Książka ciekawa, dobrze napisana, ale zbyt powierzchowna. Pozostawia duży niedosyt. Niektóre okresy życia B.P. opisane kilkoma zdaniami, a to przecież kilka lat. Zbyt okrojona bibliografia. Kilka błędów korektorskich.

Książka ciekawa, dobrze napisana, ale zbyt powierzchowna. Pozostawia duży niedosyt. Niektóre okresy życia B.P. opisane kilkoma zdaniami, a to przecież kilka lat. Zbyt okrojona bibliografia. Kilka błędów korektorskich.

Biografia najstarszego z braci Piłsudskich, którego pamięć przez 100 lat pozostawała w cieniu młodszego brata. Warto poznać tę niesłusznie zapomnianą postać, posiadającą swoje pomniki w Rosji (na Sachalinie) i w Japonii (na wyspie Hokkaido),gdzie żyją jego potomkowie. Co więcej – w 1946 roku (!) jedną z gór na już wtedy znowu rosyjskiej, a właściwie radzieckiej, wyspie nazwaną „Górą Piłsudskiego” – 419 m n.p.m.
Książka przedstawia losy Bronisława i jego rodziny począwszy od dzieciństwa, aż do śmierci i jego pośmiertnej sławy (aczkolwiek nie w ojczyźnie). Można się z niej dowiedzieć wielu ciekawostek rodzinnych, chociażby tego, że rodzice Piłsudskich byli kuzynami i na małżeństwo dostali dyspensę biskupa. Ale biologia ma gdzieś dyspensy i co najmniej troje z rodzeństwa cierpiało na choroby psychiczne, w tym jedno niemal od urodzenia. Nie wiadomo, czy i nasz bohater nie doświadczyłby tego samego z wiekiem, niektóry już widzieli symptomy W każdym razie jego melancholijne, spokojne usposobienie, pewna nieśmiałość a z czasem pacyfizm różniły go bardzo od brata. Byłby znakomitym naukowcem, ale to on pierwszy zaplątał się w spisek na życie cara Aleksandra III, za co skazano go – wraz z Aleksandrem Iliczem Uljanowem – starszym bratem Lenina, na karę śmierci. Na szczęście dla ludzkości zamieniono mu ją na katorgę na Sachalinie, ówczesnym rosyjskim piekle. Jak wielu wybitnych Polaków Bronisław Piłsudski w pełni wykorzystał tą szansę, stając się badaczem kultur ludów Sachalinu, szczególnie Nawchów i Ajnów. Książka opowiada o tym jak do tego doszło oraz co – poza pamięcią – nasz bohater pozostawił za sobą na wyspie. Wbrew temu, co przedstawiono w powieści „Akan” wątpliwe, czy spotkał tam Czechowa a także późniejszego admirała Porębskiego.
Następnie autor podąża za starszym z Piłsudskich w jego drodze do kraju, której fragment wykorzystał … Stefan Żeromski w „Urodzie życia”.
W historii naszego bohatera nie brak także wątków romansowych, zarówno bardzo romantycznych, jak i tragicznych. Autor nie pomija też tak przyziemnych, a jednak ważnych spraw, jak sytuacja finansowa Piłsudskiego po powrocie do Europy oraz … brak zainteresowania jego wiedzą i doświadczeniami.
Wreszcie po wielu łyżkach dziegciu dostajemy i beczułkę miodu. W latach osiemdziesiątych dzięki japońskiej technice okazało się, że udało mu się zachować dla potomnych nagrania autentycznych Ajnów, ich pieśni, muzyki i obrzędów, zaś Kazuyasu Kimura, jego żyjący w Japonii wnuk, okazał się być ostatnim z Piłsudskich po mieczu. I znowu okazało się, że nasz wybitny etnograf jest bardziej doceniany w Japonii i w Rosji, niż w swoim kraju, gdzie w żaden sposób go nie upamiętniono. Dlatego warto czytać takie biografie, a także poświęconą im beletrystykę, jak wspomniany już „Akan”. Cudze chwalicie, swego nie znacie, sami nie wiecie, co posiadacie.

Biografia najstarszego z braci Piłsudskich, którego pamięć przez 100 lat pozostawała w cieniu młodszego brata. Warto poznać tę niesłusznie zapomnianą postać, posiadającą swoje pomniki w Rosji (na Sachalinie) i w Japonii (na wyspie Hokkaido),gdzie żyją jego potomkowie. Co więcej – w 1946 roku (!) jedną z gór na już wtedy znowu rosyjskiej, a właściwie radzieckiej, wyspie...

Książka w jakiś sposób wypełnia pewną lukę historyczną, przybliża sylwetkę brata marszałka Józefa Piłsudskiego, Bronisława, postać przez długi czas nieistniejącą w oficjalnych publikacjach. Autor książki przedstawił historię życia człowieka zupełnie odmiennego od wielkiego wodza, dla wielu odkrywając w ogóle istnienie tej postaci.

Możemy prześledzić życie Bronisława od dzieciństwa z wieloma utrapieniami, m. in. kłopotami szkolnymi, przez pełną emocji i wahań młodość, zesłanie i pobyt na krańcu świata – Sachalinie, aż po samobójczą śmierć w nurtach Sekwany.

Spora część książki poświęcona jest jego pobytowi na zesłaniu, a zwłaszcza fascynacji Ajnami. W odległym kraju znalazł żonę i pozostawił potomków, a dla większości z nich wiadomość o ich rodzinnych związkach z Bronisławem była niespodzianką. Niektórzy jednak nie potrafią zrozumieć postępowania Piłsudskiego, może tkwi w nich żal za opuszczenie ajnuskiej żony z małymi dziećmi.

Po przeczytaniu tej biografii powstaje przesiąknięty smutnymi skojarzeniami wizerunek człowieka mocno przeżywającego każdą sytuację, skłonnego do refleksji, z trudem odnajdującego się w świecie.
ZJ
źródło: www.szkolnyklubrecenzenta.pl

Książka w jakiś sposób wypełnia pewną lukę historyczną, przybliża sylwetkę brata marszałka Józefa Piłsudskiego, Bronisława, postać przez długi czas nieistniejącą w oficjalnych publikacjach. Autor książki przedstawił historię życia człowieka zupełnie odmiennego od wielkiego wodza, dla wielu odkrywając w ogóle istnienie tej postaci.

Możemy prześledzić życie Bronisława od...

Broniś, brat Ziuka: zasypywanie niepamięci

Ziuka znają wszyscy, Bronisia prawie nikt. Byli braćmi, ale nie łączyło ich podobieństwo charakterów. Ziuk był człowiekiem walki, Broniś pacyfistą. Obaj zostali skazani za działalność polityczną i zesłani – obaj za niewielki i dość przypadkowy udział w zamachu na cara. Potem Ziuk stanął na czele Legionów Polskich, Broniś był przeciwnikiem działań zbrojnych i wszelkiej przemocy.

Ziuk stanął na czele odrodzonej Polski, Broniś odkrył w sobie duszę etnografa i został na Sachalinie (a potem w Japonii),badając kulturę tamtejszych autochtonów. Bywało, że nie widywali się latami, ale do końca życia Bronisia - zakończonego samobójstwem - darzyli się prawdziwie braterską miłością. Bronisław Piłsudski zawsze żył w cieniu brata. W szkole i w miłości to Józef miał więcej szczęścia. I to szczęście nie opuszczało go do końca.

Józef Piłsudski wypuszczony przez Niemców z Magdeburga zostaje naczelnikiem państwa. Polacy cieszą się z odzyskanej niepodległości. A nad Bronisławem zapada kurtyna milczenia, która kończy się dopiero kilkadziesiąt lat później. Niezasłużenie.

Dopiero pod koniec XX wieku okazało się, że Bronisław to jeden z najwybitniejszych badaczy folkloru na świecie. To on zachował dla potomności kulturę Ajnów i Niwchów – niemal wymarłych już ludów Dalekiego Wschodu. Odkrycie przez Japończyków spuścizny Bronisława okazało się międzynarodową sensacją naukową. Dało to początek renesansowi jego dokonań naukowych. Odtąd cyklicznie odbywają się sympozja naukowe poświęcone dorobkowi Bronisława, nakręcono o nim kilka dokumentalnych filmów. W Jużnosachalińsku stanął jego pomnik, drugi wznieśli Japończycy na Hokkaido – nieopodal ajnuskiego skansenu, który rocznie odwiedza kilkaset tysięcy osób.

Bronisław żył na Dalekim Wschodzie prawie dwadzieścia lat. Założył tam nawet rodzinę. Ożenił się z dziewczyną ajnuską i miał z nią dwoje dzieci. Nosił symboliczny przydomek Króla Ajnów. Pełen nadziei powrót do ojczyzny okazał się rozczarowaniem. Nie dość, że porzucił rodzinę, to wszędzie w Polsce spotykała go obojętność. Nikogo nie obchodziła jego wiedza, nie mógł znaleźć pracy. Przeniósł się więc do Paryża, ale i tam wpadł w wir politycznych rozgrywek polskiej emigracji politycznej. Światek intryg i swarów zawsze go mierził, był mu obcy i nieprzyjazny. Odkąd wyjechał z Azji był bardzo samotny, nie wiodło mu się w sprawach sercowych. Całe jego życie stało się błąkaniem po omacku. Depresja ostatecznie rzuciła go w nurt Sekwany. Stało się to 17 maja 1918 r. Kilka miesięcy później jego brat stanął na czele wolnej Polski.

W Japonii – obok Chopina, Wałęsy i Jana Pawła II – Bronisław Piłsudski należy do czwórki najbardziej znanych Polaków. W Polsce nadal jest obłożony anatemą obojętności. Na szczęście widać światełko w tunelu. Oto staraniem Iskier ukazała się arcyciekawa biografia „Bronisława Piłsudskiego pojedynek losem”. Jej autor, Jerzy Chociłowski, przypomina sylwetkę Bronisława wnikliwe i rzeczowo. Nie pisze laurki dla pokrzywdzonego przez los i historię brata naczelnika państwa. Wydobywa postać z mroku dziejów, dopominając się o należne jej miejsce w historii polskiej etnografii i zbiorowej świadomości. Na uwagę zasługuje również piękny język i styl pisarski Chociłowskiego. Śledząc serię biografii Iskier, to znak rozpoznawczy wydawnictwa.

Broniś, brat Ziuka: zasypywanie niepamięci

Ziuka znają wszyscy, Bronisia prawie nikt. Byli braćmi, ale nie łączyło ich podobieństwo charakterów. Ziuk był człowiekiem walki, Broniś pacyfistą. Obaj zostali skazani za działalność polityczną i zesłani – obaj za niewielki i dość przypadkowy udział w zamachu na cara. Potem Ziuk stanął na czele Legionów Polskich, Broniś był...

Za mało, chciałoby się wiedzieć jeszcze więcej. Ogólnie Bronisław Piłsudski zawsze był dla mnie postacią niezmiernie fascynującą. Bardzo się cieszę, że taka biografia powstała. Gorąco polecam. Niesamowity polski akcent w japońskiej historii.

Za mało, chciałoby się wiedzieć jeszcze więcej. Ogólnie Bronisław Piłsudski zawsze był dla mnie postacią niezmiernie fascynującą. Bardzo się cieszę, że taka biografia powstała. Gorąco polecam. Niesamowity polski akcent w japońskiej historii.