Czytanie książki Ignacego Balińskiego jest jak podróż w czasie albo rozmowa z nestorem rodu. Autor prowadzi nas przez Warszawę, wspominając pierwsze chwile w tym mieście, czyniąc obserwacje wielorakiego rodzaju. Kiedy przyjechał do stolicy w charakterze ucznia nie mógł przypuszczać, że zwiąże się z tym miastem na dobre i że całe jego życie zawodowe łączyć się będzie z Warszawą.
Wspomnienia zapisał u schyłku życia, na emigracji wymuszonej przez wybuch II wojny światowej. Nie dziwi więc wyjątkowy stosunek autora do miasta i chęć odtworzenia jak najlepiej jego atmosfery, przede wszystkim jednak, przedstawienia czytelnikowi ludzi, którzy w nim mieszkali.
Uczeń polskiej szkoły kończy edukację z przekonaniem, że w czasach zaborów nie liczyło się nic innego, jak walka o niepodległość. Baliński, świadek tamtych czasów przekonuje, że to nieprawda. Życie toczyło się swoimi torami, Polacy robili kariery, rozkręcali biznesy i prowadzili bogate życie towarzyskie pod panowaniem cara. Imponująca jest galeria rodów i nazwisk, które w tamtych czasach miały znaczenie. Doskonale wykształceni ludzie, którzy wywierali istotny wpływ na edukację, kulturę i rozwój Polski. Bardzo ich w obecnych czasach brakuje.
I choć książka bywa czasem nużąca, przez nadmiar nazwisk i anegdotek, warto do niej sięgnąć, żeby zrozumieć na czym polega bogactwo wielokulturowego społeczeństwa ze zróżnicowanymi klasami społecznymi. To była zupełnie inna Polska. Z zupełnie innymi perspektywami i możliwościami.

Czytanie książki Ignacego Balińskiego jest jak podróż w czasie albo rozmowa z nestorem rodu. Autor prowadzi nas przez Warszawę, wspominając pierwsze chwile w tym mieście, czyniąc obserwacje wielorakiego rodzaju. Kiedy przyjechał do stolicy w charakterze ucznia nie mógł przypuszczać, że zwiąże się z tym miastem na dobre i że całe jego życie zawodowe łączyć się będzie z...

Wspomnienia zwykle budzą we mnie żal. Żal, że czegoś już nie ma. Nie ma nie dlatego, że ludzie których te wspomnienia dotyczą już nie żyją, nie dlatego, że wiele z miejsc opisanych w książce wygląda teraz inaczej i nie dlatego, że zmieniły się ubiory, rozrywki, obyczaje. Mój żal dotyczy nieobecności tego, co zostało zmienione nie przez tzw. bieg życia, ale przez burze historii.

Ignacy Baliński – pisarz, publicysta, społecznik, prawnik, sędzia Sądu Najwyższego w II RP. Autor znanego większości z nas wierszyka, który jest fragmentem przesłania Balińskiego do swoich synów:
„Chcesz być kimś w życiu, to się ucz,
Abyś nie zginął w tłumie;
Nauka – to potęgi klucz,
W tym moc, co więcej umie.
I zważ, nie popchną tego wstecz,
Ani pochłoną fale,
Kto umie choćby jedną rzecz,
Lecz umie doskonale.”

Urodził się w 1862 r., od września 1939 r. mieszkał w Wielkiej Brytanii. Tam w 1942 r. zaczął pisać swoje wspomnienia o Warszawie (miał wtedy osiemdziesiąt lat). Wspomnienia sięgają roku 1873, kiedy to autor przybył do Warszawy „na naukę” i obejmują głównie koniec XIX i początek XX wieku. Baliński niezwykle żywo, z miłością i ogromną szczegółowością opisuje Warszawę, którą poznał, pokochał i która jest jego Warszawą. Wspomina budynki, ulice, instytucje i wydarzenia. Opisuje zwyczaje i życie codzienne Warszawy niezwykle sugestywnie: w odbiorze lektury udział brały wszystkie zmysły – słyszałam np. huk dorożek, których koła okute żelazem przetaczały się po bruku, zmysł smaku podrażniały opisy białej kawy na ranne śniadanie i wielkanocne baby, których ciasto wyglądało jak „brabanckie koronki”, wzrok zatrzymywał się na mężczyznach, koniecznie z zarostem (chyba, że był to ksiądz, aktor albo służący podający do stołu) w ubiorach, które wraz z epoką zostały w przeszłości. Wspomina ludzi, których spotkał, nie zapominając zaznaczyć ich wpływu dla życia społecznego, dla miasta.

Pisanie wspomnień o Warszawie autor zakończył w 1944 r.

O ich kształcie z pewnością zadecydował czas, tęsknota i miejsce autora w ówczesnej Warszawie.

Polecam, nie tylko dla czytelników związanych z Warszawą.

Wspomnienia zwykle budzą we mnie żal. Żal, że czegoś już nie ma. Nie ma nie dlatego, że ludzie których te wspomnienia dotyczą już nie żyją, nie dlatego, że wiele z miejsc opisanych w książce wygląda teraz inaczej i nie dlatego, że zmieniły się ubiory, rozrywki, obyczaje. Mój żal dotyczy nieobecności tego, co zostało zmienione nie przez tzw. bieg życia, ale przez burze...

Niezwykła książka o mieście, którego już nie ma. Przedstawione są w niej nie tylko ważne dla Warszawy budynki czy ulice, ale również życie codzienne jej mieszkańców i relacje Warszawy z innymi miastami. Wrażenie robią szczegółowe genealogie pojawiających się w książce osób i pietyzm, z jakim opisano wszelkie miejsca związane z życiem w Warszawie, takie jak sklepy, zakłady fryzjerskie, dworce, komunikacja miejska, tor wyścigów konnych... Wyłania się z tego opisu miasto na pół zapomniane, zamieszkane niby to przez Polaków, ale jakich innych! Baliński przywołuje wspomnienia związane z dorastaniem w inteligenckim domu, przybliża proces edukacji w 2 połowie XIX wieku, pokazuje, jak wszechstronni byli przedstawiciele wyższych wartsw społecznych. Robi to tak plastycznie, że wszystko można sobie z łatwością wyobrazić, i tylko żal ściska, że tej inteligencji już nie ma.

Niezwykła książka o mieście, którego już nie ma. Przedstawione są w niej nie tylko ważne dla Warszawy budynki czy ulice, ale również życie codzienne jej mieszkańców i relacje Warszawy z innymi miastami. Wrażenie robią szczegółowe genealogie pojawiających się w książce osób i pietyzm, z jakim opisano wszelkie miejsca związane z życiem w Warszawie, takie jak sklepy, zakłady...

Interesująca źródło do dziejów Warszawy przełomu XIX i XX wieku. Autor opisuje nam nie tylko wygląd zewnętrzny miasta, które przestało istnieć w skutek działań II wojny światowej i tzw. powojennej odbudowy, jego wspaniałe kamienice i gmachy, ale też zwyczaje panujące wtedy wśród ludzi. Ich naukę, pracę, troski i zabawy.
Wadą wspomnień jest status socjalny autora. Był on przedstawicielem elit społecznych tamtej doby co dość mocno odbija się w jego dziele. Opisuje Warszawę z perspektywy salonów co powoduje, że nie uświadczymy problemów zwykłych mieszkańców Warszawy którzy w pocie czoła musieli walczyć o codzienny byt, a żyli przy tym w warunkach urągających jakimkolwiek normą. Wszystko jest miłe, ładne i przyjemne.
Tym bardziej należy żałować, że w analogicznym czasie nie powstało wspomnienie opisujące naszą stolicę z perspektywy przeciętnego Kowalskiego (do takich typów prac nie można zaliczyć dzieł wspomnieniowych wydawanych w PRL, które naznaczone były obowiązującą wtedy ideologią).

Interesująca źródło do dziejów Warszawy przełomu XIX i XX wieku. Autor opisuje nam nie tylko wygląd zewnętrzny miasta, które przestało istnieć w skutek działań II wojny światowej i tzw. powojennej odbudowy, jego wspaniałe kamienice i gmachy, ale też zwyczaje panujące wtedy wśród ludzi. Ich naukę, pracę, troski i zabawy.
Wadą wspomnień jest status socjalny autora. Był on...