Pierwsze co przyszło mi na myśl po lekturze, to: „Trzech panów w łódce nie licząc psa”, ale nie z angielskim humorem, którego nie rozumiem i mnie nie śmieszy, tylko z naszym polskim wiejskim komizmem, dowcipem, który bawił mnie i sprawiał olbrzymią przyjemność w trakcie czytania. Wprawdzie i tu, i tam komiczne zdarzenia, opowiastki i anegdotki, tyle że w łódce - londyńskie nadęte mieszczuchy, a tu dwaj przaśni swojscy wieśniacy - mieszkańcy mazurskich Świnioryjów. Wiecznie pijani i nieogarnięci, ale wiedzą co to przyjaźń, lojalność i poczucie honoru. Jakby żywcem wyjęci z ławeczki przed sklepem w wilkowyjskim „Ranczu". A może raczej młodsi koledzy Jakuba Wędrowycza? Mniejsza o to i tak są nie do podrobienia.
Nie mogę tylko pojąć jak to się dzieje, że taką fajową książkę przeczytało tylko 21 osób i ma zaledwie pięć opinii. Rzadko coś rekomenduję, bo polecanie to rzecz ryzykowna, ale tym razem polecam szczerze. Na pewno nie jest to arcydzieło, ale potężny kawał literatury bawiącej. Zależy tylko jakie kto ma poczucie humoru. Ja czytałam cały czas z uśmiechem na ustach.
Można przeczytać ciurkiem, można na raty, bo to raczej zbiór luźno powiązanych historyjek niż spójna opowieść.
Zachęcam szczerze do poznania się z dwoma ochlaptusami - Waldkiem Paciają i Mundkiem Waśką. Takich chwatów pewnie nie spotkaliście na żywo, bo jakby i ktoś spotkał, to by zrobił w tył zwrot i uciekał byle dalej od pijusa. Tymczasem taki wiejski moczymorda ma o czym opowiadać! Tylko trzeba się wsłuchać.

PS. Jestem zachwycona, że poznałam Waldka i Mundka, a stało się tak za sprawą listopadowego Wyzwania LC.

Pierwsze co przyszło mi na myśl po lekturze, to: „Trzech panów w łódce nie licząc psa”, ale nie z angielskim humorem, którego nie rozumiem i mnie nie śmieszy, tylko z naszym polskim wiejskim komizmem, dowcipem, który bawił mnie i sprawiał olbrzymią przyjemność w trakcie czytania. Wprawdzie i tu, i tam komiczne zdarzenia, opowiastki i anegdotki, tyle że w łódce - ...

Całkiem przyjemna książka, dobrze się ją czyta (pochłonęłam całość w 2 dni). Opowiadania są krótkie, co dla mnie również jest zaletą.
Rzeczywiście w pewnym stopniu przypomina Wędrowycza, jednak nie do końca. Bohaterowie są nieco inni, a zupełnie inna jest fabuła i styl. Tu jest mniej przaśnie, ale też jest więcej niedomówień. W wielu opowiadaniach po prostu czegoś brakuje: jakiegoś dokładnego wyjaśnienia, dlaczego coś miało miejsce albo jak się skończyło.
Mimo to jest to lekka i przyjemna lektura.

Całkiem przyjemna książka, dobrze się ją czyta (pochłonęłam całość w 2 dni). Opowiadania są krótkie, co dla mnie również jest zaletą.
Rzeczywiście w pewnym stopniu przypomina Wędrowycza, jednak nie do końca. Bohaterowie są nieco inni, a zupełnie inna jest fabuła i styl. Tu jest mniej przaśnie, ale też jest więcej niedomówień. W wielu opowiadaniach po prostu czegoś brakuje:...

Andrzej Pilipiuk raczej nie wygrałby procesu o plagiat, ale ta książka to kalka przygód Jakuba Wędrowycza. Bohaterowie są bardziej cywilizowani, nie sieją, aż takiego spustoszenia, mnie jest również przemocy. Są jednak odpowiednikami Jakuba i Semena, piją, walczą ze złem, z żywymi trupami, spotykają małpoluda itd. Bardzo podobne, acz nieco delikatniejsze jest poczucie humoru. Miłym zaskoczeniem było zakończenie.

Jakud Wędrowicz w wersji soft.

Andrzej Pilipiuk raczej nie wygrałby procesu o plagiat, ale ta książka to kalka przygód Jakuba Wędrowycza. Bohaterowie są bardziej cywilizowani, nie sieją, aż takiego spustoszenia, mnie jest również przemocy. Są jednak odpowiednikami Jakuba i Semena, piją, walczą ze złem, z żywymi trupami, spotykają małpoluda itd. Bardzo podobne, acz nieco delikatniejsze jest poczucie...

Udany debiut!
Świnioryje - mazurska wieś, fikcyjna, ale jakże bliska naszym stereotypowym wyobrażeniom, zapomniana przez Boga i ludzi. W niej przeplata się to, co było, co jest a nawet… co będzie. Zapach sitowia porastającego jezioro miesza się z aromatem lasu i smrodem przetrawionego alkoholu, w większości wyrabianego domowymi sposobami. Sklep, przystanek autobusowy, kościół, asfaltowa droga wiodąca do najbliższego gminnego miasteczka i… To już wszystko. Jak w takiej scenerii może odnaleźć się porzucony mężczyzna – Waldemar Paciaja, będący w sile wieku rencista, ciągle jednak sprawny fizycznie i umysłowo? Bez zobowiązań, konkretnego zajęcia snuje się po Świnioryjach i przeważnie trafia na podwórko Mundka Waśki, które staje się centrum opisanego świata. A kiedy dwóch Polaków się spotka, to ze sprytnie urządzonej skrytki wyjmują pędzony przez miejscowego alchemika, dawnego nauczyciela chemii, swojski bimberek. Czasem wymkną się nad jezioro, siadają na ugryzionym zębem czasu pomoście i mocząc stopy w wodzie, kontemplują widzianą ze swojego mazurskiego zakątka rzeczywistość, próbując zrozumieć rządzące przyrodą prawa. Nuda. Jednak i ten mały zakątek świata kryje swoje tajemnice, ciemne strony, tęsknoty, niezabliźnione, dawno niewyjaśnione sprawy. Przemysław R. Cichoń przeprowadza czytelników przez całą gamę znanych im z kulturowych przekazów motywów, od cudownego lustra, w którym zagłębiamy się w bajkowy świat, po zwycięską potyczkę z „zombiakami”. Wraz z bohaterami stara się odnaleźć sens tej sennej egzystencji i aby uatrakcyjnić im życie obdarowuje Waldka nadprzyrodzonymi zdolnościami, dającymi mu możliwość widzenia i logicznego wyjaśniania wielu dziejących się dookoła niegodziwości. Siłę tę „wiejski moczymorda” otrzymuje od samego Boga, co sugeruje nam autor w jednym z rozdziałów. Opisane w książce wydarzenia mają swoją przyczynę i konsekwencje. Pod wpływem sennych widziadeł sam Waldi zmienia podejście do życia i inaczej postrzega przydarzające się mu przygody. Powoli, ale sukcesywnie dochodzi do wniosku, że oprócz wypitego alkoholu można odnaleźć inne, równie atrakcyjne sposoby spędzenia wolnego czasu a pomaganie ludziom potrafi wywołać w naszych umysłach zdwojoną eksplozję endorfin.
Przemysław R. Cichoń oddał w nasze dłonie swoją pierwszą książkę, w której oprócz miłego wspomnienia dziecięcych i młodzieńczych lektur odnajdziemy przesłania, subtelne, pełne wrażliwości wskazówki. Dowiemy się, że nawet z samego dna możemy wypłynąć na powierzchnię. Pamiętajmy również, że nasze życie to jedynie ogniwo w wielkim łańcuchu.
Książkę gorąco polecam! To naprawdę udany debiut!

Udany debiut!
Świnioryje - mazurska wieś, fikcyjna, ale jakże bliska naszym stereotypowym wyobrażeniom, zapomniana przez Boga i ludzi. W niej przeplata się to, co było, co jest a nawet… co będzie. Zapach sitowia porastającego jezioro miesza się z aromatem lasu i smrodem przetrawionego alkoholu, w większości wyrabianego domowymi sposobami. Sklep, przystanek autobusowy,...

bawię się dobrze

bawię się dobrze

Zabawna, lekka i bystra.

Zabawna, lekka i bystra.