Jedyne co jestem w stanie o niej powiedzieć, to to, że każde opowiadanie jest jak sen.

Jedyne co jestem w stanie o niej powiedzieć, to to, że każde opowiadanie jest jak sen.

https://www.youtube.com/watch?v=-Gx5uh4TNkc

https://www.youtube.com/watch?v=-Gx5uh4TNkc

Również jestem jedną z autorek, ale staram się oceniać obiektywnie i większość opowiadań w końcu nie jest moich ;)
Każde opowiadanie jest inne - napisane innym językiem, stylem i zawiera inny rodzaj grozy. Zaletą książki jest przede wszystkim ta różnorodność, która pokazuje, jak autorzy widzą "grozę".

Również jestem jedną z autorek, ale staram się oceniać obiektywnie i większość opowiadań w końcu nie jest moich ;)
Każde opowiadanie jest inne - napisane innym językiem, stylem i zawiera inny rodzaj grozy. Zaletą książki jest przede wszystkim ta różnorodność, która pokazuje, jak autorzy widzą "grozę".

Fragment recenzji:
"Osobiście lubię historie, które wzbudzają we mnie dużo emocji, które zostają w głowie i nie mogę się od nich uwolnić. Takie, od których dostaję dreszczy. Przy "On drapie" naprawdę się przestraszyłam. W końcu historia o zdechłym psie drapiącym w drzwi jest serio makabryczna i sama się bałam, że coś mi w nocy nie będzie dawało spać. Przy opowieści "Stacja psychotropia" czułam spore zdenerwowanie. Jest widoczny w tym mrok, wejście do głowy bohaterki opowieści. Tam nic nie jest oczywiście, a końcówka zaskakuje. Są też dwie inne historie zostawiające sporo niepokoju we mnie, a także intrygujące. "Droga przez ocean" zachwyciła mnie chyba najbardziej, dzięki elementom mitologicznym, antropologii kulturowej i różnym wierzeniom czy przesądom. Przy czytaniu tego opowiadania miałam ciarki i podobało mi się nawiązanie do Odyseusza. Natomiast "Aksamit" wywołał we mnie sporo niepokoju. Jest to dosyć krótkie opowiadanie, ale bardzo sugestywne i chyba nie będę chciała mieć żadnych aksamitnych szalików. A na pewno niczego delikatnego nie będę nosić na szyi. Brr... Ta opowieść jest tak sugestywna, że nawet w tej chwili mam ciarki na ciele.
(...)
Opowiadania są intrygujące, budzące dreszcze, bądź zaniepokojenie. Po dłuższym namyśle doszłam do wniosku, że tylko jedna historia nie do końca mi podeszła, i to tylko dlatego, że była dla mnie zbyt surrealistyczna. Pozostałe są podobne, jednak nie tak dziwne, za to wzbudzają (przynajmniej we mnie) emocje i wrażenia, które mogę znieść. Kilka mam ulubionych, o których wspomniałam wcześniej. Są też takie spokojniejsze, mniej dziwne. Generalnie "Nie otwieraj na stronie σ" jest bardzo ciekawą, ale specyficzną książką i nie każdemu może się spodobać. Jednak fabularnie jest intrygująco, niepokojąco, nieco surrealistycznie i magicznie".

Całość tutaj: https://www.felicjada.pl/2020/10/recenzja-antologii-nie-otwieraj-na.html

Fragment recenzji:
"Osobiście lubię historie, które wzbudzają we mnie dużo emocji, które zostają w głowie i nie mogę się od nich uwolnić. Takie, od których dostaję dreszczy. Przy "On drapie" naprawdę się przestraszyłam. W końcu historia o zdechłym psie drapiącym w drzwi jest serio makabryczna i sama się bałam, że coś mi w nocy nie będzie dawało spać. Przy opowieści...

Właśnie zakończyłam lekturę zbioru opowiadań.
Przyznam, że jestem zaskoczona. Nigdy nie czytałam czegoś podobnego. Ogólnie jestem miłośniczką książek i przyzwyczajona jestem do fabuły, która ma zakończenie, czasem mniej lub bardziej oczywiste. Tu jednak było inaczej.
Każde opowiadanie mnie zaskoczyło, każde było intrygujące, wniosło coś innego do książki.
Czytając, miałam ogromną ochotę poznać kolejne losy bohaterów. Przygody Hieronima, Darka i Moniki, Alicji czy kota Rosy, to tylko niektóre historie, które chciałoby się poznać dalej.
Zachęcam wszystkich do zapoznania się z książką🙂
Polecam wszystkim miłośnikom książek , zwłaszcza osobom mającym mocne nerwy (po przeczytaniu pierwszego opowiadania czułam ciarki na plecach, prawie jak bohater szukający Pucka). Zachęcam do zakupu Antologii opowiadań.
Z serca dziękuję Iwonie Iwona Matacz, za stworzenie mi okazji do zapoznania się z książką, za przeżyte emocje i kolejne czytelnicze doświadczenie.

Właśnie zakończyłam lekturę zbioru opowiadań.
Przyznam, że jestem zaskoczona. Nigdy nie czytałam czegoś podobnego. Ogólnie jestem miłośniczką książek i przyzwyczajona jestem do fabuły, która ma zakończenie, czasem mniej lub bardziej oczywiste. Tu jednak było inaczej.
Każde opowiadanie mnie zaskoczyło, każde było intrygujące, wniosło coś innego do książki.
Czytając, miałam...

Owszem, może i nie jest wskazane oceniać jeżeli jest się współautorem, ale w sumie oprócz mojego opowiadania są tam opowiadania innych autorów. Do nich właśnie się odwołam. W trakcie prac nad projektem każdy z nas zobowiązany był przeczytać opowiadania pozostałych i dać swoją opinię. Z początku mnie to przeraziło, ale w trakcie czytania byłam na MAXA mile zaskoczona! Każde z opowiadań jest zupełnie inne, a jednak każde z nich w jakiś sposób mnie zaintrygowało i oczarowało. No, kurczę! Naprawdę popełniliśmy całkiem zacne dzieło! :D :D
Ekipo, jeżeli to czytacie, to z tego miejsca chciałabym oświadczyć: Jestem z nas dumna! <3

Zdecydowanie jest to antologia godna uwagi i nie dlatego, że marketing, a dlatego że różnorodność tych opowiadań i niejednolite podejście każdego z nas do pojęcia "groza", sprawiają że w trakcie czytania można doświadczyć pełnego wachlarza emocji i odczuć.

Szczerze polecam!

Owszem, może i nie jest wskazane oceniać jeżeli jest się współautorem, ale w sumie oprócz mojego opowiadania są tam opowiadania innych autorów. Do nich właśnie się odwołam. W trakcie prac nad projektem każdy z nas zobowiązany był przeczytać opowiadania pozostałych i dać swoją opinię. Z początku mnie to przeraziło, ale w trakcie czytania byłam na MAXA mile zaskoczona! Każde...