wtedy, kiedy do ich wioski wysyłani zostają mordercy. Z całej społeczności pozostaje garstka, która ucieka na zachód. Wtedy też zaczyna się najciekawsza część książki, w której fantastyka, magia i przeznaczenie przeplatają się ze sobą.

To jedna z najniżej ocenionych książek w tym roku przeze mnie. Głównym powodem jest irytujący główny bohater (który zapewne w kolejnych tomach będzie pełnił jakąś szczególną rolę), który jest głupi, zadufany, właściwie to śmiało można powiedzieć, że jest po prostu dupkiem. Tak go autor nakreśla, tak go kreuje. Faktycznie sam jego tok myślowy, jego opinie i zachowania pokazują, że jest właściwie niedojrzałym głupkiem. Irytującym dodatkiem jest sposób ich wysławiania się, który bardziej pasuje do dzisiejszej szkolnej młodzieży niż do dawnych wikingów. Jakoś ciężko mi wyobrazić sobie tak wysławiających się ludzi w średniowieczu, czy nawet późniejszych epokach.

Natomiast bardzo podeszła mi magia owslanek biorąca się z totemowych zwierząt. To taki plus na koniec.

Czas Żelaza był swoistym odkryciem. Fantastyką osadzoną w historycznych realiach, które nie były jedynie tłem. Gdzieś tam we własnym serduchu zasiało się takie ziarno, które mówiło, że warto. Niestety "Umrzesz, kiedy umrzesz" nie jest już, w mojej ocenie, na tyle dobre, aby ziarno sobie dalej kiełkowało ;)

Tym razem historia jest jedynie dalekim odbiciem tła. Trafiamy na...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Nie dałem rady tego przeczytać, doszedłem gdzieś do połowy i stwierdziłem, że nie będę się męczyć. Nie mam ochoty pastwić się nad tą książką, opisywać wszystkie głupoty na jakie tam trafiłem. Szkoda bo sam pomysł jest super.

Nie dałem rady tego przeczytać, doszedłem gdzieś do połowy i stwierdziłem, że nie będę się męczyć. Nie mam ochoty pastwić się nad tą książką, opisywać wszystkie głupoty na jakie tam trafiłem. Szkoda bo sam pomysł jest super.

Pokaż mimo to

Dawno mnie nic tak nie wynudziło. Kompletnie mnie bohaterowie nie obeszli. Za bardzo trąci młodzieżówką. Za ciąg dalszy się nie zabieram.

Dawno mnie nic tak nie wynudziło. Kompletnie mnie bohaterowie nie obeszli. Za bardzo trąci młodzieżówką. Za ciąg dalszy się nie zabieram.

Pokaż mimo to

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Angusa Watsona, więc nie do końca wiedziałem czego się spodziewać. Na pewno po opisie spodziewałem się więcej humorystycznych fragmentów, rzeczywiście są ale rzadko. Akcja wartka i dzieje się cały czas sporo, ale jakoś nie do końca się wciągnąłem. Nawet nie potrafię powiedzieć jednoznacznie dlaczego, coś po prostu nie zagrało dla mnie. Tym niemniej fanom Watsona zapewne przypadnie do gustu.

To moje pierwsze spotkanie z twórczością Angusa Watsona, więc nie do końca wiedziałem czego się spodziewać. Na pewno po opisie spodziewałem się więcej humorystycznych fragmentów, rzeczywiście są ale rzadko. Akcja wartka i dzieje się cały czas sporo, ale jakoś nie do końca się wciągnąłem. Nawet nie potrafię powiedzieć jednoznacznie dlaczego, coś po prostu nie zagrało dla...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

No tak, trochę się zgadzam z przedmówcą w temacie "historii wikingów niedorajdów" :) ale dobrze się czyta i zawsze jest to trochę coś innego (odbiega od standardu tego typu powieści - o ile tak mogę to ująć), inaczej napisane, z humorem. Pomysł na fabułę - ciekawy.

No tak, trochę się zgadzam z przedmówcą w temacie "historii wikingów niedorajdów" :) ale dobrze się czyta i zawsze jest to trochę coś innego (odbiega od standardu tego typu powieści - o ile tak mogę to ująć), inaczej napisane, z humorem. Pomysł na fabułę - ciekawy.

Pokaż mimo to

Z twórczością Angusa Watsona jest tak, że albo ją kochasz, albo nienawidzisz, chyba nie ma nic pomiędzy. Ja zupełnie nie czuję jego stylu i sposobu wyrazu, i w tym przekonaniu utwierdziła mnie lektura pierwszego tomu jego kolejnego cyklu „Na zachód od zachodu”. Już „Czas żelaza” pokazał mi, że Watson pisze bardzo „po swojemu”, i ta specyfika na pewno nie wszystkim przypadnie do gustu. Mogę nawet śmiało stwierdzić, choć nigdy nie dzieliłam książek na literaturę męską i żeńską (ale jak wiadomo, wyjątek potwierdza regułę), że większość z grupy, której powieści tego pisarza się spodobają, będą stanowić mężczyźni. W tekście postaram się jednak pokazać Wam również, co może się w jego historiach podobać, bo zdążyłam już zauważyć, że grono jego miłośników z każdą kolejną premierą się powiększa, choć wprawia mnie to w konsternację…

Finn to, od niedawna zakochany, młodzik, któremu dni mijają na rozmyślaniu, jak zdobyć serce wybranki. Zadanie to nie jest proste, gdyż Finn jest odważny jedynie w swojej wyobraźni i na ogół nie jest zbyt poważany w rodzinnej wiosce Harówce. A skoro już o niej mowa to warto wspomnieć, że jej mieszkańcy nie mają lekkiego życia, ale nie narzekają, bo cudem otrzymali tereny przyległe Harówce, ale to temat na osobną opowieść. Życie Finna też nie jest usłane różami, ale jest, jakie jest… aż do dnia, kiedy mieszkańcy Harówki zostają wybici przez wrogą armię. Bohater wraz z kilkoma ocalałymi wyrusza na zachód (jedyny słuszny kierunek) w pełną przygód i niebezpieczeństw podróż, w celu odnalezienia mitycznego miejsca, gdzie mogliby zacząć żyć od nowa. Jednak wróg rusza za nimi w pościg…

Osadzenie akcji w Nowym Świecie, czyli w Ameryce i obsadzenie w rolach głównych Wikingów, to naprawdę bardzo ciekawy zabieg, tym bardziej że o ich poczynaniach na tym konkretnym lądzie nie wiadomo zbyt wiele, a co za tym idzie, autor dał tutaj sobie ogromne pole manewru dla wyobraźni, a co jak co, tę ma akurat bardzo wybujałą, choć puszcza jej wodze w kierunkach, które mnie niekoniecznie rajcują.

Szczególny problem stanowi dla mnie styl i język, jakim posługuje się Watson. Po pierwsze stylizuje on wypowiedzi bohaterów na wzór miejskiego slangu, a pragnę przypomnieć, że pisze on fantastykę opartą na historii. Uwiera mnie to bardzo mocno i sprawia, że trudno mi się skupić na fabule. Kolejny kłopot to wszechobecny - i w moim mniemaniu - żenujący dowcip, który momentami wydaje się wręcz na siłę wciskany w sytuacje prezentowane w kolejnych rozdziałach. Bohaterowie są za to całkiem interesujący, choć mi osobiście trudno było ich polubić przez wspomniany już specyficzny sposób wysławiania się – swoją drogą to dosyć irytująca maniera, że prawie wszyscy bohaterowie wypowiadają się podobnie, przez co zacierają się różnice charakterów. Mimo wszystko mnogość postaci akurat w tej książce działa na plus, ponieważ poniekąd urozmaica akcję, a interakcje między mniej lub bardziej lubiącymi się bohaterami, mogą sprawiać frajdę. Poza tym to właśnie główne na relacjach między postaciami opiera się pierwszy tom tej trylogii.

Można powiedzieć, że „Umrzesz, kiedy umrzesz” to trochę takie czytadło. Zapychacz na te chwile, kiedy potrzebujemy odsapnąć od bardziej wciągającej i wymagającej lektury. Niektórym nie spodoba się infantylność bohaterów, innych wciągną krwawe, ale niekiedy również zabawne, opisy potyczek i walk. Jeszcze inni zauroczą się ukazaniem relacji między Indianami a Wikingami, a kolejna grupa czytelników odrzuci tę książkę przez wzgląd na nagromadzenie wulgaryzmów i stylistykę na poziomie stereotypowego, mało rozwiniętego członka ulicznego gangu. Watson to bardzo specyficzny pisarz, którego styl jest tak charakterystyczny, że na pewno można uznać to za swoisty talent. Niewielu autorów posiada pióro, po którym niemal bezbłędnie można ich rozpoznać. Watson je ma. Dla mnie to trochę za mało bym została miłośniczką takiej twórczości, ale sami musicie sprawdzić, jak prezentuje się pierwszym tom jego nowego cyklu – szczególnie jeśli podobał się Wam „Czas żelaza”.

Z twórczością Angusa Watsona jest tak, że albo ją kochasz, albo nienawidzisz, chyba nie ma nic pomiędzy. Ja zupełnie nie czuję jego stylu i sposobu wyrazu, i w tym przekonaniu utwierdziła mnie lektura pierwszego tomu jego kolejnego cyklu „Na zachód od zachodu”. Już „Czas żelaza” pokazał mi, że Watson pisze bardzo „po swojemu”, i ta specyfika na pewno nie wszystkim...

więcej

mniej

Pokaż mimo to