Jestem bezkrytyczny. Arcydzieło.

Jestem bezkrytyczny. Arcydzieło.

Ostatnia część cyklu zapoczątkowanego „Dziećmi Arbatu”. O ile jednak pierwsze dwa tomy były przeznaczone do publikacji w ZSRR i do tego jeszcze w latach 60-tych, o tyle kolejne pisane były już pod koniec jego istnienia, zaś „Proch i pył” po upadku Sojuza. To widać – nie w stylu, lecz w merytorycznej zawartości. Już nie ma krytyki Stalina za odejście od ideałów Lenina. Matka Saszy wyjaśnia synowi, że za czasów wodza rewolucji tak samo zabijano i więziono ludzi. Złem okazuje się sama kolektywizacja oraz przywiązanie radzieckich chłopów do ziemi poprzez … nie wydawanie im dowodów, uprawniających do opuszczenia wsi etc.
Tak jak w poprzednich tomach, aktualne losy Saszy, koleżanek i kolegów są przedstawione na przemian z decyzjami i spotkaniami Stalina a także – co jest nowością – Żukowa. Powieść obejmuje lata 1938-1943, co oznacza, że akcja w obu wątkach bardzo przyśpiesza. W części historycznej obejmuje m.in. okoliczności podpisania paktu Ribbentrop-Mołotow wraz z dodatkowym protokołem (obecnie kwestionowanym w czasach Putina w ramach jego propagandy),wybuch II wojny światowej, bitwy o Moskwę, Stalingrad i pod łukiem Kurskim i nie tylko.
Z kolei wątek fabularny mocno się wikła, ale w sposób logiczny i wiarygodny. Autor pokazał w nim, jaki konsekwencje decyzji podejmowanych na Kremlu. Ryba psuje się bowiem od głowy i to zepsucie zatruwa cały organizm. Widzimy, jacy ludzie robili kariery, nawet w skali mikro, w prowincjonalnych miastach Sojuza, a jakim łamano życie. Komu wolno było ufać, a komu nie. No i skuteczność machiny propagandowej oraz zwykły ludzki strach.
I jest to lektura smutna, albowiem w odróżnieniu od twórczości popkulturowej, Rybakow nie czyni z młodzieży z Arbatu superbohaterów, którym wszystko się udaje, dobro rzadko jest wynagradzane, za to zło nigdy karane. Nie każda miłość ma szanse się spełnić, a nawet odwzajemnić i nie wszystkie przygody muszą się dobrze skończyć. Jednym słowem – jak w życiu.
Powieść czyta się świetnie i szybko. Widać, że o tamtych czasach potrafili pisać ci, którzy je przeżyli. Znali realia i sami doświadczyli tego, z czym zapoznają czytelników. Aż szkoda, że autor nie zrealizował pierwotnego zamierzenia i nie doprowadził cyklu do referatu Chruszczowa z 1956 roku. Z drugiej strony dobrze, że nikt nie próbował pokusić się o pisanie jakiegokolwiek ciągu dalszego. Bohaterowie i ich przygody powinny odchodzić wraz z autorem, który powołał je do życia.

Ostatnia część cyklu zapoczątkowanego „Dziećmi Arbatu”. O ile jednak pierwsze dwa tomy były przeznaczone do publikacji w ZSRR i do tego jeszcze w latach 60-tych, o tyle kolejne pisane były już pod koniec jego istnienia, zaś „Proch i pył” po upadku Sojuza. To widać – nie w stylu, lecz w merytorycznej zawartości. Już nie ma krytyki Stalina za odejście od ideałów Lenina. Matka...

,,Rewolucję zaczynają idealiści, a kończą łajdacy, którzy ich likwidują".

Jakie to prawdziwe. Seria książek Anatolija Rybakowa przedstawia prawdziwą twarz rewolucji sowieckiej. Lenin wymarzył sobie świat równych ludzi, gdzie nie rządziłaby burżuazja. Nie powiem by to była utopia. Trocki myślał podobnie, ale popełnili jeden błąd - zlekceważyli pewnego człowieka - Stalina. Zbyt pochopnie go ocenili, był niebezpieczny od samego początku, ale zbagatelizowali sprawę. Kiedy Lenin tracił siły, Stalin przejmował władzę. Zamienił ZSRR w państwo pełne terroru, skupił władzę na sobie, i wprowadził kult jednostki (Przemienienie Carycyna w Stalingrad). Krajem żądzą łajdacy, swołocze, którym są przyznawane nagrody, awanse (Szarok, Wadim). Całe NKWD to byli kryminaliści, a sami sądzili niewinnych ludzi. Państwo Stalina nie było rajem. Uważam, że lektury takie jak te, są skutecznym lekiem, by kogokolwiek wyleczyć z "sowieckiego komunizmu".

Książka to też rzetelny portret Stalina. Bezduszny, bezlitosny dla dawnych towarzyszy, dla rodziny i niewinnych ludzi. Także krótkowzroczny. Było wiadomo, że sowiecki wywiad był niezawodny. Miał informacje z pierwszej ręki, a bagatelizował sprawę - szczególnie gdy było znane światu, że Hitler planuje atak na Związek Radziecki. Lenin zbudował państwo, a Stalinowi mało brakowało by doprowadził do jego upadku. Fakt, że po drugiej wojnie światowej ZSRR stało się potęgą, ale bez pomocy amerykańskiej, brytyjskiej, bez otwarcia drugiego frontu, bez pomyłki Hitlera (do walki z czerwonym kolosem musiał skupić wszystkie jednostki, by zdążyć przed srogą zimą, która jak się okazało spaliła jego plany na panewce),państwo Stalina zostałoby zrównane z ziemią.

Jeżeli chodzi o losy bohaterów książki. Jestem zawiedziony. Dlaczego? Sasza, aresztowany i skazany niesłusznie. Jakimś cudem odzyskał wolność i pozycję, bo o tym wszystkim decydował przypadek, albo jego siła ducha i wykształcenie. Dorobił się stopnia majora - inżyniera, a zginął. Ileż to on posmakował życia, i wolności? To był jeszcze młody człowiek. Smutny koniec.

Można nawet z jego życia wziąć cenną lekcję, jeśli ktoś Ci się podoba, jeśli na kimś Ci zależy, to powiedz. Warwarze wystarczyłoby tylko słowo, a mogłaby być z nim. Dopiero śmierć ich połączyła...

Jeszcze tak na marginesie, po przeczytaniu czuję niedosyt, dlaczego? Gdyż mam wrażenie, iż lektura nie została skończona. Może autor miał taki zamiar? Nadał kompozycję otwartą, by czytelnik sam dopowiedział zakończenie. Zaznaczam, że w państwie Stalina nie znało się ani dnia, ani godziny kiedy ujdziesz z życiem, a kiedy je stracisz.

,,Rewolucję zaczynają idealiści, a kończą łajdacy, którzy ich likwidują".

Jakie to prawdziwe. Seria książek Anatolija Rybakowa przedstawia prawdziwą twarz rewolucji sowieckiej. Lenin wymarzył sobie świat równych ludzi, gdzie nie rządziłaby burżuazja. Nie powiem by to była utopia. Trocki myślał podobnie, ale popełnili jeden błąd - zlekceważyli pewnego człowieka - Stalina....

No i się skończył cykl ,,Dzieci Arbatu" i jestem niepocieszona, że to już koniec, że zakończenie było takie a nie inne..Choć z drugiej strony przez takie zakończenie zdecydowanie książka wywołuje jeszcze większe emocje..

Jestem zachwycona Rybakowem - jego pomysł na ten cykl powieści kupuję w 100%. Język i styl też bez zarzutu. Dla mnie to arcydzieła, które w moim osobistym rankingu zdecydowanie zasługują na 10 gwiazdek. Tam było wszystko to co lubię i czego oczekuję, kiedy sięgam po książkę.

Aha i jeszcze jedna ważna sprawa godna podkreślenia - serial ,,Dzieci Arbatu" zrobiony na podstawie książek Rybakowa, choć też bardzo dobry i godny obejrzenia, zdecydowanie nie umywa się do powieści. Duuuużo wątków scenarzyści i reżyserzy sobie pominęli albo przedstawili nieco inaczej..

No i się skończył cykl ,,Dzieci Arbatu" i jestem niepocieszona, że to już koniec, że zakończenie było takie a nie inne..Choć z drugiej strony przez takie zakończenie zdecydowanie książka wywołuje jeszcze większe emocje..

Jestem zachwycona Rybakowem - jego pomysł na ten cykl powieści kupuję w 100%. Język i styl też bez zarzutu. Dla mnie to arcydzieła, które w moim osobistym...

"Stalin pokazał krajowi, jak ma zamiar walczyć. Dowódca frontu zachodniego, Pawłow, któremu na dwa dni przed wybuchem wojny zabroniono zająć stanowiska bojowe wzdłuż granicy, został rozstrzelany wraz z całym sztabem."

"Stalin pokazał krajowi, jak ma zamiar walczyć. Dowódca frontu zachodniego, Pawłow, któremu na dwa dni przed wybuchem wojny zabroniono zająć stanowiska bojowe wzdłuż granicy, został rozstrzelany wraz z całym sztabem."

Jedna ze smutniejszych i przerażających książek jakie czytałem. Można powiedzieć, że głównym bohaterem jest wszechogarniający strach przed nieuchronną "sprawiedliwością" stalinizmu. Jest on jakby tłem dla całego opowiadania i jest obecny w każdym wątku. Tytuł książki bardzo adekwatny - dla Stalina ludzkie życie nie miało żadnej wartości. Czytając, można poczuć atmosferę tamtego okresu, zapoznać się z motywami postępowań ludzi z obu stron barykady. Tych, którzy tworzyli ten system i ofiar tego systemu. Jednak linia pomiędzy nimi była bardzo cienka i z samego piedestału można było łatwo skończyć w łagrze, albo z kulką w potylicy...

Jedna ze smutniejszych i przerażających książek jakie czytałem. Można powiedzieć, że głównym bohaterem jest wszechogarniający strach przed nieuchronną "sprawiedliwością" stalinizmu. Jest on jakby tłem dla całego opowiadania i jest obecny w każdym wątku. Tytuł książki bardzo adekwatny - dla Stalina ludzkie życie nie miało żadnej wartości. Czytając, można poczuć atmosferę...

Cale szczescie ksiazka znaleziona po dlugich miesiacach szukania...

Final historii Saszy i reszty Arbackiej mlodziezy trzyma w napieciu do samego konca. Rewelacyjna fabula i polaczenie watkow przez autora.

Szkoda ze taka historia nie doczekala jeszcze nowego wydania, latwiejszego w dostepie. Bardzo polecam!

Cale szczescie ksiazka znaleziona po dlugich miesiacach szukania...

Final historii Saszy i reszty Arbackiej mlodziezy trzyma w napieciu do samego konca. Rewelacyjna fabula i polaczenie watkow przez autora.

Szkoda ze taka historia nie doczekala jeszcze nowego wydania, latwiejszego w dostepie. Bardzo polecam!

Smutne zakończenie smutnej historii. Tak wygląda ponura rzeczywistość radzieckiego reżimu, sterowanego przez egoistycznego, krótkowzrocznego wąsacza i bandę sadystów na jego usługach. Z zażenowaniem czyta się o pseudo-strategicznych wyczynach wojennych Stalina. Posłał miliony ludzi na pewną śmierć, łamiąc im przy tym życie i serca. Historia niby znana, ale za każdym razem czytam ją z wielką konsternacją.

Smutne zakończenie smutnej historii. Tak wygląda ponura rzeczywistość radzieckiego reżimu, sterowanego przez egoistycznego, krótkowzrocznego wąsacza i bandę sadystów na jego usługach. Z zażenowaniem czyta się o pseudo-strategicznych wyczynach wojennych Stalina. Posłał miliony ludzi na pewną śmierć, łamiąc im przy tym życie i serca. Historia niby znana, ale za każdym razem...

Ostatnia część trylogii o Dzieciach Arbatu to wspaniałe ukoronowanie serii i wyśmienita książka.
O ile pierwszą część uznałam za najbardziej fabularną, drugą - polityczną, tak trzecia, ze względu na opisywany okres czasu, koncentruje się na działaniach militarnych. Rybakow dobrze radzi sobie z oddaniem charakteru prostych (ledwo przeszkolonych poborowych) żołnierzy. Niezwykle interesująco przedstawił ludzi uwięzionych między dwoma reżimami. Jego bohaterowie, którzy nienawidzą Stalina i radzieckiego kraju, znajdują w sobie ogromne pokłady patriotyzmu, które nakazują im bronić ojczyzny.
Autor zakończył dużą liczbę wątków, nie kusząc się o przekoloryzowane, na siłę szczęśliwe zakończenie. Ciekawie przedstawił również zamach na Trockiego oraz obsesję Stalina na jego punkcie. Sama zresztą sylwetka Stalina opisana została perfekcyjnie - książka ta pokazuje, jak wielkie istnień kosztowała pycha jednego człowieka.
"Proch i Pył" wydał mi się bardziej porywający niż "35 i później", od książki ciężko się oderwać. Przykro było również pożegnać się z tą serią, aczolwiek jestem pewna, że jeszcze będę wrócę do czytania o losach pokolenia, któremu stalinizm odebrał nadzieję, wiarę, przyjaciół - a często nawet życie.

Ostatnia część trylogii o Dzieciach Arbatu to wspaniałe ukoronowanie serii i wyśmienita książka.
O ile pierwszą część uznałam za najbardziej fabularną, drugą - polityczną, tak trzecia, ze względu na opisywany okres czasu, koncentruje się na działaniach militarnych. Rybakow dobrze radzi sobie z oddaniem charakteru prostych (ledwo przeszkolonych poborowych) żołnierzy....

I tak oto dobiegła końca wspaniała historia Saszy i reszty mieszkańców Arbatu. Nawet łezka w oku się zakręciła na zakończenie ;-) Polecam gorąco cały cykl, żadna część mnie nie zawiodła.

I tak oto dobiegła końca wspaniała historia Saszy i reszty mieszkańców Arbatu. Nawet łezka w oku się zakręciła na zakończenie ;-) Polecam gorąco cały cykl, żadna część mnie nie zawiodła.