Ziemi tej nie opuścisz

„Ziemi tej nie opuścisz” to kontynuacja przygód bohaterów, których poznaliśmy w książce „Umrzesz kiedy umrzesz”. Pierwszy tom mimo że nie był idealny i miałem do niego pewne zastrzeżenia, zdecydowanie zaliczam do ciekawych.

Podróż mieszkańców Harówki oraz drużyny Owslanek od samego początku nie należy do najprostszych. Ciągła, ciężka wędrówka oraz zagrożenie życia to norma. Co prawda w drugim tomie trylogii „Na zachód od zachodu” nasi bohaterowie podróżują znacznie mniej, a akcja przez większość książki rozgrywa się w Badlandach. Nie oznacza to jednak, że ich życie nie jest zagrożone. Wręcz przeciwnie, każda chwila może zakończyć się ich śmiercią. Konwencja ta podoba mi się znacznie bardziej niż to, co oferował pierwszy tom. Autor mógł bardziej się skupić na społeczeństwie i zasadach panujących w nowo poznanej, niezwykłej krainie. Do tego tempo, mimo że nadal szybkie, nie pędzi tutaj tak na łeb, na szyję. Fabuła jest ciekawsza, lokacje nie przemijają nam niczym kolejne stacje w podroży Pendolino. Zdecydowanie jako zaletę przedstawionej historii uznaję fakt, że autor nie boi się uśmiercać głównych bohaterów powieści. Niejednokrotnie czy to w pierwszym, czy też właśnie w drugim tomie spotykamy się z uszczuplaniem drużyny. Śmierć jest tu sprawą naturalną i w każdej chwili musimy być przygotowani na stratę. Urzeczywistnia to przedstawioną historię i podkreśla jak ciężką i niebezpieczną misję mają do wykonania nasi bohaterowie.

W recenzji „Umrzesz kiedy umrzesz” zwróciłem uwagę na brak wyrazistości bohaterów. Tym razem książka oferuje nam wiele nowych interesujących postaci, pełnych tajemnicy i ciekawych historii. Zdecydowanie społeczność Badlandów mocno wzbogaciła różnorodność bohaterów. Trzeba też przyznać, że poznane wcześniej Owslanki oraz plemię Wotan nabiera rumieńców. Przede wszystkim doskonale widać, że wszystkie wydarzenia, które przeżyli do tej pory, każda strata ma na nich wpływ i prowadzi do ewolucji postaci. Postaci dzięki temu zabiegowi nie są już płaskie i „mdłe”, nabywają charakteru, każdy z nich wyróżnia się na tle innych, widać tutaj koloryt i różnorodność bohaterów. Zmiana zdecydowanie na plus, powieść wiele dzięki temu zyskuje.

„Ziemi tej nie opuścisz” bardzo różni się od pierwszego tomu tempem przedstawienia historii, co wyszło zdecydowanie na plus. Autor konsekwentnie rozwija stworzone postaci, nadaje im charakteru i kolorytu. Mimo wolniejszego tempa fabuły nie ma tutaj czasu na nudę. Lektura tej trylogii sprawia mi wiele przyjemności. Czas na trzeci tom, mam nadzieję, że minie nie zawiedzie.

„Ziemi tej nie opuścisz” to kontynuacja przygód bohaterów, których poznaliśmy w książce „Umrzesz kiedy umrzesz”. Pierwszy tom mimo że nie był idealny i miałem do niego pewne zastrzeżenia, zdecydowanie zaliczam do ciekawych.

Podróż mieszkańców Harówki oraz drużyny Owslanek od samego początku nie należy do najprostszych. Ciągła, ciężka wędrówka oraz zagrożenie życia to...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo fajna, lekka książka przygodowo-fantastyczna. Mam nieodparte wrażenie, że autor bawił się przednio, pisząc tę powieść, bowiem są w niej zawarte takie zwroty, zdania, czy sytuacje, że człowiek nie zdoła się nie uśmiechnąć. Fabuła książki w dużej mierze opiera się na akcji, więc ten, który poszukuje czystej rozrywki, na pewno się nie zawiedzie. Podobają mi się opisy pisarza (wcześniej przeczytałem cykl "Czas Żelaza", który był lepszy, aniżeli ten cykl), bo można wsiąknąć w ten idylliczny, magiczny, a zarazem strasznie niebezpieczny świat, gdzie rządzi mord, szaleństwo, a przeróżne plemiona walczą o przetrwanie.

Bardzo fajna, lekka książka przygodowo-fantastyczna. Mam nieodparte wrażenie, że autor bawił się przednio, pisząc tę powieść, bowiem są w niej zawarte takie zwroty, zdania, czy sytuacje, że człowiek nie zdoła się nie uśmiechnąć. Fabuła książki w dużej mierze opiera się na akcji, więc ten, który poszukuje czystej rozrywki, na pewno się nie zawiedzie. Podobają mi się opisy...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Drugi tom jakby troszkę gorszy ale to może wina zbyt wielu dziejących się w nim rzeczy które sprawiły, że niektóre dialogi są bardzo dziecinne (np. jeden z Wotan porównujący skały do męskich członków).
Wotanie łączą siły z Owslankami i kontynułują drogę na zachód. Wkraczają na teren Badlandczyków i tam wpadają w tarapaty. Akcja nadal jest wartka ale saga o wikingach zamienia się w fantastykę z serii bardziej Conana gdzie walczy się z magią i magicznie modyfikowanymi ludźmi i stworzeniami. Grupa naszych bohaterów systematycznie będzie się kurzczyć ale oprócz wroga zewnętrznego będą się także zmagać z własnymi słabościami.
Czas na tom trzeci.

Drugi tom jakby troszkę gorszy ale to może wina zbyt wielu dziejących się w nim rzeczy które sprawiły, że niektóre dialogi są bardzo dziecinne (np. jeden z Wotan porównujący skały do męskich członków).
Wotanie łączą siły z Owslankami i kontynułują drogę na zachód. Wkraczają na teren Badlandczyków i tam wpadają w tarapaty. Akcja nadal jest wartka ale saga o wikingach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

TWARDZIEL Z HUMOREM

Żeby zrobić dobrą książkę fantasy wcale nie trzeba porywać się na poważne, ambitne, literacko wysublimowane i wymagające od czytelnika dzieło. Owszem, te elementy są przeze mnie bardzo pożądane, dlatego rzadko daję się porwać literaturze stricte rozrywkowej – tym bardziej, że we współczesnym ujęciu najczęściej oznacza to po prostu bylejakość, tak fabularną, jak i stylistyczną – ale tym razem jest inaczej. Seria, a właściwie trylogia Angusa Watsona „Na zachód od Zachodu”, to nic innego, jak czysta zabawa, ale za to zabawa, kolokwialnie mówiąc, pełną gębą. Coś przy czym można się pośmiać, ale przede wszystkim wciągnąć w szaloną, niezwykłą opowieść o dzielnych, choć wcale nie takich kryształowych wojownikach.

Finnbogi Zbuk i reszta jego ekipy nie robi sobie przerwy. Po pokonaniu ostatnich zagrożeń, nie wszyscy uszli z życiem, ale nie wiadomo ilu z nich dotrze dalej. Kiedy ma się za towarzyszki krwiożercze wojowniczki, które chcą wybić wszystkich, a na horyzoncie czają się sadystyczni wrogowie z zamiłowaniem do tortur, zdarzyć może się wszystko, ale nie należy się w tym doszukiwać zbyt wielu pozytywów…

https://sztukater.pl/ksiazki/item/28123-ziemi-tej-nie-opuscisz.html?highlight=WyJhbmd1cyJd

TWARDZIEL Z HUMOREM

Żeby zrobić dobrą książkę fantasy wcale nie trzeba porywać się na poważne, ambitne, literacko wysublimowane i wymagające od czytelnika dzieło. Owszem, te elementy są przeze mnie bardzo pożądane, dlatego rzadko daję się porwać literaturze stricte rozrywkowej – tym bardziej, że we współczesnym ujęciu najczęściej oznacza to po prostu bylejakość, tak...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Bardzo dobra pozycja, żeby się oderwać od codzienności

Bardzo dobra pozycja, żeby się oderwać od codzienności

Pokaż mimo to

Cykl Angusa Watsona „Na zachód od zachodu” mógłby być mokrym snem miłośników mitu wikińskich łodzi przybijających do wybrzeży tzw. Nowego Świata. Mógłby. Być może dla niektórych nawet będzie… Jednak większość czytelników dostrzeże już w nowym, drugim tomie, że potencjał historii raczej nie zostaje wykorzystany (i raczej nie zostanie, nawet kiedy cykl ukaże się w całości). Sprawdźmy jednak, co otrzymujemy w kontynuacji „Umrzesz, kiedy umrzesz”, czyli „Ziemi tej nie opuścisz”.

Bohaterów zastajemy w zasadzie w tym momencie, w którym ich opuściliśmy, więc mamy do czynienia z bezpośrednią kontynuacją. Autor stawia na akcję – mnóstwo akcji. Wyobraźcie sobie najbardziej pokręcone dzieła kinematografii i literatury, zmiksujcie je ze sobą i voilà – otrzymujecie właśnie tę książkę. Jest okrutnie, brutalnie, krwawo, a także absurdalnie. Watson serwuje czytelnikom również dużą dawkę swojego specyficznego humoru, jednak zupełnie zapomina o bohaterach. O ile w pierwszym tomie wydawali się oni ciekawi, to tutaj wyraźnie widać, że są rozpisani na jedno kopyto i wcale się nie rozwijają. Poza tym autor niczym G.R.R. Martin rozsmakował się (już w poprzednim tomie) w pozbywaniu się ich wraz z rozwojem fabuły – to jest akurat zabieg, który mi się podoba, bo wprowadza nutę napięcia, a jednak nie sposób oprzeć się wrażeniu, że jest ich tak wielu właśnie po to, by można było się ich pozbyć…

Natomiast na uwagę na pewno zasługuje świat wykreowany na kartach tego cyklu – jego bogactwo jest oszałamiające i jest tu wiele elementów, które mogą się spodobać np. funkcjonowanie Badlandczyków, przedziwne stwory i magia – nie stanowi to jakiegoś novum, ale same te elementy są naprawdę satysfakcjonujące. Ciekawie wypada również zderzenie dwóch całkowicie różnych cywilizacji, innych światów – ten pomysł jest dość oryginalny, ale, jak już wspominałam, tutaj również drażni jego mocno przesadzona prezentacja – zupełnie tak, jakby autor nie znał umiaru. Wszystko w tej powieści jest wyolbrzymione i podkręcone na maksa – taka lektura na sterydach (a pewnie wiecie, jak to bywa ze sterydami).

Drugi tom jest trudniejszy w odbiorze, bo to zdwojona dawka wszystkiego tego, co znalazło się w poprzednim, więc podsumowanie jest proste – jeśli podobało się Wam „Umrzesz, kiedy umrzesz” to „Ziemi tej nie opuścisz” Was zadowoli, jednak jeśli już przy pierwszym tomie mieliście wątpliwości to będzie Wam trudno przebrnąć przez kontynuację.

www.paradoks.net.com

Cykl Angusa Watsona „Na zachód od zachodu” mógłby być mokrym snem miłośników mitu wikińskich łodzi przybijających do wybrzeży tzw. Nowego Świata. Mógłby. Być może dla niektórych nawet będzie… Jednak większość czytelników dostrzeże już w nowym, drugim tomie, że potencjał historii raczej nie zostaje wykorzystany (i raczej nie zostanie, nawet kiedy cykl ukaże się w całości)....

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Albo to wina tłumaczenia albo autor łapie zadyszkę bo chwilami lektura zrobiła się infantylna a dialogi sprawiały wrażenie jakby zostały wyjęte z taniej telenoweli. Doczytałem do końca i pewnie sięgnę po trzeci tom, ale po pierwszej trylogii napisanej przez Iingusa czuję spory niedosyt :(

Albo to wina tłumaczenia albo autor łapie zadyszkę bo chwilami lektura zrobiła się infantylna a dialogi sprawiały wrażenie jakby zostały wyjęte z taniej telenoweli. Doczytałem do końca i pewnie sięgnę po trzeci tom, ale po pierwszej trylogii napisanej przez Iingusa czuję spory niedosyt :(

Pokaż mimo to

tak.. jest to zdecydowanie książka na długi wakacyjny wyjazd, jeśli nie przeszkadza nam jej rozmiar,
akcja jest bardziej skondensowana niż w poprzedniej części, nowo spotykane plemiona jak w Mad Maxie, wszystko trochę pokręcone, ale przyjemnie się czyta, w każdej chwili można odłożyć na potem, lekka łatwa i przyjemna, miej obleśna od pierwszego tomu, bo oto Finnbogi "zmienia" się w "dorosłego" "mężczyznę" ;) nie jest to dzieło, ale polecam..

tak.. jest to zdecydowanie książka na długi wakacyjny wyjazd, jeśli nie przeszkadza nam jej rozmiar,
akcja jest bardziej skondensowana niż w poprzedniej części, nowo spotykane plemiona jak w Mad Maxie, wszystko trochę pokręcone, ale przyjemnie się czyta, w każdej chwili można odłożyć na potem, lekka łatwa i przyjemna, miej obleśna od pierwszego tomu, bo oto Finnbogi...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Jeżeli chodzi o pierwszą trylogię autora to pamiętam, że dwa tomy czytałem i bardzo mi się podobały, natomiast trzeciego nie dałem rady zmęczyć. I niestety te cechy, które mi się nie podobały autor rozwija w nowej trylogii. Dla mnie autor to jak uczeń, który nie odrobił pracy domowej, ale tak umie urobić nauczyciela, że ten i tak mu odpuszcza. Naprawdę nie wiem jak ocenić tę powieść. Napisze więc co mi się podobało, a co nie.

Podobało mi się:
Wartka akcja, bogata wyobraźnia autora, momentami humor. Oczywiście wydanie zasługuje na największe uznanie. Fabryka Słów to wydawnictwo, które dba o wizualne aspekty książki w sposób wzorowy.

Nie podobało mi się:
Brak głównego bohatera lub kilku wyrazistych bohaterów. W książce jest ich zwyczajnie zbyt wielu i każdy ma swoje czasem pół rozdziału. Niby głównym bohaterem jest Finn, lecz dla mnie to tak męcząca i nudna postać, że z czasem, gdy akcja przechodziła w jego punkt widzenia to rozdziały te omijałem. Na końcu książki wyjaśnia się skąd ogromna ilość bohaterów. Autor wlecze ich przez całą powieść po to, by co jakiś czas radośnie jednego zlikwidować, w mniej lub bardziej krwawy sposób. Ponadto humor jest czasem zbyt przesadzony. Powieść wpada za bardzo w ironię własnego gatunku. Bohaterowie są zbyt podobni do siebie. A jeśli sądzicie, że Martin upodobał sobie okrucieństwo to przeczytajcie właśnie Umrzesz kiedy umrzesz i kontynuację. W dużej mierze nowa trylogia nie różni się wiele od poprzedniej. Tu autor po prostu nie wplatał historii w tę oryginalną i rzeczywistą. Pozwolił wyobraźni na pełną swobodę i śmiało wprowadza coraz to nowe i absurdalne pomysły.

Tak jak piszę wyżej. Ogólnie wciągnąłem się w książkę. Jednak ciężko mi określić ją mianem świetnej. Być może gdyby autor postawił na jednego lub tylko kilku wyrazistych bohaterów, jak miało to miejsce w dwóch tomach pierwszej trylogii to bym to kupił. Czasami warto poskromić wyobraźnię i mimo gatunku fantasy stworzyć coś bardziej realistycznego.

Jeżeli chodzi o pierwszą trylogię autora to pamiętam, że dwa tomy czytałem i bardzo mi się podobały, natomiast trzeciego nie dałem rady zmęczyć. I niestety te cechy, które mi się nie podobały autor rozwija w nowej trylogii. Dla mnie autor to jak uczeń, który nie odrobił pracy domowej, ale tak umie urobić nauczyciela, że ten i tak mu odpuszcza. Naprawdę nie wiem jak ocenić...

więcej

mniej

Pokaż mimo to

Wikingowie raz jeszcze.

Mix sagi o Wikingach z indiańską opowieścią okraszony brutalnością, potworami, ale i – dla równowagi – niezłym czarnym humorem powraca. Klasyczna saga o Wikingach to bynajmniej nie jest (tak jak to zresztą miało miejsce w pierwszej części cyklu), ale mimo to w dalszym ciągu jest wcale nie najgorzej :)

Nowy Świat. Zetknięcie kultur, mit o łodziach Wikingów przybijających do wybrzeży Ameryki Północnej… Opowieść o czymś takim ciągle mocno działa na wyobraźnię, co Angus Watson skrzętnie wykorzystuje. Cóż mamy w efekcie? Ano pewne plemię Wotan. Bohatera zwącego się Finnbogi Zbuk. W pakiecie będą zaś napaście, rzezie, pewien niedźwiedź, Rwąca Rzeka, tornado, a także plemię krwiożerczych wojowniczek, które stanie się sojusznikiem Finna. Dla równowagi znajdzie się i bestialskie plemię Badlandczyków, które najchętniej w sadystyczny sposób wyrżnęłoby wszystkich w pień…

Historia ma ogromny potencjał, zastanawiam się jednak, czy aby na pewno jest on w stu procentach wykorzystywany. I chyba zmuszony będę stwierdzić, że tak nie jest. Nie wiem czy to kwestia „klątwy drugiego tomu” (w znakomitej większości cyklów literackich kontynuacja jest gorsza od pierwowzoru), czy też zbyt wielu elementów rodem z fantasy (zbyt wielu w sensie jak na opowieść, było nie było, o Wikingach; jakoś mało mi klasycznej w tym przypadku i swojskiej Walhalli, Odyna i takich tam, zbyt dużo za to jest potworów szeroko pojętego Nowego Świata – również jeśli chodzi o potwory w ludzkiej skórze). Wreszcie sam Finn mi jakby przestawał pasować… Nie jest to postać żywcem wzięta ze skandynawskich sag, o nie, daleko mu do takich… Hm… A może po prostu tylko trochę wydziwiam i sam nie wiem, czego bym tak naprawdę chciał od tego cyklu?... Nie wiem… Ale coś mi, niestety, przestaje u Pana Watsona pasować.

Po namyśle dochodzę do wniosku, że trochę prawdy w powyższych wynurzeniach z pewnością jest, ale bardziej chodzi mi w moim kręceniu nosem o to, że BOJĘ SIĘ, iż ta historia straci swój potencjał i gdzieś się zwyczajnie rozmyje na kolejnych stronach odsłony nr 3. Oczekiwałem po drugim tomie jakiegoś „wow”, tymczasem trochę go brak i żywię po prostu obawę, czy trzeci tom to nadrobi… Nie znam odpowiedzi na to pytanie i nie wiem jaki Angus Watson ma plan na zwieńczenie cyklu „Na Zachód od Zachodu”… Bardzo bym po prostu nie chciał zaprzepaszczenia fajnego potencjału jaki ma w sobie cały projekt.

Jak się to wszystko skończy, tego możemy dowiedzieć się tylko z autopsji czytając tom nr 3. Czekajmy więc na niego… Może trochę mniej niecierpliwie niż na tom nr 2, może z trochę powściągliwym w tej chwili entuzjazmem – ale ja osobiście czekam. Obym nie czekał na darmo i się nie zawiódł…

Dziękuję Fabryce Słów za egzemplarz recenzencki.

https://cosnapolce.blogspot.com/2019/07/ziemi-tej-nie-opuscisz-angus-watson.html

Wikingowie raz jeszcze.

Mix sagi o Wikingach z indiańską opowieścią okraszony brutalnością, potworami, ale i – dla równowagi – niezłym czarnym humorem powraca. Klasyczna saga o Wikingach to bynajmniej nie jest (tak jak to zresztą miało miejsce w pierwszej części cyklu), ale mimo to w dalszym ciągu jest wcale nie najgorzej :)

Nowy Świat. Zetknięcie kultur, mit o łodziach...

więcej

mniej

Pokaż mimo to