Witam. Z jednej strony cieszę się że kupiłem i przeczytałem opowieść o Józefie Becku, z drugiej jednak strony jestem trochę zawiedziony stylem autora, który bardziej pasuje do opowieści z baru a nie do historii tragicznej postaci. Książkę odbieram jako próbę pokazania Becka w pozytywnym świetle i oczyszczenia z zarzutów, w większości niesłusznych i paranoicznych. Pozytywem jest pokazanie w jakich ciężkich czasach przyszło żyć i działać naszemu ministrowi MSZ (popularność rządów "mocnej ręki" w Europie, częste zamachy na polityków, rosnąca agresja hitlerowskich Niemiec, niespokojne granice itp.),z drugiej strony autor przemknął lekko nad wadami Becka uznając je, moim zdaniem niesłusznie, za nieważne.
Jeszcze jedna rzecz rzuciła mi się w oczy i myślę że warto ją przemyśleć jeżeli komuś Polska leży na sercu. Tak wiele zacietrzewienia w walce politycznej że wielu politykom (i nie tylko) własna ambicja przesłania dobro ojczyzny. Pomimo wojny i klęski wrześniowej niektórzy rzucili się do rozliczeń z obozem sanacyjnym. Beck tez doświadczył efektów takiej polityki, choć chyba jeszcze gorszym było stworzenie na rozkaz Sikorskiego (pominę epitety na jakie zasłużył) obozu dla oficerów z obozu sanacji najpierw we Francji, później w Szkocji. Czasem trzeba umieć się unieść ponad własne ambicje i potrzebę wyrównania domniemanych krzywd aby działać dla dobra wspólnego. Minęło prawie 100 lat a dalej większość politykierów zachowuje się podobnie, może w końcu zrozumieją na czym polega patriotyzm i oddanie ojczyźnie, zwłaszcza że cały czas mają frazesy o działaniu dla jej dobra. Wybaczcie dygresję. Pozdr.

Witam. Z jednej strony cieszę się że kupiłem i przeczytałem opowieść o Józefie Becku, z drugiej jednak strony jestem trochę zawiedziony stylem autora, który bardziej pasuje do opowieści z baru a nie do historii tragicznej postaci. Książkę odbieram jako próbę pokazania Becka w pozytywnym świetle i oczyszczenia z zarzutów, w większości niesłusznych i paranoicznych. Pozytywem...

Postać Józefa Becka przez długi czas była w cieniu innych bohaterów dziejów II RP i dwóch światowych wojen. Nikt też obozu rządzącego w tym czasie Polską, nie stał się obiektem tylu ciężkich, bardzo często krzywdzących oskarżeń. Jak mantra przywoływane są jego słowa o honorze i pokoju za wszelką cenę. Z prawa i lewa do dzisiaj wzbudzają one dyskusje. Już niejedna książka powstała, która opowiada historie alternatywne wobec postawy Józefa Becka. Jednak dziś warto wrócić do autora tych słów i dowiedzieć się o nim czegoś więcej.

Praca Jerzego Chociłowskiego "Najpierw Polska. Rzecz o Józefie Becku" jest świetnym wstępem dla osób, które chcą się zagłębić w jego biografię czy historię II RP. Autor jest polskim reporterem, tłumaczem, ostatnim redaktorem naczelnym miesięcznika „Kontynenty”. Współpracował z „Rzeczpospolitą”, „Polityką”. Absolwent studiów na kierunku prawo na Uniwersytecie Warszawskim. Specjalizował się w Azji, pisał reportaże i literaturę podróżniczą. Od roku 1987 zajmuje się też tłumaczeniami. Napisał też książkę o niezwykłych postaciach II RP.

Beck został przedstawiony w sposób niekonwencjonalny. Pełno mamy tutaj ciekawostek, anegdot, które bardzo często uciekają w dygresję. Nie jest to książka, która w sposób obiektywny i wyważony przedstawi dzieje Becka i jego pracy. Jednak może stanowić dobry początek do dalszych poszukiwań i zachęcić do zgłębienia się w historię II RP.

Autor tej książki nie jest zawodowym historykiem. Oczywiście biografię Becka buduje na podstawie źródeł, kwarantanny archiwalnej oraz własnych poszukiwań, jednakże dużym atutem jest reporterski, zwięzły i dosadny język. Opisuje w ten sposób nie tylko głównego bohatera, ale wydarzenia, w których bezpośrednio uczestniczy. Muszę tutaj zacytować kilka porównań, które jak dla mnie są fantastyczne:

Zorganizowane i zgodne przesunięcie sporej części ponadtrzymilionowej populacji Żydów na jakieś „inne tereny” było zamierzeniem równie realnym jak uprawa winorośli na Antarktydzie. (str. 126)

Niestety Beck nie zawsze potrafił po kilku kielichach zachować właściwą sobie przytomność umysły […] Zresztą chyba nie miał zbyt mocnej głowy, tak przydatnej szczególnie w dyplomacji. (str. 92)

Ciekawym zabiegiem jest podejście do biografii Becka na tle wydarzeń historycznych, w których brał udział jako żołnierz, asystent Piłsudskiego, polityk i minister spraw zagranicznych, np. sprawa Zaolzia, konflikt z Litwą itd. Chociłowski przedstawia tu różne kontrowersje, które narosły, jasno wskazując swoje zdanie. Można się z nim spierać, w wielu miejscach nie zgadzać, ale nie można zarzucać nudnej narracji. Niewątpliwie to jest duży atut tej publikacji.

Książkę "Najpierw Polska. Rzecz o Józefie Becku" czyta się z dużą przyjemnością. Jak wskazałem wyżej została napisana sprawnym, potoczystym i lekkim piórem. Trafi zapewne w rożne gusta. Porządkuje wiele stereotypów narosłych wokół jednego z ważniejszych polityków w dziejach Polski.

Postać Józefa Becka przez długi czas była w cieniu innych bohaterów dziejów II RP i dwóch światowych wojen. Nikt też obozu rządzącego w tym czasie Polską, nie stał się obiektem tylu ciężkich, bardzo często krzywdzących oskarżeń. Jak mantra przywoływane są jego słowa o honorze i pokoju za wszelką cenę. Z prawa i lewa do dzisiaj wzbudzają one dyskusje. Już niejedna książka...

Jestem zachwycona ta książką. W kolejce do jej przeczytania ustawiła się cała familia, gdyż moje zachwyty nad nią wywołały i zdominowały rodzinny, niedzielny obiad. Nie wyobrażam sobie, że dom pełen opowieści o Piłsudskim mógłby nie mówić również o Józefie Becku, o którym Marszałek powiedział” Ja nie mogę panu zrobić dość komplementów, panie Beck”.
Dwudziestolecie międzywojenne jest dla mnie okresem, w którym lubię się zatracać. Początki nowego państwa polskiego, polityczne wrzenie, architektura decoratif i genialne, dekadenckie ptactwo malarstwa, literatury i teatru. Do tego ta maniera sznytu i noszenia się z klasą. Józef Beck też ją posiadał.
Książka Jerzego Chociłowskiego to odczarowanie złej famy ministra. W Polsce szkalowali go wszyscy: endecy, chadecy, pisarze i poeci. Witos nazwał Becka zdrajcą opłacanym przez hitlerowców, Dąbrowska-hitlerowskim fagasem. Pomimo faktu, że Beck nie za bardzo się tym przejmował, ta niesprawiedliwa łata przylgnęła do niego na długo po jego śmierci. Niestety i generał Sikorski bardzo się do tego przyczynił, oczerniając go na emigracji.
Trzeba przyznać, że Beckowi trafił się arcytrudny okres w europejskiej dyplomacji. Jest pewne, że po śmierci Marszałka był jedną z czołowych postaci politycznych w kraju i robił wszystko by jak najdłużej odwlec nieuniknione.
Autor poprowadził nas piórem przez najważniejsze wydarzenia dla naszego kraju w sposób nie tylko historycznie ciekawy, ale i literacko zapraszający. Duża w tym zasługa anegdot i zakulisowych dygresji. Książki historyczne, by być ciekawe, muszą być napisane lekką ręka, inaczej wymęczą. Ta nie dość, że jest pierwszą, kompletną biografią o przedwojennym ministrze spraw zagranicznych, jest arcyciekawym zapisem przedwojennej dyplomacji, z klasą i honorem. Jestem nią oczarowana.
„Pokój jest rzeczą cenną i pożądaną. Nasza generacja, skrwawiona w wojnach, na pewno na pokój zasługuje. Ale pokój, jak prawie wszystkie sprawy tego świata ma swoją cenę, wysoką, ale wymierną. My w Polsce nie znamy pojęcia pokoju za wszelką cenę. Jest jedna tylko rzecz w życiu ludzi, narodów i państw, która jest bezcenną. Tą rzeczą jest honor.”

Jestem zachwycona ta książką. W kolejce do jej przeczytania ustawiła się cała familia, gdyż moje zachwyty nad nią wywołały i zdominowały rodzinny, niedzielny obiad. Nie wyobrażam sobie, że dom pełen opowieści o Piłsudskim mógłby nie mówić również o Józefie Becku, o którym Marszałek powiedział” Ja nie mogę panu zrobić dość komplementów, panie Beck”.
Dwudziestolecie...

Chociłowski ze swobodą wciąga czytelnika w historię jednej z najważniejszych postaci II Rzeczpospolitej, choć dziś nieco już zapomnianej. Śledząc losy bohatera poznajemy niezwykłą i rzadko prezentowaną perspektywę polskiej polityki zagranicznej. Europa w owym czasie to arena zmagań mocarstw, które chciały utwierdzić swoją dominację i państw, które do tej roli agresywnie pretendowały, jak Niemcy czy bolszewicka Rosja. Reszta miały stanowić tylko tło. Beck wierny wytycznym Piłsudskiego, chciał utrzymać równy dystans wobec Moskwy i Berlina, choć Hitler kusił go sojuszem antysowieckim. Czy Beck mógł uchronić Polskę przed wojną, jednocześnie zachowując podmiotowość kraju? Wychowany w patriotycznej rodzinie, absolwent szkoły handlowej w Wiedniu, przywdział mundur, by walczyć o Polskę, dobry żołnierz, dumny artylerzysta, inteligentny i o dużym zmyśle politycznym, zwrócił uwagę Piłsudskiego i stał się jego zaufanym – „to jeden z moich najzdolniejszych oficerów”. Powierzał mu ważne nie zawsze jawne dyplomatyczne misje, po przewrocie majowym towarzyszył Marszałkowi w Ministerstwie Spraw Wojskowych, a potem trafił do Ministerstwa Spraw Zagranicznych. Zamienił zatem mundur na frak dyplomaty. Marszałek uczynił go spadkobiercą swojej myśli polityki zagranicznej, miał być jej kontynuatorem, zwłaszcza na czas kiedy jego – Marszałka miało już nie być. Czy dobrze wywiązał się tej roli? W książce mamy sprawnie skompensowane wszystkie najważniejsze wydarzenia międzynarodowe międzywojnia, ale też mało znane osobiste życie Becka, charyzmatyczną i pełną uroku żonę Jadwigę, spotkania z najważniejszymi politykami europejskimi, odszyfrowujemy myśli i koncepcje ministra, poznajemy zawiłe arkana zmagań dyplomatycznych, gier i strategii. Losy Polski, która znalazła się w kleszczach Niemiec i Rosji. Beck do końca wierzył, że Polska nie zostanie sama. 1 września 1939 roku jadł ze spokojem śniadanie, żona na stoliku symbolicznie postawiła mały proporczyk flagi brytyjskiej, razem oczekiwali podjęcia rychłych działań wojennych przez sojuszników. Potem ewakuacja z kraju, do sojuszniczej Rumunii, która z obawy przed reakcją Hitlera, wbrew zobowiązaniom dokonuje internowania jego jak i innych przedstawicieli rządów „pułkowników”. Opuszczony przez wielu, także przez rząd Sikorskiego w Londynie. Zmarł w 1944 roku. Książka historyczna i historia jakich mało.

Chociłowski ze swobodą wciąga czytelnika w historię jednej z najważniejszych postaci II Rzeczpospolitej, choć dziś nieco już zapomnianej. Śledząc losy bohatera poznajemy niezwykłą i rzadko prezentowaną perspektywę polskiej polityki zagranicznej. Europa w owym czasie to arena zmagań mocarstw, które chciały utwierdzić swoją dominację i państw, które do tej roli agresywnie...

Nie jest to w żadnym razie klasyczna biografia, ale raczej opowieść o Józefie Becku.
Książkę czyta się bardzo szybko, zasługą jest
tu język i styl autora.
Niemniej jednak razi trochę niemal całkowity brak obiektywizmu przy ocenie Becka - było nie było ministra spraw zagranicznych.
W całej książce znajdziemy może jedną krytyczną opinię o tej postaci.
Dlatego też daję tylko sześć gwiazdek - jest
to bardziej panegiryk niż rzetelna krytyczna biografia.
Chociaż też przyznajmy, Józef Beck to z całą pewnością postać tragiczna, a piastowanej teki ministra spraw zagranicznych II RP
w tamtym czasie z pewnością trudno
mu zazdrościć.

Nie jest to w żadnym razie klasyczna biografia, ale raczej opowieść o Józefie Becku.
Książkę czyta się bardzo szybko, zasługą jest
tu język i styl autora.
Niemniej jednak razi trochę niemal całkowity brak obiektywizmu przy ocenie Becka - było nie było ministra spraw zagranicznych.
W całej książce znajdziemy może jedną krytyczną opinię o tej postaci.
Dlatego też daję tylko...

Mam ogromny problem z oceną tej książki gdyż z jednej strony nie jest to zła pozycja - sprawnie napisana, zawierająca dużo ciekawych spostrzeżeń i faktów - z drugiej jednak strony rażąca dość bezkrytycznym uwielbieniem autora dla głównego bohatera.

Sama postać Józefa Becka jest, przynajmniej dla mnie jako laika, bardzo trudna w ocenie. Nie można mieć raczej wątpliwości iż, tak jak głosi tytuł tej pozycji, w hierarchii jego wartości była 'najpierw Polska'. Jednakże osoby piastujące najwyższe stanowiska w państwie oceniamy przez pryzmat efektów ich działań a jak wiemy Beckowi nie udało się uchronić Polski przez katastrofą wrześniową.

Czy było to w ogóle możliwe? Autor stawia tezę, że w zaistniałych okolicznościach sprawy musiały przybrać taki obrót. Wszelkie rozważania prowadzone w tej chwili na ten temat plasują się oczywiście w kategoriach political-fiction - nikt z nas nie wie jak potoczyłaby się alternatywna wersja historii. Tym niemniej dźwięczy mi w głowie myśl, że politycy wybitni to tacy którzy potrafią zmienić rzeczywistość pomimo niesprzyjających warunków zewnętrznych.

Dość karkołomną próbą obrony Becka przez autora jest stwierdzenie, iż Beck realizował jedynie wizję polityki równego odstępu, zdefiniowaną przez Piłsudskiego, stąd też nie można mu czynić zarzutu z jej finalnej nieskuteczności. Mówimy wszak o ministrze spraw zagranicznych a nie szeregowym żołnierzu którego istotnie ciężko byłoby rozliczać z wykonywania rozkazów. Stąd też, w odróżnieniu od tego co próbuje przeforsować autor, uważam, iż ponosi on pełną odpowiedzialność za kierunek i realizację polityki zagranicznej. Jak już wspomniałem nie podejmuję się odpowiedzieć na pytanie czy dało się to zrobić lepiej.

Przed przeczytaniem tej książki Józef Beck jawił mi się jako postać dość nieudolna w tej chwili bliżej mi do oceny go jako postaci tragicznej. Samą książkę polecam ale radzę czytać ją z pewną rezerwą jeśli chodzi o ocenę głównego bohatera.

Mam ogromny problem z oceną tej książki gdyż z jednej strony nie jest to zła pozycja - sprawnie napisana, zawierająca dużo ciekawych spostrzeżeń i faktów - z drugiej jednak strony rażąca dość bezkrytycznym uwielbieniem autora dla głównego bohatera.

Sama postać Józefa Becka jest, przynajmniej dla mnie jako laika, bardzo trudna w ocenie. Nie można mieć raczej wątpliwości...